Gold Kristi - Huragan.pdf - Gold Kristi - glinka7-1987

Kristi Gold

Huragan

Znajdują spokój, którego inni usilnie szukają;

Najcięższe wichry nie trwają już w nieskończoność.

Niebiosa łaskawe nawet dla sumień, obarczonych najcięższą winą.

Amnestia dla tego, co było...

William Wordsworth

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przez większą część trzydziestotrzyletniego życia Marissy Klein ten

niewielki dom na Florydzie, pomalowany na kolor oceanu, był jej

stałym azylem w lecie, miejscem, gdzie rozwijała swoją wyobraźnię i

wzbogacała duszę. Przez pięć lat odwiedzała dom tylko we

wspomnieniach, głównie o ostatnich rozmowach z ojcem, dopóki był

jeszcze w stanie mówić. Osiem miesięcy temu podjęła decyzję o

wyprowadzce z New Hampshire i powróciła tu na stałe, żeby uciec od

przejmujących wiatrów północnych, mimo smutnych wspomnień o

ostatnich godzinach ojca.

A teraz... teraz w jej głowie dojrzewała nowa decyzja. Jej doniosłość

uzmysłowiła sobie w chwili, gdy otworzyła drzwi do jasnego,

przestronnego salonu, gdzie każdy mebel, każdy kąt przypominał jej

uwielbianego ojca. Chociażby ten obity czarną skórą fotel bujany,

ustawiony przed oknem, z którego roztaczał się piękny widok na

trawnik przed domem. Obok fotela stoliczek ze szklanym blatem. Na

tym stoliczku zawsze czekała na ojca jego wieczorna brandy. Drobna

przyjemność, tak samo jak wieczorne rozmowy z jedyną córką, na

przykład o literaturze. Ojciec wychwalał pod niebiosa klasykę, córka

optowała za literaturą współczesną. I nawet najbardziej zażarta

dyskusja kończyła się serdecznym uściskiem i zgodnym

stwierdzeniem, że każdy ma prawo mieć odmienne zdanie.

Ojciec odszedł. Ostatnie miesiące w tym domu Marissa spędziła

samotnie...

- A kto jest twoim skarbem? To znaczy - prawie samotnie.

Rzuciła walizkę na podłogę. Jednym kopniakiem zamknęła za sobą

drzwi i pomasowała pulsujące skronie. Zatłoczony samolot plus czte-

rogodzinne międzylądowanie dały jej się w znaki. Teraz przede

wszystkim potrzebowała chwili spokoju, niestety w domu czekał na

nią ktoś niezwykle hałaśliwy i absorbujący: wspaniale upierzona istota

płci żeńskiej, nie dość, że zdeklarowana złodziejka, to jeszcze

potworna gaduła. Po prostu dziób jej się nie zamykał.

- Sekundkę, Baby!

Przemknęła koło złoconej klatki, wpadła do kuchni i z ulgą rzuciła na

stół torbę wyładowaną zakupami. Nie, w tym właśnie momencie nie

miała ani siły, ani nastroju na pogawędki z wielką arą macao, nawet

jeśli to czerwono-niebieskie cudo przez trzy ostatnie lata było jej

najwierniejszą towarzyszką, a ostatnich pięć dni musiało spędzić bez

swojej ukochanej właścicielki.

Teraz przede wszystkim należało pozbyć się urzędowego odzienia i

przebrać się w wygodne, domowe ciuchy. Maszerując przez hol,

Marissa zrzuciła z nóg pantofle na obcasach, ściągnęła czarny

żakiecik i spodnie. W drzwiach sypialni pozbyła się biustonosza, który

wykonał piękny lot przez cały pokój. Włożyła szorty w kolorze khaki,

granatowy top, z ulgą walnęła się na cudownie wygodne łóżko i

przymknęła oczy. Niestety głowie nie dała odpocząć. Bo wciąż ten

sam nierozwiązany dylemat...

Wyjechać czy zostać?

Jak zwykle trudno ci podjąć decyzję, Marisso, pomyślała zgryźliwie,

zła na siebie, nie pierwszy zresztą raz w życiu.

Ale cóż, niezdecydowanie było jedną z jej licznych wad. Potrafiła w

nieskończoność rozważać wszystkie za i przeciw, w kółko i na

okrągło, aż robiło jej się od tego niedobrze. Tak samo było teraz, choć

wydawało się, że sprawa jest jasna. Skończy się samotne bytowanie,

zacznie pracować poza domem, wśród ludzi, w ciekawym mieście,

gdzie czeka ją na pewno mnóstwo wspaniałych wrażeń. Może znów

zacznie się z kimś umawiać...

Donośny, pełen pretensji głos Baby poderwał ją z łóżka. Szybko

związała gumką włosy w koński ogon i tym razem, podążając przez

salon, zatrzymała się przed złoconą klatką.

- Witaj, Baby! Wyglądasz przepięknie. Widzę, że masz jedzonko i

wodę, czyli podczas mojej nieobecności wcale nie było ci źle. Jen i

Greg spisali się na medal, trzeba wpaść do nich i podziękować.

Baby spojrzała na Marissę raczej obojętnie i zajęła się czyszczeniem

swych wspaniałych piór. Nie trwało to jednak długo, bo po chwili po-

stanowiła przekazać pewną istotną informację:

- Greg jest supergość.

Supergość? No proszę, nowe słowo w repertuarze drogiej Baby... Kto

ją tego nauczył? Przypuszczalnie Jen, sąsiadka, lat dziewiętnaście,

czyli sama płocha młodość i fiu bździu w głowie. Najlepszym zaś

sposobem na uzyskanie pewności jest po prostu konfrontacja.

Wsunęła umęczone stopy w ukochane, rozepchane klapki, chwyciła

torbę z zakupami i pomknęła do drzwi. Po ich przekroczeniu skręciła

w lewo i wąskim chodniczkiem podążyła na sąsiednią posesję, do

wyjątkowo solidnego domu z jasnobrązowego kamienia. Tę fortecę

zbudowano podczas jej pięcioletniej nieobecności w Ocean Vista.

Niestety, przy okazji posesja została prawie całkowicie pozbawiona

drzew. Znikły palmy, trójigłowe sosny i majestatyczne zimozielone

dęby. Niezależnie jednak od tych poczynań, Marissa nie mogła sobie

wymarzyć lepszych sąsiadów niż ten rozwiedziony lekarz, doktor

Westbrook, i jego nadzwyczaj towarzyska córka. A poza tym jej

własne drzewa były w stanie nietkniętym, stare, dostojne i liczne.

Kiedy pokonała niski żywopłot dzielący obie posesje, zatrzymała się

na chwilę i wciągnęła mocno w płuca świeże morskie powietrze znad

Zatoki Meksykańskiej. Cudowny zapach... Trzeba przyznać, że

Chicago, w którym miała ewentualnie zamieszkać, w porównaniu z

tym uroczym miejscem miało wiele minusów. Tu nie było dzikich

tłumów, ryczących klaksonów ani wściekłych kierowców,

obrzucających się nawzajem błotem. Nic, tylko cisza, spokój i

szmaragdowe fale oceanu, które można było obserwować zaledwie

kilka kilometrów stąd.

Zwykle podczas swoich wizyt Marissa wchodziła na posesję od strony

patio, tak też zrobiła i tym razem. Pewnym krokiem podeszła do

furtki, ale nie otworzyła jej. Prawie zastygła, zaintrygowana dziwnymi

odgłosami dobiegającymi zza płotu. Przede wszystkim ten chrapliwy

oddech...

Zaczęła uważnie nasłuchiwać. Czyżby Greg, korzystając z

nieobecności córki, uprawiał jakieś figle-migle ze swoją aktualną

dziewczyną, Sophie? Na przykład na leżaku nad basenem? W biały

dzień? Żenada.

Nie, nie chciała się nad tym zastanawiać. Jedyne, co mogła zrobić, to

w tył zwrot i wracać do domu, przyrzekając sobie solennie, że o na-

stępnej wizycie w tym domu uprzedzi gospodarzy telefonicznie.

Nagle Greg głośno zaklął. Potem cisza. Nie odezwał się żaden

kobiecy głos.

Żadnego w tył zwrot, ciekawość przeważyła. Marissa przykucnęła,

wkleiła twarz w szparę w płocie i omal nie wybuchnęła śmiechem.

Doktor Westbrook po prostu oddawał się ćwiczeniom fizycznym na

specjalnie do tego celu skonstruowanym przyrządzie. Siedział na czar-

nej ławeczce, w każdej ręce trzymał koniec linki i oba te końce

przyciągał do swojej nagiej piersi. Raz, dwa, raz, dwa... Za każdym

razem mięśnie szerokiej klatki i brzucha napinały się efektownie, żyły

na karku nabrzmiewały. Doktor ubrany był tylko w krótkie spodenki i

adidasy. Dzięki temu oprócz nagiej piersi Marissa mogła podziwiać

także długie, opalone nogi.

Doktor, ze swoimi wypłowiałymi na słońcu włosami i trochę

melancholijnym spojrzeniem ciemnych oczu, wyglądał bardziej na

gwiazdę rocka niż na lekarza, choć brakowało mu skórzanych spodni i

kolczyków wkłutych tu i ówdzie. Jego skóra była brązowa przez cały

rok, częściowo dzięki babce Kubance, częściowo dlatego, że co-

dziennie po południu uprawiał jogging.

Nietypowy doktor rodzinny, bo w pierwszym rzędzie wspaniały

mężczyzna. Wszystkie przyjaciółki jego córki twierdziły zgodnie, że

to odlotowy facet. Tego samego zdania była zresztą większość kobiet

z Ocean Vista.

Greg jest supergość.

Masz rację, Baby, skarbie. On taki właśnie jest, co widać na

załączonym obrazku.

Wciąż napinał się i wytężał, a Marissa chłonęła każdy jego ruch.

Kiedy jednak zdrętwiały jej nogi, postanowiła skończyć ze

szpiegowaniem, w każdej chwili mogła przecież nadjechać Jen i

przyłapać ją na podglądaniu jej ukochanego tatusia przez dziurę w

płocie.

Wstała, otworzyła furtkę i z radosnym uśmiechem wkroczyła na patio.

- Cześć, kochany! Już jestem!

W spojrzeniu, jakim ją obdarzył, było zaskoczenie. Prawdopodobnie

zdziwiło go powitanie. Ale to miłe słowo - kochany - jakoś tak samo

wymknęło jej się z ust.

- Cześć! Kiedy wróciłaś? - spytał, serwując przy tym ten swój

zniewalający uśmiech, podczas którego w policzkach pojawiały się

dwa dołeczki, zresztą nieco różne, bo prawy był trochę bardziej

wyrazisty niż lewy.

- Przed chwilą. - Wskazała na urządzenie o raczej skomplikowanej

konstrukcji i spytała: - Nowa zabawka?

Greg wstał z ławeczki i zarzucił sobie na kark ręcznik.

- Tak. Wygodniejsze to niż jeżdżenie do siłowni. Zdecydowałem się

wypróbować je tutaj, na patio, póki jest ładna pogoda. Potem wstawię

do domu. - Jego spojrzenie pomknęło ku wyładowanej torbie. - A co

ty tam masz?

Gold Kristi - Huragan.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: