McMahon Barbara - Pan biznesmen szuka żony.pdf - HARLEKIN - btpo

Barbara McMahon

Pan biznesmen szuka

żony

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W kafejce nie było żywej duszy. Lindsay Donovan usadowiła się

przy stoliku w zacisznym kącie i po raz ostatni przeglądała notatki

przed jutrzejszym egzaminem. W małej sali panowała idealna cisza,

tylko z kuchni czasami dobiegały odgłosy krzątaniny. To Jack,

kucharz, który od ponad pół roku razem z Lindsay pracował na

wieczornej zmianie, robił przed wyjściem ostatnie porządki. Na

początku starała się zachować do Jacka dystans - był starszy o tyle lat,

zrzędliwy, no i zatwardziały, stary kawaler. Ale kiedy Jack pewnego

razu odprowadził ją na przystanek, rozgadali się oboje i Lindsay

odkryła, że jej rozmówca jest człowiekiem bardzo miłym, życzliwym i

ma do niej wręcz ojcowski stosunek. Od tej chwili, mimo różnicy

wieku, stali się parą dobrych przyjaciół.

Kiedy do kafejki wszedł spóźniony gość, Lindsay odruchowo

spojrzała na zegar. Była prawie północ. Westchnęła i ciężko podniosła

się z krzesła. Idąc powoli w stronę baru, myślała, że gość, który

zjawia się na dziesięć minut przed zamknięciem, powinien być na tyle

przyzwoity, aby zadowolić się filiżanką kawy. Kątem oka zauważyła,

że facet jest bardzo wysoki, ciemnowłosy i wyraźnie podminowany.

Kiedy dotarła do baru, mężczyzna zdążył już usadowić się na jednym

z wysokich stołków. Teraz zauważyła, że ma na sobie ciemny

smoking. Jakim cudem ktoś taki trafił do ich kafejki, położonej na

obrzeżach portu w Sydney? Dyskretnie podniosła wzrok. Ta twarz.

Chyba gdzieś już ją widziała. W kafejce? Niemożliwe, przecież tutaj

przychodzą tylko robotnicy z doków.

- Czym mogę panu służyć? - spytała, czując nagle, że mimo

zmęczenia bardzo chętnie przyczesałaby włosy i pociągnęła usta

szminką. Mężczyzna przy barze był nieludzko przystojny, szkoda

tylko, że się nie uśmiecha. Tak, na pewno gdzieś go już widziała

Nagle przypomniała sobie. To chyba Luke, Luke Winters. Lato, plaża.

Ona była wtedy podlotkiem, wesołym, rozbrykanym, zajętym przede

wszystkim swoją osobą i zaczepianiem starszych chłopców. A Luke

był wówczas stałym obiektem jej marzeń...

- Zdążę jeszcze napić się kawy?

Jego wzrok prześlizgnął się obojętnie po pustej salce, potem

spoczął gdzieś w okolicy talii Lindsay.

- Zamykamy o północy, proszę pana - odpowiedziała szybko,

sięgając po filiżankę i spodeczek. Może to i lepiej, że Luke jej nie

poznał. Przez te lata musiała się bardzo zmienić, nie mówiąc o tym,

jak wygląda właśnie teraz.

- Chodziło mi o to, czy zdążę, zanim pani zacznie rodzić. Broda

Lindsay natychmiast uniosła się co najmniej o dwa centymetry. Co, u

licha! Niezależnie od sentymentów, nikt nie ma prawa mówić jej

złośliwości. Nawet jeśli faktycznie jest to Luke Winters.

- Dziecko ma jeszcze czas, proszę pana. Kilka tygodni. Zdąży

pan spokojnie wypić kawę, zapłacić i wyjść.

- Nie przepada pani za klientami?

- Przeciwnie, proszę pana, inaczej bym tu nie pracowała. Ale

przed dwunastą zaczynam odczuwać lekki przesyt! - odcięła się,

stawiając przed nim filiżankę z kawą.

Mężczyzna wypił łyk i mruknął z aprobatą:

- Niezła.

- Świeżo parzona, proszę pana.

Tak, to na pewno Luke. Nagle zapragnęła, żeby posiedział dłużej,

żeby mogła trochę na niego popatrzeć. Tyle lat minęło, to już zupełnie

ktoś inny niż tamten chłopak z plaży. Ciekawe, jak ułożyło mu się

życie? Miał tak wojowniczą naturę. Pamiętała, że pochodził z bogatej

rodziny i jego matce, damulce z pretensjami, bardzo zależało, aby

synek obracał się w „odpowiednim" towarzystwie. Luke miał jednak

w nosie jej zakazy i wolał ganiać po plaży ze zwykłymi chłopakami.

- Może ma pan ochotę na kawałek ciasta? Albo kanapkę?

Śnieżnobiały gors koszuli aż lśnił na tle ciemnego smokingu.

Naturalnie, szytego na miarę. Z tymi ciemnymi włosami i prawie

czarnymi oczami, w płaszczu, niedbale zarzuconym na ramiona, Luke

wyglądał jak książę z bajki. Książę ciemności.

- Poproszę o kawałek placka ze śliwkami.

Podała szybko i znów spojrzała na zegar. Za pięć dwunasta, a

Luke dopiero zaczyna jeść. Westchnęła cicho i dyskretnie

pomasowała sobie plecy. Jej stan coraz bardziej dawał się we znaki,

pod koniec dnia była wykończona Ale myśl o tym, że niedługo

weźmie w ramiona upragnione maleństwo, dodawała sił.

- Dlaczego pani nie usiądzie? - zapytał nagle Luke. - A tak w

ogóle, dlaczego pani pracuje do tak późnej godziny?

- Po prostu pracuję - mruknęła Lindsay, zajęta ustawianiem

pojemniczków z przyprawami w równym rządku.

Znów zerknęła na jego drogie ubranie, złoty zegarek, włosy

przystrzyżone na pewno nie u taniego fryzjera za rogiem. Ten Luke

nie ma pojęcia, jak to jest... żyć w niedostatku, z trudem wiążąc

koniec z końcem, aby zapłacić za wizyty u lekarza.

Luke, zajęty kawą i ciastem, spojrzał na nią mimochodem i nagle

jego wzrok znieruchomiał.

- Nie jest pani mężatką?

Lindsay, zaskoczona obcesowym pytaniem, dopiero po chwili

powoli potrząsnęła głową. Jednocześnie z kuchni rozległo się wołanie

Jacka.

- Lindsay! Potrzebujesz czegoś? Jeśli nie, zacznę już tu powoli

zamykać!

- Dzięki, Jack! Pan zdecydował się na ciasto!

Mogła powiedzieć Luke'owi, że od przeszło ośmiu miesięcy jest

wdową. Ale po co? To nie jego sprawa. I że, owszem, ma obrączkę,

której strzeże jak największego skarbu, ale ponieważ nie wchodzi już

na lekko obrzmiały palec, nosi ją na łańcuszku na szyi.

- Czy ja pani przypadkiem gdzieś nie widziałem?

Po sekundzie wahania, Lindsay skinęła twierdząco głową.

- Tak. Wiele lat temu. Plaża Manly Beach. Pamiętasz? A ty jesteś

Luke Winters, prawda?

- Zgadza się - potwierdził, przyglądając jej się z wielką uwagą. -

Manly Beach, powiadasz? Nie byłem tam od lat. Zaraz, zaraz... -

Nagle jego twarz rozjaśniła się. - Już wiem! Ty jesteś ta mała Lindsay

McDonald.

- Tak, to ja.

- Co ty tu właściwie robisz? - spytał bez ogródek, patrząc

znacząco na jej służbowy fartuch, opięty na wydatnym brzuchu.

- Mówiłam ci już - odparła Lindsay, dumnie unosząc głowę. -

Pracuję.

- Ale męża nie masz - stwierdził Luke, ściągając płaszcz z

ramion i rzucając go na sąsiedni stołek. - A z pewnością by ci się

przydał!

Lindsay wzruszyła ramionami, zastanawiając się, czy może

jednak powiedzieć mu, że z powodu wypadku samochodowego jej

dziecko, które dopiero przyjdzie na świat, jest półsierotą.

- Przecież dziecko powinno mieć nazwisko ojca.

- I będzie miało.

Co on sobie wyobraża? Że dziecko wzięło się z powietrza? No

tak, dla Wintersa ona nadal jest Lindsay McDonald. Trzeba

wyprowadzić go z błędu.

- Uczysz się? - spytał, spoglądając na książki i notatki,

rozrzucone na stoliku w rogu sali.

- Tak, studiuję. Na uniwersytecie.

- I nikt ci nie pomaga?

- Wybacz, Luke - powiedziała sucho, zabierając pusty talerzyk

po cieście - ale to moja prywatna sprawa, czy ktoś mi pomaga, czy

nie.

- A rodzice? Nie pomagają?

- Tylko dlatego, że nie żyją, od prawie dziesięciu lat. Luke dopił

kawę.

- Bardzo ci współczuję - powiedział cicho i kiedy Lindsay

sięgnęła po pustą filiżankę, delikatnie przytrzymał ją za rękę. - Czy

mógłbym dostać jeszcze jedną kawę?

Zadrżała, czując nagle dziwną falę ciepła, rozlewającą się po

całym ciele. Na ułamek sekundy zapomniała, że jest opuchniętą

kobietą w ósmym miesiącu ciąży. Zapomniała i cały świat zakołysał

się leciutko. Jak wtedy, dawno temu, kiedy na plaży zobaczyła

chłopca o imieniu Luke.

Skinęła pospiesznie głową i Luke natychmiast cofnął dłoń. Nalała

kawę, podała i odsunęła się na bok. O nie, Luke Winters żadnym

łapaniem za rękę nie zbije jej z tropu. Oparła się łokciami o kontuar,

dyskretnie uniosła jedną stopę i zaczęła zawzięcie obracać nią na

wszystkie strony. Tak, jest teraz kobietą dojrzałą i zna swoje

obowiązki. Głupiutka Lindsay McDonald dawno odeszła w

przeszłość.

- Wyglądasz na bardzo zmęczoną.

- Bo tak jest - odparła przygaszonym głosem. - Kiedy wypijesz,

będę zamykać.

Luke zawsze był jakby z innego świata, ale na plaży wszyscy byli

sobie równi. Ganiał z gromadą chłopaków, a ona, razem z innymi

dziewczynkami, biegała za nimi. Dokuczały im okropnie, ale potem

wzajemne docinki przeradzały się w pierwszy, jeszcze dziecinny flirt.

- Chciałbym ubić z tobą interes - odezwał się nagle Luke.

- Interes? Ze mną?

McMahon Barbara - Pan biznesmen szuka żony.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: