Rozdział 3.pdf

Rodziny się nie wybiera. Po prostu kochasz ich bez

względu na to, co robią. Moje dzieciństwo nie było kolorowe,

przez cały czas żyłam w cieniu idealnej siostry, przez którą

byłam gnębiona, ale i tak kochałam i ją i mamę i tatę. A teraz

straciłam ich wszystkich. Czy to nie jest zbyt dużo jak na

jedną osobę?

Zawsze miałam dobrą orientacje w terenie, toteż wielkich

trudności nie sprawiło mi znalezienie spiżarni z winami.

Obecnie kończyłam drugą butelkę i rozmyślałam nad

beznadziejnością własnego losu. Człowiek pijący alkohol

przechodzi trzy specyficzne fazy. Najpierw się śmieje bez

przerwy, potem zaczyna filozofować, a na końcu łapie tzw.

„doła” i ma pesymistyczne nastawienie do świata.

Ja miałam drugą fazę.

Wywijałam butelką i gadałam do siebie, narzekając na

własne życie czy obecna sytuację. Psioczyłam na Raphaela,

czy też wyklinałam cały obecny system, jak i również to, że

moja siostrzyczka, mądra i piękna Salomea, stała się

głupiutką Elizabeth – dziwką Gabriela.

Zmieniła imię, bo jemu się nie podobał skrót Sally.

Rozumiecie to?!

-Des! Wszyscy cię szu… - usłyszałam głos tego zdrajcy,

Gabriela – No, no, no… Raphael cię zabije.

-A co mnie to? – Burknęłam i pociągnęłam spory łyk z

butelki. Może i w tym momencie zachowywałam się jak

pospolity żul spod sklepu, ale… Wydawało się to takie

nieistotne. Liczyła się tylko butelka owej białej, pitnej

ambrozji oraz JA i MOJE problemy.

Poczułam jak odbiera mi butelkę. Przegiąłeś pałę, koleś!

-Oddawaj! – Warknęłam.

-Nie sądzisz, że ci wystarczy? – Zadał pytanie ironicznym

tonem – Jesteś zalana.

-Wcale, że nie! Jestem… - czknęłam – Stuprocentowo

trzeźwa.

- I do tego plącze mi się język – sparodiował ton mojego

głosu – Ale, tak oczywiście, jestem trzeźwa.

-Tak, oczywiście – warknęłam.

-No to wstań i pokaż mi jak bardzo trzeźwa jesteś.

Przecież to jasne, że jestem trzeźwa. Mam twardą głowę i

jeszcze twardszy żołądek, więc co za problem ws…

Cholera! Kiedy tylko podniosłam się i stanęłam w miarę

prosto poczułam tak silne zawroty głowy, że od razu się

wywróciłam. Spróbowałam ponownie, ale tym razem nawet

nie udało mi się utrzymać w pionie. Znowu wylądowałam na

tyłku.

A Gabriel tylko stał i patrzył z rozbawieniem.

-Więc jak? Pomóc ci?

-Ale ja jestem… - wybełkotałam.

-No chodź już, chodź. – Powiedział i nachylił się nade

mną, biorąc w ramiona – No to hopsa! Idziemy.

-Ale nie żeby coś, Gabryś. Ja potrafię iść sama. Możesz

spokojnie mnie postawić.

Zaśmiał się i przełożył mnie sobie przez ramię, tak że

moja głowa opierała się o jego plecy, a Archanioł trzymał

mnie za tyłek.

-Ej – wrzasnęłam – Łapy z mojej dupy! Już!

Odpowiedziała mi głucha cisza. A do tego ten idiota

klepnął mnie dwa razy po pośladku, zanim zaczął wchodzić

po schodach. Dupek!

-Jesteś dupkiem, wiesz o tym? - wymamrotałam.

-Tak oczywiście. - odpowiedział ze śmiechem – Coś

jeszcze chcesz mi powiedzieć?

-Tak! - krzyknęłam, uderzając go piąstkami w plecy.

Cholernie twarde je miał, wiecie? I czuć było mięśnie... Mrr. -

Masz takie fajne plecy. Mogę cię pomacać?

-Rób co chcesz, mała. Mi to tam nie przeszkadza.

Zaczęłam chichotać. Jak taka mała dziewczynka. Co ten

alkohol ze mną robi? Ale... Żeby nie było. Jestem trzeźwa.

-Wiesz co? - spytałam po chwili milczenia.

-Nie wiem. Ale podejrzewam, że lubisz ton swojego głosu,

bo tyle gadasz.

-Oj tam – warknęłam, ponownie uderzając go w plecy –

Zamknij się. Chcę ci powiedzieć, że musisz wiedzieć, iż twój

brat to ostatni dupek i kretyn w całej Katatoni. Jak będę

miała możliwość... to... To... Nie wiem co zrobię, ale coś na

pewno zrobię. Jemu, znaczy się.

-Oczywiście.

-Czy ty aby mnie nie lekceważysz? - zaperzyłam się – Bo

jak tak to...

-To co?

-Nie wiem – zaśmiałam się.

Znowu zapadła cisza, która już po chwili zaczęła mnie

irytować. Tak więc ją przerwałam.

- Tyy, Gab, chyba ziemia zaczęła wirować.

– A nie przeszło ci przypadkiem przez myśl, że to

tobie coś w główce wiruje?

– No coś ty! - zachichotałam – Jak mi może coś

wirować , jak jestem trzeźwa?

- Wybacz, mała, ale głowa mi już pęka od tej twojej

paplaniny.

Gwałtownie zrucił mnie z ramienia i postawił na nogi.

Stanął naprzeciw mnie i dotykając dłonią mego czoła

wwiercał się w moją duszę tymi krystalicznymi oczami.

Czułam się tak, jakby znał każdy mój sekret...

Potem nadeszła lekkość i ogarnęło mnie zmęczenie.

Czułam, że zapadam się w ciemność.

-Dobranoc. - szepnął tylko, a chwilę potem odpłynęłam w

nicość.

Obudziłam się z potwornymi mdłościami i ogromnym

bólem głowy. A do tego urwał mi się film i nie pamiętałam

nic, poza tym, że zaszyłam się w spiżarni, popijając białe

wino.

Z cichym jękiem podniosłam się lekko, siadając.

Rozglądnęłam się po pomieszczeniu, w którym obecnie

przebywałam.. Pokój był duży i przestronny, naprzeciwko

mnie znajdowało się okno z widokiem na łąkę, a ja leżałam na

pięknym łożu.

Widocznie właściciel tego wszystkiego lubił dobre i drogie

meble.

Po chwili drzwi uchyliły się z cichym skrzypnięciem, a do

pomieszczenia wszedł Gabriel z jakimś chłopakiem.

Momentalnie wstałam, opatulając się kołdrą.

Towarzysz Archanioła był niesamowicie wysoki, miał

wysportowane i umięśnione ciało, które eksponował

obcisłymi skórzanymi spodniami oraz ściśle przylegającym do

ciała, czarnym T-Shirtem, oraz blond włosy, barwą

przypominające kłosy zboża, tak uroczo nastroszone.

Zauważyłam również jego czarne skrzydła. Upadły?

-Cześć mała. Czyżby kac? - zapytał Gabriel, wrednie się

uśmiechając.

-Jaki kac?

-Wczoraj nieźle zabalowałaś. Od rana kryję cię przed

Raphaelem.

– A o której ja zasnęłam? - spytałam zdziwiona.

– Raczej o której cię uśpiłem. Około piątej.

-To możesz wykorzystać swoje super-hiper-moce i

uwolnić mnie od... eee... - jak by to nazwać, żeby nie przyznać

mu racji – Od...

-Kaca? - dopowiedział przybysz.

Zmroziłam go spojrzeniem, ale on tylko uśmiechnął się

do mnie i klepnął Gabriela po plecach.

-Ta mała jest fajna. Podoba mi się. Możesz ją uleczyć.

Warknęłam.

-Małą to ty masz pałkę w majtkach.

-Oho, trafiła nam się twarda sztuka. A ja takie uwielbiam,

malutka.

-Dość. Ona cię zaraz zabije spojrzeniem, a Raphael

utłucze cię gołymi rękami... Wiesz jaki on jest...

Anioł zaśmiał się.

-Zazdrość to uciążliwa cecha. No ale cóż się dziwić. Ja

jestem piękny, mądry, inteligentny, a on żyje w tej swojej

rezydencji i jest zacofanym dupkiem.

Lubię go! Ma zdrowe podejście do otaczającej nas

rzeczywistości, a do tego wydaje się taki miły... No normalnie

zaraz mu się oświadczę !

Usłyszałam jak Upadły ponownie wybucha śmiechem, a

na twarzy Gabriela zobaczyłam grymas niezadowolenia.

-Ekhem – odchrząknął Archanioł – Des, musisz wiedzieć,

że Ave jest bardzo utalentowany. A jedną z jego mocy jest...

czytanie w myślach.

Na wielkanocnego zajączka! 1 Dlaczego nikt nigdy mi nie

1 Ze specjalną dedykacją dla mojej wiernej fanki, czekającej na

szósty rozdział, Sherry :D Podoba ci się to powiedzonko? ]:->

mówi o naprawdę istotnych sprawach?

– Myślę, że nie mogę... Chociaż bardzo bym chciał

przyjąć twą propozycję.

– O czym pomyślała?

– Gabi, nie wiesz, że ciekawość to pierwszy stopień

do piekła? - Ave uderzył go lekko w ramię – Chociaż, stary,

jak laska ci się oświadcza to aż trzeba się tym pochwalić.

Zarumieniłam się.

-Tak, proszę bardzo, używajcie sobie na mnie! No śmiało!

Czarny anioł podszedł do mnie i objął mnie ramieniem.

Następnie popchnął lekko na łóżko, skutkiem czego

znalazłam się na jego kolanach. Spięłam się, czując

skrępowanie i zażenowanie.

-Wyluzuj, Kicia.

Odwróciłam się do niego, chcąc powiedzieć jakiś złośliwy

komentarz, ale był o wiele bliżej niż myślałam. Nasze nosy

praktycznie się stykały, usta były strasznie blisko siebie, a ja

mogłam dostrzec piękną barwę tęczówek Upadłego. Były

strasznie ciemne, praktycznie podchodziły pod czerń. Mówią,

że oczy są zwierciadłem duszy, ale z tego lustra nic nie

wyczytasz.

-Mówił ci ktoś, że jesteś śliczna?

Ponownie się zarumieniłam.

-Nie... - wyjąkałam w odpowiedzi.

-To ja ci powiem to jako pierwszy.

Odgarnął mi włosy i zbliżył twarz do mojej szyi. Na

początku myślałam, ze chce mnie pocałować, ale on tylko

zaciągnął się moim zapachem.

– To lawenda? - szepnął mi do ucha – Pachniesz tak

kobieco...

Na wszystkie zajączki świata! Zaraz przez niego umrę z

zażenowania.

-E... Dzięki.

-Nie ma za co.

Drzwi do pokoju otworzyły się z hukiem, a do

pomieszczenia wpadł widocznie zdenerwowany Raphael.

Spojrzał na Gabriela, a ten skinął mu głową, wskazując na

łóżko. Tak więc kochany Rafcio szukał mnie.

Zeskoczyłam z kolan Ave'a, ale Raphael już go zauważył i

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: