01 Oczarowani.pdf

KRĄG SZEŚCIU

1 . Oczarowani

By oknoifiranka

Oczarowani

Prolog

To deszcz przywiódł mu na myśl tę opowieść. Ulewa smagała szyby, bębniła o dach i

dmuchała zimnym oddechem pod drzwiami.

Kości bolały go od wilgoci, nawet gdy usiadł przy kominku. W długie, deszczowe, jesienne

noce wiek dawał mu się we znaki — a wiedział, że będzie jeszcze gorzej, gdy przyjdzie zima.

Dzieci siedziały skulone na podłodze i na krzesłach, pełne oczekiwania buzie zwróciły w jego

stronę, bo obiecał im opowieść, która przegna nudę deszczowego dnia.

Nie zamierzał opowiadać im akurat tej historii — niektóre były jeszcze bardzo małe — a

opowieść nie przypominała słodkiej bajki. Ale wiatr szeptał mu do ucha, podsuwał słowa, które

miał wypowiedzieć.

Nawet bajarz — a może zwłaszcza on — powinien umieć słuchać.

— Znam pewną opowieść… — zaczął, a dzieci wbiły w niego pełen oczekiwania wzrok. —

Opowieść o odwadze i tchórzostwie, o krwi, śmierci i życiu. O miłości i stracie.

— Czy są w niej potwory? — zapytała jedna z młodszych dziewczynek, a jej niebieskie oczy

rozbłysły.

— Potwory są wszędzie — odpowiedział starzec. — Tak jak wszędzie są mężczyźni, którzy

się do nich przyłączą, i tacy, którzy będą z nimi walczyć.

— I kobiety! — zawołała starsza dziewczynka, wywołując uśmiech na twarzy gawędziarza.

— I kobiety. Ludzie odważni i uczciwi, przebiegli i bezwzględni. Kiedyś znałem ich wielu.

Historia, którą wam opowiem, jest bardzo stara. Ma wiele początków, lecz tylko jeden koniec.

Wiatr wył nieprzerwanie. Starzec napił się herbaty, żeby zwilżyć gardło. Drewno w kominku

zatrzeszczało, rzucając światło na twarz mężczyzny, która wyglądała jak skąpana w pozłacanej

krwi.

— Oto jeden z początków. U schyłku lata, wśród błyskawic przecinających czarne niebo, na

wysokim klifie stał czarnoksiężnik i patrzył na szalejące morze.

Eire, kraina Chiarrai

1128 rok

W jego sercu szalała burza, równie ponura i gwałtowna jak ta, która przetaczała się nad

morzem. Smagała tkanki i krew, tak jak ulewa smagała powietrze, walka toczyła się na zewnątrz

i wewnątrz, gdy tak stał na śliskiej od deszczu skale.

Wewnętrzna burza nosiła imię: rozpacz.

Żal odbijał się w jego oczach, wyrazistych i niebieskich jak błyskawice rozświetlające niebo, a

zrodzony ze smutku gniew skapywał z czubków palców i rozrywał powietrze

krwawoczerwonymi grzmotami, które rozbrzmiewały echem tysięcznych wystrzałów.

Uniósł wysoko swoją laskę i wykrzyczał słowa zaklęcia. Czerwone pioruny jego wściekłości i

stalowe błyskawice burzy zwarły się w walce, na widok której kto żyw chronił się do domu lub

jaskini, ryglował okna i drzwi i zwoływał przerażone dzieci, by modliły się do bogów o łaskę.

Nawet wróżki drżały w swoich zamkach.

Skała zadygotała, woda w morzu stała się czarna jak wrota piekła, a on wciąż szalał z

wściekłości i żalu. Z rozdartego nieba lał się deszcz barwy krwi, krople skwierczały na ziemi i na

morzu, aż w powietrze unosił się dym.

Po wieki wieków ta noc będzie nazywana Nocą Smutku, a ci, co odważą się o niej mówić,

opowiadać będą o czarnoksiężniku, który stał wyprostowany na wysokiej skale. Jego płaszcz

ociekał krwawym deszczem, spływającym kroplami po twarzy czarodzieja jak łzy śmierci, gdy

ten wyzywał na pojedynek niebo i piekło.

Na imię miał Emmett, wywodził się z rodu Cullenów, który podobno pochodził od Morrigan,

bogini i królowej wróżek. Miał wielką moc, ale wciąż wiodą, jak młody był jego wiek. Władał

nią teraz z pasją, która nie pozostawiała miejsca na ostrożność, poczucie obowiązku, światło.

Wśród rozszalałej burzy wzywał śmierć.

Wiatr zagwizdał przeraźliwie i czarnoksiężnik obrócił się plecami do rozszalałego morza. Ta,

którą wzywał, stała na wysokiej skale i uśmiechała się do niego, kobieta o oszałamiającej

urodzie, lodowatej jak śnieg. Oczy miała nieskazitelnie niebieskie, usta delikatne jak płatki róż,

mlecznobiałą skórę. Gdy się odezwała, jej głos przypominał muzykę, a ów syreni śpiew

przywiódł do zguby już niezliczoną ilość mężczyzn.

— Miałeś czelność mnie wzywać. Nie możesz doczekać się mojego pocałunku, Emmecie

Cullen?

— To ty zabiłaś mojego brata?

— Śmierć jest… — Nie bacząc na deszcz, zsunęła kaptur. — To skomplikowana sprawa.

Jesteś zbyt młody, żeby zrozumieć jej piękno. Ofiarowałam mu dar. Cenny i potężny.

— Dałaś mu przekleństwo.

— Och. — Machnęła dłonią. — Niewielka cena za życie wieczne. Teraz świat należy do

niego, może wziąć wszystko, czego zapragnie. Wie więcej, niż ty kiedykolwiek mógłbyś

zamarzyć. Teraz należy do mnie bardziej, niż kiedykolwiek należał do ciebie.

— Demonie, masz jego krew na rękach i, na boginię, zniszczę cię.

Roześmiała się wesoło jak dziecko, któremu obiecano niespodziankę.

— Na moich dłoniach, w mojej krwi. Tak jak moja jest w jego. Teraz jest taki jak ja, dziecko

nocy i cienia. Czy będziesz chciał zniszczyć także swojego brata? Własnego bliźniaka?

Gdy ruszyła do przodu, pełzająca po ziemi mgła otuliła jej stopy niczym jedwab.

— Czuję twoją moc, żałobę i podziw. W tej chwili, w tym miejscu, ofiarowuję ci mój dar.

Jeszcze raz uczynię cię jego bliźniakiem, Emmecie Cullen. Dam ci śmierć, która jest

nieskończonym życiem.

Opuścił laskę i popatrzył na kobietę przez zasłonę deszczu.

— Powiedz, jak masz na imię.

Sunęła teraz nad mgłą, poły jej czerwonego płaszcza powiewały z tyłu. Widział krągłe

wzgórki białych piersi, wyłaniające się z ciasno zawiązanego stanika sukni i mimo woli czuł

podniecenie.

— Mam ich tak wiele — odrzekła, dotykając jego ramienia koniuszkiem palca. Jakim cudem

znalazła się tak blisko? — Chcesz wypowiedzieć moje imię, gdy się połączymy? Poczuć je na

swoich ustach, kiedy ja będę smakowała ciebie?

Gardło miał wyschnięte, płonące. Jej oczy, uwodzicielskie i błękitne, kusiły go, wciągały w

otchłań.

— Tak. Chcę wiedzieć to, co mój brat.

Znowu się roześmiała, ale tym razem bardziej chrapliwie. Na jej twarzy malował się

zwierzęcy głód, a błękitne oczy nabiegły krwią.

— Zazdrosny?

Musnęła jego wargi lodowatymi ustami w kuszącym pocałunku, a serce Emmetta zaczęło

walić szybko i mocno.

— Chcę widzieć to, co widzi mój brat.

Położył dłoń na pięknej, białej piersi kobiety i nie wyczuł pod skórą bicia serca.

— Powiedz mi swoje imię.

Uśmiechnęła się, a w czerni nocy zabłysły białe kły.

— Zabiera cię Victoria. Victoria cię stworzy. Moc twojej krwi zmiesza się z moją i będziemy

władać tym światem i wszystkimi innymi.

Odrzuciła głowę do tyłu gotowa do ataku. Z siłą całego swego żalu i wściekłości Emmett wbił

jej laskę w serce.

Głośny skowyt przeciął noc i stopił się z hukiem burzy. To nie był ludzki krzyk ani nawet

wycie bestii. Wydał go demon, który odebrał mu brata i ukrywał diabelską naturę pod płaszczem

zimnego piękna. I który krwawił, choć nie biło w nim serce.

Victoria, skrzecząc, uleciała z powrotem w powietrze. Słowa, które musiał wypowiedzieć,

uwięzły mu w gardle, gdy patrzył przerażony, jak wije się nad nim, a krew z rany na piersi

zamienia się w ohydną mgłę.

— Jak śmiałeś! — ryknęła z wściekłością i bólem. — Jak śmiałeś wykorzystać przeciwko

mnie swoje żałosne czary?! Chodzę po tej ziemi od tysiąca lat! — Przesunęła palcami po

krwawej ranie i machnęła dłonią w powietrzu, a gdy krople upadły na ramię Emmetta, przecięły

mu skórę jak nóż.

— Victoria! Jesteś wyklęta! Zostałaś pokonana! Przez moją krew. — Wyciągnął miecz i

przeciął sobie skórę na dłoni. — Na krew bogów, która we mnie płynie, na siłę mego

pochodzenia, każę ci wracać…

To, co spadło na niego, zdawało się unosić nad ziemią i uderzyło z niebywałą siłą. Złączeni

sturlali się z klifu na poszarpany występ skalny. Przez fale bólu i strachu dostrzegł twarz

przeciwnika, odbicie swej własnej. Twarz, która kiedyś była obliczem jego brata.

Emmett czuł od niego zapach śmierci, a w czerwonych oczach widział potwora, którym

tamten się stał. Jednak mała iskierka nadziei zabłysła w jego sercu.

— Edward, pomóż mi ją powstrzymać. Wciąż mamy szansę.

— Czujesz, jaki jestem silny? — Edward objął palcami gardło Emmetta i ścisnął. — To

dopiero początek. Teraz mam przed sobą wieczność. — Pochylił się i niemal czule zlizał krew z

twarzy brata. — Ona chce cię mieć tylko dla siebie, ale ja jestem głodny. Taki głodny! W końcu

twoja krew należy też do mnie.

Gdy Edward obnażył kły i przycisnął je do gardła brata, Emmett wbił w niego miecz.

Edward zawył i odskoczył do tyłu. Na jego twarzy malowały się szok i strach. Przyłożył dłoń

do rany i upadł. Przez chwilę Emmett myślał, że widzi swojego brata, prawdziwego brata, ale

potem zasłona deszczu przysłoniła wszystko.

Wspinał się i wspinał po klifie. Szukał oparcia dla dłoni, śliskich od krwi, potu i deszczu.

Błyskawice oświetlały mu ściągniętą z bólu twarz, gdy pełzł w górę po skałach, rozrywając palce

na kamieniach. Szyja paliła żywym ogniem w miejscu, gdzie drasnęły go kły.

Jeśli ona tam czekała, już nie żył. Jego moc osłabła, wycieńczona atakami bólu i szokiem.

Został mu tylko miecz, wciąż czerwony od krwi brata.

Lecz kiedy wydostał się na górę i opadł na plecy, tak że zimne krople obmywały mu twarz,

był sam.

Może to wystarczyło, może udało mu się odesłać demona z powrotem do piekła. Tak jak bez

wątpienia skazał na potępienie swoje własne ciało i krew.

Przewrócił się na brzuch, uniósł na rękach i zwymiotował gwałtownie. Po użyciu magii został

mu tylko smak popiołu w ustach.

Podpełzł do laski i wspierając się na niej, wstał. Oddech mu się rwał, gdy i uszył, kuśtykając,

ścieżką, którą poznałby, nawet gdyby oślepł. Burza straciła swój impet, tak samo jak on swoją

moc, i teraz padał już tylko ulewny deszcz.

Poczuł zapach domu — koni i siana, ziół, których użył dla ochrony, dymu z ognia tlącego się

w kominku. Ale nie czuł ani radości, ani triumfu.

Wiedział, że jeśli to coś, co odebrało mu brata, przyszłoby teraz po niego, zginąłby. Każdy

półmrok, każdy cień rzucany przez poszargane burzą drzewa mógł ukrywać śmierć. Lub coś

jeszcze gorszego. Lęk zmroził mu skórę jak brudny lód, więc zebrał resztki sił i zaczął mamrotać

zaklęcia, które przypominały raczej modlitwy do kogokolwiek — lub czegokolwiek — kto

zechciałby słuchać.

Koń parsknął w stajni, czując zapach pana, ale Emmett szedł chwiejnie dalej, do swojego

domku.

W środku było ciepło, w powietrzu wciąż unosiły się zaklęcia, które rzucił przed wyjściem.

Zaryglował drzwi, zostawiając na nich ślady krwi Edwarda i swojej. Czy to ją powstrzyma?,

zastanawiał się. Jeśli to, co przeczytał, było prawdą, Victoria nie mogła wejść bez zaproszenia.

Zostały mu tylko wiara i ochronne zaklęcie, którymi otoczył chatę.

Zrzucił z ramion przemoczony płaszcz i musiał użyć całej siły woli, żeby nie upaść obok

niego na podłogę. Przygotuje napar leczniczy i napój, który da mu siłę, spędzi tę noc, patrząc w

ogień, czekając na świt.

Zrobił wszystko, co mógł, dla swoich rodziców, sióstr i ich rodzin. Musiał wierzyć, że to

wystarczy.

Edward nie żył, a to, co powróciło, mając jego twarz i ciało, zostało zniszczone. Już nie może

nikogo skrzywdzić. Jednak może zrobić to potwór, który go stworzył.

Znajdzie coś silniejszego, co ich ochroni. I wytropi tę istotę. Poświęci życie, żeby ją

zniszczyć.

Jego dłonie o długich palcach drżały, gdy przygotowywał butelki i kociołki. Oczy koloru

burzowego nieba były zamglone od bólu, który przeszywał mu ciało i serce. Poczucie winy

ciążyło na barkach jak tona ołowiu, a w duszy szalały demony.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: