„Dziady część III”

„Dziadów” cz. III, arcydzieło dramatu narodowego napisał Adam Mickiewicz w ciągu wiosny roku 1832 r. w Dreźnie (stąd określenie „Dziady drezdeńskie”).

Od wydarzeń wileńskich, będących przedmiotem utworu, upłynęło prawie dziewięć lat: Mickiewicza i innych filomatów aresztowano w październiku 1823 r., proces trwał prawie rok. Następne pięciolecie spędził poeta na zesłaniu w Rosji, skąd, dzięki staraniom przyjaznych mu Rosjan zdołał wyjechać w końcu 1829 r.. Lata do wybuchu powstania listopadowego zeszły mu na podróżach po Europie zachodniej, rok 1831 spędził w Wielkopolsce, skąd wrócił do Drezna.

Świat przedstawiony utworu i sposoby jego kreowania

„Dziady część III” prezentują dramat romantyczny.

1.    Brak jedności:

·      czasu(trwa ponad rok, między poszczególnymi scenami są różne, nieraz kilkumiesięczne luki czasowe),

·      miejsca (Wilno: cela Konrada, cela księdza Piotra, apartamenty Nowosilcowa, cmentarz pod Wilnem; dworek pod Lwowem; Warszawa; Petersburg),

·      akcji (każda scena ma odrębną tematykę i własną dramaturgię);

2.    Przestrzeń:

·      realistyczna: — wiele autentycznych szczegółów, np.  w opisie celi Konrada;

·      symboliczna:

— cmentarz  jako magiczna przestrzeń obrzędu,

— cela Konrada jako grób-kolebka;

·      pokrewieństwo ze średniowiecznym misterium:

— pozioma organizacja: strona lewa to Zło, strona prawa to Dobro,

— pionowa organizacja: Niebo, Ziemia i Piekło;

3.    Czas:

·      historyczny:

— konkretne daty:, np. 1 listopada 1823 r., — autentyczne wydarzenia w których uczestniczą postacie historyczne;

·      mitu religijnego (cykliczny, mierzony świętami):

— cykl od Dziadów do Dziadów,

— Wielkanoc - Widzenie Księdza Piotra,

— Boże Narodzenie - Wielka Improwizacja,

— powtórzenie losów Chrystusa;

·      mitu agrarnego:

— cykl wegetacji roślinnej - bajka Żegoty,

— zima, obumieranie - niewola,

— wiosna, zapowiedź wolności - zmartwychwstanie,

— ziarno - młodzież,

— utajone życie posianego ziarna przygotowującego się do kiełkowania - więzienie

4.    Postacie:

·      historyczne:

— występujące pod własnymi imionami i nazwiskami (Jan Sobolewski, Wysocki, Bajkow, Pelikan)

— wskazane innym mianem (Generał - Wincenty Krasiński; Doktor - August Bécu);

·      fikcyjne:

— kreowane zgodnie z konwencją realistycznej (prawdopodobieństwo psychologiczne): satyry (Literaci w „Salonie warszawskim”) i karykatury (Senator)

— nacechowane symbolicznie, uwznioślone (ksiądz Piotr, Ewa);

·      fantastyczne tworzone w konwencji średniowiecznej alegorii (dobre i złe duchy, widma zmarłych).

5.    Nawiązania do Biblii w myśli moralno-religijnej i filozoficznej, wzorach osobowych, wątkach i motywach fabularnych, symbolice, stylu:

symbol krzyża (Wasilewski), — zestawienie Podniesienia w czasie mszy z wyjazdem więźniów na zesłanie (tożsamość znaczeń), — dzieje Polski jako powtórzenie biografii Chrystusa, — studenci jako niewiniątka, — car jako Herod, — Konrad jako Samson, — Petersburg jako wieża Babel i Babilon, — zapowiedź powodzi („Oleszkiewicz”), — naśladowanie stylu Ewangelii i Apokalipsy św. Jana w Widzeniu księdza Piotra

6.    Kompozycja:

·      otwarta, luźna, zacierająca związki przyczynowo-skutkowe pomiędzy poszczególnymi częściami, w której poszczególne sceny ukazują jakiś nowy aspekt świata;

·      połączenie elementów cechujących różne rodzaje literackie: dramatu („Pan Senator”), epicki („Ustęp”) i liryki („Wielka Improwizacja”);

·      operowość (partie śpiewane);

·      stylistyka misterium (usytuowanie człowieka pomiędzy dobrem a złem, alegoryczność);

·      różnorodność konwencji i kategorii estetycznych:

— fantastyki z realizmem,

— języka  potocznego (sc. I, VII i VIII) z symbolicznym językiem mistyki (sc. IV i V),

— tragizmu z komizmem (wisielczy humor więźniów),

— patosu (Wielka Improwizacja) z groteską (sceny z diabłami) i satyrą (sc. VII);

7.    Prawa rządzące światem:

·      ścisły związek świata widzialnego i nadprzyrodzonego, podwójna, realistyczna i metafizyczna motywacja wydarzeń

— Wielka Improwizacja jako efekt „wielkiej choroby”(epilepsji) i opętania przez diabła,

— piorun zabijający Doktora jako zjawisko fizyczne i kara boża,

W rezultacie dramat kreśli wizję świata pełnego wielorakich znaczeń, w którym losy jednostki i zbiorowości nabierają metafizycznych sensów.

III cz. „Dziadów” jest próbą odnalezienia optymistycznego sensu cierpień i klęsk Polaków.

Uniwersalność sensów i szerokość uogólnień zawartych w dramacie stwarzają możliwość uaktualnienia utworu w świadomości kolejnych pokoleń.

Koncepcja poezji

W dramacie Mickiewicz sformułował całościową koncepcję poezji romantycznej czym zakończył i podsumował walkę klasyków z romantykami.

1.    Polemika z klasykami i sentymentalistami.

Aluzje do konkretnych autorów i ich poglądów w sc. Salonu warszawskiego:

— Literat III to Kajetan Koźmian (wskazanie na jego poemat „Ziemiaństwo”, propagowany przez niego zakaz pisania o sprawach aktualnych i obowiązek zachowania dobrego smaku, którego zasady określa elita);

— Literat IV to Kazimierz Brodziński (narodowy charakter poezji jako odzwierciedlenie cech psychicznych Polaków: prostoty, gościnności, niechęci do przemocy i gwałtowności);

·      Krytyka tych koncepcji poprzez:

— ironię, — satyryczny rys postaci, — umieszczenie ich w towarzystwie przy stoliku, — kompromitacja poprzez zestawienie z autentyczną i wstrząsającą historią Cichowskiego

2.    Postulowana koncepcja poezji

·      twórca:

— natchnienie jako jej źródło, — uwrażliwienie na ludzką krzywdę, zdolność odczuwania cierpień narodu, — boska moc kreacyjna, — możliwość zyskania nieśmiertelności dzięki twórczości, — predyspozycje do kierowania ludzkością,

·      możliwości i cele poezji:

— ekspresja duszy poety, — sposób kontaktu z Bogiem, — poznanie metafizycznych tajemnic bytu, — wyrażenie narodowych cierpień i ideałów, — zaangażowanie we współczesną rzeczywistość i wskazanie jej problemów, — odsłanianie przyszłości i objawianie narodowi jego przeznaczeń, — przewodzenie narodowi i ludzkości

Streszczenie

Prolog: Wilno, cela w klasztorze bazylianów przerobionym na więzienie.

·      Pomiędzy duchami Zła i Dobra toczy się walka o dusze więźnia.

·      Bohater pisze po łacinie węglem na ścianie słowa: „Gustaw zmarł 1 listopada 1823 r. Tu narodził się Konrad 1 listopada 1823 r.”

Sc.1 (scena więzienna): Wieczór wigilijny. Dzięki życzliwości kaprala-Polaka więźniowie (Jakub [Jagiełło] , Adolf [Januszkiewicz], Ks. Lwowicz, Frejend, Tomasz [Zan], Jacek [Onufry Pietraszkieicz], Feliks Kółakowski, Suzin),  spotykają się w celi Konrada.

·      Doświadczeńsi opowiadają nowo przybyłym o warunkach panujących w więzieniu.

·      Jan Sobolewski opisuje odjazd kibitek wywożących zakutą w łańcuchy młodzież (również dziesięcioletnie dzieci ) na Syberię (w.188-295).

·      Żegota [Ignacy Domeyko] cytuje bajkę o diable (w.330-349).

·      Więźniowie m.in. śpiewają „pogańską pieść” Konrada z refrenem: „Tak! zemsta, zemsta, zemsta na wroga/ Z Bogiem i choćby mimo Boga!”.

·      Konrad-poeta pragnie poznać przyszłość narodu, ale jego wysiłki spełzają na niczym (tzw. Mała Improwizacja) (w.485-511).

·      Więźniowie powracają do swoich cel.

Sc.2 Improwizacja (tzw. Wielka). Samotny Konrad, jako największy twórca na ziemi, prosi Boga  o „rząd dusz”. Uważa bowiem, że jest w stanie poprowadzić naród ku wolności i szczęściu. Stwórca jednak milczy. Rozgoryczony bohater, „duszą w ojczyznę wcielony” i „za milijony kochający i cierpiący katusze”, zarzuca Panu, że jest jedynie zimnym rozumem, i wyzywa Go na pojedynek „na serca”. Wątpi w dobroć i sprawiedliwość Opatrzności.

Jego prometejski bunt ma jednak charakter szatański (pycha) - opętał go diabeł, który kończąc bluźniercze słowa Konrada nazywa Boga carem świata.

Sc.3 Kapral sprowadza bernardyna, księdza Piotra, który odprawia egzorcyzmy (. Ponieważ bunt Konrada zrodził się z miłości do umęczonego narodu i współczucia dla jego cierpień, bohater ma szanse na ocalenie duszy. Pełen chrześcijańskiej pokory i głębokiej wiary ksiądz Piotr wypędza diabła i ocala Rollisona (więzionego w klasztorze dominikańskim, doprowadzonego do rozpaczy okrutnym cierpieniem) przed wiecznym potępieniem.

Sc.4 (Dom wiejski pode Lwowem). Panienka Ewa usypia, modląc się za niewinnie prz...