Shreve Anita - Ostatni raz.pdf - Shreve Anita - ssaaggaa

Anita Shreve

Ostatni Raz

(The Last Time They Met)

PrzełoŜyła Magdalena Gawlik-Małkowska

CzĘŚĆ pierwsza

PiĘĆdziesiĄt dwa

Wyszła z samolotu; jazda z lotniska zacierała się juŜ w jej pamięci. Choć był

kwietniowy dzień, aura północnego klimatu w kanadyjskim mieście nie kryła w sobie

najmniejszej zapowiedzi wiosny. Gdy wysiadała z samochodu, deszcz zmoczył jej

pończochy. Kierowca litościwie milczał przez całą, zapomnianą juŜ drogę do hotelu.

Próbowała iść z godnością, mając widownię w osobie portiera w liberii oraz

męŜczyzny w ciemnym płaszczu wychodzącego przez obrotowe drzwi, lecz cięŜki

bagaŜ uniemoŜliwiał poruszanie się z gracją. MęŜczyzna w ciemnym płaszczu

zawahał się, otwierając parasol, który nagłym, płynnym ruchem wywrócił się na drugą

stronę. Jego właściciel najpierw okazał zdumienie, po czym z rozmyślnym

rozbawieniem – teraz ona była jego widownią – cisnął bezuŜyteczny przedmiot do

kosza i podąŜył przed siebie.

Nie chciała, aby ktoś niósł jej walizkę, i gdyby nie złocenia oraz wypolerowany

mosiądz u wejścia do hotelu, chętnie odprawiłaby portiera. Nie spodziewała się

widoku wysokich kolumn sięgających sufitu, który ginął gdzieś w górze, ani

czerwonego dywanu, w sam raz na koronację. Portier w milczeniu, z przesadną

wytwornością przekazał walizkę boyowi, jakby powierzał mu cenny skarb. Minąwszy

zdecydowanie kosztowne meble, skierowała się w stronę recepcji.

Linda, która dawniej niechętnie ujawniała swe pospolite imię, posłusznie podała

kartę kredytową recepcjoniście, podpisała się na skrawku papieru i sięgnęła po klucze,

jeden plastikowy, drugi krzepiąco prawdziwy. Następnie poszła do windy, zauwaŜając

po drodze ustawiony na mahoniowym stoliku bukiet hortensji oraz lilii wysokości

dziesięciolatka. Pomimo elegancji hotelu muzyka w windzie była ckliwa i banalna;

Linda zastanawiała się, jakim cudem ów szczegół mógł umknąć uwagi obsługi.

PodąŜając za strzałkami, ruszyła przestronnym, wyciszonym korytarzem powstałym

w epoce, gdy przestrzeń nie była luksusem.

CięŜkie, białe drzwi jej pokoju otworzyły się z cichym szczęknięciem.

Obwieszony lustrami przedpokój przechodził w salonik z cięŜkimi draperiami

w oknach, skąd ozdobione firankami szklane drzwi prowadziły do sypialni większej

niŜ pokój dzienny we własnym domu Lindy. CięŜar niechcianego obowiązku na

chwilę ustąpił miejsca ostroŜnej satysfakcji na widok luksusu wokół. Potem jednak

spojrzała na śnieŜnobiałe lniane poduszki na wielkim łoŜu, i fakt, Ŝe miała je tylko dla

siebie, uznała za zbytek – teraz zadowoliłaby się wąskim posłaniem w ciasnym

pokoju, poniewaŜ przestała traktować łóŜko jako miejsce, gdzie moŜna dawać i brać

miłość.

Siedziała przez chwilę w mokrym płaszczu, czekając, aŜ boy przyniesie jej bagaŜ.

Przymknęła oczy, próbując się odpręŜyć, co zawsze przychodziło jej z trudem. Nigdy

nie uczestniczyła w kursach jogi i nie była zwolenniczką medytowania, gdyŜ uwaŜała,

Ŝe podobne metody dowodziły kapitulacji i uznania własnej poraŜki w obcowaniu

z rzeczywistym Ŝyciem, jej odwiecznym kochankiem.

Otworzyła drzwi młodemu boyowi i wysokim napiwkiem wynagrodziła mu

przyniesienie Ŝałośnie małego bagaŜu. Uświadomiła sobie, Ŝe chłopak obrzucił ją

spojrzeniem męŜczyzny taksującego wzrokiem dość młodą jeszcze kobietę. Podeszła

do okna i rozsunęła zasłony. Blade światło deszczowego dnia pozostawało w ostrym

kontraście z półmrokiem panującym w pokoju. Za oknem widniał mglisty zarys

budynków, mokre ulice połyskiwały, a zza drapaczy chmur wyglądało poszarzałe

jezioro. Dwie noce w pokoju hotelowym: moŜe do niedzielnego poranka zapamięta

numer i nie będzie musiała pytać w recepcji, jak często jej się zdarzało.

W przeciwieństwie do recepcjonistów była przekonana, Ŝe jej roztargnienie stanowi

zjawisko czysto fizyczne: miała zbyt wiele spraw do przemyślenia i za mało czasu, by

poświęcić wszystkim dostateczną ilość uwagi. Dawno temu pogodziła się z tym, Ŝe

potrzebuje duŜo czasu na myślenie (więcej niŜ, jak zaobserwowała, wymagali lub

pragnęli mieć inni), i w miarę upływu lat nauczyła się wierzyć, Ŝe jest to element jej

profesji, sztuki, podczas gdy w gruncie rzeczy było całkiem na odwrót: to duch szukał

zajęcia, a gdy go nie znajdował, rodziło się niezadowolenie.

Owa sztuka zawierała w sobie element fałszu. Dlatego Linda zawsze szła do

podium z przygnębieniem, które nie do końca umiała ukryć, kuląc ramiona pod

bluzką czy Ŝakietem i unikając wzroku słuchaczy, zupełnie jakby zgromadzeni ludzie

mieli ją zaatakować, oskarŜyć o oszustwo. Oszustwo, którego – jak sama uwaŜała –

w istocie była winna. Nie istniało nic łatwiejszego a zarazem bardziej morderczego

niŜ układanie długich wersów, które publikował jej wydawca – łatwego, gdyŜ były to

po prostu marzenia utrwalone na papierze; morderczego zaś w chwili, gdy odzyskując

świadomość (dzwonek telefonu, trzask pieca w piwnicy), spoglądała na zapisaną

stronicę, pierwszy raz dostrzegając zafałszowane obrazy, manipulację, naciągane gry

słów i chytre czterowiersze – a wszystko to w sprzyjających warunkach układało się

po jej myśli. Tworzyła, jak jej mówiono, poezję przystępną; cudowne i pojemne

określenie, odpowiednie zarówno w kontekście jadowitej krytyki, jak i wielkiej

pochwały. W swoim mniemaniu nie zasługiwała ani na jedno, ani na drugie. Jej

najszczerszym pragnieniem było tworzyć anonimowo, choć przestała wspominać

o tym wydawcom, uraŜonym jawną niewdzięcznością za lata długotrwałej –

i Ŝmudnej? – promocji, która wreszcie zaczynała się opłacać. Kilka z jej zbiorków

sprzedawało się nieźle (przy czym jeden z nich nadzwyczaj dobrze)

z nieprzewidzianych i niezrozumiałych przyczyn, co przypisywano bliŜej niejasnemu

zjawisku o nazwie „poczty pantoflowej”.

RozłoŜyła na kretonowej narzucie swój dobytek: oliwkową walizkę, osobną torbę

na komputer (dla ułatwienia kontroli celnej) i torebkę z ośmioma przegrodami na

telefon komórkowy, notes, pióro, prawo jazdy, karty kredytowe, krem do rąk, szminkę

oraz okulary przeciwsłoneczne. Nie zdejmując płaszcza, skorzystała z łazienki,

a następnie odszukała pojemniczek na soczewki kontaktowe, zabrudzone powietrzem

w samolocie i dymem z baru na lotnisku oraz czterogodzinnym postojem w Dallas,

zakończonym kapitulacją wobec talerza nachos i dietetycznej coki. Gdy zdejmowała

soczewki, ogarnął ją przypływ ulgi, której niezmiennie doznawała w pokoju

hotelowym: było to miejsce, gdzie nikt nie miał dostępu.

Ponownie usiadła na wielkim łoŜu, mając za plecami dwie poduszki. Na

przeciwległej ścianie wisiało złocone lustro mieszczące odbicie całego łóŜka.

Spoglądając na nie, Linda mimowolnie pomyślała o licznych nazwanych

i nienazwanych aktach, które mogły się tutaj rozegrać (uwaŜała męŜczyzn za

szczególnie podatnych na działanie luster w hotelowych pokojach), co nieuchronnie

doprowadziło do rozmyślań na temat wielorakich substancji, które wylały się lub

opadły na tę właśnie narzutę (ile razy? moŜe tysiąc?), i pokój natychmiast wypełnił się

historiami. O Ŝonatym męŜczyźnie, który darzył wielkim uczuciem Ŝonę, lecz mógł

kochać się z nią jedynie raz w miesiącu, poniewaŜ uzaleŜnił się od seksualnych

fantazji na temat jej ciała przed hotelowymi lustrami podczas licznych delegacji.

O męŜczyźnie, który namówił swą partnerkę w interesach do pewnej czynności,

i z przyjemnością obserwował poruszającą się głowę kobiety w lustrze nad komodą,

by w końcu opaść bezwładnie na pościel i wyznać – co w rezultacie kosztowało go

utratę pracy – Ŝe ma opryszczkę (dlaczego tak się dzisiaj uwzięła na męŜczyzn?).

O niezbyt urodziwej kobiecie, która tańczyła nago przed lustrem, czego nigdy nie

próbowała w domu i więcej nie ośmieliła się zrobić (tak, teraz lepiej). Zdjęła okulary,

Ŝeby nic nie widzieć. Oparła się o wezgłowie i przymknęła oczy.

Nie miała nic do powiedzenia. Powiedziała juŜ wszystko. Napisała wszystkie

wiersze, które miała napisać. Choć jej wizje zasilało coś wielkiego i nieziemskiego,

zaliczała się do grona średnich poetów. Po prostu dopisało jej szczęście. Dziś

wieczorem da się poprowadzić wydarzeniom, szybko przejdzie do pytań i odpowiedzi

– pozwoli, by publiczność nadała ton spotkaniu. To nie potrwa długo. Ceniła zjazdy

literatów z określonego powodu: miała być jedną z wielu pisarzy i poetów (z

przewagą tych pierwszych), z których większość cieszyła się większą sławą niŜ ona.

Czuła, Ŝe powinna przestudiować program przed pójściem na koktajl, by zawczasu

znaleźć sobie towarzysza i nie podpierać ściany samotnie, co nikomu nie przydawało

popularności i czyniło kobietę łatwym celem polowania. Gdyby jednak przeczytała

program, zbyt szybko dałaby się opanować atmosferze nadchodzącego wieczoru, na

co nie miała ochoty. Ostatnio strasznie się nad sobą trzęsła. Tak jakby było nad czym.

Shreve Anita - Ostatni raz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: