Roberts Nora - In Death 18 - Skarby przeszlosci.pdf - Roberts Nora - ssaaggaa

J.D. ROBB

SKARBY PRZESZŁOŚCI

CZĘŚĆ PIERWSZA

Chciwym okiem na cudzą własność patrząc,

o własną nie dbał wcale.

Gaius Sallustius Crispus

Kim jestem? Ach, to dopiero zagadka!

Lewis Carroll

Razem z głuchym pomrukiem grzmotu zawitał do sklepu niewysoki

męŜczyzna. Spojrzał przepraszająco, jakby hałas powstał z jego winy, a nie za sprawą

natury, wetknął pod ramię jakąś paczuszkę i zyskawszy w ten sposób wolną rękę,

zamknął pasiasty, czarno - biały parasol. Parasol ten, podobnie jak jego właściciel

stojący na prostokątnej wycieraczce, ociekał wodą. Obaj wyglądali Ŝałośnie. Po

drugiej stronie drzwi zimny wiosenny deszcz wytrwale bębnił w chodnik, a przybysz

stał, tam gdzie się zatrzymał, jakby nie miał pewności, czy jest mile widziany.

Laine obróciła ku niemu głowę, powitała go lekkim skinieniem i zdawkowym

uśmiechem. Taki wyraz twarzy jej przyjaciele nazywali miną uprzejmej

sprzedawczyni.

Do diabła, w końcu przecieŜ była uprzejmą sprzedawczynią, a na dodatek los

wystawił ją na cięŜką próbę!

Gdyby przewidziała, Ŝe deszcz zwabi klientów, a nie, jak sądziła, zatrzyma

ludzi w domu, nie dałaby Jenny wolnego. Z drugiej strony jednak, nie miała nic

przeciwko pracy w sklepie. Bo i po co otwierałaby interes w jakiejś dziurze zabitej

dechami, gdyby nie była pewna, Ŝe z przyjemnością poświęci mu co najmniej tyle

samo czasu, uwagi i serca, co pogaduszkom, słuchaniu ploteczek oraz rozstrzyganiu

przyjacielskich sporów?

I bardzo dobrze, pomyślała Laine, wszystko w porządku.

Tyle tylko, Ŝe gdyby Jenny została w pracy, zamiast siedzieć w domu,

malować paznokcie u nóg i gapić się na opery mydlane, to właśnie Jenny, a nie ona,

zajmowałaby się teraz bliźniaczkami.

Darla Price Davis i Carla Price Gohen. Obie miały włosy ufarbowane na ten

sam kolor popielatego blondu, ubrane były w identyczne gładkie niebieskie płaszcze

przeciwdeszczowe, w dłoniach trzymały torebki od kompletu. Zazwyczaj wzajemnie

kończyły po sobie zdania, a na dodatek porozumiewały się za pomocą specyficznego

kodu, złoŜonego z częstego unoszenia brwi, wydymania warg, wzruszania ramionami

oraz kiwania głową.

Zachowanie takie, czarujące u ośmiolatek, u kobiet czterdziestoośmioletnich

było trudne do zniesienia.

Laine miała jednak na względzie fakt, Ŝe bliźniaczki nigdy nie wychodziły z

jej sklepiku, opatrzonego dumnym szyldem: „Skarby Przeszłości”, z pustymi rękami.

Owszem, niekiedy mijały całe godziny, zanim coś wybrały, ale zawsze dokonywały

jakiegoś zakupu. A mało co podnosiło Laine na duchu tak skutecznie, jak dźwięk

brzęczyka przy kasie.

Dzisiaj siostry szukały zaręczynowego prezentu dla kuzynki. Nie

powstrzymały ich ani ulewa, ani grzmiące pioruny, nie przejmowały się takŜe lekko

wystraszoną parą młodych ludzi, którzy ponoć zajrzeli do Angel’s Gap w drodze do

Waszyngtonu. Ani tym człowieczkiem z pasiastym parasolem, zdaniem Laine jakby

trochę niespokojnym i wystraszonym.

Obdarzyła klienta nieco cieplejszym uśmiechem.

- Jedną chwileczkę - obiecała i ponownie zwróciła się do bliźniaczek.

- Rozejrzyjcie się jeszcze - zaproponowała. - Zastanówcie się spokojnie. Ja

tylko... Carla chwyciła ją za nadgarstek i Laine zyskała absolutną pewność, Ŝe nigdzie

nie ucieknie.

- Musimy się na coś zdecydować. Carrie jest mniej więcej w twoim wieku,

kochanie. Co ty chciałabyś dostać na prezent zaręczynowy?

Laine nie musiała zatrudniać tłumacza, by zrozumieć ten mało subtelny

przytyk. W końcu rzeczywiście miała dwadzieścia osiem lat - i nie była męŜatką. Nie

była nawet zaręczona. Na domiar złego właściwie nie miała chłopaka. Według

bliźniaczek Price to srogi występek przeciwko naturze.

- Posłuchaj - podjęła Carla piskliwym głosem - Carrie poznała Paula zeszłej

jesieni na kolacji, przy spaghetti. Powinnaś częściej bywać między ludźmi, Laine.

- To prawda - przyznała Laine z uśmiechem.

Oczywiście gdybym chciała się zaręczyć z łysiejącym, rozwiedzionym

urzędniczyną, wiecznie chorym na zatoki.

- Carrie tak czy inaczej będzie zachwycona waszym wyborem - zapewniła

klientki. - Wydaje mi się, Ŝe od ciotek mogłaby dostać coś bardziej osobistego niŜ

świeczniki. Są rzeczywiście śliczne, ale popatrzcie, na przykład ten komplecik

toaletowy jest taki kobiecy... - Wzięła do ręki szczotkę do włosów inkrustowaną

srebrem. - Widzę w wyobraźni, jak panna młoda czesze włosy w noc poślubną...

- Coś bardziej osobistego - zaczęła Darła. - Bardziej...

- ...dziewczęcego. Tak! Mogłybyśmy wziąć świeczniki na...

- ...prezent ślubny. Ale obejrzyjmy jeszcze biŜuterię. Masz, kochana, coś z

perłami? Coś...

- ...starego, miałaby od razu na ceremonię ślubną. OdłóŜ na bok te świeczniki i

komplet toaletowy teŜ, kochanie. Zerkniemy na biŜuterię i jeszcze się zastanowimy.

Rozmowa przypominała mecz ping - ponga. Jak piłeczka po serwie, odbijana

raz z jednej strony, raz z drugiej, tak tutaj słowa szybowały z jednych do drugich

identycznych ust umalowanych taką samą koralową szminką. Laine z niekłamaną

dumą pogratulowała sobie refleksu oraz koncentracji, dzięki którym udawało jej się

stale dotrzymywać bliźniaczkom kroku i wiedzieć, która co powiedziała.

- Świetny pomysł. - Ujęła w dłonie wspaniałe drezdeńskie świeczniki. Nikt nie

mógł zarzucić siostrom braku gustu ani skąpstwa.

Gdy ruszyła do lady, drogę zastąpił jej ten niewysoki męŜczyzna Był jej

wzrostu, więc spojrzała mu prosto w oczy - bladoniebieskie, jakby spłowiałe, o

zaczerwienionych białkach. Kto wie, moŜe z powodu braku snu, przez alkohol albo

uczulenie? Postawiła na brak snu, bo pod oczami klienta rysowały się ciemne worki,

wyraźny sygnał zmęczenia. Włosy miał jak siwy mop, oszalały na deszczu. Ubrany

był w elegancki płaszcz Burberry, ale trzymał w dłoni parasol za trzy dolary. Golił się

najwyraźniej w pośpiechu, bo wzdłuŜ szczęki pozostał ciemny pasek szorstkiego

zarostu.

- Laine...

Wypowiedział jej imię z dziwnym naciskiem, zupełnie jakby byli w zaŜyłych

stosunkach. Uśmiech na twarzy Laine Tavish ustąpił miejsca konsternacji.

- Przepraszam, czy my się znamy?

- Nie pamiętasz mnie... - Wydawało się, Ŝe oklapł jak balon, z którego uszło

całe powietrze. - Dawno się nie widzieliśmy, ale myślałem...

- Proszę pani! - zawołała kobieta jadąca do Waszyngtonu. - Dostarczają

państwo kupione rzeczy pod wskazany adres?

- Tak, oczywiście - zapewniła Laine. Bliźniaczki, pochylone nad kolczykami

oraz broszką, prowadziły jedną ze swoich stenograficznych debat, natomiast

podróŜująca do Waszyngtonu para najwyraźniej dojrzała do tego, by coś kupić. A

niepozorny męŜczyzna przyglądał się Laine z nadzieją i jakoś dziwnie ufnie, aŜ

cierpła jej od tego skóra.

- Bardzo przepraszam, akurat większy ruch dzisiaj... - Zrobiła krok, odstawiła

świeczniki na ladę. Ufność i zaŜyłość nie była przecieŜ niczym dziwnym w małych

miasteczkach. Ten męŜczyzna pewnie był tu juŜ kiedyś, tyle tylko, Ŝe ona go nie

zapamiętała. - Czy szuka pan czegoś konkretnego, czy chce się pan rozejrzeć?

- Potrzebuję twojej pomocy. Zostało niewiele czasu. - Wyciągnął wizytówkę,

Roberts Nora - In Death 18 - Skarby przeszlosci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: