Jillian Hunter - Klify.pdf - Hunter Jillian - glinka7-1987

przełożyła

Lidia Rafa

Wyspy Scilly, Kornwalia, Anglia

Służba zamkowa ostrzegała go, że zapłaci za lekceważenie

dziewczyny. Jeszcze tej samej nocy, kiedy przejął majątek,

otoczyli go, by przepowiadać klęskę. Przekonywali, że dziew

czyna obdarzona jest magiczną mocą, którą z pewnością

przeciwko niemu wykorzysta, by się zemścić.

- A cóż to za moc? - zapytał z rozbawieniem.

- Potrafi po burzy sprowadzić na niebo tęczę - zdradziła

z nieukrywaną dumą zamkowa gospodyni.

Woźnica pokiwał głową.

- Dzięki niej na naszej nieurodzajnej ziemi kwitną kwiaty.

- Na Boga - westchnął Anthony, skrywając uśmiech. - To

rzeczywiście groźne moce. Czy bezpiecznie jest opuszczać

pokoje?

- Dziewczyna jest pod opieką czarodziejki Morgan le Fay,

siostry króla Artura - dodała wszystkowiedząca pokojówka.

- Ale chyba nie tego saksońskiego króla Artura? - zapytał

lekko już poirytowany Anthony, prowadząc służbę do biblio

teki. - Nawet nie wiadomo, czy on faktycznie żył. A gdyby

żył. z pewnością wtrąciłby was do lochu za podobne łgarstwa.

- Tego samego - szepnęła pokojówka, chowając się za

plecami woźnicy. - Stara Annie Jenkins miała wizję, że pan

i panna Halliwell bierzecie ślub.

JILLIAN HUNTER

KLIFY

- Ślub? - mruknął pod nosem Anthony, dając znak ręką,

by ta dziwaczna gromadka czym prędzej się oddaliła. - To

dopiero przerażający pomysł.

Zaczął podejrzewać, że chcąc pozbyć się sławnej panny

Halliwell, będzie musiał porządnie ją nastraszyć i zniechęcić

do siebie. Lekceważenie, jakie okazywał jej przez cały tydzień,

nie przyniosło żadnych rezultatów. Co więcej, dudnienie, które

dokładnie w tej chwili wstrząsnęło murami zamku, mogło

wprawdzie wywołać potężne fale przybojowe, niestety, mogła

to też być ona.

Natarczywa młoda kobieta postawiła żądanie, którego nie

zamierzał spełnić. Od tygodnia domagała się audiencji.

Anthony Hartstone, trzeci książę Pentargonu, siedział bez

ruchu w wygodnym fotelu. Obok na stoliku stała nietknięta

brandy. Ogień płonący w kominku oświetlił cyniczny uśmiech

na jego kanciastej twarzy, kiedy z korytarza dobiegły go

podniesione głosy. No tak, wybiła pierwsza. Dręczycielka jak

zwykle przybyła punktualnie.

Zwariowana dziewczyna, ale i odważna, skoro ośmiela się

drażnić lwa w jego własnym legowisku. Sądząc po hałasie,

w końcu jednak przyprowadziła posiłki. Oczywiście zupełnie

niepotrzebnie. Strata czasu. Anthony nie mógł jej pomóc,

nawet gdyby chciał.

Jego usta wykrzywiły się w lekkim uśmiechu, kiedy usłyszał

krzyki mężczyzny.

- Po moim trupie! Nie wolno przeszkadzać jego lordowskiej

mości!

Vincent, służący i kamerdyner, który niegdyś parał się

rzeźnictwem, najwyraźniej zaczynał tracić cierpliwość, co nie

wróżyło sukcesu sprawcom całego zamieszania. W innych

okolicznościach Anthony chętnie obejrzałby spektakl z udziałem

Tytana z Kornwalti i niesławnej panny Halliwell. Vincent nie

podniósłby na damę nawet palca. Wystarczyłby delikatny

uścisk jego potężnej dłoni, by zaczęła błagać o litość.

Zza okien dobiegały odgłosy piorunów, zwiastując nadejście

burzy. Spienione fale wściekle rozbijały się o klify. W pokoju

z wolna zapadał mrok.

Anthony właśnie odłożył list kondolencyjny, który przed

chwilą otrzymał, kiedy nagle za jego plecami otworzyły się

drzwi.

- Milordzie! - Vincent aż trząsł się ze zdenerwowania. -

Moja cierpliwość ma swoje granice.

- Cóż, okazuje się, że łatwo wyprowadzić cię z równowagi.

Policzki Vincenta, ukryte pod krzaczastymi bokobrodami,

wyraźnie się zaczerwieniły.

- Ta kobieta nie chce przyjąć odmowy do wiadomości.

- Chyba że ją osobiście odprowadzisz na plażę. Oczywiście

w niczym nie uchybiając dobrym manierom.

- Milordzie, ona mnie szturchnęła.

Wyraźnie rozbawiony Anthony pochylił się do przodu.

- Co zrobiła?

- Szturchnęła mnie parasolką. W... zadek. - Oburzony Vin-

cent oparł się o drzwi, próbując zatarasować wejście swoim

ogromnym ciałem. - Przygotować się do obrony! - zdążył

jeszcze krzyknąć, zanim do pokoju wdarła się chmura niebies-

koszarego muślinu. - To oblężenie!

Oblężenie.

Anthony zerwał się na równe nogi, wykrzywiając twarz na

widok intruzów, Troje śmiałków wtargnęło do biblioteki,

bezczeszcząc jego męskie sanktuarium i brutalnie wyrywając

go z żałobnej zadumy nad losem niedawno zmarłego brata.

Właściwie to do sali wdarła się niewiasta w intrygującym

czepeczku zacieniającym twarz. Towarzyszący jej dwaj męż

czyźni byli wyraźnie onieśmieleni i spoglądali na gospodarza

przepraszająco. Przynajmniej oni mieli na tyle rozumu, by się

go bać.

Młoda kobieta była albo tak bezczelna, albo nie miała żadnej

towarzyskiej ogłady.

JILLIAN HUNTER

KLIFY

- Milordzie, prosimy o wybaczenie - odezwał się korpulent

ny starszy mężczyzna ze starannie podstrzyżoną siwą brodą.

Młodszy, wysoki brunet, miał około trzydziestu lat. Mrugając

nerwowo zza okularów w złotych oprawkach, próbował wydusić

z siebie przeprosiny.

- Nie powinniśmy byli tak nalegać. Może lepiej przyjdziemy

kiedy indziej... - wyjąkał.

- Milcz. Elliotcie! - Młoda kobieta stuknęła parasolką

w podłogę dla podkreślenia wagi swoich słów. - Onieśmiela

cię, choć nie wyrzekł jeszcze nawet słowa. Przecież wiemy,

że jego lordowska mość to najłagodniejszy człowiek na świecie.

Wiemy, że nas ciepło przyjmie.

- Wyjść. - Anthony wskazał drzwi. Na jego szczupłej twarzy

nie było śladu ani łagodności, ani tym bardziej ciepła. - Nie

mam czasu na takie bzdury. - Wpatrywał się w schowaną pod

czepkiem twarz. - Żegnam panią, panno Hollywell.

- Nazywam się Halliwell, lordzie Pendragon. Morwenna

Halliwell.

Uśmiechnął się chłodno.

- Pentargon.

- Och! -Jej usta wykrzywiły się w nieszczerym uśmiechu. -

Przepraszam.

- Sir Dunstan Halliwell. - Starszy mężczyzna wyciągnął

na powitanie rękę z taką pokorą, że Anthony nie był w stanie

się oprzeć. - To prawdziwy zaszczyt poznać waszą lordowska

mość.

- Elliott Winleigh - odezwał się młodszy o palcach po

plamionych inkaustem, odrywając wzrok od wiszących na

ścianach akwarel. - Do pańskich usług, milordzie - dodał,

pochylając się w ukłonie.

Anthony skinął głową.

- Może innym razem, bo dziś, a właściwie przez cały

tydzień jestem bardzo zajęty. Interesy.

- Właśnie dlatego przychodzimy. W interesach - wtrąciła

zrozpaczona panna Halliwell, po czym niedbałym ruchem

dłoni zsunęła czepek na kark, odsłaniając twarz z naturalnością

bardziej rozbrajającą niż frontalny atak.

Na ten widok Anthony jeszcze bardziej się skrzywił. Nim

zdążył się otrząsnąć, jego myśli zakotłowały się i runęły

niczym lawina kamieni toczących się po skalnym zboczu.

Dziewczyna była wyjątkowo piękna, co do tego nie miał już

żadnych wątpliwości.

Jej zielone oczy patrzyły na niego niewinnie, przywołując

jakieś odległe wspomnienia. Orzechowozłote włosy były zbyt

ciężkie, by utrzymać się w nisko upiętym koku. Rysy twarzy

miała tak delikatne, jak gdyby wyrzeźbiono je w bryle lodu.

Anthony zastanawiał się, czy nie roztopiłaby się, gdyby na nią

chuchnął. Najbardziej zaniepokoił go jednak fakt, że dziewczyna

wydawała mu się dziwnie znajoma.

- Czy my się znamy? - zapytał z zakłopotaniem.

Spojrzała na niego jak na wariata.

- Przed chwilą się przedstawiłam. Od tygodnia co rano

prosiłam o spotkanie, ale Jack Morderca nie pozwolił mi nawet

zbliżać się do drzwi.

- Morwenno! - Stryj dyskretnie chrząknął. - Jego lordowska

mość jest bardzo zajęty. Do rzeczy, kochanie.

- Nie będzie żadnej rzeczy - odezwał się chłodno Anthony. -

Szkoda tracić czas. Wiem, o co wam chodzi. To niemożliwe.

Morwenna spojrzała na niego przenikliwie. W jej oczach

płonęły tak silne emocje, że aż zrobiło mu się gorąco.

- Może znał pan mojego ojca, sir Rolanda Halliwella -

zaczęła. - Był uczonym i antykwariuszem. Jako człowiek

wielkiego umysłu z pewnością ma pan w swej bibliotece

książki jego autorstwa. „W krainie małych ludzi".

- „Ekskalibur w Anglii" - dodał Elliott.

Morwenna w przypływie entuzjazmu położyła parasolkę na

sekretarzy ku.

- Milordzie, nie dalej jak na dwa tygodnie przed swoją

JILLIAN HUNTER

KLIFY

tragiczną śmiercią ukochany brat pana czytał jedną z książek

papy-

Anthony zaklął pod nosem, patrząc, jak jego listy błys

kawicznie nasiąkają atramentem wyciekającym z kałamarza,

który przewróciła parasolką.

- Przykro nam z powodu pańskiego brata, milordzie -

szepnęła, wpatrując się w wolno rozlewającą się po blacie

granatową plamę. Elliott rzucił się z chusteczką, by zetrzeć

atrament.

Anthony odwrócił się i szarpnął za dzwonek, by wezwać

służącą.

- Nie mogę pomóc, panno Halliwell. Rozumiem powody,

dla których pani tu przybyła. Niestety, kontrakt na sprzedaż

wyspy jest już gotowy. Pracowała nad nim cała armia pra

wników.

- Postępuje pan zbyt pochopnie - powiedziała. - Odkąd

zjawił się pan na wyspie, prawie nie opuszcza pan murów

zamku. Pański brat kochał Abandon.

Jego niebieskoszare oczy groźnie pociemniały.

- Gdyby nie zaszył się na tej zapomnianej przez cały świat

kupie granitu, by badać te śmieszne zjawiska, na przykład

syreny, prawdopodobnie żyłby do dziś.

- Był tu szczęśliwy - odezwała się zaskoczona. - Nie znałam

go osobiście, ale wiem, że mieszkańcy wyspy bardzo go kochali.

Jestem przekonana, że nie sprzedałby nawet jednego kamyka.

Anthony zacisnął dłoń na oparciu fotela i spojrzał na twarz

dziewczyny z tą bezwzględną surowością, która sprawiała, że

większość mężczyzn zapominała języka w gębie.

- Mój brat odszedł. Im szybciej pozbędę się tej wyspy, tym

lepiej.

- Jak może być pan tak bezduszny, kiedy w grę wchodzi

życie tylu rodzin?

- Nie zamierzam się tłumaczyć ze swoich decyzji - stwier

dził ostro.

- Myślę, że powinien pan - mruknęła pod nosem.

Groźną ciszę przerwało brzęczenie porcelany, które w tym

momencie rozległo się za drzwiami. Nawet burza za oknem

ustała na chwilę, jak gdyby oczekując na wynik potyczki, której

ta odważna dziewczyna nie mogła wygrać.

- Herbata dla gości, milordzie. - Śliczna komwalijska gos

podyni, Tillie Treffry, z uśmiechem odsunęła łokciem karafkę

brandy i postawiła na stole tacę. - Ciasteczka prosto z pieca

i świeżutka śmietanka.

Kiedy posłała pannic Halliwell ukradkowe spojrzenie, An

thony od razu domyślił się, że kobiety są w spisku.

- Nie prosiłem o herbatę, pani Treffry - rzucił oschle. -

Wezwałem panią, by uprzątnęła pani mój sekretarzyk. Goście

już wychodzą.

- Wychodzą? Milordzie, jakże oni w taką pogodę dopłyną

na drugi koniec wyspy?

- Tak samo, jak przypłynęli tutaj - powiedział Anthony,

patrząc prosto w twarz sir Dunstana. - Proszę zrozumieć, w tej

chwili przeprowadzam na wyspie jeszcze drobne prace, które

są warunkiem sprzedaży.

Sir Dunstan, dając znaki bratanicy, ruszył w kierunku drzwi.

- Chodźmy, Morwenno. Powinniśmy byli wcześniej napisać

list do jego lordowskiej mości i wyjaśnić nasz problem.

Morwenna nawet nie drgnęła.

- Lordzie Pentargon, sprzedając Abandon w obce ręce,

skazuje pan mieszkańców wyspy na zagładę.

Jej pełne emocji oczy przypominały plamę oleju na ciemno

zielonej powierzchni kornwalijskiego morza.

- Ależ markiz Camelbourne nie jest potworem. Nikogo nie

pozbawi dachu nad głową ani nie ześle na wygnanie do Kanady.

- Lord Kamienne Serce - powiedziała. - Tak pana nazywają.

Nie wierzyłam ostrzeżeniom. Aż do teraz uważałam, że oceniają

pana niesprawiedliwie.

Roześmiał się.

Jillian Hunter - Klify.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: