Child Maureen - Panna młoda pod choinkę.pdf - Child Maureen - glinka7-1987

MAUREEN CHILD

Panna młoda pod choink ę

The Surprise Christmas Bride

Tłumaczyła: Maja Gottesman

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– MoŜe, zanim utonę, powinnam zasunąć dach.

Casey Oakes odgarnęła z twarzy mokre włosy i zmruŜywszy oczy,

wpatrywała się przed siebie. Nagle jej ciało przeszył lodowaty dreszcz.

– Zresztą teraz juŜ za późno, Ŝeby się tym przejmować – mruknęła pod

nosem.

MoŜe to nie byłby taki zły pomysł. Przynajmniej zrobiłaby coś, czego nie

udało się Ŝadnemu z Oakesów. Zatonięcie w aucie na jakiejś bocznej drodze pod

Simpson w stanie Kalifornia byłoby rzeczywiście czymś wyjątkowym.

Osiągnięcie tego w ślubnej sukni dodałoby całej sprawie dodatkowego

smaczku. Za kilka lat jej przygoda stanie się miejscową legendą. Ludzie na

biwakach przyciszonymi głosami będą sobie opowiadać historię Cassandry

Oakes, a rodzice będą straszyć niegrzeczne dzieci nocną wizytą Utopionej

Panny Młodej.

Casey jeszcze się uśmiechała, kiedy smagnięty wiatrem mokry welon

zasłonił jej twarz. Nacisnęła mocno hamulec, pod autem rozległ się jakiś trzask i

samochód gwałtownie stanął.

Casey zgasiła silnik. Teraz słychać było juŜ tylko bębnienie deszczu.

Wycieraczki toczyły beznadziejną walkę z ulewą. Na podłodze było co najmniej

pół centymetra wody, wsiąkającej w ciemnoczerwone aksamitne dywaniki.

Skórzane siedzenia teŜ na pewno nie były w lepszym stanie.

– Kurczę blade – zaklęła cicho. – Jeszcze tylko deszczu mi było trzeba.

Ale właściwie czemu nie, pomyślała. Zamieć śnieŜna teŜ by jej chyba nie

zdziwiła. Taki to juŜ był dzień.

Zdecydowanym ruchem odrzuciła welon na plecy i rozejrzała się po

zamokniętej okolicy. Droga, którą jechała, była wąską polną ścieŜką,

wysypywaną co roku cienką warstwą Ŝwiru. Teraz deszcz zmył kamyki i koła

samochodu po osie tonęły w błocie. WzdłuŜ drogi całymi kilometrami ciągnęły

się siatkowe ogrodzenia, a za nimi łąki, łąki, łąki. Tylko gdzieniegdzie widniała

jakaś kępa ogromnych sosen czy smaganych wiatrem bezlistnych drzew.

śadnych domów.

śadnych świateł.

śadnych ludzi.

I w dodatku, poniewaŜ od jej ostatniej wizyty w Simpson minęły wieki,

nie wiedziała, jak daleko jest jeszcze do rancza Parrishów.

Casey odetchnęła głęboko. Do oczu napłynęły jej łzy. Szybko otarła je

wierzchem dłoni.

Wody było tu wszędzie aŜ nadto.

I wtedy usłyszała ten dźwięk.

Najpierw cichy, niepewny, potem niski, rozpaczliwy jęk.

Właściwie bez chwili wahania otworzyła drzwiczki i wysiadła Białe,

atłasowe pantofelki natychmiast utonęły w błocie. Ona sama, by nie paść w nie

twarzą, przytrzymała się maski.

Jej gołe stopy zatopione były po kostki w błocie. Rozejrzała się dokoła,

szukając źródła pojękiwań.

Nagle rozpromieniła się. Nie była sama w tym nieszczęściu.

– Oj, biedne maleństwo – wyszeptała i ruszyła przez błoto.

– Nie, nie powiem ci, co to jest.

Jake Parrish roześmiał się, pokręcił głową i sięgnął po kubek z kawą.

Annie, jego siostra, przez te lata ani trochę się nie zmieniła. Tak jak w

dzieciństwie, wciąŜ nie miała za grosz cierpliwości.

– No, Jake, powiedz – błagała go przez telefon. – Uchyl choć rąbka

tajemnicy. Proszę.

– Nie – odparł z rozbawieniem i pociągnął łyk kawy. – Jeśli chcesz

zaspokoić swoją ciekawość, będziesz musiała osobiście się tu zjawić. I radzę

zrobić to z samego rana.

– Jesteś po prostu świnią.

– Tak, wiem. Aaa, moŜe przywieziesz teŜ tatę, wuja Harry’ego i ciotkę

Emmę, co?

Annie wciągnęła głęboko powietrze do płuc i Jake był gotów się załoŜyć,

Ŝe wysoko uniosła brwi. Jego siostrzyczka zawsze musiała wszystko wiedzieć.

– To musi być powaŜna sprawa – wyjąkała w końcu.

– Masz rację.

– A niech cię diabli, Jake! – Głos Annie był teraz surowy i rozkazujący.

Tak rozmawiała ze swą trzyletnią córeczką, Lisą. – Wiesz, Ŝe nie znoszę

niespodzianek. Jeśli nie uchylisz choć rąbka tej twojej tajemnicy, to w nocy nie

będę w stanie zmruŜyć oka.

Jake wiedział, Ŝe to prawda. W dzieciństwie w noc przed swymi

urodzinami Annie nie spała ani chwili, zastanawiając się, co dostanie. Przed

BoŜym Narodzeniem było jeszcze gorzej. Nie tylko, Ŝe sama nie spała, to

jeszcze i jemu nie pozwalała zmruŜyć oka.

– Dobrze – rzekł z uśmiechem. – To będzie coś w rodzaju podpowiedzi.

– Słucham!

Jake przez chwilę zastanawiał się, jak sformułować podpowiedz, by

jednocześnie nie zdradzić za wiele. Dla niego ta niespodzianka była bardzo

waŜna. Oparł się o ścianę w kuchni i wpatrywał w wiszący na suficie Ŝyrandol.

Miał kształt koła od wozu i sześć osłoniętych szklanymi kloszami Ŝarówek.

Tylko dzięki nim w to ponure grudniowe popołudnie w tej ogromnej kuchni

było stosunkowo jasno.

Potem spojrzał w okno. Na dworze szalała burza. Transakcja, którą w

końcu udało mu się zawrzeć, wprawiła go w tak dobry humor, Ŝe ani ulewa, ani

nawet zapowiadana śnieŜyca nie były w stanie go zepsuć.

– Jake...

– O, przepraszam, Annie. Zamyśliłem się.

– Nie wysilaj się za bardzo.

– Bardzo zabawne. Chyba jednak nic ci nie powiem.

– Jake, ty wstręciuchu! Mów natychmiast. Jake roześmiał się.

– Dobrze, wygrałaś. No to słuchaj. To jest coś, co od dawna chciałem

mieć.

Annie na długą chwilę zaniemówiła.

– A więc to jest jakaś rzecz, tak? – W głosie Annie słychać było

oburzenie.

– Tak i na dziś to wszystko.

– Powiem ci to jeszcze raz, Jake. Jesteś świnią. I będziesz się smaŜył w

piekle.

– Być moŜe. Ale wcale się tym nie martwię. Przynajmniej będą tam ze

mną wszyscy moi przyjaciele.

– Tego moŜesz być pewien.

Odpowiedziało jej głośne parsknięcie. Brat nie był wcale zdziwiony,

kiedy z oburzeniem odłoŜyła słuchawkę.

Wiedział aŜ za dobrze, Ŝe siostrzyczka kaŜe mu za tę zabawę drogo

zapłacić. Nie przejmował się, bo wiedział, Ŝe jego niespodzianka jest tego warta.

Długo na to czekał. I chciał teraz cieszyć się kaŜdą chwilą.

OdłoŜył słuchawkę, podszedł do blatu z szarego granitu i odstawił kubek.

Potem stanął przy oknie i przez zachlapaną szybę spoglądał na zapadające

ciemności. To przecieŜ dopiero początek.

Podpisawszy tę umowę mógł nareszcie zabrać się do realizacji swoich

planów związanych z rodzinnym ranczem. Mógł skoncentrować się na hodowli

koni, o czym od tylu miesięcy marzył.

Teraz było to moŜliwe.

Uśmiechnął się do siebie i rozejrzał po kuchni. Ze wszystkimi

nowoczesnymi urządzeniami, wyłoŜoną hiszpańskimi kafelkami podłogą i

kominkiem wyglądała jak z fotografii zamieszczonej w piśmie o urządzaniu

wnętrz. On, co prawda, umiał zaledwie zaparzyć kawę, zrobić grzanki z serem i

podgrzać jakieś danie w kuchence mikrofalowej, ale to nie miało znaczenia.

Teraz to w ogóle było nieistotne. Dotrzymał wreszcie słowa. Ranczo

zaczęło prosperować i mógł spłacić długi zaciągnięte na kosmetyczne

ulepszenia, których tak domagała się jego była Ŝona. Choć bardzo się starała, nie

udało jej się puścić go z torbami.

Jake skrzywił się na wspomnienie kobiety, której pozwolił zrobić z siebie

idiotę. Szybko jednak wrócił myślami do rancza. To było jego wielkie

osiągnięcie. Jego triumf. Teraz zupełnie juŜ nie przypominało miejsca, w którym

wraz z Annie dorastali.

Przed oczami stanął mu stary, zabytkowy piec, który matka przez tyle lat

jakimś cudem zmuszała do działania. Obok niego zniszczony, sosnowy stół,

przy którym on i Annie odrabiali lekcje. Ten sam, przy którym w porze kolacji

zbierała się cała rodzina i prowadziła długie, wieczorne rozmowy o wszystkim –

od rozgrywek koszykówki po teorią Darwina.

Jake zamrugał oczami i zamiast poczciwego, starego mebla ujrzał, aŜ

nadto wyraźnie, elegancki, dębowy komplet stołowy na wysoki połysk, który

przed trzema laty nabyła Linda. Owszem, moŜe i w czasach jego dzieciństwa nie

było w tym domu ani bogato, ani wygodnie, ale przynajmniej panowała w nim

miłość.

Coś, czego w jego nowym, udoskonalonym domu nigdy nie było.

Jake potrząsnął głową i wypił ostatni łyk kawy. Potem odstawił pusty

kubek na blat. Skup się na robocie, rozkazał sobie w duchu. RozwaŜania o

miłości i o tym, co mogło być, wcale ci w tym nie pomogą.

A wspomnienia o Lindzie przyprawiały go tylko o wrzody Ŝołądka.

– Poza tym – rzekł głośno, zwracając się do siebie – zanim zrobi się

zupełnie ciemno, musisz jeszcze sprawdzić ogrodzenie.

Przy takim deszczu i wichrze nie mógł pozwolić, by nowo załoŜona siatka

się porozrywała. Całe jego ukochane stado natychmiast by się rozpierzchło.

W dodatku prognozy pogody wspominały o śnieŜycy. Lepiej się

pospieszyć.

Zdjął z wieszaka w sieni płaszcz przeciwdeszczowy i kapelusz, celowo

odwracając się plecami do błyszczącego, sterylnego wnętrza. Im szybciej

wyjdzie, tym szybciej wróci. Do podgrzanej w kuchence mikrofalowej pizzy,

puszki piwa i oglądania meczu piłki noŜnej w telewizji.

Jeśli nastawi telewizor wystarczająco głośno, moŜe uda mu się przekonać

samego siebie, Ŝe wcale nie jest samotny.

– Dobrze wiem, co czujesz – szeptała Casey do trzymanego na ręku

zwierzątka. Nachyliła się nad nim, chroniąc malca od zacinającego deszczu.

Okryła go trenem swojej ślubnej sukni. Pogłaskała maleństwo po szyi i spojrzała

głęboko w jego smutne, brązowe oczy. – Przemarznięte, mokre i bez mamy,

prawda?

Cielątko prychnęło.

– Na zdrowie – powiedziała odruchowo Casey. Mokry pukiel włosów

zasłaniał jej prawe oko. Na próŜno dmuchała i próbowała go odsunąć. Nie

chciała nawet na moment wypuszczać cielątka z objęć. Maleństwo było tak

wystraszone, Ŝe na pewno by uciekło, a w tym deszczu i błocie trudno by je było

Child Maureen - Panna młoda pod choinkę.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: