Krentz Jayne Ann - Lekkomyślna namietność.pdf - ROMANSE HISTORYCZNE - lliaaa

NM`IC\GD`

Ü\F`L

G`ÚÚHFRLEG\

G\FD`MGHL^

ORMNĀ HKRBDG\ĀN7 M`^ÚE`LL K\LLDHG

ROZDZIAŁ PIERWSZY

— Jak daleko posuniesz się, żeby mnie uwieść? — zapytał

z zainteresowaniem Yale Ransom.

Wkładająca właśnie podany przez niego elegancki

zamszowy płaszcz Dara Bancroft zamarła w bezruchu.

— Uwieść? — powtórzyła ze zdziwieniem. — Nie mam

pojęcia, o czym mówisz! Jeśli myślisz, że to dlatego zgodziłam

się wyjść z tobą z tego przyjęcia...

— Nie obrażaj się, kochanie — uspokoił ją szybko Yale

narzucając jej płaszcz na ramiona.

Jego dłonie nie wyglądały jak ręce księgowego. Biedny

człowiek. Tak się stara, ale zawsze znajdzie się jakiś drobiazg,

który go zdradzi.

— Chętnie się na to zgodzę — mówił dalej Yale otwierając

przed nią drzwi. — Szukam przecież maklera, a twój szef

twierdzi, że firma Edison, Stanford i Zane może mi w tym

pomóc.

— Panie Ransom — zaczęła chłodno Dara — nie wiem, jak

prowadzi się interesy u was w Los Angeles, ale tutaj w Oregonie

nie robimy tego w ten sposób!

— Jaka szkoda — mruknął z żalem Yale. — To naprawdę

bywa bardzo przyjemne.

— Uważaj, Yale — ostrzegła go z uśmiechem. — Coraz

gorzej ci idzie udawanie dżentelmena z Południa.

— Naprawdę? A tak bardzo się staram.

— Wiem — parsknęła śmiechem Dara. Pozwoliła mu się

prowadzić w kierunku zaparkowanego przed domem alfa romeo.

— Ale przy mnie nie musisz udawać.

Spojrzał na nią z ukosa swymi orzechowymi oczami.

Ciemne oprawki okularów nie były w stanie ukryć niepewności

tego spojrzenia.

— Tak dobrze mnie znasz? — zapytał. — Po dwóch

godzinach?

— Makler musi umieć szybko oceniać sytuację — odparła z

uśmiechem Dara.

— I w tym krótkim czasie doszłaś do wniosku, że nie

jestem typem dżentelmena z Południa, tak? — zapytał,

pomagając jej wsiąść do samochodu.

— No, cóż, wiem, że bardzo się starałeś, by udawać

zacnego, konserwatywnego urzędnika, ale...

— Ale?

— Ale myślę, że zanim zostałeś urzędnikiem mówiącym z

południowym akcentem, robiłeś w życiu wiele innych rzeczy!

— odparła bez wahania.

Miała wrażenie, że jakaś dziwna, ale przyjemna fala

przepływa przez jej żyły. Uczucie to zaskoczyło ją po raz

pierwszy przed dwiema godzinami, kiedy wyciągnęła rękę do

przedstawionego jej Yale’a Ransoma. Uśmiechnęła się do pary

inteligentnych, zaciekawionych orzechowych oczu.

Yale Ransom odpowiedział jej szerokim, promiennym

uśmiechem, który był niewątpliwie reakcją na jej zachowanie.

Błysk pokrytego złotą koronką zęba zaskoczył Darę, ale mocny

uścisk dłoni wiele powiedział jej o dopiero co poznanym

mężczyźnie.

Niedługo pozostali sobie obcy. Z błogosławieństwem jej

szefa, gospodarza przyjęcia, szybko stali się nierozłączni. Darze

nie przeszkadzała świadomość, że to jej urok ma skłonić Yale’a,

by powierzył swoje pieniądze ich firmie. Mężczyzna ten

zainteresował ją wcale nie jako potencjalny klient.

Jest coś w tym człowieku, myślała Dara, siedząc w jadącym

ulicami Eugene samochodzie. Coś, co bardzo działa na jej

zmysły. Była pewna, że ich znajomość dopiero się zaczyna.

Trudno było jakoś logicznie wytłumaczyć, dlaczego właśnie

Yale’a wybrała spośród wszystkich gości. Był dokładnie tym, za

kogo chciał uchodzić. Właściwie nawet aż za bardzo.

Może to właśnie jest odpowiedź. Yale Ransom bardzo się

starał, by udawać kogoś, kim pragnął być. Krótko ostrzyżone

miodowobursztynowe włosy idealnie pasowały do eleganckich i

niewątpliwie bardzo drogich rogowych oprawek okularów.

Mieszkańcy doliny Willamette w stanie Oregon nigdy nie

ulegali kaprysom mody, ale nawet w tym konserwatywnym

środowisku ciemną marynarkę, spodnie i nie rzucający się w

oczy krawat Yale’a Ransoma uznano by za wyjątkowo

eleganckie.

Śnieżna biel kołnierzyka koszuli kontrastowała z jego ostro

rzeźbioną twarzą ze zmarszczkami wokół oczu i zaciśniętymi

ustami. Dara uznała, że Yale musi mieć jakieś trzydzieści

siedem, osiem lat.

Tak, wszystko w nim było konserwatywne, spokojne,

wystudiowane, godne zaufania i profesjonalne. Nawet lekki

południowy akcent znamionować miał konserwatywnego

dżentelmena, który nadal ceni takie cnoty jak honor i uczciwość.

Jednak Dara gotowa była zjeść swój własny zamszowy

płaszcz, jeśli ten mężczyzna naprawdę wychowany był wśród

kwitnących magnolii w bogatej, arystokratycznej rodzinie z

Południa.

Była w nim pewna twardość, przecząca wizerunkowi

spokojnego dżentelmena. Widać ją było we wszystkim, od ostro

rzeźbionych rysów twarzy, której nie można było określić jako

piękną, po sto osiemdziesiąt centymetrów znakomicie

umięśnionego ciała. Elegancka marynarka i spodnie nie były w

stanie ukryć jego męskiej siły, w każdym razie nie przed oczami

Dary. Także szkła okularów nie przyćmiewały bystrości

spojrzenia orzechowych oczu.

Przeprowadziwszy tę analizę, Dara uznała, że powinna się

go strzec. Nie był w jej typie, a w wieku lat trzydziestu powinna

już wiedzieć, jaki dokładnie mężczyzna nie jest w jej typie! Ale

kiedy uśmiechnął się do niej promiennym uśmiechem, któremu

błysk złotej koronki dodał nieco awanturniczości, cały ten

pracowicie opracowany wizerunek legł w gruzach.

Od tej chwili intrygował ją niezmiernie. Jego silne ręce,

orzechowe oczy, kontrast między rolą, jaką odgrywał, a tym,

kim był naprawdę — wszystko to stanowiło fascynującą

łamigłówkę.

— Dokąd jedziemy? — zapytała bez szczególnego

zainteresowania. Przejeżdżali właśnie przez miasteczko

uniwersyteckie we wschodniej części miasta.

— A czy to ważne? — zapytał grzecznie Yale, nie

odrywając wzroku od przedniej szyby samochodu.

— Raczej tak. Nie mam zamiaru jechać teraz z tobą do

domu, Yale.

— Rozumiem — mruknął po chwili.

Zwolnił i zjechał na pobocze. Szybkim, zdecydowanym

ruchem wyłączył silnik i zwrócił się w jej stronę.

— Czy to znaczy, że zamierzasz pojechać ze mną do domu

później? — zapytał, obrzucając taksującym spojrzeniem całą jej

postać.

Dara uśmiechnęła się protekcjonalnie.

— Powtarzam ci, Yale, że my tu w Oregonie nie jesteśmy

tacy szybcy. Wyszłam z tobą z przyjęcia, bo sugerowałeś, że

pójdziemy do jakiegoś nocnego klubu na drinka i tańce. Tylko

nie mów, że nie umiesz tańczyć — dodała. — Nie pasowałoby

to do tak mozolnie wypracowanego wizerunku!

— Dam sobie radę. Dokąd chciałabyś pójść? Jak mi ciągle

przypominasz, jestem tu nowy i nie znam tutejszych lokali —

dodał, celowo przerzucając na nią odpowiedzialność za wybór.

— Nie ma ich wiele — odparła chłodno Dara. — Eugene

liczy zaledwie sto tysięcy mieszkańców, ale jakoś sobie

radzimy. Niech chwilę pomyślę...

Przygryzła wargę i zastanawiała się przez kilka minut. Yale

nie odrywał od niej wzroku. Jego pewność siebie rozbawiła ją.

Był przekonany, że wie, jak skończy się ten wieczór.

Ale tu, oczywiście, się myli. Dara nie miała zamiaru

zaprzeczać, że czuje do niego dziwny pociąg, ale znała siebie na

tyle dobrze, by wiedzieć, że potrafi panować nad swoimi

uczuciami.

Dopóki nie rozwiąże łamigłówki, jaką jest Yale Ransom,

będzie ostrożna.

Krentz Jayne Ann - Lekkomyślna namietność.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: