Roger Zelazny - Widmowy Jack.pdf - Roger Zelazny - uzavrano

Roger Żelazny

Widmowy Jack

Jack Of Shadows

Przełożył: Jacek Jakuszewski

Data wydania oryginalnego:1971

Data wydania polskiego:1991

„ Niejeden cienie całuje

i cień szczęścia obejmuje”.

William Shakespeare

„Kupiec wenecki”

Zdarzyło się, że Jack, którego imię wymawia się w cieniu, przybył do Igles w Kra-

inie Zmierzchu na Igrzyska Piekielne. Tam też zauważono go, gdy przyglądał się

Płomieniowi Piekieł.

Płomień Piekieł był smukłą, pięknie wykonaną wazą ze srebrzystych płomieni. Na

jej szczycie, jak w nierozerwalnym uścisku ognistych palców, znajdował się rubin wiel-

kości pięści. Pomimo ich płomiennego dotyku klejnot lśnił zimnym migotliwym bla-

skiem.

Płomień Piekieł był wystawiony na widok publiczny, fakt jednak, że widziano Jacka,

jak patrzył na niego, spowodował wiele zamieszania. Gdy tylko przybył do Igles, za-

uważono go, że kręcił się między latarniami wraz z innymi gapiami podziwiającymi

otwarty pawilon wystawowy. Smage i Quazer, którzy opuścili swe ośrodki mocy, aby

wziąć udział w rywalizacji, rozpoznali go i niezwłocznie donieśli o jego obecności

Mistrzowi Igrzysk.

Smage przestępował z nogi na nogę i szarpał wąsy, aż łzy stanęły mu w oczach.

Zaczął mrugać. Spojrzał na swego olbrzymiego przyjaciela Quazera, którego włosy, oczy

i skóra były w odcieniu jednolitej szarości, starając się nie patrzeć na różnobarwną po-

stać Benoniego, Mistrza Igrzysk, którego wola była w tym miejscu prawem.

— Czego chcecie? — zapytał Benoni.

Smage wciąż gapił się i mrugał, wreszcie Quazer przemówił swym głosem o brzmie-

niu letu.

— Mamy dla ciebie wiadomość — powiedział.

— Słucham was — odrzekł Benoni.

— Udało nam się rozpoznać osobę, której obecność może wywołać tu komplikacje.

— Kto to taki?

— Musimy stanąć w pełnym świetle, zanim będę mógł ci powiedzieć.

Mistrz Igrzysk pokręcił głową na swym potężnym karku. Jego bursztynowe oczy

błyszczały, gdy spojrzał kolejno na obu gości.

— Jeśli to jest jakiś żart... — zaczął.

— To nie jest żart — odrzekł Quazer zdecydowanym głosem.

— Dobrze — westchnął Benoni. — Chodźcie ze mną.

Odwrócił się i skierował w stronę jasno oświetlonego namiotu. Jego płaszcz mienił

się zielono i pomarańczowo.

— Czy tyle światła wam wystarczy? — zapytał, gdy znaleźli się wewnątrz.

Quazer rozejrzał się wokoło.

— Tak — odpowiedział. — Nie podsłucha nas.

— O kim mówisz? — zapytał Mistrz Igrzysk.

— Czy nie słyszałeś o Jacku, który zawsze słyszy swe imię, gdy wypowiadane jest

w cieniu?

— Widmowy Jack? Złodziej? Tak, słyszałem opowieści o nim.

— Właśnie z tego powodu chcieliśmy z tobą mówić w dobrze oświetlonym miej-

scu. On jest tutaj. Smage i ja widzieliśmy go kilka minut temu, jak obserwował Płomień

Piekieł.

— Nie do wiary! — Benoni otworzył szeroko oczy i usta z wrażenia. — Ukradnie go!

— powiedział.

Smage zaprzestał szarpania wąsów na czas wystarczający, aby skinąć głową kilka

razy.

— Przybyliśmy tu, żeby go zdobyć — wybuchnął. — Jeżeli go ukradnie, nic z tego!

— Trzeba go powstrzymać — powiedział Benoni. — Jak sądzicie, co powinienem

zrobić?

— Twoja wola jest w tym miejscu prawem — odparł Quazer.

— Słusznie... może by go gdzieś zamknąć na czas trwania Igrzysk?

— W takim razie upewnij się, czy w miejscu, w którym zostanie aresztowany, i tam,

gdzie ma być więziony, nie będzie żadnego cienia. Mówią, że w obecności cienia nie

sposób powstrzymać Jacka.

— Ale tutaj wszędzie jest pełno cienia.

— Tak. Dlatego tak trudno byłoby go uwięzić.

— Wyjściem byłoby jasne oświetlenie albo zupełna ciemność.

— Wszystkie jednak światła muszą być ustawione pod odpowiednim kątem

i umieszczone w miejscu nieosiągalnym dla Jacka — odrzekł Quazer — w przeciwnym

razie będzie on mógł uzyskać cienie, umożliwiające działanie. Natomiast w ciemności,

gdy może zapalić choć najdrobniejsze światełko, powstaną cienie.

— Jakiego rodzaju moc czerpie on z cieni?

— Nie znam nikogo, kto wiedziałby to z całą pewnością.

— Nie jest chyba człowiekiem? Pochodzi z Ciemnej Strony?

— Prawdopodobnie z Krainy Zmierzchu, ale blisko ciemności, tam gdzie zawsze są

cienie.

— W takim razie mogłaby być wskazana wycieczka do Otchłani Łajna w Glyve.

— To okrutne — odpowiedział Smage z chichotem na ustach.

— Wskażcie mi go — powiedział Benoni.

Wyszli z namiotu. Nad ich głowami rozciągało się szare, bezchmurne niebo, ku

wschodowi przybierające barwę srebrną, ku zachodowi — czarną. Gwiazdy lśniły na tle

ciemności ponad łańcuchem stalagmitowych gór. Spieszyli w stronę pawilonu, drogą

oświetloną pochodniami. Na zachodzie, gdzieś w pobliżu linii granicznej, tam gdzie

stały świątynie bezsilnych bogów, widać było błyskawice.

Przy wejściu do pawilonu Quazer skinął głową, dotykając ramienia Benoniego.

Mistrz Igrzysk spojrzał we wskazanym kierunku i ujrzał wysokiego, chudego mężczy-

znę, który stał oparty o tyczkę namiotu. Włosy miał czarne, cerę śniadą, rysy twarzy

ostre. Ubrany był na szaro, przez prawe ramię przewieszony miał czarny płaszcz. Palił

jakieś ziele z Ciemnej Strony zawinięte w rurkę. W świetle pochodni dym wydawał się

błękitny. Benoni przyglądał się mu przez chwilę z uczuciem, którego doznają wszyscy

ludzie, gdy patrzą na istotę nie zrodzoną z kobiety, lecz stworzoną przez nieznaną moc

w miejscu unikanym przez człowieka. Przełknął ślinę.

— W porządku, możecie odejść.

— Chcielibyśmy pomóc... — zaczął Quazer.

— Powiedziałem, możecie odejść!

Spojrzał za nimi.

— Nie można takim ufać — mruknął do siebie.

Udał się po strażników. Kazał im wziąć ze sobą kilkadziesiąt jasnych pochodni.

Podczas aresztowania Jack nie stawiał oporu. Nie próbował nawet dyskutować.

Otoczony przez uzbrojonych ludzi i oświetlony ze wszystkich stron skinął tylko głową

i wykonał ich rozkazy, nie odzywając się ani słowem. Poprowadzono go do jasno oświe-

tlonego namiotu Mistrza Igrzysk i ustawiono przed stołem, za którym zasiadł Benoni.

Strażnicy otoczyli Jacka ze wszystkich stron, trzymając w rękach latarnie i lustra roz-

praszające cień.

— Na imię ci Jack — powiedział Mistrz Igrzysk.

— Nie przeczę temu.

Benoni wpatrywał się w czarne, nieruchome oczy zatrzymanego, który nie mrugnął

nimi ani razu.

— ...Niekiedy jesteś nazywany Widmowym Jackiem — milczenie. — Zgadza się?

— Każdy z nas może nosić wiele imion — odpowiedział Jack.

Benoni odwrócił wzrok.

— Wprowadzić ich — rozkazał jednemu ze strażników.

Wprowadzono Smage’a i Quazera. Jack spojrzał w ich kierunku. Na twarzy nie

drgnął mu ani jeden mięsień.

Roger Zelazny - Widmowy Jack.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: