malgorzata_bernes datowanie c14.pdf

Podstawy metody radiowęglowej.

Kalibracja radiowęglowej skali czasu.

Wprowadzenie

Chronometria radiowęglowa zajmuje szczególne

miejsce wśród licznych odkryć dokonanych w

dziedzinie badań jądrowych stosowanych.

Obecność izotopu 14 C została stwierdzona po raz

pierwszy w reakcji jądrowej neutronów termicz-

nych z jądrami azotu [ 14 N (n,p) 14 C ].

Jednym z kroków na drodze powstawania chrono-

metrii radiowęglowej było udowodnienie równo-

miernego występowania izotopu

C w biosferze ziemskiej.

Wartość czasu połowicznego zaniku 14 C – T 1/2

wynosi 5720±30 lat. Jednak przy wyliczaniu dat

radiowęglowych stosuje się T 1/2 = 5568 lat; ta war-

tość stanowi również podstawę definicji konwen-

cjonalnej, radiowęglowej skali czasu.

Naturalną szybkość produkcji radiowęgla w górnych

warstwach atmosfery ocenia się na ok 2 at/(cm 2 s)

w odniesieniu do powierzchni Ziemi. To oznacza,

że ilość izotopu 14 C wchodzącego w skład CO 2

zawartego w atmosferze całej

Ziemi wynosi około 60 kg.

Podstawowe ograniczenia zasięgu i dokładności

datowania radiowęglowego:

- niska, naturalna koncentracja izotopu 14 C w

różnych geosferach, malejąca w czasie,

- mała wartość stałej rozpadu izotopu

( λ=2,368x10 -10 min -1 ),

- niska wartość energii maksymalnej promieniowa-

nia β, wynosząca 156 keV.

Konwencjonalny wiek radiowęglowy datowanej

próbki oznaczony jest zwykle skrótami: lat BP, ka

BP, 14 C BP lub BP. Wiek ten oznacza czas, który

upłynął od momentu zaprzestania wymiany węgla

pomiędzy materią, z której została wzięta datowa-

na próbka a otoczeniem, do arbitralnie określonej

tzw. chwili obecnej, tzn. do roku 1950 AD.

Konwencjonalny wiek

radiowęglowy jest

określany dzięki

porównaniu stosunku

C/ 12 C w badanej próbce i

w standardzie współczesnej

biosfery.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: