Goldsmith Olivia - Wydajemy mamę za mąż.pdf - goldsmith olivia - karolaie

OLIVIA GOLDSMITH

Wydajemy

mam ę za m ąŜ

Tytuł oryginalny: Marrying

Mom

— Ja odchodzę, Ira.

Phyllis nie było łatwo powiadomić go

o takiej decyzji po czterdziestu siedmiu

latach małŜeństwa, ale musiała to zrobić.

Zawsze mówiła prawdę. Ludzie przez całe

Ŝycie nazywali ją trudną, niewraŜliwą i

pozbawioną skrupułów, chociaŜ tak

naprawdę była po prostu szczera.

— DłuŜej tego nie zniosę, Ira —

mówiła dalej — wiesz, Ŝe nigdy nie

lubiłam Florydy. Przyjechałam tu dla

ciebie, poniewaŜ ty tego chciałeś —

zawahała się. Nie chciała go oskarŜać. To

wolny kraj, a Ira jej przecieŜ nie zmuszał.

— Co prawda, zawsze mnie wspierałeś —

przyznała Phyllis — Powiedzmy sobie

szczerze: to ty zarabiałeś pieniądze, więc

byłam ci to winna. Ale to była twoja

emerytura, nie moja. Nie byłam na to

jeszcze gotowa. Czy jednak miałam jakiś

wybór?

Ira nie odpowiedział. Oczywiście, nie

spodziewała się tego po nim. Prawdę

powiedziawszy, w ciągu tych czterdziestu

siedmiu lat małŜeństwa rzadko kiedy

mówił duŜo. A jednak, dzięki jakiejś

małŜeńskiej osmozie, zawsze wiedziała, co

sądzi na dany temat. Teraz zdała sobie

sprawę, Ŝe dezaprobata, jakiej oczekiwała,

nie nadeszła. Oznaczało to, Ŝe Ira albo się

dąsał, albo był nieobecny. Zawahała się.

Nawet jej, której cięty język znali wszyscy,

trudno było to powiedzieć. A jednak

musiała to uczynić.

— Nie poświęcałeś dzieciom

wystarczającej uwagi, Ira. Byłam ci

potrzebna w firmie, a ja robiłam to, co

musiałam. Nasze dzieci jednak powinny

wtedy mieć rodziców, a nas dla nich nie

było. Tak uwaŜam. W Ŝyciu nie powiodło

się im zbyt dobrze. Sharon z Barneyem

…Susan wciąŜ samotna …No i Bruce.—

Phyllis przerwała i zagryzła wargę. O

niektórych rzeczach lepiej nie mówić. —

Nie chcę cię krytykować, ale myślę, Ŝe nie

dałeś im zbyt wiele z siebie. Płaciłeś za

najlepsze szkoły, ale nie nauczyli się Ŝycia.

Nie wiedzą, co jest w nim waŜne. Sądzę

teŜ, Ŝe potrzebują swojej matki. Wracam,

by zająć się dziećmi, Ira. Nie byłam wtedy

dla nich dobrą matką, ale teraz mogę

spróbować im to wynagrodzić.

Phyllis westchnęła głęboko. Słońce

praŜyło bezlitośnie. Pomyślała o raku

skóry, którego Ira wyhodował na swej łysej

głowie. Powinna włoŜyć kapelusz, ale nie

znosiła tego typu nakryć głowy, okularów

słonecznych i wszystkich tych akcesorii,

które wlokła wszędzie ze sobą większość

ludzi na Florydzie: kremów z filtrem

przeciwsłonecznym, ochronnych pomadek,

daszków osłaniających od słońca. Kto miał

na to czas? Floryda była miejscem, które

wyglądało jak raj, ale przeraŜało

śmiertelnie.

— Ira, Święto Dziękczynienia było

koszmarem. Zjeść indyka w Rascal House,

porozmawiać z dziećmi, które dzwonią

tylko z poczucia obowiązku — cóŜ to za

święto? Nie było to miłe dla nich i równieŜ

dla mnie. To bardzo przygnębiające,

wiesz?

Phyllis zniŜyła głos. Nie była próŜna,

ale mówiąc o swoim wieku często mijała

się z prawdą.

— Dwunastego przypadają moje

siedemdziesiąte urodziny, Ira. PrzeraŜa

mnie to. A później Chanuka*, BoŜe

Narodzenie, Nowy Rok. Nie przeŜyję, jeśli

zostanę tutaj. Rozumiesz?

*Chanuka — święto Ŝydowskie

trwające osiem dni, przypadające w

grudniu (przyp. red.)

Cisza. śadnej odpowiedzi. Phyllis

wiedziała, Ŝe nie powinno ją to dziwić.

Zawsze tak było: ona mówiła, on słuchał.

Kiedyś przynajmniej słuchał. Na Florydzie

jednak, w ciągu ostatnich lat, zamknął się

w sobie. Jego świat ograniczył się do jego

własnej klatki piersiowej i choroby, która

się tam rozpanoszyła. Phyllis dbała, by brał

swoje leki, pilnowała, Ŝeby zachowywał

dietę i ćwiczył. Ale konwersacja? Luksus.

Phyllis westchnęła ponownie. CzegoŜ

oczekiwała?

Odwróciła się do niego plecami i otarła

wilgotne oczy. Nie była płaczliwa.

Poddawanie się emocjom było śmieszne.

Wiedziała o tym i kategorycznie nakazała

sobie wziąć się w garść. Odwróciła się

ponownie.

— Nie będziesz tu sam — powiedziała

— Iris Blumberg jest tutaj, tuŜ za tą

wierzbą, Max Feiglebaum teŜ jest

niedaleko — zawahała się — wiem, Ŝe nie

masz cierpliwości do Sylvii, ale będzie tu

wpadać raz na tydzień, by zrobić porządek.

Nie zostało juŜ nic do powiedzenia.

Byli udanym małŜeństwem. Wielu uwaŜało

ją za natrętną i zbyt towarzyską,

egocentryczkę. Nie Ira. I nie miał racji,

poniewaŜ Phyllis była taka. Nie da się

przeŜyć sześćdziesięciu dziewięciu lat, nie

dowiadując się paru rzeczy o samej sobie,

zadumała się. Chyba, Ŝe jest się głupią,

albo męŜczyzną. Ira, jako męŜczyzna,

nigdy jej tak naprawdę nie rozumiał, nie

nauczył się teŜ niczego o sobie. No, ale ileŜ

jest tej wiedzy o męŜczyznach?

MęŜczyźni mają pracę albo jej nie

mają, oszukują lub są uczciwi, potrafią

oczarowywać lub teŜ nie. Ira, zanim prawie

dziesięć lat temu odszedł na emeryturę, był

księgowym. Był dobrym człowiekiem.

Pracował i przynosił pieniądze do domu,

nie oszukując, ale brakowało mu uroku.

Jednak lubił ją. I nawet jeśli jej nie

rozumiał, przynajmniej cieszyło go jej

towarzystwo. No i dał jej troje cudownych

dzieci.

Phyllis pomyślała o Susan, Bruce i

Sharon. KaŜde z nich było takie doskonałe,

takie wspaniałe. Doprawdy zabawne, jak

dzieci dorastając stają się dokładnie tak

samo niedoskonałe jak wszyscy inni

dorośli.

Potrząsnęła głową, wracając do

głównego wątku myśli. W miarę upływu

lat nie traciła, dzięki Bogu, pamięci. Wręcz

przeciwnie, zbyt często pamiętała za wiele.

— Tak czy owak, Ira, mam nadzieję,

Ŝe nie jesteś zbyt zaskoczony. Zawsze

wiedziałeś, Ŝe nienawidzę tego miejsca. Są

tu wyłącznie turyści, podstarzali śydzi i

przypieczeni plaŜowicze. Ja muszę odejść.

Dla mojego zdrowia psychicznego —

dodała, choć wiedziała, Ŝe Ira z trudnością

uznałby to za argument uzasadniony. A od

kiedy to jesteś zdrowa psychicznie? —

było to jedno z pytań, które zadawał jej

często. Pomimo tego Ŝartu wiedzieli oboje,

Ŝe miała rację.

— Nie powiadomiłam o tym dzieci.

Wiem, Ŝe ich to przygnębi, ale nie mogę

Ŝyć tylko dla nich albo dla ciebie, Ira.

Phyllis pochyliła się i podniosła kamyk

ze ścieŜki koło grobu. Podeszła do

nagrobka i połoŜyła go obok innych,

układanych tu za kaŜdą wizytą jej lub

dzieci. Kto teraz będzie odwiedzał grób?

Tylko jej przyjaciółka, Sylvia Katz? StróŜ,

któremu, ilekroć tu przychodziła, zawsze

dawała pięć dolarów? Ktokolwiek to

będzie, Irze nie będzie się to podobało.

— Ira, ja muszę to zrobić —

powiedziała, biorąc do ręki torebkę i

szykując się do odejścia. — Jeśli zostanę tu

dłuŜej, zginę.

Praktycznie kaŜdego ranka przez

dziewięć lat i trzy miesiące Ira i Phyllis

Geronomous chodzili na spacer wysypaną

tłuczniem, prowadzącą wzdłuŜ plaŜy aleją,

zwaną w całej Danii na Florydzie jako

deptak. RównieŜ i teraz, niemal w dwa lata

po jego śmierci, Phyllis spacerowała dalej,

bardziej z przyzwyczajenia niŜ z potrzeby.

Tego dnia, w Czarny Piątek, dzień po

Święcie Dziękczynienia, piękna pogoda

niezbyt harmonizowała z jej nastrojem,

chociaŜ po rozmowie z Irą niewątpliwie

poczuła się lepiej. Karaibski lazur morza

migotał, gdy wyszła z ocienionej części

drogi na promenadę prowadzącą obok

muszli koncertowej, sklepików z tanimi

kostiumami kąpielowymi i koszulkami,

Goldsmith Olivia - Wydajemy mamę za mąż.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: