Saylor Steven - 1 - Rzymska krew.pdf - Saylor Steven - ssaaggaa

STEVEN SAYLOR

RZYMSKA KREW

PrzełoŜył: Janusz Szczepański

Wydanie polskie: 2001

CZĘŚĆ PIERWSZA

WIELCY I MALI

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Niewolnik, który przybył po mnie tego niezwykle ciepłego wiosennego poranka,

był człowiekiem młodym, nie mógł mieć wiele ponad dwadzieścia lat. Zazwyczaj,

kiedy klient po mnie posyła, wybiera do tego kogoś spośród najniŜszych sług

domostwa – kalekę, świniopasa, przygłupiego chłopca stajennego, śmierdzącego

nawozem i kichającego od drobin słomy, której zawsze ma pełno we włosach. To

jakby utarty zwyczaj: kiedy ktoś potrzebuje usług Gordianusa Poszukiwacza,

zachowuje pewien dystans i powściągliwość. Zupełnie, jakbym był trędowatym albo

kapłanem jakiegoś nieczystego orientalnego kultu. Przywykłem do tego. Nie obraŜa

mnie to – dopóki wystawiane przeze mnie rachunki płacone są w całości i w terminie.

Niewolnik, który stanął u mych drzwi tego ranka, był jednak bardzo czysty i

starannie przyodziany. Jego zachowanie wyraŜało szacunek, ale dalekie było od

czołobitności – rodzaj grzeczności, jakiej oczekuje się od młodzieńca zwracającego

się do kogoś starszego od siebie o dziesięć lat. Jego łacina była nieskazitelna (lepsza

od mojej), a głos miał piękny i melodyjny. Nie świniopas zatem, lecz najwyraźniej

wykształcony i rozpieszczony ulubieniec pana. Na imię miał Tiro.

– Z domostwa najczcigodniejszego Marka Tulliusza Cycerona – dodał,

zawieszając głos i nieznacznie unosząc głowę, jakby chciał sprawdzić, czy to

nazwisko coś mi mówi. Nie mówiło. – Mój pan Ŝyczy sobie twoich usług z

polecenia...

Wziąłem go za ramię, połoŜyłem mu palec na ustach i poprowadziłem do środka.

Po srogiej zimie nastąpiła upalna wiosna; mimo wczesnej pory było juŜ zbyt gorąco,

by stać w otwartych drzwiach. Było takŜe za wcześnie, by wysłuchiwać paplaniny

owego młodzieńca, choćby nie wiem jak pięknie brzmiał jego głos. W moich

skroniach huczały Jowiszowe gromy, a w kącikach oczu zapalały się i znikały

cieniutkie pajęczyny błyskawic.

– Powiedz mi – odezwałem się – czy znasz lekarstwo na kaca?

Młody Tiro spojrzał na mnie z ukosa, zaskoczony zmianą tematu, podejrzliwy

wobec mojej nagłej poufałości.

– Nie, panie.

Skinąłem głową i powiedziałem:

– Zapewne nigdy nie miałeś kaca?

– Nie, panie – odparł, rumieniąc się lekko.

– CzyŜby twój pan nie pozwalał ci pić wina?

– Oczywiście, Ŝe pozwala. Ale, jak mawia, umiarkowanie we wszystkim...

Kiwnąłem głową i skrzywiłem się. NajlŜejszy ruch wywoływał przeszywający

ból.

– Umiarkowanie we wszystkim – powtórzyłem – poza godziną, o której przysyła

niewolnika, by darł się u mych drzwi.

– Och, wybacz mi, panie. MoŜe powinienem przyjść jeszcze raz nieco później?

– To byłaby strata twojego i mojego czasu. By juŜ nie wspomnieć o twoim panu.

Nie, zostaniesz, ale nie będziesz mówił o interesach, dopóki ci tego nie polecę, i

zasiądziesz ze mną do śniadania w ogrodzie, tam powietrze jest przyjemniejsze.

Ująłem go znów za ramię i powiodłem przez mroczny korytarz i atrium do

perystylu. Widziałem, jak unosi brwi ze zdziwienia, choć nie byłem pewien, czy

zaskoczyła go wielkość ogrodu, czy jego stan. Ja do niego przywykłem, oczywiście,

ale dla obcego musiał przedstawiać opłakany widok – dziko rozrośnięte wierzby

płaczące o gałęziach splecionych z wysokimi chwastami, wyrastającymi z pylistego

gruntu; fontanna pośrodku ogrodu dawno wyschnięta, a zdobiąca ją figurka Pana

przebarwiona ze starości; wąski staw, wijący się pośrodku, zamulony i zarośnięty

egipskimi roślinami wodnymi. Ogród zdziczał na długo przedtem, zanim

odziedziczyłem dom po ojcu, i nie uczyniłem nic, by go odnowić. Podobał mi się taki

właśnie – nieokiełznany spłacheć dzikiej zieleni ukryty pośrodku rzymskiego

porządku – cichy głos sprzeciwu wobec ceglanych murów i zdyscyplinowanych

klombów. Poza tym nigdy nie mógłbym sobie pozwolić na robociznę i materiały

niezbędne do nadania ogrodowi poprawnej formy.

– Przypuszczam, Ŝe u twojego pana wygląda to trochę inaczej, co?

Usiadłem na krześle, delikatnie, by nie prowokować bólu, i wskazałem mu

drugie. Klasnąłem w dłonie i natychmiast tego poŜałowałem. Zagryzłem wargi i

krzyknąłem:

– Bethesda! GdzieŜ jest ta dziewczyna? Zaraz przyniesie nam posiłek. Dlatego

sam otworzyłem ci drzwi, ona jest zajęta w kuchni. Bethesda!

Tiro odchrząknął i powiedział:

– Istotnie, jest raczej większy niŜ mojego pana.

Popatrzyłem nań, nie rozumiejąc. Burczenie w moim brzuchu szło teraz o lepsze

z szumem w skroniach.

Saylor Steven - 1 - Rzymska krew.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: