Z prądem II - Widzieć znaczy Wierzyć.pdf - Ładne wydania - Akolitka

Rozdział 1

Święta Bożego Narodzenia minęły w spokoju. Po głośnym ataku na Hogwart

działania Voldemorta zupełnie ustały. Według powszechnej opinii mógł on być

nawet martwy. Pogłoski mówiły, że klęska oznaczała dla niego śmierć; miał tylko

tyle siły, by deportować się gdzieś i umrzeć.

Knot nie mógł być bardziej zadowolony. Cieszył się, że te wydarzenia miały

miejsce w czasie trwania jego kadencji. Dzięki temu mógł zaznaczyć w swojej

mowie, że utrzymywał aurorów w ciągłej gotowości, co dawało Zakonowi

możliwość wezwania ich w każdej chwili.

Nie mogło być lepiej. Knot zatarł ręce, usiadł za biurkiem i zabrał się za

czytanie dokumentów czekających na jego podpis. Przejrzał pierwszy i skrzywił

się.

Ostateczny akt uniewinnienia Syriusza Blacka i przyznanie mu Orderu Merlina

Drugiej Klasy. Ministra nieszczególnie interesowały losy tego człowieka, ale

wolałby nadal widzieć byłego skazańca w więzieniu. Black, znikając w cudowny

sposób z Azkabanu, zrobił z niego głupca. A czegoś takiego Knot nigdy nie

zapominał i nie wybaczał.

Odkąd udowodniono, że tamten jest bohaterem, nikt zdawał się nie pamiętać

tej szczególnej pomyłki. Wszyscy widzieli w nim zasłużonego członka Zakonu.

Minister podpisał dwa dokumenty ozdobnym, pełnym zawijasów pismem i

dotknął je różdżką. Rozjarzyły się srebrzystym światłem. Po chwili poświata

zniknęła, a obok jego podpisu wykwitła pieczęć.

Treść następnego dokumentu na stosie jeszcze mniej mu się podobała.

Przyznanie Orderu Merlina Drugiej Klasy Severusowi Snape’owi. Dumbledore

dawał do zrozumienia, że chciałby, aby ten odrażający, mroczny człowiek został

uhonorowany odznaczeniem pierwszej klasy, lecz to było poza dyskusją. Gdyby

Knot nie musiał się martwić o polityczne skutki zerwania przyjaźni z

Dumbledore’em, nie dałby Snape’owi nawet tego. Doznawał skurczów żołądka na

myśl, że musi dać coś komuś naznaczonemu symbolem zła.

Knot zmarszczył nos - było coś gorszego niż Mroczny Znak. Snape nie

szanował Ministra Magii i demonstrował to przy każdym spotkaniu. Gdyby nie

Dumbledore, Knot zarządziłby dla niego pocałunek lata temu.

Krzywiąc usta w grymasie obrzydzenia, podpisał dokument i potwierdził go

przy pomocy różdżki tak, jak to zrobił z poprzednimi.

„Przyjdzie czas, że Dumbledore nie będzie mógł cię chronić, gadzie. A ja będę

czekał.” Ostatnią rzeczą w pliku dokumentów był osobliwie wyglądający list w

ozdobnej kopercie w kolorze opali. Knot wziął go i uśmiechnął się, papier był

bardzo miły w dotyku. Zawsze lubił, gdy ludzie dokładali starań, robiąc z nim

interesy. Czerpał korzyści ze statusu, jaki dawało mu jego stanowisko. Prawdę

mówiąc, lubił Lucjusza Malfoya, zanim wyszło na jaw, że ten jest śmierciożercą,

ponieważ cechował się ogromną klasą w kontaktach z ministrem. Knot nie miał

nic przeciwko pozwoleniu, by niektóre rzeczy przeszły mu płazem, bo Lucjusz

nigdy nie zapomniał go wynagrodzić. Szkoda, że teraz znajdował się w więzieniu.

Oczywiście nie był to powód, by minister przestał sypiać.

Odwrócił kopertę, by sprawdzić, czy jest na niej nazwisko nadawcy. Był tam

tylko stylizowany, celtycki symbol przedstawiający węża prześlizgującego się z

wdziękiem wokół pieczęci. Ktokolwiek to przysłał, sporo zapłacił za tak

wyrafinowany wyrób. Znów się uśmiechnął, wyobrażając sobie podziw i

szacunek, jaki wzbudziłby w jego asystentach ów list i fakt, że to on, Knot, jest

jego adresatem.

Wystarczyło lekko pociągnąć, a koperta otworzyła się z przyjemnym

szelestem. Sięgnął do środka po pergamin, ale nic tam nie było...

Knot zaczął krzyczeć. Jego dłoń płonęła. Czuł, jakby topił się we wrzątku.

Srebrny list oblepił jego rękę, dopasowując się do niej jak rękawiczka. Dostał

konwulsji i zsunął się z krzesła.

Do biura wpadł Percy z różdżką w pogotowiu, ale zanim okrążył biurko

Ministra Magii, mężczyzna już nie żył. Z ciała wydobywał się zielonkawy dym,

unosząc się coraz wyżej i wyżej, ponad ministerstwo.

Z dymu uformowała się czaszka z wężem wysuwającym się spomiędzy szczęk

i łypiąc chytrze, zawisła nad budynkiem.

***

Uczniowie wrócili do szkoły w piątek. Poranek tego dnia był dla piątych klas

Gryffindoru i Slytherinu zarezerwowany na podwójną lekcję Eliksirów. Snape

wpadł do klasy wyglądając, jakby miał zamiar przekląć każdego ucznia, który

odważy się choćby kichnąć.

Wszyscy doskonale zdawali sobie sprawę, że wiele się zmieniło, ale nikt

jeszcze do końca się z tym nie pogodził.

Gryfoni nie byli pewni, co mają myśleć o swoim nieprzystępnym, aspołecznym

profesorze i spoglądali na niego, jakby był tykającą bombą.

Snape był mniej więcej w tej samej sytuacji - także nie wiedział, czego ma się

spodziewać po swoich uczniach.

Ślizgoni natomiast obawiali się, że stracili przywileje, którymi dotychczas

cieszyli się na tych zajęciach. A ci pochodzący z rodzin śmierciożerców

znienawidzili profesora bardziej niż mugoli.

Draco Malfoy odczuwał dziwną więź z tym człowiekiem. Byli w podobnej

sytuacji. Obaj byli Ślizgonami, obaj opowiedzieli się po mniej oczywistej stronie.

Wybrali drogę, z której nie można zawrócić.

Draco trzymał w tajemnicy swoją wizytę u Dumbledore’a na kilka godzin przed

atakiem na Hogwart, a dyrektor nie uznał za stosowne powiedzieć o tym

komukolwiek. Jednak był świadomy czającego się niebezpieczeństwa. Jego

koledzy w końcu dowiedzą się, że przyczynił się do klęski Voldemorta i

śmierciożerców i sprawił, że zostali uwięzieni lub są poszukiwani.

Czuł ponurą sympatię do Mistrza Eliksirów, który przestał być chroniony w

jakikolwiek sposób.

Bez słowa wstępu Snape zaczął zapisywać składniki eliksiru, który mieli tego

dnia sporządzić. Jego ruchy były tak szybkie i gwałtowne, że dźwięk kredy

uderzającej o tablicę przypominał wybuchy petard. Draco zastanawiał się nad

powodem pośpiechu profesora. Miał wrażenie, że nauczyciel nie chce stać tyłem

do klasy dłużej, niż to konieczne.

Natomiast siedzący w ostatniej ławce Ron Weasley czuł się zupełnie

rozluźniony. Zdawał sobie sprawę, że nadal musi uważać na Mistrza Eliksirów,

ale mroczny profesor nie był już uosobieniem jego dziecięcych lęków.

Opowiedział się po jasnej stronie i to było najważniejsze. On i Hermiona bardzo

się do siebie zbliżyli. Zaczął nawet uczyć się razem z nią, ona częściej się

uśmiechała i nie było żadnego powodu, by nie miał chodzić z głową w chmurach.

Harry wymacał korzeń i zaczął go kroić, palce ostrożnie prowadziły ostrze

noża. Sasha owinęła się wokół jego nadgarstka. Była teraz zupełnie widzialna,

dzięki czemu czuł się lepiej. Hedwiga był bezpieczna, a on nie musiał już

udawać.

Święta sprawiły mu dużo radości. Spędził je ze swoim ojcem chrzestnym,

który kochał go i cenił za to, kim był - synem Lily i Jamesa, nikim więcej.

Syriusza nie obchodziło, że Harry był postrzegany jako zbawca czarodziejskiego

świata. Nie zwracał uwagi na to, że chłopak jest niewidomy, że jego ramię

pokrywają blizny, ani że sypia z jadowitym wężem koralowym, leżącym w

nogach łóżka. Sam czuł się w towarzystwie swego węża dość niepewnie, ale

ogólnie rzecz biorąc wszystko zaczynało się układać.

Harry przygryzł wargę, dodając do kociołka pokrojony korzeń i odmierzając

przy pomocy palca odpowiednią ilość oleju z salamandry. Zamieszał wywar.

Skoro wszystko było w porządku, to dlaczego ciągle towarzyszyło mu przeczucie,

że coś jest nie tak?

* * *

Snape, zaciskając zęby, obserwował uczniów przygotowujących mikstury. Miał

różne wyobrażenia o tym, jak będzie wyglądało jego życie, kiedy stanie się

jasne, po której stronie naprawdę stoi, ale żadne nie pasowało do jego obecnej

sytuacji. Po pierwsze, Voldemort wciąż żył. Po drugie, ON również żył. Severus

nigdy nie spodziewał się, że przeżyje zdemaskowanie. A po trzecie, musiał być

dwa razy bardziej czujny, niż dotychczas. Zdradził Voldemorta i śmierciożerców,

a jednocześnie wciąż był opiekunem domu pełnego dzieci popleczników Czarnego

Pana.

Niektórzy Ślizgoni łypali na niego z morderczym błyskiem w oczach, w

odpowiedzi spiorunował ich spojrzeniem. Jasne było, że nie mógłby nawet

myśleć o spaniu bez uprzedniego obwarowania swojej kwatery zaklęciami

podobnymi do tych chroniących dom Dursleyów przed Tym-Którego-Imienia-Nie-

Wolno-Wymawiać.

Myśli Mistrza Eliksirów powróciły do wypadków z września. Na wspomnienie,

co ci prymitywni mugole zrobili młodemu Gyfonowi, nadal wzbierała w nim

wściekłość. Obserwował, jak Harry wyuczonym ruchem miesza swój eliksir,

podczas gdy spojrzenie zielonych oczu utkwione jest gdzieś daleko. Jednak nie

mógł się litować nad Potterem, nie po tym, czego chłopak dokonał.

Rozchmurzył się nieco, kiedy pomyślał o tamtej krótkiej, prywatnej rozmowie,

którą odbyli jeszcze w szpitalu św. Munga. Pozwolił sobie nawet na blady

uśmiech. Ostatnimi czasy wiele przeszedł, ale był przekonany, że było warto.

Nagle jego rozmyślania przerwał głośny wrzask, sprowadzając go z powrotem

na ziemię.

To Granger krzyczała wzywając pomocy, podczas gdy Weasley próbował

odciągnąć ją od leżącego na podłodze Harry’ego. Niewidomy chłopak zsunął się

ze swojego taboretu i zwijał się z bólu, potwornie wrzeszcząc. Jego ręce i nogi

młóciły powietrze. Mało brakowało, a zrzuciłby z najbliższego biurka kociołki z

wrzącymi miksturami.

- Odsuń się od Pottera! - Warknął Snape, wyjmując różdżkę. Jednym

machnięciem odsunął wszystkie ławki spoza zasięgu kończyn Harry’ego.

Uczniowie otoczyli ich, przypatrując się tej scenie.

- Weasley, idź po dyrektora. - Polecił i Ron niechętnie wyszedł.

- On się nagle przewrócił. Niech mu pan pomoże. - Oczy Hermiony rozszerzyły

się ze strachu.

- Właśnie próbuję, Granger. Bądź cicho! - Syknął i przyłożył rękę do czoła

Harry’ego. Blizna w kształcie błyskawicy parzyła chłodną dłoń. Spojrzał na

Hermionę. - Prawa górna szuflada mojego biurka, Granger. Znajdziesz tam fiolkę

z jasnoniebieskim płynem. Przynieś mi ją. Natychmiast! - Rozkazał.

Kiedy Hermiona spełniła polecenie, Snape wyrwał jej buteleczkę z ręki i wlał

zawartość Potterowi do gardła, podczas gdy chłopak ciągle rzucał się i krzyczał.

Po chwili Harry zakrztusił i jęknął.

Krzyki ustały. Gryfoni odetchnęli, ale większość Ślizgonów wyglądała na

niepocieszonych. Po raz pierwszy nie było wśród nich Dracona Malfoya. Harry

uspokoił się i rozluźnił, drżąc nieznacznie.

- Potter, słyszysz mnie? - Mistrz Eliksirów potrząsnął nim delikatnie.

- Severusie, myślę, że uczniowie już dość zobaczyli. - Od strony drzwi dobiegł

głos Dumbledore’a.

Snape kiwnął głową i zwolnił uczniów. Po chwili wszyscy, oprócz Rona i

Hermiony, opuścili pracownię.

- Potter, mów! - Polecenie Snape’a odbiło się od ścian pustej teraz klasy.

Chłopak odetchnął. Otworzył oczy, ale spojrzenie miał nieprzytomne. Jego

wargi drgnęły.

- Min... Minister nie żyje... - wyszeptał prawie bezgłośnie, ale zgromadzeni

usłyszeli go wyraźnie. Przerażona Hermiona zakryła usta dłonią, a Ron

natychmiast pomyślał o Percym.

- Widziałeś to? Mów, do cholery! - Snape mocniej potrząsnął Gryfonem, ale

Dumbledore powstrzymał go, kładąc dłoń na ramieniu Mistrza Eliksirów.

- Może powinniśmy zaczekać, aż Poppy... - zaczął w chwili, gdy Harry znów

przemówił słabym, odległym głosem.

- Voldemort dopiero zaczął... - Nie dokończył, głowa mu opadła i stracił

przytomność. Snape, zgrzytając zębami, podniósł go i zabrał do pielęgniarki.

Frustracja Mistrza Eliksirów był niewyobrażalna. Nie potrafił sobie wyobrazić

niczego bardziej niebezpiecznego niż odgrażający się, ranny wąż. Zwłaszcza jeśli

tym wężem był Czarny Pan.

Wszystko wskazywało na to, że kłopoty dopiero się zaczęły.

Rozdział 2

MINISTER MAGII ZAMORDOWANY!

Jak donosi nasz specjalny reporter, Rita Skeeter, czarodziejskie społeczeństwo

jest oburzone niespodziewanym i okrutnym morderstwem ministra magii,

Korneliusza Knota. Okoliczności tej zbrodni nadal pozostają niewyjaśnione. Nie

wiadomo w jaki sposób dokonano zabójstwa, ani kto był sprawcą. Jednakże

utajnienie działań ministerstwa w tej sprawie i niespotykana dokładność, z jaką

prowadzone jest śledztwo, pozwala nam podejrzewać, że za wszystko

odpowiedzialność ponosi Sami-Wiecie-Kto.

W związku z tym słuszne będzie przypuszczenie, że Ten-Którego-Imienia-Nie-

Wolno-Wymawiać żyje, jak również jest dostatecznie silny, by przeniknąć do

najbardziej chronionego magicznego obiektu bez udziału śmierciożerców. Jak

wiemy większość jego popleczników została schwytana lub zabita w czasie ataku

na Hogwart przed Świętami Bożego Narodzenia. Niektórzy obecnie przebywają w

Azkabanie. Mówi się, że odpowiedzialność za straż w więzieniu przejęli obecnie

eksperci, zajmujący się do tej pory ochroną Banku Gringotta. Takie rozwiązanie

zasugerował dyrektor Hogwartu, Albus Dumbledore, kiedy stało się jasne, że

dalsze wykorzystywanie dementorów jest zbyt niebezpieczne.

Intrygującym jest fakt, iż tak wiele ataków na prominentnych członków

społeczeństwa zostało udaremnione przez Zakon Feniksa, a w przypadku

morderstwa Korneliusza Knota zapobiegliwość Zakonu zawiodła. Równie

niepokojące jest to, że Sami-Wiecie-Kto prawdopodobnie znalazł sposób, by nie

zostać wykrytym przez naszych obrońców. Czy to oznacza, że w niektórych

wypadkach jesteśmy bezbronni? Na to i inne pytania dotyczące śmierci ministra

odpowiedź jest zagadką, gdyż prasie nie udzielono więcej informacji.

Artykuł w „Proroku Codziennym” był umiejętnie wyważony pomiędzy

upodobaniem Rity Skeeter do wynajdywania afer i przeinaczania faktów, a

warunkami umowy jaką zawarła z Hermioną. Reporterka miała nie oczerniać

ludzi znajdujących się na liście, którą dostała od dziewczyny, zawierającą

nazwiska wszystkich mieszkańców Hogwartu za wyjątkiem Sybilli Trelawney.

Hermiona skończyła czytać i przygryzła wargę. Harry słuchał jej, delikatnie

głaszcząc głowę Sashy. Jego oczy były poważne i smutne, wręcz wypełnione

emocjami.

- Czy wy też zauważyliście, że ta kobieta podała w wątpliwość skuteczność

działań Zakonu?! Co za tupet! - Ron parsknął i skrzyżował ramiona.

- Na szczęście nie zrobiła tego otwarcie, ale na wszelki wypadek wyślę jej

sowę z ostrzeżeniem. Nie możemy ryzykować, że takich publikacji ukaże się

więcej - zgodziła się Hermiona.

Zapadła cisza. Oboje spojrzeli pytająco na Harry’ego, który do tej pory nie

Z prądem II - Widzieć znaczy Wierzyć.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: