Tom 01 - Obietnica Adama - Andrew Sylvia.pdf - Andrew Sylvia - sweeetch0c0late

Sylvia Andrew

Tłumaczyła .

Krystyna Klejn

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Czerwiec 1815 roku

Adam Calthorpe stal w drzwiach sali balowej i

wodził wzrokiem po zebranych. KsięŜna Richmond nie

szczędziła wysiłków, Ŝeby bal okazał się wydarzeniem

sezonu, i najwyraźniej dopięła swego, mimo ostrej

konkurencji. Odkąd ksiąŜę Wellington, naczelny wódz

wojsk sojuszniczych, wyznaczył stolicę Belgii na swoją

kwaterę główną, amatorzy wesołego Ŝycia z całej

Europy ściągali tu w pogoni za przyjemnościami.

Bruksela od wielu tygodni była widownią rozlicznych

przyjęć, koncertów, balów, pikników, parad wojsko-

wych i całego mnóstwa innych rozrywek. Ciekawe, jak

długo to potrwa.

Zmusił się do porzucenia myśli o niepokojących

wieściach napływających znad granicy z Francją.

Zarówno on, jak i pozostali oficerowie przybyli tu, by

budzie zaufanie do wojska, rozpraszać obawy.

Popatrzył na salę i uśmiechnął się. Wszystko

wydawało się takie jak zwykle. Tom Payne tańczył

jakiś ludowy taniec, nadrabiając entuzjazmem braki

techniczne, Ivo Trenchard nachylał się ku pięknej Ŝonie

jednego z belgijskich dyplomatów, zupełnie jakby

świata poza nią nie widział. Tak rzeczywiście będzie

przez najbliŜsze pół godziny, pomyślał Adam

cynicznie. Wszyscy trzej zostali odkomenderowani na

bal jako oficerowie sztabu księcia -i wszyscy mieli na

sobie paradne mundury. Wieczór był bar-

dzo gorący. Adam męczył się w halsztuku, czarnym

fularze, szkarłatnych i złotych galonach, twarz Toma

świeciła się od potu, jeden Ivo w swoim imponującym

mundurze huzarów robił wraŜenie równie chłodnego i

opanowanego jak zawsze. Niemniej, w tej obszytej

futrem pelerynie musiało mu być gorąco nie do

wytrzymania. W pewnym momencie Ivo podał ramię

swojej towarzyszce i oboje zniknęli za przeszklonymi

drzwiami prowadzącymi do ogrodu.

- Lordzie Calthorpe!

Adam odwrócił się. Starsza dama, cała w brylantach,

niecierpliwie wpiła się w jego ramię. Adam ujął jej

dłoń o długich paznokciach i ucałował, po czym

wyprostował się i uśmiechnął uspokajająco. — W

czym mogę pani pomóc, hrabino Karnska?

- Chodzi o księcia. Nie ma go tutaj?

- Jeszcze nie, ale jak pani doskonałe wie, jego

ksiąŜęca mość przepada za tańcem. Wkrótce się zjawi.

- Co oznacza to spóźnienie? Czy to prawda, co

mówią? Rzeczywiście Bonaparte przekroczył granicę

Belgii? Czy ksiąŜę o tym wie? Czy powinniśmy

opuścić Brukselę, póki to moŜliwe?

Przeklinając w duchu panikarzy, którzy wywęszyli

najświeŜsze nowiny znad granicy i rozpuścili je wśród

ludności cywilnej, Adam uśmiechnął się ponownie i

powiedział:

- MoŜe pani być pewna, hrabino, Ŝe ksiąŜę w pełni

zdaje sobie sprawę z powagi sytuacji. Naprawdę nie

ma powodu do niepokoju, proszę mi wierzyć.

Bruksela jest całkowicie bezpieczna.

- Łatwo panu mówić, milordzie. - Do hrabiny

dołączył syn, zaŜywny jegomość w brązowym fraku. -

Bonaparte to geniusz. Geniusz! I, o ile wiem, ksiąŜę

Wellington dotychczas nie zmierzył się z nim w polu.

Skąd u pana ta pewność?

- Hrabio, Napoleon Bonaparte moŜe sobie być

geniuszem, tak jak pan mówi, ale moim zdaniem

ksiąŜę mu dorównuje. Pan i pańska matka powinniście

zapomnieć o Bonapartem i dobrze się bawić. KsiąŜę

całkowicie panuje nad sytuacją. śyczy sobie pani

wina, hrabino? Wkrótce zobaczy pani jego ksiąŜęcą

mość, obiecuję. Po prostu późno zasiadł do kolacji.

Adam przyniósł wino, po czym oddalił się od jakimś

pretekstem. Obowiązki obowiązkami, ale co za duŜo to

niezdrowo. W sali balowej było duszno, a myśl o

nawet dwuminutowym uspokajaniu kolejnego

arystokratycznego gościa, który przybył do Brukseli w

pogoni za przyjemnościami i zdąŜył tego poŜałować,

przyprawiła go o panikę. W ciągu ostatniej godziny

odbył pół tuzina tego rodzaju rozmów i był juŜ

zmęczony ukrywaniem własnych obaw.

Zobaczywszy, Ŝe Ivo i jego towarzyszka powrócili

do sali balowej, postanowił sam zaczerpnąć świeŜego

powietrza. Choć minęła dziesiąta, na dworze było

bardzo ciepło i bezwietrznie. Adam przez pewien czas

stał na zewnątrzj przyglądając się tancerzom przez

szerokie oszklone drzwi. Widok był wspaniały -

szkarłat i złoto mundurów wojskowych i damy w

lekkich muślinach i jedwabiach fruwające wokół nich

niczym ćmy. JednakŜe dolatujące z sali śmiechy były

cokolwiek nerwowe, a na wielu twarzach malował się

niepokój.

Adam, wbrew swoim uspokajającym słowom

skierowanym do hrabiny, wiedział, Ŝe sytuacja jest

jeszcze bardziej bulwersująca, niŜ podejrzewali jego

rozmówcy. Wieść o tym, Ŝe Bonaparte nagle natarł na

Prusaków, dotarła do kwatery głównej wojsk

sojuszniczych z opóźnieniem, toteŜ ksiąŜę i jego

doradcy, zamiast zasiąść do kolacji, zamknęli się w

bibliotece księstwa Richmond, gdzie pilnie studiowali

mapy i pisali nowe rozkazy. Wkrótce Adam i jemu

podobni bę-

dą pędzić co koń wyskoczy, by rozwieźć je po całej

Belgii, wszędzie tam, gdzie stacjonowały siły wojsk

sojuszniczych. Wyglądało na to, Ŝe Bonaparte

postanowił ruszyć na wodza naczelnego.

Dziwna rzecz, ale Adam nie miał Ŝadnych

wątpliwości co do wyniku. Po siedmiu latach walki pod

wodzą Wellingtona pokładał całkowitą ufność w jego

umiejętnościach i był święcie przekonany, Ŝe ksiąŜę

pokona wroga. Niemniej czekająca ich bitwa będzie

zacięta, tego był równieŜ pewien. Westchnął. Dla

niego będzie prawdopodobnie ostatnia. Wojsko mu

słuŜyło - szybko awansował i w wieku trzydziestu lat

znalazł się w sztabie księcia, oddelegowany czasowo

ze swego pułku w stopniu majora. Po zakończeniu walk

będzie musiał powaŜnie pomyśleć o powrocie do

Anglii. Otrzymany w spadku po stryju majątek ziemski

był nieoczekiwanym darem losu, lecz pociągał za sobą

równieŜ obowiązki. Posiadłość była rozległa i

zaniedbana od lat - doprowadzenie jej do kwitnącego

stanu będzie wymagało nie lada wysiłku. No i czas

zabrać się do poszukiwania odpowiedniej Ŝony.

Naturalnie to wszystko z początku wyda mu się

dziwne po dziesięciu latach marszów, walk i

obozowania pod gołym niebem w zachodniej Europie.

Przed dziesięcioma laty słuŜba w brytyjskim wojsku

była idealnym rozwiązaniem dla młodego człowieka

bez perspektyw na rychłe wzbogacenie, tytuł czy

posiadłości w Anglii. Przed dziesięcioma laty na

drodze między nim a wspaniałą posiadłością w pobliŜu

Bath, teraz naleŜącą do niego, stało dwóch krzepkich

kuzynów. Było paradoksem, Ŝe Adam przeŜył

dziesięć lat krwawych walk w Europie, podczas gdy

obaj kuzyni stracili Ŝycie, goniąc za rozrywkami w

kraju - jeden w bójce pod tawerną w Londynie, drugi

na polowaniu. Adam ni stąd, ni zowąd otrzymał tytuł

oraz znaczną fortunę. Musiał wrócić do Anglii

Tom 01 - Obietnica Adama - Andrew Sylvia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: