Osborne Maggie - Układ.pdf - Osborne Maggie - glinka7-1987

MAGGIE OSBORNE

1 ~

Nigdy o pani nie słyszałam. Nie znam pani, nie mam też nic do

powiedzenia - stwierdziła chłodno Jenny Jones i odwróciła się

plecami do kobiety, którą strażnik właśnie wprowadził do jej celi.

Przez zakratowane okno dostrzegła meksykańskiego oficera, który

ze znudzoną miną musztrował pluton egzekucyjny. Po plecach

przebiegły jej ciarki; wytarła spocone dłonie w stare, o wiele za

duże spodnie.

Jutro o świcie spojrzy w wycelowane prosto w nią lufy sześciu

karabinów. Miała nadzieję, że zanim ją rozstrzelają, pęcherz nie

odmówi jej posłuszeństwa; chyba wystarczy jej odwagi, by umrzeć

z odrobiną godności.

- Przyszłam ocalić ci życie - rzekła cicho senora Marguarita

Sanders. To wyrwało Jenny z zadumy. Zaskoczona, odwróciła się w

jej stronę i patrzyła, jak kobieta przykłada koronkową chusteczkę

do arystokratycznego nosa, najwyraźniej nie mogąc znieść smrodu

panującego w celi. Wytwornie ubrana dama rozejrzała się po

ciasnym pomieszczeniu i lekko westchnęła, po czym wzięła w

dłonie poły sukni, zamierzając usiąść na gołym materacu.

- Nie radziłabym - ostrzegła ją Jenny i spojrzała znowu przez

okno. - Siennik aż się roi od wszy.

Jej ubranie nie było w lepszym stanie, ale nie miało to już

większego znaczenia. Wytarła ścierką spoconą szyję i doszła do

wniosku, że rosnący upał i bezustanne brzęczenie much w celi

doprowadzą ją do szaleństwa. Obserwowała, jak sześciu obdartych

żołnierzy zmierza niechlujnym szykiem w stronę muru podziura-

wionego kulami. Żaden z nich nie wyglądał na strzelca wyborowe-

go. Ciekawe, jak długo będą do niej strzelać, zanim ją w końcu

zabiją - znając jej szczęście, potrwa to przynajmniej do południa.

- Pardone, słyszałaś, co powiedziałam? - zapytała łagodnie

Marguarita .Sanders. Przetarła chustką brudny taboret i po krótkim

wahaniu usiadła; zachowywała się tak, jakby chciała tam zostać

nieco dłużej. lej jedwabna halka nadęła się niczym balon i falując,

opadła na brudną podłogę.

- Bardzo to dramatyczne. - lenny zaśmiała się sucho. - Dobrze,

zgadzam się. Proszę mi tylko powiedzieć, senora, jak pani chce

uratować mi życie? - Ponownie przeniosła wzrok na gościa. -

Zamierza pani zorganizować ucieczkę? Zlikwidować pluton

egzekucyjny, a może anulować mój wyrok?

Senora Sanders odkaszlnęła w chusteczkę, spojrzała na kontra-

stujące z bielą koronek krople krwi, po czym zgniotła materiał w

dłoni.

- Kaszle pani krwią. - lenny z zainteresowaniem przyjrzała się

twarzy kobiety. - Pani umiera - stwierdziła bez ogródek.

Wysokie kości policzkowe przybyłej, pokryte trupiobladą skórą,

sprawiały dość ponure wrażenie i mówiły o zbliżającej się śmierci.

Wokół jej ciemnych oczu widniały fioletowe cienie, upięte zaś w

kok włosy były szare i pozbawione połysku. Przyglądając się jej,

lenny dostrzegła, że musiała być kiedyś niezwykle piękna. Teraz

jednak niezdrowa cera i przedwczesne zmarszczki dodawały jej

przynajmniej dziesięć lat.

- Czemu nie leży pani w łóżku? Po co pani tu w ogóle przyszła?

- zapytała lenny nieco łagodniejszym tonem. Brudną ręką wskazała

na blaszany sufit, pod którym rozżarzone powietrze mieszało się z

odorem celi. - To nie jest miejsce dla pani. Proszę wracać do siebie.

Jej dom to zapewne jedna z tych wielkich hacjend za doliną.

Koronkowa chusteczka oraz przedniej jakości materiał sukni i pe

leryny jednoznacznie świadczyły o zamożności kobiety. Cienka

linia nosa i delikatne rysy twarzy, a także styl mówienia i pewien

nieokreślony powiew pewności siebie wskazywały na

arystokratyczne pochodzenie. Zapewne jedynym zajęciem, jakie

przyszło jej wykonywać bez pomocy służby, było podnoszenie

widelca do ust.

W obecności takich kobiet lenny czuła się po prostu nieswojo - jak

wielka, niezgrabna kula, poruszająca się z gracją narowistego muła,

jednego z tych, których używała do pracy. Istoty podobne do

Marguarity Sanders zamieszkiwały inny, lepszy świat, który Jenny

ledwie mogła sobie wyobrazić.

Wydęła usta. Senora Sanders nie nosiłaby tego samego brudnego

ubrania przez okrągły miesiąc, nie cieszyłaby się z kupna zaroba-

czonego siennika za dwa grosze, a już na pewno nigdy nie leczyła

odcisków na dłoniach. Jenny mogłaby postawić połowę z reszty

życia, jakie jej jeszcze pozostało, że nie zdarzyło się jej opuścić

żadnego posiłku, a tym bardziej przygotować czegoś

własnoręcznie. Tę śliczną główkę zaprzątały pewnie inne myśli,

może coś w rodzaju: jaką wybrać kreację na kolejne przyjęcie.

Jenny schyliła sie i splunęła na podłogę, chcąc pozbyć się

gorzkiego smaku zazdrości, a potem zerknęła na kobietę, jakby

chciała sprawdzić, czy zaszokowała tym niezwykłego gościa.

Senora Sanders nie zauważyła jednak tej oznaki potępienia.

Znowu kaszlała z oczami przymkniętymi z wysiłku, zasłaniając

usta poplamioną krwią chustką.

Gdy minął atak, jeszcze przez dłuższą chwilę dyszała ciężko i

starała się złapać oddech w rozpalonym powietrzu.

- Jutro rano o piątej trzydzieści - odezwała się w końcu - ojciec

Perez przyjdzie tu wysłuchać twojej spowiedzi.

- Może mu pani powiedzieć, żeby nie zrywał się tak wcześnie, nie

jestem katoliczką.

- ,Będzie ubrany w długą sutannę z obszernym kapturem,

strażnicy zostali już uprzedzeni - ciągnęła niewzruszenie Mar-

guarita. Przyłożyła rękę do piersi i odetchnęła z trudem. - Tyle że to

nie będzie ojciec Perez, ale ja. Zamienimy się rolami. - Przebiegła

wzrokiem po starych spodniach Jenny i luźnej męskiej koszuli, na

których zebrał się brud z całego mIeSIąca. - Dowódca plutonu,

człowiek nieco ograniczony, został poinformowany, iż nie życzysz

sobie, by jego ludzie widzieli przy egzekucji twoją twarz. Poprosiłaś

o kaptur, co zresztą żołnierze przyjęli z ulgą, nie przywykli bowiem

strzelać do kobiety. Uzgodniono ponadto, że kaptur przyniesie ci i

założy właśnie ojciec Perez.

- Co, u diabła, pani sugeruje? - Jenny wlepiła w kobietę zdumiony

wzrok. Zwinięte w pięści dłonie zwisały po bokach. - Mam stąd

wyjść, udając ojca Pereza? Pani zaś zginie pod murem zamiast

mnie?

Marguarita Sanders przysłoniła chustką blade usta, kaszlnęła i

przytaknęła ze zmęczeniem.

- Właśnie, umrę zamiast ciebie.

Pośród upalnej ciszy słychać było jedynie okrzyki meksykań-

skiego oficera, musztrującego żołnierzy . .Pod oknem celi ktoś

przejechał konno, a z oddali dochodziło ujadanie psa. Nagły

podmuch wiatru przyniósł zapach chili i świeżo upieczonych

tortilli.

- W porządku, słucham pani uważnie. - Dziewczyna odeszła od

okna i usiadła na materacu. Wbiła w kobietę błękitne oczy. - O co

tu chodzi? Co tak ważnego mam zrobić, że jest pani gotowa

zapłacić za to życiem?

- Powiedziano mi, że mówisz dosadnie i bez owijania w bawełnę.

- Marguarita uśmiechnęła się i Jenny przez moment dostrzegła w

niej dawno zgasłą piękność.

- Nie dostąpiłam zaszczytu starannego wychowania i zazwyczaj

mówię to, co myślę, - Dziewczyna porównała delikatną, gładką

skórę rąk przybyłej z własną. Na opuszkach palców czuła liczne

zgrubienia, a popękane od wiatru i słońca dłonie przypominały

starą, farbowaną na ciemno bawolą skórę. W ostatniej chwili

powstrzymała się przed schowaniem rąk między udami i uśmiech-

nęła się lekko do siebie. Nie potrafiła sobie przypomnieć, kiedy

ostatnio okazała choćby ślad kobiecej próżności.

- Nie przychodzi mi do głowy nic, co mogłabym ofiarować za

moje życie, ale pani z pewnością ma coś konkretnego na myśli. O

co właściwie chodzi?

Dziewczyna patrzyła na kobietę, starając się odgadnąć, jaka nlo:i,c

być cena jej życia. Na pewno ogromna, to nieuniknione. Wyczuła,

Osborne Maggie - Układ.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: