Gordon Abigail - Żona jego marzen.pdf - Harlequin Medical - KA-KAA

Abigail Gordon

Żona jego marzeń

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Był piękny wiosenny poranek. Przyroda budziła się do życia, a jasne promienie słońca

barwiły na zielono gałązki krzewów otaczających wiejskie domki. Doktor Sallie Beaumont z

uśmiechem zatrzymała auto na podjeździe przed przychodnią. Odwiedziła właśnie pacjentów,

którym stan zdrowia nie pozwolił przybyć do ośrodka.

Pogodny nastrój poranka przypomniał jej, że zima odeszła już na dobre. W słoneczne dni

łatwiej będzie znieść uczucie osamotnienia. Lecz mówiąc szczerze, w chwili obecnej nie to

zaprzątało jej myśli. Całkiem możliwe, że pustkę niedługo wypełni żywa istotka. Prawda, że

tylko na jakiś czas – może zaledwie na pół roku – ale to już coś.

Nareszcie jej mieszkanie nad przychodnią ożyje. A wszystko dlatego, że jej kuzynka ze

strony męża – samotna matka o imieniu Melanie – dostała propozycję pracy i będzie

zmuszona zostawić dziecko pod opieką Sallie. Niedoszły mąż Melanie wziął nogi za pas na

dźwięk słowa ciąża. Po porodzie Sallie była jedyną bliską osobą, która w szpitalu odwiedziła

tę dzielną dziewczynę. Obie wkrótce się zaprzyjaźniły.

Rodzice Melanie odeszli z tego świata jakiś czas temu, toteż młoda kobieta z tym większą

wdzięcznością przyjęła towarzystwo Sallie. Kilka miesięcy później Melanie otrzymała

propozycję pracy na półrocznym kontrakcie w amerykańskiej rewii jako tancerka. Wrodzony

instynkt walki o niezależność i pełna energii postawa wobec losu kazały jej przyjąć tę ofertę.

Dlatego poprosiła Sallie, aby ta zechciała zaopiekować się małym Liamem do jej powrotu.

– Wiesz, jak kocham taniec – przekonywała ją z poważną miną. – Teraz nadarza się

wymarzona okazja. Czuję, że tylko pod twoją opieką mogłabym spokojnie zostawić dziecko.

– Nie musisz mnie tak usilnie przekonywać – odparła Sallie. – Z przyjemnością zajmę się

Liamem. Z pomocą Hannah dam sobie radę. Ona też kocha dzieci. Mały będzie w dobrych

rękach.

Właśnie od dzisiaj smutne dotychczas mieszkanie na pięterku zacznie żyć prawdziwym

życiem. Ilekroć Sallie przypomniała sobie, że już wieczorem Melanie przywiezie małego

Liama, a jutro wyleci do Nowego Jorku, uśmiech pojawiał się na jej ustach. Przez ostatnie

trzy lata nie miała wielu powodów do radości, ale to wydarzenie z pewnością wniesie w jej

życie coś nowego.

Co prawda do wieczora zostało jeszcze sporo czasu. Teraz wraz z Colinem Carstairsem

zajmą się przyjmowaniem pacjentów. Ostatnio Colin bywał nieco nerwowy, a gdy drzwi

zamknęły się za ostatnim chorym, przysiadł na skraju biurka Sallie, jakby miał coś do

zakomunikowania.

– Masz jakieś wiadomości od swojego męża? – spytał w końcu, siląc się na obojętność.

– Na Boże Narodzenie dostałam od Steve’a kartkę – odparła zaskoczona.

– Nie wiesz, gdzie teraz pracuje?

– Nie mam pojęcia. Kartka miała stempel z Gloucester. Rok wcześniej pracował w

Kornwalii. Jeszcze wcześniej w Londynie. Widać nie może usiedzieć w jednym miejscu.

Dlaczego pytasz?

– A gdyby miał ochotę wrócić tutaj? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

Jaka byłaby jej reakcja? Co poczułaby, gdyby jedyny mężczyzna, którego kochała, znowu

pojawił się w jej życiu? Niełatwo było znaleźć odpowiedź. Chętnie zobaczyłaby go znowu,

lecz bez entuzjazmu; zbyt mocno przeżywała ich rozstanie, tym bardziej że nie było w tym jej

winy.

Steve był uparty. Bez względu na to, co Colin miał na myśli, Sallie była pewna, że

ewentualny powrót Steve’a będzie oznaczać, iż rozwiązał swoje wewnętrzne problemy.

– Pamiętam, że kiedy ty i twój mąż zatrudniliście się tutaj, poczułem się szczodrze

obdarowany przez los. Dwoje młodych ludzi, energicznych i chętnych do pracy. Stephen był

jak niespokojny duch, a ty mądrze hamowałaś jego zapędy.

– To już przeszłość – westchnęła Sallie. – Dlaczego o tym wspominasz? Skąd ten pomysł

ze Steve’em? Faktycznie mamy sporo roboty, ale...

– Jess i ja wyjeżdżamy do Kanady.

– Niemożliwe!

– Pamiętasz, że David mieszka tam ze swoją rodziną i od lat próbuje nas namówić do

powrotu. Jessica strasznie tęskni do wnuków. Podjęliśmy już decyzję. Co prawda jestem

dopiero po pięćdziesiątce, ale czuję, że wcześniejsza emerytura dobrze mi zrobi. – Colin

westchnął i poklepał dłoń Sallie. – Nie chcę rzucać cię na pastwę pierwszego lepszego

pomocnika. Dlatego pomyślałem o Stevie. Okoliczni mieszkańcy lubią was i szanują. Na

pewno ucieszą się z powrotu Steve’a. Najważniejsze jest jednak to, co ty o tym myślisz?

– Mam mieszane uczucia – wyznała Sallie z wymuszonym uśmiechem. – Tylko jego

naprawdę kochałam i nic tego nie zmieni. Z drugiej strony od trzech lat on ogranicza kontakty

ze mną do świątecznych życzeń. To o czymś świadczy. A w ogóle skąd pewność, że Steve

zechce wrócić?

– Nic konkretnego nie wiem, ale należy taki wariant wziąć pod uwagę.

Sallie poczuła pulsowanie w skroniach. Słowa, które Steve rzucił na pożegnanie,

spowodowały, że nie brała na serio możliwości jego powrotu. Powiedział wtedy:

– Zapomnij o mnie, Sal. Chcę odejść. Znajdź sobie kogoś, z kim będziesz mogła mieć

dzieci.

– Nie chcę nikogo innego! – próbowała przekrzyczeć warkot silnika pewnej listopadowej

nocy. – Pragnę tylko ciebie.

Lecz on nie chciał usłyszeć jej słów. A nawet gdyby je usłyszał, i tak nie zmieniłby

zdania. Po prostu zdecydował się odejść.

– Nie będziesz miała mi za złe, jeśli zacznę przewąchiwać sprawę? – dopytywał Colin. –

Nie chcę wprawiać go w zakłopotanie i dlatego zacznę poszukiwania poprzez nieoficjalne

kanały. Pewien mój kolega pracuje w okolicy Gloucester. Wpierw zwrócę się do niego. O

wszystkim będziesz poinformowana. Bądź pewna, że nie wyjadę, zanim nie porozmawiam ze

Steve’em.

– Zgadzam się – powiedziała bez przekonania.

Colin odprowadził ją wzrokiem w zamyśleniu. Przyznał w duchu, że tym razem troska o

pacjentów i losy przychodni nie są rzeczą najważniejszą. To tylko pretekst, aby dwoje ludzi,

na których mu bardzo zależało, powróciło do siebie po długiej rozłące.

Zawsze stawiał ich małżeństwo za wzór. Uwielbiali się nawzajem aż do chwili, gdy

marzenia Stephena o szczęściu rodzinnym stanęły pod znakiem zapytania, a Sallie stwierdziła

z przerażeniem, że jej uczucie mu nie wystarcza.

Colina bardzo cieszyła perspektywa nowego życia w Kanadzie, stwierdził, że będzie się

czuł jeszcze lepiej, jeśli przed wyjazdem przynajmniej spróbuje pojednać ze sobą Sallie i

Stephena.

Stephen wyjechał stąd trzy lata temu, i odtąd Sallie dzielnie walczyła z pustką, jaka

powstała w jej życiu. Nie było w niej cienia poczucia winy. Odwrotnie, to ona była zawsze

gotowa wspomagać swego inteligentnego, lecz impulsywnego męża. Nie zdołała go

zatrzymać. Ale jeśli jeszcze nie znalazł sobie nikogo i nie zapuścił gdzieś korzeni, może nie

jest za późno. Może zaczął trzeźwiej oceniać sytuację i dojrzał do zmiany decyzji. Przede

wszystkim trzeba go odnaleźć.

Minął tydzień, odkąd Colin objawił swoje plany względem Steve’a. Napięcie, z jakim

Sallie oczekiwała na wiadomości, byłoby nie do zniesienia, gdyby nie dziecko Melanie.

Mały Liam miał dopiero dwa miesiące, cudowny złoty meszek na główce i niebieskie

oczy barwy letniego nieba. Trzymając go na rękach, Sallie pragnęła tulić kiedyś do piersi

własne dziecko. Ale ojcem mógłby być tylko Steve. Na przeszkodzie stanęła jego choroba i

jej poważne następstwa. Ponadto Sallie nie bardzo chciała po raz drugi narażać się na

przykrości, których już doświadczyła.

Ich małżeństwo było idyllą do chwili, gdy u Steve’a wykryto nowotwór jądra. Jak na

ironię akurat wtedy Steve poczuł, że dojrzał do ojcostwa. Sallie jednak postanowiła dać sobie

jeszcze trochę czasu. Zaczęły się nieporozumienia, a w końcu okazało się, że wsparcie jakie

okazywała mężowi w tych trudnych chwilach, nie wystarczyło. Stawali się coraz bardziej

sobie obcy. Po kilku miesiącach Steve, zmęczony napięciem, odszedł i więcej się nie pokazał.

Hannah Morrison była gosposią w ich domu od ośmiu lat, czyli od chwili, gdy przybyli

do wioski. Jej dzieci były już dorosłe i prowadziły własne życie, a pulchna pani Morrison,

mimo że skończyła już sześćdziesiąt jeden lat, troszczyła się o Sallie jak o własną córkę.

Wiadomość, że będą miały pod opieką małego chłopczyka, wywołała na jej dobrodusznej

twarzy błogi uśmiech. Przede wszystkim ucieszyła się ze względu na Sallie. Już od dawna z

troską obserwowała, jak młoda pani doktor w milczeniu stawia czoło samotności, w której

zabrakło męża i dzieci, a za to było pod dostatkiem ciężkiej pracy.

Już w pierwszym tygodniu opieki nad malcem Sallie wypracowała sobie rytm zajęć.

Pobudka wcześnie rano, aby o szóstej przygotować butelkę mleka. Następnie śniadanie i

kąpiel. Gdy Hannah przybywała tuż przed dziewiątą, Sallie zrzucała z siebie strój zastępczej

mamy, aby przedzierzgnąć się w panią doktor. Wieczorem po pracy znowu stawała się matką.

Rozkoszowała się każdą minutą takiego życia. Niestety, gdzieś głęboko w głowie kołatała

się myśl o Colinie; czy znajdzie Steve’a i co z tego wyniknie. Colin ani razu nie wspomniał o

tej sprawie, nasuwało się więc przypuszczenie, że zmienił zdanie.

Mogłaby go spytać, ale jakoś nie potrafiła się na to zdobyć. Co będzie, jeśli Steve

zdecyduje się wrócić? Tak długo nie są już razem.

Mieszkańców wioski poruszyła wiadomość, że pani doktor opiekuje się cudzym

dzieckiem. Niektórzy współczuli jej z tego powodu, jak również z powodu przedłużającej się

nieobecności Steve’a. Nikt nie znał prawdziwej przyczyny jego wyjazdu. Colin starał się jak

mógł nie dopuścić do plotek. Z czasem sprawa przycichła.

Była szósta wieczorem. Hannah właśnie wyszła, a Sallie zaczęła karmić Liama, gdy u

drzwi na dole rozległ się dzwonek. Widać Hannah o czymś zapomniała. Sallie wzięła malca

na ręce, odstawiła butelkę na stół i nie zważając na protesty Liama, pospiesznie zeszła po

stromych schodach na dół. Z uśmiechem otworzyła drzwi i ze zdumieniem stwierdziła, że to

nie Hannah.

Przed nią stał Steve. Odruchowo przygarnęła do siebie dziecko i cofnęła się.

– Witaj, Sallie – rzucił, a dostrzegając zdumienie na jej twarzy, dodał: – Czy mogę wejść?

Bez słowa odsunęła się na bok, a gdy ją mijał, zauważyła pytające spojrzenie utkwione w

dziecko.

– Widzę, że posłuchałaś mojej rady – rzekł niedbale. – Znalazł się ktoś i masz dziecko.

Szok powoli mijał. Gdy wrócił jej dar mowy, wykrztusiła:

– Lepiej chodźmy na górę.

– Ty pierwsza – odparł ze sztuczną galanterią. Sallie ruszyła więc, tuląc w ramionach

Liama.

– Jak zwykle wyciągasz błędne wnioski – rzekła po chwili, przełykając gorycz jego słów.

– Co masz na myśli? – Steve stanął pośrodku pokoju i rozglądał się wokoło, marszcząc

brwi.

– Liam nie jest moim dzieckiem. Jego matką jest twoja kuzynka, Melanie, którą rzucił jej

facet, kiedy dowiedział się, że jest w ciąży. Teraz Melanie pracuje w Ameryce, a ja opiekuję

się jej synkiem.

– Niesłychane! – wykrzyknął Steve. – Powinna była zwrócić się do mnie. Z jakiej racji ty

masz cierpieć z powodu problemów mojej rodziny?

– Ciekawe! Wpierw musiałaby poradzić sobie z pewnym drobiazgiem, mianowicie

musiałaby cię odnaleźć. Po drugie, nie czuję się wykorzystana. Liam jest słodki i z

przyjemnością o niego dbam.

Jakby na dowód swoich słów, Sallie pochwyciła butelkę z mlekiem i zaczęła karmić

chłopca. Poczuła na sobie wzrok Steve’a i postanowiła zmienić temat.

– Powiedz, co cię tu sprowadza – rzekła już zupełnie opanowana. – Czy rozmawiałeś z

Colinem?

Steve podszedł do okna i spoglądał na domy i wzgórza w oddali.

– Bezpośrednio nie. Znajomy przekazał mi, że Colin szuka ze mną kontaktu.

Postanowiłem osobiście dowiedzieć się, dlaczego.

Po tym, co wydarzyło się między nimi nie tak dawno temu, nie mógł powiedzieć jej, że

gdy dowiedział się o Colinie, najpierw przyszła mu do głowy myśl, że może Sallie

zachorowała, i że obawa o jej zdrowie przygnała go tu z dalekiego Gloucestershire. Ironią

Gordon Abigail - Żona jego marzen.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: