Harry Potter i czarna prawda.pdf

hHarry Potter i czarna prawda

Rozdział pierwszy

Wakacje na Privet Drive były inne niż dotychczas. Mieszkańcy z niepokojem słuchali

radia lub oglądali telewizję. Spiker ogłaszał jednego dnia burze i wichury, a kiedy indziej

upalny dzień. Rodzice bali się wypuszczać swoje dzieci z domów, gdyż codziennie słyszeli

o kolejnych napadach i porwaniach.

Państwo Dursleyowie starali się nie zauważać tych wszystkich „nienormalności”. Jak co

dzień usiedli razem w sterylnie czystej kuchni i zaczęli jeść kolację.

- Gdzie ten chłopak? – warknął Vernon Dursley, gdy zauważył, że przy stole brakuje

jednej osoby.

Harry Potter spacerował po ulicach Little Whinging. Nie przeszkadzało mu, że pada, jest

ciemno i strasznie wieje. Od powrotu na Privet Drive zadręczał się śmiercią swojego ojca

chrzestnego, Syriusza Blacka.

To moja wina, pomyślał Harry, a po chwili dodał jeszcze: I Dumbledore’a. Gdyby mi

powiedział wcześniej o przepowiedni, nie poleciałbym jak głupi do Ministerstwa i

rozpakowałbym wcześniej ten cholerny pakunek. Dlaczego o tym nie pomyślałem…?

W gazetach Harry Potter jest znany jako „Chłopiec-Który-Przeżył” albo „Wybraniec”.

Rok temu dziennikarze pisali, że jest kłamcą, a teraz był już nadzieją na lepsze życie. A

wszystko przez jedną tylko osobę: Lorda Voldemorta, który zaatakował Dom Potterów,

kiedy Harry miał roczek. Po zamordowaniu matki i ojca Harry’ego, wycelował różdżką w

stronę chłopca i wypowiedział mordercze zaklęcie, które ku jego zdziwieniu odbiło się od

dziecka i zabiło go. Przynajmniej wszyscy tak myśleli. Niestety dwa lata temu odrodził

się i znów rozpoczął wojnę. Harry dwa tygodnie temu dowiedział się, że tylko on może go

pokonać.

- Nie ma co - mruknął cicho Harry. – Na pewno z nim wygram. Wbije mu różdżkę w serce,

o ile je ma, i rzucę lwom na pożarcie. Chociaż nie… jeszcze biedne kotki padną na zawał,

zanim go zjedzą. – Harry westchnął lekko. – Ron i Hermiona przestali pisać, pewnie

Święty Dumbledore im zabronił… dla mojego dobra – zacisnął zęby ze złości i skierował

się w stronę obskurnego budynku. Zszedł schodkami w dół i stanąwszy przed drzwiami

uderzył w nie sześć razy pięścią.

- Kto tam? – rozległ się mocny głos.

- Czarny – odpowiedział Harry cicho.

- Jaki „Czarny”?

- Czarny, do cholery! – warknął Harry. – Każdy wie, kim jest Czarny! Nowy jesteś, czy co?

- Jestem nowy – żachnął się. – I cię nie wpuszczę, dopóki nie dowiem się, kim jesteś.

- Komu nie otwierasz, Bodygardzie? – rozległ się wesoły głos.

- Jakiemuś Czarnemu… - nie skończył, bo tamten mu przerwał:

- Otwórz mu natychmiast!

- No, wreszcie – prychnął Harry, wchodząc do środka i otrzepując się jak pies. – Cześć,

Mistrzuniu – uśmiechnął się do wyższego od siebie mężczyzny.

- Cześć, Harry – uśmiechnął się. – Ktoś na Ciebie czeka…

- Wujuś! - krzyknął mały, około czteroletni chłopiec z białymi włoskami, biegnąc do

Harry’ego.

- Hej, smyku – uśmiechnął się Harry, biorąc małego na ręce. – Gdzie twój brat?

- Leży – odpowiedział mu mały.

- Wykończyłeś go? – zapytał Czarny, śmiejąc się.

- Wcale nie – burknął mały. – On tylko krzyczy!

- Aha – mruknął Harry, patrząc na obrażoną minę chłopczyka. – To teraz my idziemy

trochę na niego pokrzyczeć – uśmiechnął się wesoło.

Harry z małym na rękach podszedł do białowłosej osoby, leżącej na kanapie.

- Oj, Silver - mruknął patrząc na rozłożonego chłopaka. – Zaniedbywać własnego

braciszka? Przecież to tylko dziecko…

- To diabeł, a nie dziecko – powiedział słabo Silver. – Wykończył mnie… Tylko pamiętaj o

srebrnej trumnie wykładanej brylantami…

- Nie zapędzaj się – mruknął Harry. – Wiesz, ile taka trumna kosztuje? Te brylanciki to

na siebie założę, żeby… cię dobrze wspominać – uśmiechnął się ledwo widocznie.

- Świnia – zaszlochał chłopak. – Najpierw mówi, że kocha, a teraz na mnie złamanego

grosza nie chce wydać.

- Wiesz… brylanciki to nie taki grosik – mruknął Harry i jęknął. – Przecież to i tak do

piachu idzie! Takie marnotrawstwo…

- Chodź do baru – mruknął Silver. – Muszę się napić, bo inaczej chyba umrę.

- Do baru? Zawsze – odpowiedział chętnie.

- Co podać, chłopaki? – zapytał wesoło barman.

- Wódkę z Colą – mruknął Silver.

- Dla mnie to samo – wyszczerzył się Harry, sadzając malucha na kolanach. – A dla tego

Pana poprosimy Colę... samą, oczywiście.

- Powinieneś spać – warknął Silver na swojego młodszego braciszka. – Jak przyjdzie

ojciec i nie będziesz spał, to mi się dostanie!

- Bujaj się – odpowiedział mu mały, zadzierając nosek.

Harry parsknął śmiechem.

- Spokojnie – powiedział szybko, patrząc na minę Silvera. – To nie ja go tego nauczyłem!

- Jasne – syknął chłopak.

Harry przewrócił oczami i wyjął z kieszeni paczkę papierosów.

- Chcesz? – zapytał.

- Dawaj – mruknął Silver.

- Ja też chcę – usłyszeli oburzony głos.

- Ty dostaniesz, jak będziesz większy – mruknął Silver złośliwie.

- Wujuuuś! – jęknął Serp.

- Jesteś za mały, smyku – uśmiechnął się Harry, zapalając papierosa. – A papierosy są

niezdrowe i najlepiej by było, gdybyś ich nigdy nie posmakował.

- Wy palicie, od kiedy byliście mali – powiedział smutno malec.

- A skąd możesz wiedzieć, skoro cię wtedy na świecie nie było? – zapytał Silver.

- Tata mi mówił! – wyszczerzył się Serpens.

- Ja palę przez niego – usprawiedliwił się Silver.

- Ej! Nie zwalaj winy na mnie! Ja palę, bo muszę! Inaczej dawno bym wylądował w

psychiatryku – mruknął Czarny. – A że ty palisz, to twoja własna decyzja.

- Ja nie chcę wujcia w psychiatryku – powiedział smutno maluch.

Czarny i Silver spojrzeli po sobie, po czym naraz parsknęli śmiechem.

- Oj, mały – mruknął Silver, głaszcząc swojego brata po głowie.

- Co? – zdziwił się Serp.

- Wujka nie chcą w szpitalu – powiedział cicho Silver. – Stwierdzili, że na takie przypadki

żal łóżka – zaśmiał się, widząc morderczą minę Harry’ego. - Dostałeś jakieś zlecenie? –

zapytał blondyn po chwili.

- Nie – mruknął Harry, gasząc papierosa. – Dursley ostatnio ma złe dni i się trochę na

mnie wyżywa, więc Mistrzunio powiedział, że na razie nie będzie mnie męczył – Harry

westchnął zmęczony. – Muszę iść – powiedział cicho, przekazując malca Silverowi.

- Już? – zapytał tamten cicho.

- Tak – mruknął Czarny. – Nie byłem na kolacji, więc i tak już mi się za coś dostanie, a

poza tym… zresztą nieważne – zrezygnował z zaczętego zdania, uśmiechnął się lekko. –

Idę – pochylił się żeby pocałować Serpa w czubek głowy i Silvera w czoło.

– Do jutra – odwrócił się i wyszedł cicho trzaskając drzwiami.

Potter wolnym krokiem ruszył ku Privet Drive.

- Oby już spali – mruknął Harry cicho.

- Harry! – usłyszał szept.

Odwrócił się gwałtownie i zobaczył… Remusa.

- Profesor Lupin? – zdziwił się Harry.

- Nazywaj jak chcesz, byle nie profesor – uśmiechnął się lekko Remus. – Co ty tu robisz o

tej porze? Jest już późno.

- Ja? Byłem się przejść – odpowiedział szybko Harry.

- Śmierdzi od ciebie papierochami i wódką na kilometr, Harry – Remus spojrzał się na

niego.

- No bo… - Harry spojrzał się na Remusa z lekko oburzoną miną. – Papierosy rozumiem,

ale skąd niby wódkę wyczułeś?

- Harry – mruknął Lupin. – Jestem wilkołakiem, a wilkołaki mają wyczulony węch –

uśmiechnął się lekko, widząc nieszczęśliwą minę Harry’ego. – Ale jak nie chcesz mówić, to

nie mów – usiadł na ławce. – Ostatnio zrobiłem się zbyt ciekawski…

- Niech Pan nie przesadza – uśmiechnął się Harry trochę zdziwiony postawą Remusa. – W

końcu Dumbledore Panu kazał. – Czarny usiadł na ławce koło Lunatyka.

- Myślisz, że Cię wypytuje, bo Dumbledore mi kazał? – Remus uśmiechnął się lekko.

- Kazał wam mnie śledzić, więc wypytywać pewnie też – odpowiedział Harry.

- Kazał cię śledzić, ale tak, żebyś nie wiedział. – Remus westchnął lekko. - Chociaż każdy

mu już chyba powiedział, że ty wiesz.

- Czyli porozumiewa się Pan ze mną nielegalnie? – zapytał Harry teatralnym szeptem,

rozglądając się, by sprawdzić, czy ktoś nie patrzy.

- Wariat – stwierdził Remus, patrząc na rozbawioną minę Pottera.

- Nie poznaję Pana po prostu – stwierdził Harry, patrząc na Remusa, jakby mu wyrosły

dodatkowe uszy. – Pan i taka zniewaga poleceń Dumbledore’a?

- Powiedzmy, że… – Lupin przygryzł wargę. – Nie jestem taki, jaki ci się zawsze

pokazywałem?

- Tak – stwierdził Harry. – Teraz wszystko rozumiem… naprawdę.

- Harry! – syknął Remus, patrząc na śmiejącego się cicho Pottera. – W Ciebie coś dzisiaj

wstąpiło!

- Diabeł – szepnął dramatycznie Harry. – Za dwa dni mnie Pan w ogóle nie pozna, wyrosną

mi rogi, będę miał czerwone oczy i będę czarny jak smoła.

Remus uśmiechnął się lekko.

- Widzę, że humorku nie mamy – stwierdził Potter, a w jego oczach nagle pojawiły się łzy.

– Albo to ja tak kiepsko żartuję...

- Harry – Remus spojrzał się na załamanego Pottera z rozbawieniem. – Twoje żarty są

świetne. To mnie ostatnio trudno rozśmieszyć.

Czarny przyjrzał się Lunatykowi. Siedział ze spuszczoną głową, był blady i miał

podkrążone oczy.

- Przepraszam – szepnął cicho Harry.

- Za co? – zdziwił się Remus.

- Każdy wie, przez kogo Syriusz umarł – szepnął Harry.

- Ty chyba nie uważasz, że to przez Ciebie? – zapytał Remus ze szczerym zdziwieniem.

- A przez kogo? – Harry spuścił głowę. – Gdybym tam nie poszedł… To wszystko moja

wina.

- Harry – powiedział Remus. – Spójrz na mnie – Potter podniósł głowę.

- To była wina Dumbledore’a – szepnął Lupin. – Na pewno nie twoja!

- Tutaj – mruknął Harry, kładąc dłoń na sercu Remusa. – Myśli Pan inaczej.

- Nie słucham cię – burknął Remus. – Ani razu nie pomyślałem, że to twoja wina!

- Tęskni pan? – zapytał się cicho Harry.

Remus spojrzał się na niego.

- Harry – szepnął cicho. – Syriusz nie był dla mnie zwykłym przyjacielem… Jak mógłbym

nie tęsknić?

- A kim dla Pana był Syriusz? – zapytał Harry. – Bratem? – uśmiechnął się lekko.

- Można tak powiedzieć – mruknął Remus lekko zarumieniony.

- Em… Nie chce się wcinać, ale ten rumieniec o czymś świadczy… – Czarny uśmiechnął się

złośliwie. Rumieniec Remusa pogłębił się znacznie.

- Wydaje ci się – mruknął Remus.

- Wątpię – odpowiedział mu Harry.

- Harry, nie denerwuj mnie – warknął cicho Remus.

- Ha! Wiedziałem! – Harry zaklaskał jak małe dziecko.

- Niby co? – burknął Remus.

- Byłeś zakochany w Syriuszu! – Harry wyszczerzył się. – Znaczy się… Pan – poprawił się.

- Po pierwsze, jestem Remus, a nie żaden Pan… – mruknął. – A po drugie, mylisz się.

- Ależ skąd! – wyszczerzył się Harry. – Ja się znam! Kiedy mieliście pierwszą randkę? –

uśmiech pogłębił się.

- A co ty taki nagle bezproblemowy się zrobiłeś? – burknął Remus. – Trochę strachu, że

możesz mnie urazić czy coś! – Harry przewrócił oczami.

- Nie chce Pan rozmawiać, to nie – westchnął lekko. – Myślałem, że może ja Panu też

wtedy coś powiem… - wstał.

- Poczekaj – powiedział szybko Remus, ciągnąc Harry’ego z powrotem na ławkę. – Skoro ja

ci powiedziałem o swojej tajemnicy, to ty mi powiedz jakąś swoją - uśmiechnął się lekko.

- Ej! Ja sam się dowiedziałem! – krzyknął Harry urażonym głosem.

- Dobra. – Remus usiadł wygodniej. – Skoro i tak już wiesz… - spojrzał się podejrzliwie na

Harry’ego. – Naprawdę tak po mnie było widać?

- Nie – uśmiechnął się wesoło Harry. – Wiedziałem wcześniej!

- Co?! – zapytał Remus zdumionym tonem.

- No… na Grimmauld Place – Potter uśmiechnął się niewinnie.

Remus przeczuwając najgorsze zapytał niepewnie:

- A jak się dowiedziałeś?

- No… emm… – Harry zaciął się lekko. – Przypadkowo was zauważyłem…

- Harry… – zaczął Remus. – Gdzie i co robiliśmy?

- Jesteś pewien, że chcesz wiedzieć? – zapytał i po chwili, widząc minę Remusa,

wybuchnął śmiechem. - To opowiedzieć ci? – zapytał niewinnie Potter.

- Nie, ja już nie chcę – rzekł szybko Remus.

- Opowiem ci! – Harry kompletnie zignorował jego odpowiedź.

- Nie – jęknął Remus.

- Ale ja naprawdę mało widziałem! – powiedział Harry.

- Zatrzymaj to dla siebie – burknął Remus.

- Oj, nie bądź taki sztywniak! Naprawdę musiałem się nieźle przyjrzeć… - Harry spojrzał

na morderczą minę Remusa. – Gdybym wiedział, to bym się nie przyjrzał! Myślałem, że ty

się nachylasz po prostu nad stołem, grzebiąc w papierach, a Syriusz zagląda ci przez

ramię! – Harry powstrzymał śmiech. – Tylko potem zauważyłem, że obaj… nie macie

spodni - dokończył wolno z głupią miną.

Remus ukrył twarz w dłoniach.

- Remusku! – powiedział Harry, głaszcząc Lupina po włoskach. – Ja naprawdę poza

waszymi gołymi nogami nic nie widziałem. – Remus spojrzał się na niego. – No… chodzi mi,

że nie widziałem tego miejsca poniżej waszego brzucha i powyżej waszych ud…

- Zabiję cię – warknął Remus z łatwością przewracając Harry’ego na plecy i zaczynając

łaskotać.

- Remus! – Harry zaczął się śmiać. – Przestań! Ja mam straszne łaskotki! Buhahah!

Lunatyk po chwili przestał go łaskotać. Spojrzał na dyszącego Harry’ego. – Jak

zabierzemy Ciebie na Grimmauld Place, to uduszę cię poduszką w łóżku – warknął

- W łóżku? Mrr – mruknął Harry.

- Harry! – krzyknął Remus.

- Co? – zapytał niewinnie.

Remus westchnął.

- Nie powinieneś iść już do Dursleyów? Jeszcze ci awanturę zrobią…

- E tam – wyszczerzył się Harry. – I tak już sobie nagrabiłem, więc mnie zleją i…- zasłonił

ręką usta, z przerażeniem patrząc na Remusa. – To ja już pójdę – zerwał się szybko.

- O nie, mój Panie… – Remus złapał go i posadził na ławce. – Co to miało znaczyć?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: