Seria Civil War.pdf

Część I: Wyruszając na wojnę

Delikatne pukanie do drzwi odwróciło uwagę Severusa od bólu w przedramieniu.

Lord Voldemort kumulował swoje moce. Planował coś wielkiego, co zdarzy się

wkrótce i nawet Snape nie mógł nic z tym zrobić. Opuścił szybko rękaw.

– O co chodzi?

Drzwi zaskrzypiały i otworzyły się. Blask płomieni z kominka odbił się w parze

okrągłych okularów, otoczonych czupryną czarnych włosów.

– Mogę z panem porozmawiać?

– Wejdź, Potter. Miejmy to już za sobą. – Niewyraźnym machnięciem ręki wskazał na

krzesło stojące przed jego biurkiem. – Jeśli chodzi o twoją ocenę z

zeszłotygodniowego testu...

– Boli mnie blizna, profesorze.

Snape spojrzał w znienawidzone zielone oczy, teraz przekrwione i wypełnione

strachem. Chciał powiedzieć coś o waleniu głową w ścianę, ale powstrzymał się.

– Powinieneś pójść do profesora Dumbledore’a, a nie do mnie.

Potter potrząsnął głową. Jego szczupłe, przygarbione ciało prawie zniknęło w

fałdach czarnej szaty. Severus zobaczył w siedemnastolatku małego,

przestraszonego chłopca, próbującego udźwignąć ogromny ciężar na swoich

ramionach.

– Proszę, wolałbym porozmawiać z panem. – Jego zwykle silny głos teraz był prawie

niedosłyszalny. – Przepraszam. Proszę po prostu powiedzieć, jeśli pan chce, żebym

sobie poszedł.

Severus zamrugał. Przez chwilę zastanawiał się, dlaczego Potter chce z nim

rozmawiać. Przecież chłopak nigdy nie miał szansy porozmawiać z kimś, kto

przeciwstawił się Czarnemu Panu. Był rozdarty między nienawiścią ciągnącą się przez

pokolenia, a swoim własnym, wyniszczającym brzemieniem. Nagle przypomniał sobie

coś z lekcji mugoloznastwa.

– Gdy los i ludzie częstują mnie wzgardą, chcę miłosierdzie wzbudzić w głuchym

niebie. Płaczę i żalę się na dolę twardą i klnę upadek mój, patrząc na siebie.

– Słucham?

– Nic. Chyba mogę poświęcić ci minutę, Potter.

Jego gość kiwnął głową i poprawił okulary na nosie. Usiadł na szczególnie

niewygodnym, drewnianym krześle.

– Nie spałeś ostatnio, prawda?

– Niezbyt dobrze, proszę pana. Ciągle o nim śnię. – Potter przygryzł dolną wargę i

rozejrzał się po słabo oświetlonym pomieszczeniu. Jego spojrzenie spoczęło na

półkach wypełnionych słojami, z których patrzyły na niego martwe, puste, mętne

oczy. – Nie chcę iść do Skrzydła Szpitalnego, bo pani Pomfrey da mi tylko eliksir

nasenny.

– Nie zamierzałem tego sugerować.

– Och.

Siedzieli przez chwilę w ciszy. Snape obserwował swojego ucznia, gdy ten zdawał się

tracić kontakt z otoczeniem. Powiedz coś, Severusie. Musiał być zdesperowany,

skoro do ciebie przyszedł. Przycisnął rękę do Mrocznego Znaku.

– Profesorze, ja...

– Życie nie jest proste, kiedy wszyscy myślą, że jesteś ich wybawcą, prawda?

Harry zerwał się z miejsca i zamarł nad krzesłem. Trząsł się cały i wyglądał, jakby za

chwilę miał wybiec z pokoju.

– Nigdy nie mówiłem, że jestem wybawcą, proszę pana – odpowiedział głosem

drżącym z oburzenia.

– Siadaj z powrotem.

Młody mężczyzna opadł na krzesło. Przeczesał dłonią swoje gęste włosy i kiedy

odgarnął je z czoła, Snape zobaczył, że jego blizna w kształcie błyskawicy była

czerwona i opuchnięta. Przypominała jego Mroczny Znak. Nagle chłopak wybuchnął

płaczem.

Severus Snape miał duże doświadczenie z płaczącymi uczniami, ale to zwykle on był

tego przyczyną. Czuł się lekko zagubiony w roli pocieszyciela. Wyciągnął z kieszeni

chusteczkę i wstał z krzesła, stając niezręcznie za łkającym chłopakiem.

– Trzymaj.

Blada dłoń zawahała się przez chwilę, po czym wzięła od niego wytarty kawałek

materiału. Harry energicznie wydmuchał nos, na co Snape się wzdrygnął.

– Zatrzymaj ją.

– Dziękuję panu. Przepraszam. Nie chciałem wyjść na głupiego beksę – wykrztusił

słowa pomiędzy szlochami. Wstrzymał oddech i próbował powstrzymać płacz. Udało

mu się tylko wściekle zaczerwienić.

Musisz coś zrobić, Severusie. Dzieciak za chwilę się udusi. Zmarły uczeń nie będzie

wyglądał dobrze w twoich aktach. Snape dotknął jego ramienia z wahaniem. Harry

wzdrygnął się i odsunął.

– Nie skrzywdzę cię.

Jego serce szarpnęło się w piersi, kiedy usłyszał ból we własnym głosie. Dlaczego

przejmował się tym, że jego najbardziej znienawidzony uczeń odskoczył pod

wpływem jego dotyku? Jeszcze raz położył dłoń na drżącym ramieniu. Było ciepłe

pod jego chłodnymi palcami. Potter podniósł dwie, równie ciepłe ręce i chwycił jego

własną, obejmując ją w mocnym uścisku i opierając miękki, ogolony policzek o jego

nadgarstek. Snape zamarł.

– Wszyscy myślą, że jestem odważny i potężny, i że uratuję świat. Nie rozumieją, że

jestem tym przerażony. Nawet Ron i Hermiona nie przyjmują tego do wiadomości.

Chodzi mi o to, że, na Boga, mam siedemnaście lat. Nie chcę znów ratować świata

samodzielnie. – Zatrząsł się jeszcze silniej. – Jest tyle rzeczy, które chciałbym zrobić,

ale boję się, że umrę, zanim będę miał na nie szansę.

Boję się, że umrę, zanim będę miał na nie szansę. Na Merlina, dokładnie wiedział, co

czuje ten chłopak. Szpiegowanie dla Dumbledore’a wystawiało Severusa na

niebezpieczeństwo każdego dnia, nie tylko z powodu Voldemorta, ale i własnych

uczniów. Jeśli Draco Malfoy wspomniałby ojcu, że profesor Snape nie jest dobrym

przykładem godnego szacunku śmierciożercy... Wzdrygnął się i zatopił delikatnie

palce w niesfornych włosach Harry’ego. Były bardziej miękkie, niż na to wyglądały,

prawie jak królicze futro.

– Jakie rzeczy chciałbyś zrobić?

Harry spojrzał na niego, a jego twarz była opuchnięta od płaczu.

– Co?

– Co chciałbyś zrobić?

Potter nadal się na niego gapił. Łzy w jego oczach zostały zastąpione przez wyraz

całkowitego zaskoczenia.

– Naprawdę chce pan wiedzieć?

Wzruszył ramionami. Jakaś część jego chciała odpowiedzieć coś w stylu: Oczywiście,

że tak. Przynajmniej miałbym się z czego pośmiać.

– Mogę cię wysłuchać.

Harry zamrugał.

– Nie wiem – wymamrotał, pochylając znów głowę. – Myślę, że takie zwyczajne

rzeczy, jak gra dla reprezentacji Anglii w Quidditcha lub zjedzenie największej porcji

lodów, które sprzedaje Florian Fortescue. No wie pan, takie, jak dla dziesięciu osób.

– Zjadłem je raz, jak byłem w twoim wieku.

– Naprawdę?

– A potem zwymiotowałem. – Dlaczego mówi o tym Potterowi?

– Fuj. W takim razie tego nie zrobię.

Ku zdziwieniu Snape’a, Potter położył głowę na jego kolanach. Tak bardzo go

nienawidził, całym swoim ciałem i duszą, ale w tym dziwnym momencie czuł, że

dobrze jest trzymać tego przerażonego i osamotnionego chłopca. Severus od

dłuższego czasu nie czuł się tak bardzo samotny jak on.

– Chciałbym jeszcze... no wie pan...

– Co?

– Uprawiać... seks.

Nawet przez swoją szatę Severus mógł poczuć, jak twarz Harry’ego staje się gorąca.

– Po prostu nie chcę umierać bez... Nie chcę być tak bardzo samotny.

Severus poczuł ukłucie winy. On nie był prawiczkiem, odkąd skończył piętnaście lat.

Mimo tego że większość jego seksualnych doświadczeń była rzadka i oddalona w

czasie, nadal pamiętał przyjemność, płynącą z dotyku innej osoby.

– Nie będziesz. – Jeśli ktoś tak samolubny i sarkastyczny jak Severus Snape mógł od

czasu do czasu sobie kogoś znaleźć, Harry Potter mógł spokojnie wybierać.

Harry prychnął.

– Tak, jasne. Każda osoba, którą lubiłem w ten sposób, nie widziała niczego innego,

poza Chłopcem – Który – Przeżył. Chyba myślą, że mam pozostać małym,

niewinnym aniołkiem do końca życia. – Harry wziął drżący oddech. – Myślę, że tylko

pan mnie nie wywyższa.

– Jesteśmy trochę zjadliwi, prawda?

Harry odsunął się od Severusa, ściągnął gwałtownie swoje zaparowane okulary i

wytarł je w szatę.

– Jak pan by się czuł, gdyby ludzie patrzyli na pana bliznę i myśleli, że już wszystko

o panu wiedzą?

Chłopak zerwał się z wątłego, drewnianego krzesła i objął się ramionami. Tak,

Severusie. Jak ty byś się czuł? Oczy setek aurorów nadal nawiedzały jego sny i

nieraz mógł przysiąc, że czuje na swojej skórze chłodny dotyk łańcuchów,

wbijających się w jego nadgarstki, nogi i pierś podczas przesłuchań.

– Potter?

Uczeń odwrócił głowę. Snape zacisnął dłoń w pięść, wyciągnął lewe ramię i podwinął

rękaw. Mroczny Znak był doskonale widoczny na jego niezdrowo wyglądającej

skórze. W niektórych miejscach naskórek był tak złuszczony, że pozostawiał po sobie

czarne, obrzydliwe strupy. Harry przyglądał się Znakowi, a Snape patrzył na swojego

ucznia. W jego oczach zobaczył wyraz zrozumienia.

– Mogę spytać pana o coś osobistego?

– Zależy, co dokładnie chcesz wiedzieć.

– Dlaczego dołączył pan do Voldemorta?

Severus oblizał cienkie usta. Już wiele razy zadawał sobie to samo pytanie.

– Sądzę, że... – zaczął – ... wierzyłem, iż może mnie nauczyć wielu rzeczy.

– I nauczył?

Tak dużo śmierci, tak dużo straszliwej przyjemności.

– Tak. – Jego głos był zachrypnięty, kiedy przypomniał sobie wszystkie demony,

które już nigdy go nie opuszczą. Zsunął rękaw. Nie sprawiło to jednak, że zapomniał

o swojej przeszłości.

Podskoczył w miejscu, kiedy smukłe ramiona Harry’ego objęły go, a rozczochrana,

ciemna głowa spoczęła na jego obojczyku.

– Boże, jak ja pana nienawidzę.

Mrugając zawzięcie, Snape oparł swój policzek na włosach chłopaka, jedną ręką

obejmując jego ramiona, a drugą zaciskając na jego plecach.

– Twoje uczucie jest w całości odwzajemnione.

Nagle poczuł, jak obmywa go dziwny spokój. Jednak w dole jego brzucha nadal czuł

nieprzyjemne łaskotanie. Delikatnie położył usta na czubku głowy Harry’ego i

pozostawił je tam.

– Pewnego dnia Anglia zyska wspaniałego szukającego.

Drobna, szczupła pierś młodego mężczyzny drgnęła w uścisku Severusa. Łzy

przesiąkły przez jego szatę, ale chłopak nie szlochał tak gwałtownie i desperacko,

jak wcześniej. Snape przymknął oczy.

Nagle poczuł na swoich wargach delikatny dotyk ciepłych ust Harry’ego. Odsunął się

z zaskoczenia. Na jego języku nadal tkwiły słone łzy, przemieniając się powoli w

pełną uczuć słodycz. Drżące palce delikatnie musnęły jego twarz. Próbował je

odepchnąć, ale mógł tylko ściskać dłoń ucznia. Jego płuca nie potrafiły nabrać

wystarczającej ilości powietrza.

– Potter...

– Proszę...

Harry wysunął dłoń z jego uścisku i przesunął ją na nadgarstek. Delikatnie podwinął

rękaw Severusa, dopóki Znak nie był zupełnie widoczny. Z oczu Snape’a wydostały

się gorące łzy, kiedy Potter muskał wargami każdy bolesny strup na jego skórze.

Zadrżał nagle, nie wiedząc czy ze strachu, wstydu, czy potrzeby.

– Przestań natychmiast, Potter. Będziemy mieć przez to poważne kłopoty. – Przeraził

go brak stanowczości w swoim głosie. Przyznaj, że chcesz tego tak bardzo jak on.

No dalej. Boisz się?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: