Babysitter rozdział 19 zbetowany.pdf

Rozdział 19

Zrozumieć siebie.

„...człowiek może się posunąć o wiele dalej,

by uniknąć tego, czego się boi,

niżby zyskać to, czego pragnie.”

Dan Brown Kod Leonarda da Vinci

Zapłakana Amelia weszła do salonu, po czym spojrzała z wyrzutem na swojego ojca.

Po raz pierwszy zobaczyła w jego oczach łzy, a to ją zaniepokoiło. W końcu mężczyźni nie

płaczą - tak powiedział jej dziadek. Nie miała do niego żalu, nawet jeśli w głębi duszy

wiedziała, że to z jego winy Bella i Caleb odeszli. To wiara w prawdomówność Isabelli i jej

zapewnienia sprawiła, że w oczach dziewczynki Edward był poniekąd kolejnym

pokrzywdzonym, a nie winowajcą. Mała Ammy chciała wierzyć, że jej ojciec cierpi tak samo

jak ona po odejściu Isabelli.

Po chwili przyglądania się ojcu, podeszła do niego i przytuliła go mocno. Czuła na

sobie jego zdziwione spojrzenie, tak jakby dopiero teraz zrozumiał, że nie był w salonie sam.

Kilka sekund później Edward odstawił szklankę z Whisky, którą do tej pory trzymał w dłoni,

po czym objął swoją córkę składając delikatny i czuły pocałunek na jej czole. Pierwszy raz od

bardzo dawana czuć było w tym dotyku ojcowską miłość.

- Tatusiu - wyszeptała drżącym głosem - czy Bella kiedyś wróci?

Edward poczuł się tak, jakby dostał potężny cios w brzuch, ponieważ nie wiedział co

mógł odpowiedzieć córce. Nie był pewien, czy jeszcze kiedykolwiek zobaczy Isabellę i

Caleba. Po chwili jednak przypomniawszy sobie, że Bella pracuje u Jaspera i Alice,

uśmiechnął się sam do siebie. Wiedział już gdzie jej szukać, ale nie wiedział jak odzyskać jej

zaufanie. Jak znów sprawić, by Isabella, jej synek i miłość, która od nich emanuje powróciła

do jego domu i wypełniła pustkę, którą stworzyła znikając. Chciał by ponownie jego dom

wypełnił się śmiechem i radosnymi okrzykami chłopca i jego matki.

- Nie wiem, kochanie - odpowiedział po chwili.

- Tatusiu, a czy kochasz mnie tak, jak Bella kocha Caleba? Bo ona powiedziała, że

kocha mnie tak bardzo, bardzo mocno, że mnie nie zostawi. Obiecała mi… obiecała

mi, że nigdy nie odejdzie, bo mnie kocha i nie chce, żebym była smutna. Czy ty też

mnie tak bardzo kochasz?

- Ammy -mężczyzna westchnął, czując łzy napływające do jego oczu. Czuł się winny

tego, że dziewczynka nie jest pewna jego uczuć. - Córeczko, przecież wiesz, że cię

kocham. Dlaczego o to pytasz?

Spojrzawszy ojcu w oczy, Amelia nie wiedziała co ma mu odpowiedzieć. Wyczuła w

jego głosie i spojrzeniu smutek, a przecież nie chciała, żeby się smucił. Nie z jej winy.

Dziadek kiedyś powiedział jej, że rodzice powinni być dumni ze swoich dzieci i chociaż nie

do końca wiedziała co to znaczy “być dumnym”, to była świadoma, że nie ma to nic

wspólnego ze smutkiem, a raczej z radością. Chciała, żeby jej ojciec był z niej dumny,

dlatego pilnie uczyła się trudnych słówek i udawała, że wszystko jest w porządku, chociaż

umierała z tęsknoty za miłością i zabawą z ojcem. Do chwili, gdy u jej boku stanął jej

prywatny Anioł Stróż - Isabella Swan, wszystko było niesamowicie trudne, nie było osoby, z

którą chciałaby o tym wszystkim rozmawiać ani kogoś, kto mógł cierpieć z braku miłości tak,

jak ona. To właśnie Isabella sprawiła, że dziewczynka poczuła co to jest prawdziwa,

bezgraniczna i nie znająca przeszkód miłość - miłość matki. Dzięki niej nie musiała dłużej

udawać odważnej dziewczynki, która z koszmarami musiała radzić sobie sama, w

ciemnościach swojego pokoju. Nie musiała również dłużej udawać, że wcale nie boi się

piorunów - w ramionach Belli czuła się bezpiecznie jak nigdy dotąd. Kiedy Bella była z nimi,

nie ważne było, że Edward uważa, iż Amelia jest już na tyle duża, by nie bać się dłużej burzy

i nocnych potworów. Miała Bellę i do niej mogła uciekać za każdym razem, gdy Edward nie

chciał lub nie potrafił jej pomóc. Teraz wszystko miało wrócić do stanu przed poznaniem

Isabelli i dziewczynka poniekąd zdawała sobie z tego sprawę. Bała się, że jej dom ponownie

stanie się jej samotnią i potwory z koszmarów wrócą, by ją porwać, ponieważ straciła swoją

obrończynię.

- Bella, i ciocia Rosalie i ciocia Alice mówią swoim dzieciom, że je kochają. -

powiedziała w końcu spuszczając głowę na swoje palce - Tatusiu, ty mi nie mówisz.

Nie kochasz mnie, prawda?

- Ależ kocham cię, Ammy - odpowiedział szybko, po czym przytulił mocno

dziewczynkę do swojej piersi. - Dlaczego uważasz, że cię nie kocham? Przecież daję

ci wszystko… masz swój piękny pokoik… zabawki.

- Tatusiu, czy już przestaniesz być jak mój miś? - zaśmiała się przez łzy, dalej tuląc do

ojca.

- Jak miś? - zapytał Edward marszcząc ze zdziwienia brwi.

- Bella kiedyś bawiła się z nami w taką grę, - zachichotała Ammy wskakując ojcu na

kolana - bo zapytałam, co znaczy “porównywać”, jak ciocia Alice stwierdziła, że

twoje serce, tatusiu, można porównać do głazu - zaśmiała się głośno Ammy - Bella

poprosiła wtedy mnie i Carlosa, żebyśmy usiedli obok niej i zamknęli oczka. To było

takie fajne! I ona wtedy zapytała nas z czym kojarzą się nam nasi ojcowie, z jaką

zabawką. Carlos powiedział, że nie rozumie. Bella wtedy zapytała go, jaką zabawkę

przypomina mu wuj Emmett. On powiedział, że wielkiego, robota. I później Bella

spytała mnie o to samo. Ja już rozumiałam i powiedziałam, że jesteś moim misiem.

- To chyba dobrze. - Zaśmiał się delikatnie Edward i ponownie złożył pocałunek na

czole córki - Ale dlaczego akurat jestem jak miś?

- Bo do misia też się tulę i mówię mu, że go kocham, a on mi nie odpowiada. -

westchnęła dziewczynka, ale później roześmiała się głośno - A teraz już nie jesteś

moim misiem! Teraz jesteś jak Bella, tylko że się nie śmiejesz, a ona jest

człowiekiem, a nie zabawką. Jak mnie przytulasz to przypominasz mi Bellę, tatusiu.

Tak bardzo chcę, żebyś przypominał mi Bellę. Albo nie… wujka Emmetta i wujka

Jaspera, bo oni są tatusiami. To ich mi bardziej przypominasz, gdy mi mówisz, że

mnie kochasz. - zaśmiała się - tak bardzo chcę, żebyś mnie kochał. Nie chcę żebyś był

jak miś. Nie chcę misia! Chcę tatusia!

Edward poczuł się zmiażdżony tym, co usłyszał od córki. Nie przypominał jej misia

dlatego, że był miękki jak maskotka i kochała się do niego tulić. Nie miała na myśli nic

pozytywnego porównując go właśnie do pluszaka. Chodziło jej o to, że nie odpowiada na jej

słowa. Mężczyzna zacisnął pięści mając ochotę uderzyć samego siebie w twarz. W końcu

zrozumiał, ile krzywdy nieświadomie wyrządził własnemu dziecku. Jak bardzo zranił

dziewczynkę nie przytulając jej, nie mówiąc, że ją kocha. Jak bardzo głupi był sądząc, że

wystarczy zapewnić jej dobrobyt, by była szczęśliwa.

- Kocham cię, Ammy - wyszeptał poruszony słowami córki - naprawdę bardzo cię

kocham, córeczko.

- Ja też cię kocham, tatusiu! - wykrzyczała rzucając mu się na szyję - Kocham cię,

kocham, kocham.

- Byłem głupi, Kochanie - wyszeptał bardziej do siebie, niż do niej. Czuł, że musi się

wytłumaczyć. Przyznać do winy, która przytłaczała go odbierając oddech - Myślałem,

że zapewniając ci ten dom i zabawki pokażę ci, że cię kocham.

- Wiem, tatusiu - odpowiedziała z uśmiechem - Ja spytałam kiedyś o to Belli. Znaczy

o to, czy mnie kochasz, a ona odpowiedziała, że na pewno mnie kochasz. Powiedziała

mi, że każdy na swój sposób okazuje ludziom miłość, a ty właśnie kupujesz mi

zabawki. Bella przytuliła mnie i powiedziała, że wielu jest rodziców, którzy tak robią.

- wzruszyła ramionami dziewczynka - Przestałam się wtedy martwić, że mnie nie

kochasz, bo wiedziałam, że tak, Bella mi tak powiedziała, a ona by mnie nie okłamała.

Ona mnie kocha i powiedziała, że nie okłamuje się ludzi, których się kocha, prawda

tatusiu?

Miedzianowłosy mężczyzna po raz kolejny był bliski zdzielenia samego siebie po

twarzy. Najgorsze było to, iż czuł, że musi sięgnąć po kolejną szklankę Whisky, bo inaczej

wybuchnie. Jeszcze przed chwilą wydawało mu się, że Isabella wszystko w jego życiu

zniszczyła. Przez nią świat stał się niebezpiecznie pełny uczuć, od których tak bardzo starał

się uciec. Teraz wszystko się zmieniło. Zamknął więc oczy, by opanować natłok myśli, które

zaczęły go przygniatać.

Dotarło do niego, że Isabella Swan spowodowała wiele rzeczy w jego życiu, ale żadna

z nich nie miała nic wspólnego ze złem. Niepozorna dziewczyna, młoda matka, która ledwie

wiązała koniec z końcem, ta sama, którą tak bardzo zapragnął się opiekować - obdarowała

jego córkę miłością, jakiej dziewczynka pragnęła i potrzebowała. Chociaż nikt jej o to nie

prosił, traktowała Amelię jak własną córkę. Przez chwilę Ammy obdarowywana była

matczyną miłością, a on to zniszczył. Czy teraz Bella przestanie kochać jego córkę, czy ze

względu na niego zerwie z Małą kontakt?

- Tatusiu, dlaczego się smucisz? - zapytała nagle Amelia dotykając policzka ojca -

Czy to dlatego, że Bella odeszła? Tatusiu, czy ty też kochasz Bellę tak jak ja?

- To przeze mnie - wyszeptał oszołomiony, a na język cisnęło mu się “ to przeze mnie

straciłaś matkę, a później dziewczynę, która mogła ci ją zastąpić.”

Edward wyrzucał sobie wszystkie swoje grzechy. Zaczął obwiniać się nie tylko za

odejście Isabelli, ale również za śmierć swojej żony. Gdyby tamtego dnia bardziej uważał

przejeżdżając przez skrzyżowanie, Melody mogłaby żyć. Gdyby nie zgodził się na jazdę w

mgle i deszczu, jego rodzina byłaby pełna i szczęśliwa. Gdyby…

- Tatusiu - westchnęła dziewczynka - Bella powiedziała, że to nie twoja wina.

Powiedziała, że tak musiało się stać. Ja wiem, że ona wróci, bo mnie kocha - zaśmiała

się dziewczynka - Bella mnie bardzo kocha, a ciebie lubi, tatusiu. Ja wiem to, po

prostu wiem.

Mężczyzna jednak nie był tego pewien. Wiedział oczywiście, że Isabella kocha

Amelię jak własną córkę, ale nie sądził, że zechce wrócić po tym, co od niego usłyszała.

Wyrzucił ją w końcu z domu, chociaż dosłownie jej tego nie powiedział. Chciał przecież

ukazać jej tylko, że nikt jej siłą tu nie trzyma. Niestety wyszło na to, że chce, aby się

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: