Brown Sandra - Francuski jedwab.pdf - Brown Sandra - a_z

Brown Sandra

Francuski jedwab

Piękna rudowłosa Claire Laurent, właściciela firmy Francuski

Jedwab, projektującej i szyjącej oryginalną, seksowną damską

bieliznę, jest podejrzana o morderstwo. Jego ofiarą padł fanatyczny

kaznodzieja, zwalczający wszelkie przejawy erotyzmu w życiu

publicznym.

Prowadzący śledztwo młody asystent prokuratora okręgowego

poważnie traktuje swoje obowiązki, mimo to między nim a Claire

nawiązuje się sympatia, która przekształca się w gorące uczucie.

Kiedy wreszcie znaleziono zabójcę, nieoczekiwanie przyznaje się do

popełnienia zbrodni dotychczasowa podejrzana. Czy jednak

kochający mężczyzna uwierzy w jej winę?

Prolog

Niebieska sójka przysiadła na stopie figury nagiego cherubina.

Zbyt próżna, by pluskać się w towarzystwie mniejszego od niej

beztroskiego wróbla, wypiła łyk wody i odfrunęła. Mogło się

wydawać, że nie odpowiada jej spokój tego miejsca, otoczonego

starym murem z czerwonej cegły, pokrytego pnączami kwitnącej

glicynii. Wśród delikatnych pastelowych kwiatów uwijały się

pracowite trzmiele. Po rannym deszczu kosze z paprocią nadal

ociekały wilgocią. Na woskowatych liściach filodendronów i

krzewach kamelii połyskiwały w jasnym słońcu deszczowe krople.

- Tak więc Rapunzel rozpuściła swoje piękne złociste włosy, a

książę użył ich, by wspiąć się po ścianie stromej kamiennej wieży.

Claire Laurent, która przez cały czas słuchała z uwagą, spojrzała

na matkę sceptycznie.

- Ale czy to nie bolało, mamo?

- Nie, ponieważ to wszystko działo się w bajce, kochanie.

- Szkoda, że ja nie mam długich złocistych włosów. -

Dziewczynka westchnęła z żalem.

Mary Catherine pogładziła swoją pięcioletnią córkę po rdzawych

lokach.

- Twoje włosy są zbyt śliczne, żeby opisać je słowami. Spokojna

atmosfera podwórza została nagle zakłócona.

Przez oszklone drzwi wyszła z domu wyraźnie zdenerwowana

ciotka Laurel.

- Mary Catherine, oni znowu są tutaj! Tym razem mają ze sobą

jakiś dokument, który daje im prawo odebrania nam Claire.

Mary Catherine spojrzała na ciotkę jakby nie rozumiejąc.

- Kto przyszedł?

Claire jednak wiedziała. Pamiętała tego strasznego mężczyznę w

czarnym ubraniu, który pachniał wodą lawendową i brylantyną. Już

dwa razy przychodził do ich domu, wypełniając salonik ciotki Laurel

agresywnym zapachem. Towarzyszyła mu zawsze kobieta z dużą

skórzaną torbą na ramieniu. Rozmawiali z ciotką Laurel i Mary

Catherine o Claire, jakby w ogóle nie zauważali jej obecności.

Claire nie rozumiała jeszcze wszystkich słów, ale wyczuwała

charakter rozmów. Po każdej z wizyt na twarzy ciotki długo malowało

się przerażenie, lecz najbardziej cierpiała matka Ostatnim razem przez

trzy dni leżała w łóżku, płacząc nieustannie. I o był jeden z

najgorszych napadów jej choroby.

Claire czym prędzej schowała się za metalowe krzesło, na którym

siedziała mama. Pragnęła stać się jeszcze mniejsza i niewidzialna. Ze

strachu coś ścisnęło ją za gardło, a serce zaczęło kołatać w drobnej

piersi.

- O Boże, o Boże! – Ciotce Laurel trzęsła się broda. W pulchnych

dłoniach mięła nerwowo chusteczkę do nosa - Nie wiem, co mam

robić. Mary Catherine, co ja mam zrobić? Oni mówią, że teraz mogą

nam ją zabrać.

Mężczyzna pojawił się pierwszy. Sokolim okiem omiótł władczo

podwórze. Zachowywał się tak samo bezceremonialnie jak niebieska

sojka, która zawitała tutaj wcześniej. W końcu utkwił wzrok w pięknej

młodej kobiecie siedzącej nieruchomo niby żywy portret na

malowniczym tle.

- Dzień dobry, panno Laurent – powiedział.

Z miejsca za plecami matki Claire dostrzegła jego uśmiech. Ten

uśmiech jej się nie podobał. Był sztuczny jak na karnawałowej masce

Mimo że byli na świeżym powietrzu, wyczuła mdlący, słodkawy

zapach lawendy.

Słowa ciotki Laurel obudziły w niej niepokój. Chcieli ją zabrać.

Ale dokąd? Przecież nie mogła zostawić swojej mamy. Kto zatroszczy

się o mamę, kiedy ją zabiorą? Kto będzie gładził ją po plecach i

śpiewał piosenkę, kiedy będzie smutna? Kto pobiegnie za mamą, gdy

wymknie się z domu podczas jednego z ataków choroby?

- Nie możesz dłużej opiekować się swoją córką - kobieta w

brzydkiej szarej sukience zwróciła się do Mary Catherine Mówiła

szorstkim, nieprzyjemnym tonem. Jej lewe ramię uginało się pod

ciężarem skórzanej torby. - To nie jest właściwe środowisko dla

twojego dziecka. Wiesz o tym, prawda?

Szczupła dłoń Mary Catherine powędrowała do piersi ku

sznurowi pereł otaczających koronkowy kołnierzyk.

- Nic z tego nie rozumiem. To wszystko jest jakieś zagmatwane.

Nieproszeni goście wymienili znaczące spojrzenia. Mężczyzna

powiedział w końcu:

- Proszę się nie martwić, panno Laurent. Zatroszczymy się o pani

małą córeczkę. - Skinął głową na towarzyszkę, która obeszła krzesło i

schwyciła Claire za ramię.

- Nie! - Dziewczynka wyszarpnęła się z uścisku gorącej, wilgotnej

od potu dłoni i odbiegła kilka kroków. - Nie chcę z wami iść. Chcę

zostać z moją mamą.

- No, chodź, Claire. - Kobieta zdobyła się na fałszywie

pieszczotliwy ton i uśmiechnęła się niewyraźnie. - Chcielibyśmy

zabrać cię do takiego domu, gdzie mieszka dużo dzieci, z którymi

będziesz mogła się bawić. Na pewno cię polubią. Obiecuję.

Claire nie wierzyła jej. Kobieta miała ostry nos i oczy szczura,

który przemyka wśród cuchnących odpadków wąskimi uliczkami

miasta. Nie była miła ani łagodna, nie pachniała ładnie i choć starała

się mówić uprzejmie, jej głosowi brakowało melodyjności głosu

mamy.

- Nie chcę nigdzie iść - oświadczyła dziewczynka z uporem. - Bez

mamy nigdzie nie pójdę.

- Obawiam się, że będziesz musiała.

Kobieta jeszcze raz chwyciła Claire. Tym razem na tyle mocno,

że próby wyswobodzenia się nie przyniosły rezultatu.

- Nie! Nie! - Paznokcie kobiety wpiły się w jej ramię, przecinając

skórę. - Puść mnie! Zostaję z mamą i ciocią Laurel.

Krzycząc wykręcała się, kopała, uderzała na oślep ramionami,

zapierała się ze wszystkich sił. Bez skutku. Kobieta ciągnęła ją

bezlitośnie.

Brown Sandra - Francuski jedwab.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: