Socjologia religii - skrypt.pdf

(1142 KB) Pobierz
Socjologia religii
Socjologia religii
Spis treści
Bibliografia
Berger P. L., Święty baldachim. Elementy socjologicznej teorii religii , NOMOS, Kraków 1997.
Beyer P., Religia i globalizacja , NOMOS, Kraków 2005.
Casanova José, Religie publiczne w nowoczesnym świecie , NOMOS, Kraków 2005.
Hervieu-Léger D., Religia jako pamięć , NOMOS, Kraków 1999.
Kula M., Religiopodobny komunizm , NOMS, Kraków 2005.
Luckmann T., Niewidzialna religia. Problem religii we współczesnym społeczeństwie , NOMOS, Kraków, 1996.
Luhmann N., Funkcja religii , NOMOS, Kraków 1998.
Mariański J., Religijność społeczeństwa polskiego w perspektywie europejskiej. Próba syntezy socjologicznej ,
NOMOS, Kraków 2004.
Olszewska-Dyoniziak B., Człowiek i religia. Studium z zakresu genezy i społecznej funkcji religii , Wrocław
2002.
Piwowarski W., Socjologia religii , RW KUL, Lublin 2000.
Stark R., Bainbridge W. S., Teoria religii ¸ NOMOS, 1996.
3
ROZDZIAŁ I:
Socjologia religii jako dyscyplina naukowa
1. PERSPEKTYWA TEORETYCZNA
Sam termin „socjologia religii wskazuje, że opisywana przezeń dyscyplina
jest częścią socjologii , zaś przedmiot jej stanowi równocześnie obszar zaintere-
sowań innych dziedzin nauki. Podobna sytuacja ma także miejsce w przypadku in-
nych „socjologii szczegółowych. Złożony termin „socjologia religii oznacza,
zgodnie ze zwykłym jego użyciem, że socjologia dostarcza tej nauce perspekty-
wy i metody, natomiast „religia” jest przedmiotem badań socjologicznych .
W europejskich językach nauki występują podobne złożenia: sociology of re-
ligion, sociologie des religions, sociologie de la religion czy socjologia religii. W ro-
mańskim obszarze językowym można było dawniej napotkać terminy sociologie
religieuse, czy też sociologia religiosa. Obecnie jednak słusznie zarzucono ich sto-
sowanie, bowiem, niekiedy nawet celowo, wywoływały one wrażenie religijnego
zaangażowania opisywanej przez nie nauki.
Naukowej socjologii religii zagraża dwojakie niebezpieczeństwo , wypły-
wające z postaw walczącej wiary i walczącej niewiary. Niebezpieczeństwo ze strony
pierwszej postawy polega na tym, że badacz z obawy przed rzekomo uświęconą
istotą religii nie ośmiela się traktować wszystkich bez reszty zjawisk religijnych jako
zjawisk doczesnych. Niebezpieczeństwo ze strony drugiej postawy polega na tym,
że badacz wykorzystuje swoje przedsięwzięcie do walki z religią, co, być może na-
wet nieświadomie, wywiera wpływ na jego pracę.
Czy, aby skutecznie uprawiać swoją naukę, socjolog religii musi zachować
wyznaniową neutralność? Aż tak daleko idąca konsekwencja nie jest w tym wzglę-
dzie konieczna. Chodzi jedynie o to, aby potrafił on tak kontrolować swoje religijne
bądź antyreligijne przekonania, by nie wpływały one w procesie badawczym ani na
metodę, ani na interpretację. Idzie więc o pożądaną obiektywność procedur na-
ukowych, lub inaczej: o etos uczonego badacza.
2. SOCJOLOGIA RELIGII W KONTEKŚCIE NAUK O
RELIGII
Konieczne jest ukazanie specyfiki socjologicznych rozważań nad religią. Po-
służy temu szkicowy przegląd tych dyscyplin, które w zachodniej tradycji naukowej
wykazywały zawsze zainteresowanie interesującym nas przedmiotem. Posługując się
kryteriami metody i sposobu rozumienia przedmiotu wyróżniamy zatem:
– nauki, których przedmiot stanowi wyłącznie religia,
– nauki, dla których religia jest jednym z wielu przedmiotów badań.
Do pierwszej z wyróżnionych grup należą: religioznawstwo, historia religii,
teologia. W drugiej grupie mieszczą się wszystkie te dyscypliny, które zajmują się
człowiekiem i jego kulturą, a więc np.: filologie, nauki historyczne, nauki społeczne.
Jest kwestią systematyki dokonywanej w ramach historii nauki, czy i w jakim stop-
4
niu w wymienionych jako drugie dziedzinach wiedzy doszło do tak wyraźnego wy-
odrębnienia się poszczególnych dyscyplin szczegółowych, że stały się one samo-
dzielnymi naukami pierwszej grupy. W przypadku socjologii religii taki proces
można wyśledzić, nie da się jednak tego powiedzieć odnośnie do psychologii religii,
etnologii religii i geografii religii.
Drugie istotne rozróżnienie dotyczy postawy podmiotu badającego wzglę-
dem przedmiotu badań. Możliwe są zatem:
– religijna więź z danym przedmiotem,
– neutralność wobec danego przedmiotu.
Teologię, a raczej teologa charakteryzuje istnienie więzi religijnej z okre-
ślonym przedmiotem dociekań – Bogiem, objawieniem, zbawieniem, słowem bo-
żym, itd. Religioznawstwo, historia religii, socjologia i etnologia religii nie ustana-
wiają wprawdzie swego przedmiotu, niemniej jednak zachowują wobec niego po-
stawę neutralną. Między tymi dwiema grupami istnieją postacie pośrednie, które
trudno jest jednoznacznie przyporządkować, na przykład fenomenologia religii.
Powyższe odniesienia przedstawia tabela:
Naukami pozostającymi w jakimś związku z socjologią religii są zatem z jed-
nej strony religioznawstwo i historia religii, z drugiej zaś filologie, nauki o kulturze i
nauki społeczne. Nie istnieją natomiast żadne związki z teologią, ani też z wywo-
dzącymi się z niej naukami. Nie oznacza to jednak, że w poszczególnych wypad-
kach ustalenia teologii nie mogą zostać pożytecznie wykorzystane, jeśli tylko miesz-
czą się one w perspektywie postępowania badawczego zakładającego procedury
weryfikacji, co istotnie ma miejsce w przypadku sporej części badań z zakresu hi-
storii Kościoła i niektórych obszarów badawczych egzegezy.
Wzajemna obcość teologii i socjologii religii (podobnie jak i wszystkich in-
nych nauk przejawiających neutralny stosunek do religii jako przedmiotu badań)
wynika stąd, że teologia, jako jedyna spośród dyscyplin akademickich, zakłada real-
ność podmiotu, który, mówiąc delikatnie, umyka ludzkiemu pojmowaniu. Przed-
miotem teologii jest Bóg, lub jego objawienie. Natomiast przedmiotem nieteolo-
gicznych nauk o religii są czynności (także wypowiedzi), odnoszące się bądź to do
samego Boga, bądź do określonych form jego objawienia.
Podział wśród nauk o religii przebiega zatem między teologią a dyscy-
5
211638492.001.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin