Erich von Daniken - Dzien Sadu Ostatecznego.pdf - Daniken - koyani

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Erich von Däniken

Dzień Sądu Ostatecznego - trwa od dawna

Wstęp

Erich von Däniken urodził się w 1935 r. w Zofingen (Szwajcaria). W roku 1968 wydał swoją

pierwszą książkę "Wspomnienia z przyszłości", która od razu stała się światowym bestsellerem. Po

niej opublikował jeszcze dwadzieścia tytułów. Książki Ericha von Dänikena zostały przełożone na

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

28 języków, a ich ogólny nakład przekroczył 51 milionów egzemplarzy. Od ponad 20 lat Erich von

Däniken jeździ po świecie z wykładami. Za swoje prace uhonorowany został w różnych krajach

licznymi wyróżnieniami. W "Świecie Książki" ukazały się m.in.: Ślady istot pozaziemskich; Szok

po przybyciu bogów; Śladami Wszechmogących; Z powrotem do gwiazd. "Dzień Sądu

Ostatecznego trwa od dawna" to wędrówka przez różne obszary kulturowe w poszukiwaniu śladów

i sygnałów minionego kontaktu z pozaziemskimi cywilizacjami. Erich von Däniken interpretuje

teksty zaczerpnięte z Biblii, staro żydowskie legendy i sagi, relacje dawnych dziejopisarzy oraz

przekazy hinduskie, babilońskie i perskie. Przytacza "niewiarygodne" opisy dziwnych mieszańców

i gigantów, relacje o synach bożych parzących się ze zwykłymi kobietami, o podróżach Abrahama i

proroka Henocha do miejsc leżących poza orbitą ziemską. Podąża też tropem dziwnego faktu, że

ludzie najróżniejszych religii i kręgów kulturowych wiążą ideę zbawienia z powrotem na Ziemię

przedstawiciela wyżej rozwiniętych istot, które kiedyś - niewykluczone - odwiedziły naszą planetę.

Być może, powszechna idea Mesjasza jest pochodną złożonego dawno temu w różnych częściach

świata przyrzeczenia: "Powrócimy!" Kamień Świętego Berlitza W opactwie Świętego Berlitza

nowicjuszami zostawały już dzieci w wieku piętnastu lat. W tym roku ośmiu chłopców i dziesięć

dziewczynek miało przejść inicjację. Opat z troską mówił o "niżu demograficznym". Większość

chłopców i dziewcząt dorastała w opactwie, ich rodzice pracowali na ziemi św. Berlitza. Byli tu nie

tylko bracia zakonni i siostry zakonne, ale także zbieracze jagód, myśliwi, wszelkiego rodzaju

rzemieślnicy oraz akuszerki i opiekunowie zdrowia. Wszystkich ich łączył wspaniały obowiązek

płodzenia możliwie największej liczby dzieci i wychowywania ich na mocne istoty. Od czasu

Wielkiego Zniszczenia w całej okolicy były tylko nieliczne grupy ludzi i opat przypuszczał nawet,

że ich przodkowie mogli być jedynymi, którzy przeżyli Wielkie Zniszczenie. Nikt, nawet wielce

uczony opat i jego Rada Wiadomości nie Wiedzieli, co się wówczas stało. Niektórzy przypuszczali,

że przodkowie rozporządzali jakąś straszliwą bronią i zniszczyli się nawzajem. Lecz pogląd ten nie

znalazł w Radzie Wiadomości większego uznania. Trudno było sobie bowiem wyobrazić tak

straszliwą broń. Ponadto jeden z dogmatów mówił, że ludzie w zamierzchłych czasach byli

szczęśliwi i żyli w świecie dobrobytu. Dlaczego zatem mieliby prowadzić ze sobą wojny? Było to

nielogiczne i wyglądało na pozbawione sensu. Dlatego w Radzie Wiadomości roztrząsano

możliwość, że to jakaś zagadkowa infekcja pochłonęła całą ludzkość. Ale i tę teorię zarzucono,

ponieważ przeczyła ona przekazom pozostawionym przez pierwsze pokolenie ojców po Wielkim

Zniszczeniu. Trzej Praojcowie i cztery Pramatki opowiadały swoim dzieciom po Wielkim

Zniszczeniu, że katastrofa spadła na ludzkość pewnego spokojnego wieczora. Przekazy te były

niepodważalne. Znajdowały się w świętej "Księdze Patriarchów", spisanej przez Synów Praojców.

Każde dziecko w opactwie św. Berlitza zna Pieśń o Zagładzie. Co roku opat intonował ją podczas

smutnej Nocy Pamięci. Był to jedyny przekaz spisany osobiście przez jednego z Praojców. Brzmiał

tak: "Ja, Erich Skaja, urodzony 12 lipca 1984 r. w Bazylei nad Renem, byłem z żoną oraz moimi

przyjaciółmi, Ulrichem Dopatką i Johannesem Fiebagiem, jak też z ich małżonkami i córką Sylwią,

na wycieczce górskiej w Berner Oberland. Ponieważ było już po godzinie 6 wieczorem, skróciliśmy

sobie zejście ze szczytu o nazwie Jungfrau, korzystając z tunelu kolejki górskiej. Z powodu prac

remontowych na szczycie o tej godzinie nie zjeżdżała już w dolinę żadna kolejka. Nagle zakołysała

się ziemia i na tory z hukiem spadły kawałki granitowej powały. Bardzo się przeraziliśmy, a

Johannes, który był geologiem, pociągnął nas wszystkich do skalnej niszy. Już myśleliśmy, że

koszmar minął, kiedy usłyszeliśmy narastający huk. Ziemia pod naszymi nogami zdawała się

pływać, rozległy się straszliwe grzmoty, jakich nie słyszeliśmy w czasie żadnej burzy. Trzydzieści

metrów przed nami zawaliła się ściana tunelu. Potem wszystko ucichło. Johannes stwierdził, że albo

uaktywnił się jakiś wulkan, co w tej okolicy było raczej nieprawdopodobne, albo mamy do

czynienia z trzęsieniem ziemi. Musieliśmy wspinać się do górnego wylotu tunelu. Kiedy byliśmy o

kilka metrów od wylotu, usłyszeliśmy hałas. Nie znajduję słów na opisanie rozszalałej natury.

Najpierw wicher gnał śnieg i okruchy lodu, potem zaczęły przelatywać drzewa, skały i całe dachy

hoteli z doliny. Rozbrzmiewały trzaski i huki, jakich żaden człowiek przed nami nie słyszał.

Powietrze wypełniało wycie i szum wichru, wszystko fruwało, wyrzucane na tysiąc i więcej metrów

w górę. Ziemia dygotała; huczał rozszalały żywioł. Granitowe skały zderzały się ze sobą jak

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

tekturowe zabawki. Tylko dlatego, że znajdowaliśmy się w tunelu, rozszalały wicher nie wyrządził

nam żadnej szkody. Chwała niech będzie Bogu Najwyższemu! Wicher szalał przez trzydzieści

siedem godzin bez przerwy. Opadliśmy z sił i leżeliśmy apatycznie w naszej niszy przytuleni do

siebie i objęci ramionami. Pragnęliśmy, aby skały nad naszymi głowami zawaliły się, ucinając

wreszcie ten koszmar. Nikt nie jest w stanie pojąć, co przecierpieliśmy. Potem przyszła kolej na

wodę. Pośród zawodzenia i wycia wichrów usłyszeliśmy szum i dudnienie. Zupełnie jakby wystąpił

z brzegów niezmierzony ocean. Gigantyczne fontanny wody pieniły się i bulgotały, z sykiem

rozbryzgując się o skały. Jak podczas morskiego sztormu piętrzyły się kolejne ściany wody i łamiąc

się spadały w dolinę, tworząc gigantyczne wiry wciągające w otchłań wszystko, co napotkały na

swej drodze. Zdawało się, że wszystkie wody z całej Ziemi spływały w to jedno miejsce. Nie

pragnęliśmy już niczego innego tylko śmierci, a z piersi wyrywał nam się krzyk przerażenia. Przez

osiem godzin szalał wodny żywioł, potem wicher osłabł i z wolna powróciła cisza. Ogłuszeni

torturą, oniemiali z bólu, patrzyliśmy sobie w oczy. Wreszcie Johannes podczołgał się na

czworakach do niewielkiego otworu, jaki pozostał u wylotu tunelu. Usłyszałem jego rozpaczliwy

szloch i z olbrzymim trudem przedarłem się do niego. Widok, jaki ujrzałem, odebrał mi mowę.

Rozpacz rozdzierała mi serce. Potem wybuchnąłem gorzkim płaczem. Naszego świata już nie było.

Szczyty wszystkich gór były ścięte jakby gigantycznym pilnikiem. Nigdzie nie było widać śniegu

ani lodu. Zniknęła też wszelka zieleń. W mdłym brunatnym świetle połyskiwały mokre nagie

ściany. Nie widać było słońca, a w dolinie, gdzie znajdowała się wypoczynkowa miejscowość

Grindenwald, kołysały się wody jeziora. Stało się to w roku 2016 wg chrześcijańskiej rachuby

czasu. Nie wiemy, czy jako jedyni przeżyliśmy Wielkie Zniszczenie. Nie wiemy też, co się

wydarzyło. Niech Bóg Wszechmogący ma nas w swojej opiece!" `ty * * * `ty Ośmiu chłopców i

dziesięć dziewcząt z nabożnym szacunkiem wysłuchało Pieśni o Zagładzie, którą odśpiewał swym

donośnym i mocnym głosem opat Ulrich Iii. Po krótkiej chwili, przeznaczonej na refleksję,

przemówił do nowicjuszy w te słowa: - A teraz wejdźcie do Sali Pamięci. Przyjrzyjcie się z

nabożnością relikwiom Praojców. Zostaliście wybrani, aby z waszymi braćmi i siostrami czcić i

rozumieć te relikwie. W nastroju oczekiwania młodzi nowicjusze weszli do długiego drewnianego

budynku, który dotychczas widywali tylko z zewnątrz. Zakonnice zapaliły woskowe świece i

relikwie Praojców rozbłysły w migotliwym blasku. Były tam buty świętego Ericha Skai, Ulricha

Dopatki i Johannesa Fiebaga. Butów ich żon nie było. Buty zrobione były z dziwnego materiału,

który wprawdzie w dotyku przypominał skórę, ale nią nie był. Nawet członkowie Rady

Wiadomości nie potrafili wyjaśnić, co to takiego. Jeden z zakonników cierpliwie tłumaczył, że być

może w pradawnych czasach istniały na Ziemi zwierzęta, które miały takie właśnie futra, ale

zginęły w czasie Wielkiego Zniszczenia. Siedemnastoletni Christian, najstarszy z nowicjuszy,

niepewnie uniósł rękę: - Czcigodny bracie, co oznaczają te znaki na butach świętego Johannesa? -

zapytał nieśmiało. Zakonnik odpowiedział z dobrotliwym uśmiechem: - Wszystko, co zdołaliśmy

odcyfrować, to trzy pierwsze początkowe litery REE i stojącą na końcu literę K. Nie zdołaliśmy

ustalić znaczenia tych znaków. Raz jeszcze Christian uniósł dłoń w górę. - Czcigodny bracie,

czyżby w pradawnych czasach żyły zwierzęta, na których futrach rosły takie znaki? - Inteligentny z

ciebie młodzian - odparł lekko zniecierpliwiony zakonnik. - Za sprawą Boga Wszechmogącego

możliwe jest wszystko. W jednej z nisz pogrążonego w półmroku pomieszczenia znajdowały się

mieszki Praojców, kryjące potrzebne do przeżycia przedmioty. Zakonnik cierpliwie objaśniał, że w

świętej Księdze Patriarchów mieszki te noszą nazwę "plecak". Jak dotąd nie udało się ustalić

znaczenia tego słowa. Jedna z hipotez mówi, że być może chodzi tu o niedokładnie zapisane słowo

"placek", ponieważ po opróżnieniu mieszki Praojców stają się płaskie jak placek. I znów

nowicjusze stanęli przed zagadką, ponieważ mieszki wykonane były z wielobarwnego płótna, które

nie było płótnem. Podobnie jak buty świętego Johannesa, mieszki były miękkie i elastyczne, a

jednak przez 236 lat, jakie upłynęły od Wielkiego Zniszczenia, nie doznały żadnego uszczerbku.

Nowicjusze radośnie wychwalali wszechmocnego Boga - albowiem żyli w cudownym świecie, w

którym wiele jeszcze było do rozszyfrowania. Dotyczyło to na przykład błyszczącej liny, którą

znaleziono w mieszku świętego Ulricha Dopatki. Nikt nie znał tajemniczego elastycznego, a

przecież niezwykle mocnego materiału, z jakiego ją wykonano. W świętej Księdze Patriarchów

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

napisano, że materiał ten nazywa się "nylon", co było przypuszczalnie jakimś pojęciem z

pradawnych czasów, którego nie rozumieli nawet nader uczeni bracia z Rady Wiadomości.

Niezwykłe uczucie owładnęło nowicjuszy, kiedy brat zakonny pokazał im skrawek "papieru

pakowego". Był on tak samo błyszczący i brązowy jak ten, na którym święty Erich Skaja

nagryzmolił swoją Pieśń o Zagładzie. Jakże musieli cierpieć owi podziwu godni święci Praojcowie!

Jakimiż to cudownymi wiadomościami i materiałami musiano dysponować w pradawnych czasach!

Pierwsze spotkanie z relikwiami trwało godzinę. Nowicjusze ujrzeli nieznane narzędzia, tajemnicze

pałeczki do pisania i przedmioty, które w świętej Księdze Patriarchów nazywano "zegarkami",

m.in. częściowo przezroczysty "zegarek" z jedną wskazówką, która zawsze wskazywała miejsce

zachodu Słońca. Zademonstrował to brat zakonny: obojętnie, w którą stronę się odwrócił, trzymając

ten "zegarek" w ręku, wskazówka natychmiast zwracała się w kierunku zachodu Słońca.

Uroczystość inicjacji zbliżała się do punktu kulminacyjnego. Nowicjusze nie mogli się już

doczekać chwili, kiedy wolno im będzie po raz pierwszy spojrzeć na Kamień Świętego Berlitza.

Przy wtórze coraz głośniejszego śpiewu zakonników i zakonnic wkroczyli do Najświętszego. We

wszystkich niszach i na wszystkich występach ścian płonęły lampki oliwne, powietrze było

przesycone ciężkim aromatem żywicy jodłowej. W powale widniał okrągły otwór. Słup

słonecznego blasku rozświetlał ołtarz. A na nim, na niewielkiej podstawce, spoczywał Kamień

Świętego Berlitza - największy skarb opactwa. Opat Ulrich Iii wzniósł modły dziękczynne.

Wszyscy obecni słuchali ich z przejęciem, pochyliwszy głowy. Uroczysta część obrzędu inicjacji

zakończyła się słowami: "Święty Berlitzu, dziękujemy Ci za ten dar niebios!" Nowicjusze stłoczyli

się teraz wokół opata. Ten ostrożnie uniósł Kamień Świętego Berlitza z podstawki i z wyrazem

najwyższego szczęścia na twarzy pokazał go nowicjuszom. Kamień był mniej więcej wielkości

dłoni opata. Był czarny i miał mnóstwo małych guziczków, na których - przybliżywszy twarz -

dostrzec można było pojedyncze litery. W górnej części Kamienia była wąska szpara o

matowoszarym tle. Tuż obok rzucał się w oczy wyraźny napis BERLITZ, a pod nim - nieco

mniejszymi literami - Interpreter 2. Naciskając jednym palcem odpowiednie guziczki, opat Ulrich

Iii wystukał słowo "miłość". W tym samym momencie na szarym tle pojawiły się litery m-i-ł-o-ś-ć.

Było to tak niesamowite, że nowicjusze niemal bali się oddychać. Następnie opat nacisnął inny

guzik i oto dokładnie pod literami m-i-ł-o-ś-ć, niby pisane niewidzialną ręką, pojawiły się litery l-o-

v-e. - Halleluja! - zakrzyknął opat, wznosząc oczy ku słonecznemu blaskowi padającemu z otworu

w powale. - Halleluja! - zawtórowali chórem nowicjusze, zakonnicy i zakonnice. - Moc kamienia

trwa nadal! Niech będzie pochwalony święty Berlitz i jego nieustająca moc! I znów opat Ulrich Iii

zaczął naciskać guziczki. Tym razem pojawiło się słowo ś-w-i-ę-t-y, a zaraz potem h-o-l-y. -

Halleluja! - zakrzyknął opat ku niebu. - Halleluja! - odpowiedział echem zebrany tłum. Coraz

szybciej opat wystukiwał na Kamieniu Świętego Berlitza nowe słowa, i za każdym razem pojawiały

się pod nimi słowa złożone z innych liter. Był to prawdziwy cud - niepojęty dla ludzkiego rozumu.

Nowicjusze spoglądali na siebie okrągłymi ze zdumienia oczami. Zdawali sobie sprawę, że są

świadkami niesłychanego cudu. Zaiste podniosły to był moment. Wreszcie opat oderwał się od

Kamienia Świętego Berlitza i troskliwie umieścił go z powrotem na podstawce. Z poważnym i

uduchowionym wyrazem twarzy zwrócił się do nowicjuszy w te słowa: - Kamień Świętego Berlitza

to kamień tłumaczący słowa. Dzięki niemu można zamienić mowę świętych Praojców na inne

języki używane w pradawnych czasach. Kamień jest święty, ponieważ zawiera w sobie wieczną

moc Słońca. Trzy godziny słonecznego światła wystarczą, aby kamień mówił przez dwanaście

godzin. Nigdy jeszcze nie zawiódł Rady Wiadomości. Pomógł nam zrozumieć świętą Księgę

Patriarchów i pomaga odcyfrować inne pisma z czasów sprzed Wielkiego Zniszczenia, których

strzępy wciąż znajdujemy. Tym razem to Walentyn, drugi pod względem starszeństwa nowicjusz,

zgłosił się z nieśmiałym pytaniem: - Czcigodny ojcze Ulrichu, a skąd pochodzi Kamień Świętego

Berlitza? - Bystry z ciebie chłopak - pochwalił go opat Ulrich Iii. - Otóż trzeba ci wiedzieć, że

Kamień Świętego Berlitza został znaleziony przez świętego Praojca Ulricha Dopatkę. W Księdze

Patriarchów napisano, w jaki sposób to się stało. Było to w dwa lata, jedenaście miesięcy i dziewięć

dni po Wielkim Zniszczeniu. Święty Ulrich Dopatka wspiął się na szczątki góry, którą nazywano

Jungfrau. Kilkaset metrów poniżej szczytu, który w Noc Zniszczenia przestał istnieć, były ruiny. W

Erich von Daniken - Dzien Sadu Ostatecznego.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: