Small Bertrice - Ksiezna.pdf - Small Bertrice - ssaaggaa

BERTRICE SMALL

KSIĘśNA

PROLOG

ANGLIA, ROK 1794

- Do licha, nie mam wyjścia! Muszę się oŜenić - oznajmił przyjaciołom

Quinton Hunter, ksiąŜę Sedgwick. Był wysokim męŜczyzną, miał ponad metr

osiemdziesiąt wzrostu, smukłą, spręŜystą sylwetkę i burzę czarnych włosów na

głowie.

- Wszyscy kiedyś będziemy musieli to zrobić - z pogodnym uśmiechem

oświadczył wicehrabia Pickford.

- Nie zauwaŜyłem, Ŝebyś się specjalnie spieszył, Ocky - odparł ksiąŜę.

Octavian Baird, wicehrabia Pickford, ponownie się uśmiechnął.

- Coś ci powiem, Quint. Zróbmy to wszyscy, jak tu jesteśmy. W tym roku

udajmy się na łowy, by poszukać Ŝon. Co wy na to? - zapytał Octavian z figlarnym

błyskiem w niebieskich oczach.

- Dobra! Ja teŜ uwaŜam, Ŝe powinniśmy to zrobić - oświadczył Marcus

Bainbridge, hrabia Aston. - Rodzina byłaby zachwycona, gdybym wprowadził do

domu piękną dziedziczkę.

- Na Boga, Bain, to naprawdę doskonały pomysł! - roześmiał się wicehrabia

Pickford. Trzej przyjaciele spojrzeli na czwartego kolegę, lorda Adriana Walwortha.

- Co ty na to, Dree? - nie wytrzymał ksiąŜę.

- Jeśli wy się poŜenicie, a ja nie - zaczął lord Walworth, wzruszając ramionami

- nie będę miał z kim spędzać wolnego czasu. śony nie lubią, kiedy ich męŜowie

przyjaźnią się z kawalerami - wyjaśnił z pewnym rozdraŜnieniem w głosie. Zamyślił

się i po chwili ciągnął dalej: - A kiedy juŜ to zrobimy, nie będziemy mogli pozwalać

sobie na te nasze małe przygody we Francji. MoŜe to i dobrze. Ostatnim razem omal

nas nie złapano. A perspektywa utraty głowy na jakimś francuskim katowskim pniu

wcale mi się nie uśmiecha. Gdyby tylko londyńskie modnisie wiedziały, Ŝe to nam

powinny dziękować za najlepszą krawcową! Byliśmy w szczytowej formie, kiedy

uratowaliśmy madame Paul i jej znajomych - wspominał z rozrzewnieniem. - No cóŜ

- zgodził się w końcu - jeśli wy trzej zamierzacie się Ŝenić, to i ja z konieczności teŜ

muszę. Inaczej stracę wasze towarzystwo. Mama z pewnością się ucieszy. Za kaŜdym

razem, kiedy wpadam do domu, narzeka na brak wnucząt.

- Kiedy w tym roku pojawimy się na salonach - zachichotał wicehrabia

Pickford - wszystkie matki oszaleją z radości. Szczerze mówiąc, chyba w całym kraju

trudno by było znaleźć lepszego od któregokolwiek z nas czterech kandydata na męŜa.

Słyszę, Ŝe córka lorda Morgana w tym roku zostanie wprowadzona do towarzystwa.

Przedstawi ją i opiekować się nią będzie markiza wdowa Rowley. To jest dziewczyna

dla ciebie, Quint.

- Mnie najtrudniej będzie znaleźć kandydatkę na Ŝonę - powaŜnie odparł

ksiąŜę. - ChociaŜ mam najbłękitniejszą krew w całej Anglii, nawet bardziej błękitną

niŜ sam król, kiesa jest zupełnie pusta. Przodkowie uwaŜali, Ŝe Ŝenić się trzeba z

miłości, i Bóg mi świadkiem, tak właśnie robili! Co gorsza, prawie wszyscy

uwielbiali spekulacje, ryzyko i hazard. Ten dom tylko cudem został w rodzinie, ale

rozejrzyjcie się dokoła: Hunter's Liar wali mi się na głowę. Dama, którą wybiorę,

musi być bardzo zamoŜna. Tylko wtedy zdołam przywrócić świetność majątkowi i

sam stanę na nogi. W odróŜnieniu od ojca i jego przodków nie mam Ŝyłki hazardzisty

i wcale nie uwaŜam, Ŝe trzeba się Ŝenić z miłości. Muszę myśleć rozsądnie i Ŝonę teŜ

muszę wybrać, kierując się rozwagą, a nie sercem. To pozwoli mi uratować dobra

rodowe i sprawić, by majątki znowu przynosiły godziwy dochód. Oczywiście, jeśli

znajdę damę dostatecznie szlachetnie urodzoną i dość bogatą, a ona będzie chciała

mnie poślubić - podsumował.

- W takiej sytuacji powinieneś starać się o córkę lorda Morgana - powtórzył

wicehrabia Pickford. - Ta panna odziedziczy ogromny majątek.

- AleŜ ona nie jest dostatecznie dobrze urodzona - zauwaŜył hrabia Aston. -

Rodzina od niedawna ma tytuł szlachecki. Byli londyńskimi kupcami, a jej ojciec

nadal prowadzi interesy. Matką wprawdzie była najmłodsza córka starego księcia

Arleya, ale uciekła z jakimś włoskim hrabią, kiedy dziewczynka miała dwa latka, a jej

brat osiem. To był głośny skandal. Lord Morgan naturalnie się z nią rozwiódł i juŜ

nigdy ponownie się nie oŜenił. Kilka lat temu ich syn został zabity. Od tego czasu lord

całkowicie poświęcił się córce. Wiesz, Quint, ona naprawdę jest nieprzyzwoicie

bogata, chociaŜ, rzeczywiście, nie dość dobrze urodzona jak na Ŝonę dla ciebie.

- Nie bądź snobem, Bain - fuknął wicehrabia. - Mając ojca bogatego jak sam

Krezus i dziadka z tytułem ksiąŜęcym, z powodzeniem przejdzie próbę. Jest bardzo

odpowiednią kandydatką. Lepiej urodzone panny nie wniosą posagu, który

rozwiązałby problemy Quinta. To naprawdę byłby najlepszy kontrakt.

- Trochę znałem jej brata - wtrącił lord Walworth. - Miły chłopak, doskonałe

maniery i zawsze w terminie płacił długi.

- A ją poznałeś? - zainteresował się ksiąŜę.

- Nie - lord Walworth potrząsnął głową. - Mówiono mi, Ŝe to taka polna

myszka. Lubi wieś. Nigdy nie przyjeŜdŜa do Londynu, chociaŜ ojciec ma ogromny

dom na Berkley Square.

- Ciekawe, czy jest ładna - mruknął ksiąŜę w zadumie.

- Quint, w nocy wszystkie kotki są czarne - trzeźwo zauwaŜył hrabia.

- To prawda, ale podczas posiłków siedzisz przy stole z taką twarzą w twarz -

błyskawicznie zripostował ksiąŜę, a przyjaciele gruchnęli śmiechem.

- To co, panowie? Umowa stoi? - upewniał się wicehrabia. - W następnym

sezonie towarzyskim szukamy odpowiednich kandydatek i wreszcie porzucimy

kawalerski stan. Tylko pomyśl, Quint, jakie wspaniałe przyjęcia będziesz dla nas

wydawał, kiedy juŜ przywrócisz świetność Hunter's Liar!

- Jakie przyjęcia będzie wydawała jego Ŝona - powaŜnym tonem poprawił go

lord Walworth - i lepiej, Ŝeby polubiła nasze Ŝony, bo inaczej wcale nas nie zaprosi.

- Dree, zawsze będziesz mile widziany w Hunter's Liar. I ty, Ocky, i ty teŜ,

Bain. Pamiętajcie, męŜczyzna jest panem w swoim domu. A wy jesteście moimi

najlepszymi przyjaciółmi, trzymamy się wszak razem od czasów w Eton. Nic się nie

moŜe zmienić z powodu jakiejś kobiety. Dobra! - stuknął kielichem w dębowy,

porysowany blat stołu i krzyknął: - Crofts! Co z obiadem?

- JuŜ podaję, Wasza Miłość - odparł słuŜący, nisko się kłaniając. - Pani Crofts

chciała, Ŝeby dziczyzna była świeŜa i smaczna. - Szybkim krokiem wyszedł z

Wielkiej Sali, w której od wieków jadali ksiąŜęta i hrabiowie Sedgwick. Hunter's Lair

było ogromnym domem, ale nigdy nie modernizowanym. Nawet w epoce Stuartów,

kiedy przebudowywano prawie wszystkie większe rezydencje w Anglii, tak by

stworzyć duŜe, zdolne pomieścić wiele osób pokoje jadalne z marmurowymi

kominkami - tu nic nie zmieniono. Quinton Hunter był dziewiątym hrabią i czwartym

księciem Sedgwick. Tytuł ksiąŜęcy ród otrzymał w 1664 roku, kilka lat po restauracji

Karola II. Godność hrabiego dzierŜyli od czasów Henryka VIII. Przedtem, od 1143

roku czternastu baronów Hunter opuściło ziemski padół, a jeszcze wcześniej głowa

rodu nosiła tytuł baroneta. Anglosasi, którzy okazali się na tyle mądrzy, Ŝe popierali

Wilhelma, księcia Normandii, w jego walce z Haroldem II, otrzymali potem od króla

tytuły baronetów i dziewczyny normandzkie za Ŝony. KsiąŜę Sedgwick mógł się

poszczycić długim, wspaniałym rodowodem.

Dom, w którym się obecnie znajdowali, został wzniesiony na ruinach

anglosaskiego dworu i drugiego domu, który spłonął za czasów Henryka VII. Trzeci

budynek, w kształcie, w jakim dotrwał do współczesnych czasów, powstał w 1500

roku. Zbudowany został z czerwonej cegły, chociaŜ teraz murów prawie nie było

widać. Zasłaniał je błyszczący zielony bluszcz, pięknie wijący się po ścianach.

Wiekowe okna z szybkami w ołowianych ramach nadal były piękne, ale czas bardzo

osłabił ich konstrukcję. Otwierano je rzadko i zawsze z wielką ostroŜnością. ChociaŜ

stary i staroświecki, dom był bez wątpienia wspaniały. Mieszkało w nim juŜ kilka

pokoleń Hunterów, a ksiąŜę bardzo go lubił.

Zawsze uwaŜano, Ŝe kiedyś się oŜeni, chociaŜ marzenia ojca, jeśli o to chodzi,

były mało realne. Z kim ma się oŜenić Ŝebrak błękitnej krwi? - zastanawiał się ksiąŜę.

Ale przecieŜ musi się oŜenić, jeśli chce zapobiec dalszemu niszczeniu Hunter's Lair.

Był jeszcze jeden powód: młodszy brat, George. Tylko za pieniądze bogatej Ŝony

będzie mógł mu zapewnić patent oficerski w wojsku czy bodaj probostwo w

niewielkiej parafii.

- Będę musiał sprzedać kilka koni, Ŝeby odświeŜyć garderobę i mieć trochę

grosza na drobne wydatki - rzekł głośno Quinton Hunter.

- MoŜemy wszyscy zamieszkać w londyńskim domu mojego ojca -

zaproponował wicehrabia. - Nie przyjeŜdŜa juŜ na sesje do Londynu. Rzadko bywa w

parlamencie, ale od września do czerwca dom jest otwarty dla członków rodziny i

przyjaciół.

- Bardzo to miłe z twojej strony - podziękował lord Walworth.

- Tak, dziękujemy, Ocky - podchwycił hrabia. - My nigdy nie mieliśmy domu

w Londynie, ale mam nadzieję, Ŝe rodzina panny, z którą się oŜenię, będzie miała

własny dom w mieście.

- Ja teŜ z przyjemnością przyjmuję twoje zaproszenie, Ocky - wtrącił ksiąŜę.

- Mamy dwa miesiące na przygotowania - odezwał się wicehrabia. - Jutro się

zatem poŜegnamy i spotkamy ponownie gdzieś koło piętnastego marca, Ŝeby razem

udać się do Londynu.

- Zgoda - jednocześnie odparli hrabia Aston i lord Walworth.

- Dobrze - zgodził się ksiąŜę.

Small Bertrice - Ksiezna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: