Hale Deborah - Dżentelmen z temperamentem.pdf - Hale Deborah - glinka7-1987

DEBORAH HALE

Dżentelmen z

temperamentem

ROZDZIAŁ PIERWSZY

The Lake District, 1812

Bryła nasiąkniętej deszczem ziemi spadła z ciężkim, głuchym

łoskotem na trumnę. Lucy Rushton, stojąca pod omszałym

kamiennym

murem okalającym Saint Mawe, wzdrygnęła się, jakby ją ktoś

uderzył. Z jej zaciśniętych warg wyrwał się cichy jęk; podmuch

przenikliwego jesiennego wiatru porwał go i poniósł ze sobą.

Grzebano

doczesne szczątki kapitana Jeremy 'ego Stricklanda, śmiertelnie

ranionego w jednej z pomniejszych potyczek, jakie miały

miejsce

się podczas kampanii Wellingtona na Półwyspie Iberyjskim.

Jedna z pomniejszych potyczek, pomyślała z gorzką ironią

Lucy,

kosztowała ją urzeczywistnienie najgorszych koszmarów, jakie

mogą spotkać kobietę.

Nosiła w łonie dziecko zmarłego kochanka, który nie zdążył

jej poślubić.

Przygryzła dolną wargę, modląc się w duchu, aby ból

przesłonił

ponure myśli. Dziarskiego, przystojnego Jeremy'ego

Stricklanda darzyła skrytym uwielbieniem niemal przez całe

swoje dwudziestoletnie życie. I nagle, ku jej wielkiemu

zaskoczeniu,

zwrócił na nią uwagę i zaczął okazywać względy, zalecając

się z determinacją zupełnie niezwykłą jak na kogoś, kto

właśnie ma zamiar wyruszyć na wojnę. W szumie wodospadu

Amber Force błagał, aby dane mu było szczęście pozyskania jej

ręki. Na odosobnionej polanie, położonej przy brzegu toczącej

spokojne wody Mayeswater, przekonał ją, że powinni przypie-

czętować cieleśnie związek ich serc. Przysiągł, że wróci przy

pierwszej nadarzającej się sposobności i wówczas, w oprawie

wspaniałej ceremonii, pojmie ją za żonę.

Lucy, choć całkowicie pewna, że jej stan narazi ją wkrótce

na potępienie i ostracyzm, nie potrafiła wzbudzić w sobie

uczucia

żalu z powodu tego, co zaszło. Znacznie gorzej byłoby patrzeć

na pogrzeb Jercmy'ego ze świadomością, że podeptało się

szansę poznania radości płynącej z połączenia z ukochanym

człowiekiem. Teraz przynajmniej mogła czerpać siłę ze

wspomnień

o jego czułych uściskach i żarliwych pocałunkach.

Nieliczna grupka żałobników z pochylonymi głowami słuchała

końcowej modlitwy, wygłaszanej nad grobem przez ojca

Lucy, pastora Saint Mawe. Powszechną uwagę zwracał wysoki,

poważnie wyglądający mężczyzna o posępnej fizjonomii. Lucy

utkwiła pełne nienawiści spojrzenie w Drake'u Stricklandzie,

wicehrabim Silvcrthornc.

Nic kto inny jak właśnie wicehrabia zarządził egoistycznie,

aby ceremonia pochówku jego przyrodniego brata odbyła się

w ściśle rodzinnym gronie. W przeciwnym wypadku Saint

Mawe wypełniłby tłum dzierżawców i wieśniaków, szczerze

opłakujących powszechnie lubianego młodego dziedzica. Lucy

nie musiałaby się wtedy kulić pod omszałym murem; ukryta

w tłumie, mogłaby otwarcie dać upust swojemu żalowi.

Lord Silvcrthorne, jakby przyciągnięty jej pełnym wyrzutów

i żalu wzrokiem, odwrócił głowę i utkwił w Lucy spojrzenie

ciemnych, nieprzeniknionych oczu. Wpatrywała się w niego

hardo, bez drgnienia powiek.

Kto ci dał prawo rozdzielić mnie z nim na resztę dni? W jej

spojrzeniu była miażdżąca pogarda. To wyłącznie twoja wina,

że Jeremy zaciągnął się do armii. Zawsze próbował sprostać

twoim wygórowanym wymaganiom; na ogół bez powodzenia.

Gdyby nie ty, Jeremy żyłby dzisiaj.

W tym momencie rozległ się donośny głos pastora Rushtona:

- Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz.

Łzy napływające do oczu Lucy ugasiły płonącą w nich furię.

Odwróciwszy wzrok od nienawistnej postaci lorda

Silverthorne'a,

splotła obronnym gestem ramiona na płaskim jeszcze

brzuchu. Właśnie w to się obróciły jej marzenia i jej miłość:

w proch.

Margrabina wdowa Cranbrook ogarnęła wzrokiem stół

w gościnnej jadalni Silverthorne'ów. Wydęła z niesmakiem

okolone zmarszczkami wargi. Choć jej lordowska mość bolała

szczerze nad śmiercią ulubionego wnuka, nie pogrążyła się

jednak

bez reszty w żałobie. Miała siedemdziesiąt pięć lat, pochowała

trzech mężów, pięciu synów i czterech wnuków. Tracenie

tych, których się kochało, było nieodłączną częścią życia

- jakiż zatem sens złorzeczyć temu, czego nie sposób zmienić.

Pozostawało przecież jeszcze tyle spraw, na które mogła mieć

wpływ. Margrabina zdecydowanie wolała skupić się właśnie

na nich.

- Drake, a cóż to znowu za danie? - Z podejrzliwą ostrożnością

rozgarniała łyżką nie znaną jej potrawę z mięsa

przemieszanego

z kapustą. - Przecież to się ledwie daje jeść. I czarny

chleb? Nawet moja służba nie wzięłaby tego do ust. Musisz

koniecznie

pojechać ze mną do Londynu, choćby po to, abym

mogła ci wyszukać odpowiedniego kucharza.

Od dnia przyjazdu margrabina nie zaniedbała żadnej okazji,

aby wymóc na wnuku obietnicę podjęcia podróży do Londynu

i znalezienia sobie żony. Drake, wicehrabia Silverthorne,

siedzący

po przeciwnej stronie u szczytu stołu, wzniósł oczy ku

górze i wydał głośne, pełne zniecierpliwienia westchnienie,

słyszalne

pomimo bębniącego w szyby deszczu.

Bezczelny gołowąs! - żachnęła się w duchu jej lordowska

mość. Jej wzrok i słuch nie osłabły jeszcze na tyle, by nie

zauważyła

obraźliwego zachowania wnuka.

- Żałuję, że moja kuchnia nie przypadła babci do smaku -

powiedział Drake z wymuszoną grzecznością. - Nie jesteśmy

tutaj przyzwyczajeni do tak wykwintnego towarzystwa. -

Skłonił

kurtuazyjnie głowę, a potem powtórzył ten gest, zwracając

się w kierunku pozostałych gości: kuzyna, wielmożnego

Neville'a

Stricklanda i lady Phyllipy Strickland, wdowy po kuzynie

Clarensie.

Phyllipa ze sztucznym uśmiechem odwzajemniła jego ukłon

i dziobnęła z talerza odrobinę jedzenia. Bezwolna istota o

ziemistej

cerze i przesłodzonych manierach, pomyślała poirytowana

margrabina. Neville, nie udając nawet, że próbuje jeść,

ograniczył

się do picia wina.

- Kuchnia pani Maberley - kontynuował Drake - całkowicie

mi odpowiada, uważam, że to smaczne i zdrowe jedzenie.

Hale Deborah - Dżentelmen z temperamentem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: