Magdalena Parus - Cienie Przeszłości Tom. I.pdf - Magdalena Parus - uzavrano

dziedzictwo

Cienie przeszłości

Magda Parus

WARSZAWA 2007

Wilcze

Przypuszczalnie atak niedźwiedzia wymruczał Colin.

Winę zawsze ponosi niedźwiedź, puma, wilk, zdziczały pies bądź zbiegły z cyrku

czy zoo egzotyczny okaz, byleby wyjaśnienie mieściło się w granicach

prawdopodobieństwa.

Colin ponuro wpatrywał się w ekran komputera. Miałby przed oczami

standardową notkę, nie pierwszą, jaką wyłowił z sieci, gdyby nie jeden mały, ale

diabelnie istotny szczegół: nazwa miasteczka. Emily i Mat, jasna cholera.

Nie powinien może z góry negować zasugerowanego w artykule rozwiązania

zagadki. W dziewięciu przypadkach na dziesięć odpowiedzialność rzeczywiście ponosi

zwierzę, w dodatku chodziło o Góry Skaliste. Atak niedźwiedzia akurat w miejscu

zamieszkania Mata i Emily zakrawałby jednak na szczególny zbieg okoliczności, a

Colin nawet do zwykłych zbiegów okoliczności dawno stracił zaufanie.

Kliknął polecenie drukowania, poirytowany, że komuś właśnie w tej sprawie

musiało się zebrać na delikatność. Gdyby obok opisu obrażeń znalazły się zdjęcia,

Colin zyskałby solidniejsze podstawy do wyrobienia sobie wstępnej opinii. Ach, i tak

nie wierzył w winę grizzly. Byle jak złożył wyplute przez drukarkę kartki i wsunął do

tylnej kieszeni wytartych dżinsów. Zamknął system, po czym stanowczo zbyt

gwałtownie opuścił ekran laptopa.

Skontrolował zawartość sakw, z satysfakcją stwierdzając, że ziół i amuletów

wystarczy mu aż nadto. Wolał uniknąć tłumaczenia się Fishowi, dlaczego musi

uzupełnić zapasy. Na beżowy (w jego lepszych czasach) sweter narzucił podniszczoną

skórzaną kurtkę.

Colin zważył w dłoni komórkę. Nie mógł tego dłużej odkładać. Wybrał numer

stryja i z pulsowaniem w żołądku oczekiwał na połączenie. Czym się tak, cholera,

przejmował? I tak tam pojedzie, bez względu na wynik rozmowy. Wbrew swej butnej

postawie, z ulgą powitał informację o czasowej niedostępności abonenta. Poczuł się

usprawiedliwiony: zrobił co w jego mocy, nie będzie przecież bezczynnie czekał, aż

Gordon włączy telefon. Zadzwoni do stryja po dotarciu na miejsce. Postawi go przed

faktem dokonanym i lider nie będzie już mógł się sprzeciwić wyprawie. W tej chwili

uczyniłby to z pewnością wyznaczyłby do zadania Fisha i paru innych, a Colina

oddelegował z ważną misją na biegun.

Wyszedł przed chatę, wspólne lokum jego i stryja, prostą, pozbawioną

jakichkolwiek upiększeń konstrukcję z drewna i otoczaków, która zapewniała im

przestrzeń życiową dostatecznie dużą, by nie wpadali na siebie na każdym kroku.

Colin szanował Gordona, wiele mu zawdzięczał, to jednak nie oznaczało, że marzył o

częstych spotkaniach z mentorem. Od razu miałby wrażenie, że jest nadzorowany. Na

szczęście obowiązki lidera zmuszały stryja do licznych wyjazdów, a i Colin nie

narzekał na brak zajęć w terenie. Kiedy zaś obaj przyjeżdżali do osady w tym samym

czasie, udawało im się nawet przez tydzień mijać na tyle skutecznie, że poza krótkim

„dzień dobry" nie znajdowali okazji do rozmowy.

Colin oddychał chłodnym żywicznym powietrzem, napawał się szumem drzew i

świergotem ptaków, ładując baterie na długie godziny, które miał spędzić w

ogłuszającym ryku silnika thunderbirda. Nie znosił ciasnych zamkniętych przestrzeni,

wolał więc narazić się na nieprzyjemny hałas, czując w zamian pęd powietrza na

twarzy, niż się dusić w komfortowym wnętrzu wyciszonej limuzyny. Wyprowadził z

szopy lśniący srebrzyście motor i przymocował do niego sakwy.

Z irytacją zagryzł wargi, ujrzawszy Rose. Czego ona znowu chciała?

Colin! Pomachała mu z daleka. Wyjeżdżasz? A ja się do ciebie wybrałam z

propozycją wypadu na imprezę...

Colin przywołał na twarz uśmiech. Rose miała do niego sprawę, a to nowość.

To pomysł Dustina wyjaśniła. W piątek. Zdążysz

wrócić?

Raczej nie.

Na pewno nie, sama podróż w jedną stronę zajmie mu ponad dwa dni.

Wybierasz się gdzieś konkretnie? indagowała zdziwiona.

Przed towarzyszami ze straży Colin nie powinien mieć tajemnic, zatem Rose w

zasadzie musiałaby wiedzieć o planowanej przez niego wyprawie. Niekiedy Colin

wyruszał powłóczyć się bez celu, gdyby jednak chodziło o taki wyjazd, nic nie stałoby

na przeszkodzie, żeby wrócił na czas.

Zamiast odpowiedzieć, cmoknął ją po koleżeńsku w policzek.

Nie jestem w nastroju na imprezy.

Powiedział prawdę, przecież nie był w nastroju. Cholera, kogo zamierzał

przekonać? I ten niepotrzebny całus tu już wykazał się wyjątkowym

wyrachowaniem.

Rose zarumieniła się i rozpromieniła, jakby wręczył jej bukiet róż, wyznając przy

tym miłość. Ze też się uparła właśnie na niego! Dustin ślinił się na jej widok, Sean jej

nadskakiwał, a Grieve wodził za nią ponurym spojrzeniem, z góry przeświadczony o

niepowodzeniu. Każdy z nich byłby wniebowzięty, znalazłszy się na miejscu Colina.

Spadam oznajmił, dosiadając thunderbirda.

Rose jednak nie zamierzała łatwo ustąpić. Z trudem kryjąc zawód, nęciła Colina

perspektywą szampańskiej zabawy i zarazem delikatnie zarzucała mu nudziarstwo.

Człowieku, masz dwadzieścia pięć lat! Czasem trzeba się wyrwać z tej

zapomnianej przez Boga i ludzi wiochy! I nie mówię o zaszywaniu się w jeszcze

większej głuszy.

Niebrzydka suczka, bez dwóch zdań. Czemu więc Colin tak się wzbraniał przed

tym związkiem? Wątpliwe, by znalazł lepszą partnerkę. Pasowali do siebie, ich

charaktery doskonale się uzupełniały czego chcieć więcej? W osadzie przyklaśnięto

by takiej decyzji. Ba, Colin wręcz odczuwał delikatną presję otoczenia.

Mimo to coś odpychało go od Rose, jakieś wewnętrzne przekonanie, że jeszcze nie

trafił na właściwą kobietę, a zatem nie powinien się angażować. Nikomu o tym prze

świadczeniu nie wspomniał, zarzucono by mu bowiem, że wydziwia, i zaczęto

przestrzegać przed kuszeniem losu: taka piękna dziewczyna nie będzie czekać

wiecznie, ktoś sprzątnie mu ją sprzed nosa, on zaś dopiero wtedy pojmie, co stracił.

Cóż począć, kiedy Colin wolał zaufać przeczuciu niż opiniom innych.

Poza tym, choć Colin nie zachował w pamięci żadnego obrazu Ianthe, Rose

przypominała mu matkę; niezręcznie by się czuł, wiążąc się z ikoną. Miał niewiele

ponad trzy latka, kiedy matka zginęła. Czasem wydawało mu się, że potrafi odtworzyć

jej śmiech, spojrzenie jasnych oczu, że pamięta dotyk miękkich włosów na twarzy,

jednak nie był pewien, czy nie pada ofiarą figli własnego umysłu.

Zdaniem Gordona nie należało wracać do przeszłości. Zatem kierowane do stryja

pytania Colina o Ianthe pozostawały bez odpowiedzi. Kiedy zaś lider życzył sobie, by

unikano jakiegoś tematu, członkowie społeczności kornie się do tych zaleceń

stosowali. W pierwszych latach pobytu w osadzie Colin zdołał zgromadzić ledwie parę

skąpych informacji; potem, zrezygnowany, przestał pytać.

Jego dzielna i piękna matka należała do straży, tyle wiedział. Raczej niewiele,

może więc dlatego, ilekroć patrzył na Rose, czuł się tak, jakby widział Ianthe. Po

prostu potrzebował wzorca, a Rose, z jej długimi ciemnymi włosami, smukłą sylwetką

i charakterystycznym wyrazem oczu w czasie służby twardym, poza nią zaś

rozmarzonym i niekiedy smutnym idealnie się w tej roli sprawdzała.

Potrząsnął głową. Do diabła, zachowywał się jak ostatni mięczak. Rose to Rose,

przeciętna, wypłoszona suczka. Całe to porównywanie jej z Ianthe było jedną wielką

bzdurą, szukaniem dla siebie usprawiedliwienia. Jak inaczej Colin zdołałby

racjonalnie uzasadnić, czemu odtrąca dziewczynę wprost dla niego stworzoną?

Na chwilę ogarnęła go chęć, by powiedzieć Rose coś miłego, zaraz jednak odrzucił

tę myśl. Cholera, też sobie znalazł moment na damskomęskie gierki! Gniewnie

odpalił thunderbirda.

Dobrze, że w porę się opamiętał. Nie w pełni kontrolował sytuację, bo myślami

błądził zupełnie gdzie indziej. Minęło siedem lat i niepokoił się, jak przebiegnie

spotkanie z rodzeństwem. Z Matem nie pójdzie mu łatwo nigdy się nie dogadywali, a

cholera wie, co dodatkowo Nigel nakładł chłopakowi do głowy. Emily była wtedy taka

maleńka, że może nie poznać brata...Oby go nie poznała.

Mijał rozrzucone po lesie domki, wszystkie z drewna i otoczaków, zbliżone do

siebie stylem. Na osadę składało się ich jedenaście, a każdy z osobna przypominał

samotną chatkę zagubioną w dziczy. Zamieszkiwały tam przeważnie rodziny lub

grupy znajomych, niekiedy, i na krótko, szukające odosobnienia pary, czy wreszcie

samotnicy w rodzaju Colina i Gordona jak komu odpowiadało, przy czym konfigura

cje zmieniały się co pewien czas. Gdy członek społeczności odczuwał potrzebę

założenia rodziny bądź własnej niewielkiej komuny, zajmował jeden z wolnych

domków, względnie, jeśli wszystkie były akurat zajęte, budował nowy. W tej chwili

trzy chatki w osadzie stały puste.

Na grupowe zamieszkiwanie decydują się zwykle starsi członkowie społeczności

oraz osoby młode, które jeszcze nie myślą o własnej rodzinie. Często wybór wiąże się z

pełnioną w organizacji funkcją rodzaj komuny tworzyli na przykład członkowie

straży pod wodzą Fisha. Colin, jako jedyny, się wyłamał. Lubił wprawdzie wszystkich

w zespole, niemniej wystarczało mu ich towarzystwo w trakcie wspólnych akcji. W

czasie wolnym nie musiał oglądać ich od rana do nocy. Poza tym starłby się z Fishem,

bo choć Colin nie kwestionował predyspozycji kolegi do stanowiska przywódcy straży,

z natury nerwowo reagował na rozkazy osób niewiele starszych od siebie.

Osada ulokowała się na terenach Przedsiębiorstwa Drzewnego Trzech Potoków,

do którego należały tysiące akrów gęstego lasu. Z tym jednym wyjątkiem olbrzymi

obszar pozostawał niezamieszkany. Oficjalnie założono to niewielkie osiedle na

potrzeby pracowników firmy i ich rodzin, a zresztą wszelkie wyjaśnienia i tak nikogo

specjalnie nie interesowały, dopóki tartak funkcjonował sprawnie i regularnie płacił

podatki. Od czasu do czasu przeprowadzano co najwyżej standardowe inspekcje,

kontrolujące warunki pracy czy przestrzeganie zasad ochrony środowiska. Nie

zmiennie owocowały one pochlebnymi raportami.

Colin zatrzymał motor przed domem Kenta. Czyste szyby, firanki w oknach i

zadbany ogródek nosiły znamiona ręki Sue, drugiej żony zastępcy lidera. W

porównaniu z kawalerskim gospodarstwem Colina i Gordona różnica raczej rzucała

się w oczy, lecz komu zależałoby na firankach? Colin bardziej sobie cenił święty

spokój, cieszył go więc fakt, że stryja nie ciągnie do ożenku. I chyba zresztą nigdy nie

ciągnęło. Oficjalnie całą jego rodzinę stanowił Colin. Byłoby jednak dziwne, a nawet

źle widziane, gdyby lider nie przysporzył społeczności paru silnych, zdrowych

członków. Dlatego Gordon zapewne spłodził jakieś dzieci, ale najwyraźniej nie

przejawiał chęci do sprawowania nad nimi ojcowskiej opieki.

W chacie mieszkali też dwaj bracia pani domu, kawalerowie, oraz dorosły syn

Kenta z pierwszego małżeństwa wraz z żoną i półrocznym berbeciem. Typowa grupa

rodzinna, która za parę lat się rozpadnie, czy może raczej zmieni skład. Dzieci w

wieku przedszkolnym i szkolnym odsyła się, by dorastały bliżej cywilizacji, rodzice zaś

bardzo rzadko decydują się na rozstanie z potomstwem; tym sposobem wielu

członków społeczności latami mieszka poza osadą. Syn i synowa Kenta pewnie też

wyjadą, ich miejsce zajmą jednak żony i dzieci braci Sue.

Magdalena Parus - Cienie Przeszłości Tom. I.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: