Wagner Robert - 02 Operacja Schmaeterling.pdf - Wagner Robert - ssaaggaa

ROBERT WAGNER

OPERACJA

SCHMÄTERLING

v. 1.41

Przed przystąpieniem do lektury sprawdź czy posiadasz najnowszą wersję tej powieści.

Jeśli nie, moŜesz ją w kaŜdej chwili pobrać pod adresem:

www.robertwagner.prv.pl

Jeśli tylko pragniesz wiedzieć wszystko, to znaczy rzeczy, których nie opisano ponownie,

aby uniknąć zbędnych powtórek, wskazane jest abyś przeczytał najpierw powieść pt. Zabijcie

ich wszystkich, którą równieŜ moŜesz znaleźć pod tym samym adresem.

LICENCJA

Plik pt.: Operacja Schmaterling w

poniŜszej postaci, jest zupełnie bezpłatny.

Oznacza to, Ŝe autor wyraŜa swoją zgodę

na jego dalsze powielanie, kopiowanie,

drukowanie, przesyłanie drogą

elektroniczną oraz wszelkie inne

rozpowszechnianie, pod warunkiem nie

pobierania za to Ŝadnych opłat. Na

wykorzystywanie go do celów innych jak

lektura autor nie wyraŜa swojej zgody.

Jednocześnie autor nie bierze na siebie

Ŝadnej odpowiedzialności za ewentualne

złe wraŜenia, uraŜone uczucia, obraŜone

wartości i inne czynniki w tym nawet te,

mogące wystąpić dopiero po jego

przeczytaniu.

Uwaga! W Ŝadnym wypadku nie

powinni go czytać przede wszystkim:

rolnicy, zwolennicy: nazizmu, faszyzmu,

futurofaszyzmu, neofaszyzmu,

futurofaszyzmu neorolnego oraz Fuhrera,

jak równieŜ miłośnicy zwierząt, roślin oraz

Brytyjczyków, pacyfiści, ekolodzy,

wegetarianie oraz osoby o skłonnościach

samobójczych no i dentyści, bo ich nie

lubię za kanałowe poczucie humoru.

Ponadto autor ze swojej strony

gwarantuje, Ŝe poniŜszy plik nie zawiera

Ŝadnych wirusów ani teŜ innych,

szkodliwych programów i Ŝyczy –

smacznego.

JeŜeli jesteś nadwraŜliwy, nieletni lub

nie akceptujesz powyŜszych warunków –

nie czytaj tej powieści!

Robert Wagner

„Idea walki jest tak stara jak

samo Ŝycie, bo Ŝycie moŜna

zachować tylko wówczas, gdy

jakieś inne Ŝycie ginie w walce.

W walce tej zwycięŜa silniejszy i

dzielniejszy a mniej dzielny i

słabszy przegrywa. Walka jest

matką wszystkiego”

Adolf Hitler

* PROLOG *

HERMES Ośrodek Szkoleniowy Kadetów – wokołomarsjańska orbita

geostacjonarna 30 lipca 2765

Upał w ośrodku panował wszechobecnie przenikając w równym stopniu wszystko

oraz wszystkich. Po kadetach, skwar dawał się we znaki spływając im bystrymi

strumykami potu za kołnierze oraz wykwitając wielkimi plamami lepkiej wilgoci na

plecach oraz pod pachami. Upał czasami tylko, kiedy agregaty dotykała jakaś awaria,

odrobinę się zmniejszał, lecz od pół roku nic takiego się w maszynowni nie wydarzyło

więc grzało bezlitośnie dzień i noc, bez przerwy. Poza tym, upał był jak zawsze

nieznośny i odkąd tylko pamiętano, przekraczał wszystkie dopuszczalne normy.

Gorąco było jedyną rzeczą, na którą ze stuprocentowym prawdopodobieństwem w

koszarach moŜna było liczyć. Wszystko pozostałe, w tym oczywiście harmonogram

zajęć, było nieustannym kalejdoskopem zaskakujących i nieprzewidywalnych zmian.

Zmian mogących nawet najbardziej zrównowaŜonego robota wyprowadzić z

równowagi.

– Puszczanie bąków nie jest wbrew pozorom, wcale prostą sprawą. Na pewno

nie, panowie kadeci. – Ned oznajmił pozostałym uroczystym tonem.

Następnie, przerywał na chwilę pochłonięty usuwaniem ochronnego, stalowego

stelaŜa w jaki armia w trosce o jego szyję wyposaŜyła kołnierzyk bluzy od munduru.

– Nie? – zaskoczonym tonem zapytał kilkuosobowy chór podnosząc na niego

spojrzenia.

– Nie tak prostą przynajmniej, jakby się mogło prostodusznym prostaczkom,

czyli wam wydawać. – odparł.

Wepchnął na miejsce usuniętego właśnie stelaŜa doskonale dopasowany kawałek

tektury, któremu z pomocą noŜa udało się w końcu nadać idealny kształt. Na

zakończenie z cięŜkim westchnieniem obrzucił krytycznym spojrzeniem wynik

swoich dwugodzinnych starań. Widząc niczego sobie efekt swej krawieckiej poprawki

z zadowoleniem uśmiechnął się i juŜ zupełnie pogodnym tonem dodał.

– Ta sztuka, tak sztuka powtarzam, wymaga przede wszystkim długoletnich i

gruntownych przygotowań. Całej masy troskliwego trudu, wysiłków oraz morderczej,

forsownej samodyscypliny...

Kadeci siedzieli na swych łóŜkach pochłonięci polerowaniem pozbawionych juŜ

pancerza butów, prasowaniem zmodyfikowanych mundurów, usuwaniem z nich

tytanowego Ŝelastwa, (dokładnie tak to określali), czyli przeciwpancernych

zabezpieczeń, ochraniaczy oraz innymi przygotowaniami do nadchodzącej w

ekspresowym tempie promocji. Trzymane w dłoniach, bynajmniej nie dla

kontemplacji plazmowe spawarki, przenośne szlifierki i hydrauliczne

kleszczozgniatarki zapewniały w sali temperaturę, z jakiej byłby dumny kaŜdy bez

wyjątku średniowieczny kowal.

Otwarte na ościeŜ wszystkie okna niewiele pomagały jeśli chodziło o temperaturę

ale przynajmniej usuwały z sali spawalnicze dymy.

Ocierając co chwilę spływający strumieniami pot kadeci zabijali czas leniwą

pogawędką.

– Samodyscypliny, powiadasz? – ocierając czoło zapytał go Bert spoglądając z

niechęcią na odległe, masywne niczym egipskie piramidy, znienawidzone przez

wszystkich, sięgające nieba tlenotwórcze agregaty.

Agregaty zapewniały swoją pracą w całej bazie tlen oraz niejako przy okazji,

przemiłą dla organizmu szkolącego się kadeta, temperaturę czterdziestu pięciu stopni

Celsjusza.

– Właśnie, kurewskiej samodyscypliny oraz cierniowej zaprawy i treningu. Jeśli

się tylko rzecz jasna, pragnie w tym względzie w ogóle coś osiągnąć. – zaraz

zaznaczył Ned popijając nieco wody z samo filtrującej kaŜdy płyn, manierki bojowej.

– Co takiego, na przykład? – zapytał Bob, który rzadko kiedy wiedział o co

chodzi.

– Na przykład w miarę przyzwoity poziom, matołku.

– Chrzanisz, Ned! – prychnął Mario natychmiast biorąc w obronę Boba. –

Poziom w puszczaniu bąków? O czym ty gadasz, człowieku?

– Widzę Ŝe wy, baranki naprawdę nie wiecie o tym kompletnie niczego. –

westchnął Ned zabierając się ze spawarką za przeciwodłamkowe podeszwy swoich

butów. – Chodzi po prostu o to, Ŝe nie moŜna puszczać bąków ot tak sobie.

– Nie?

– W pewnych kręgach uwaŜano by to wręcz za zniewagę. Dlatego naleŜy

podejść do tematu powaŜnie, jak najbardziej naukowo i...

– Jakich, kurwa kręgach?

– Pierdzieli? – z całej sali dobiegły Neda prychnięcia.

Ned zignorował ich drwiący ton i z wyrozumiałym, ojcowskim spokojem ciągnął

dalej spoglądając przelotnie na Maria.

– Bąki naleŜy puszczać zawsze w sposób właściwy, tępy makaroniarzu.

Właściwy powiadam a do tego potrzebne są niestety całe lata cholernie cięŜkich

przygotowań. Trening jednak to nie wszystko. Bardzo waŜne są teŜ, odpowiednia

motywacja, zdrowe oraz regularne odŜywianie, maksymalna koncentracja, stosowna

do okoliczności dieta przed występem oraz oczywiście nieprzerwane, uporczywe i

mozolne ćwiczenia.

– Ćwiczenia, hę?

– Ćwiczenia, bez których nie ma nawet, co marzyć o zbliŜeniu się do jako

takiego poziomu. Dopiero wówczas, kiedy te wstępne warunki są w pełni spełnione

moŜna zacząć myśleć o osiągnięciu prawdziwej doskonałości w tym temacie. Czy

opowiadałem wam o czasach, kiedy mieszkałem w Nowym Jorku?

– Ciągle o tym gadasz. – padło kilka zgodnych jęknięć z drugiej strony sali.

– Miałem wówczas kumpla. Bobbiego. Przez pewien czas kręciliśmy razem

klawe interesy. Zresztą niewaŜne. WaŜne jest to, Ŝe kiedy Bob puszczał w subgravie

bąka to było naprawdę coś. – Ned zrobił pauzę.

OdłoŜył obcęgami na bok zdemontowaną podeszwę i podnosząc z podłogi drugi

but ciągnął dalej.

– Jego ulubionym miejscem do ataku była stacja na Park Avenue. Godziny

szczytu, tłumy nieświadomych ofiar... chyba wiecie co takiego mam na myśli?

– Wiemy. – padło z kilku stron jednocześnie.

– Bob najpierw przez dobry kwadrans mocno się koncentrował nad wyraz

starannie wybierając cel ataku. Kiedy znalazł juŜ odpowiednio zatłoczony pociąg

dopiero wówczas odpręŜał się i przystępował do roboty. Robił to natychmiast, kiedy

tylko drzwi się zamykały a pociąg unosił się na poduszkach ale zanim jeszcze ruszał z

miejsca.

– Dlaczego?

– PoniewaŜ niezwykle waŜny jest teŜ wybór idealnego momentu.

– Jak to?

– Psychologia. Chodzi o spotęgowanie przeraŜenia. Gdyby to zrobił odrobinkę

wcześniej, ludzie by po prostu wysiedli i pojechali innym składem. Gdyby zaś

później, pasaŜerowie wstrzymaliby oddech i za wszelką cenę starali się jakoś dotrwać

do następnej stacji. Natomiast kiedy Bob atakował ich w chwili kiedy tylko się

zamykały drzwi, natychmiast wybuchała panika, poniewaŜ widząc zamykające się

drzwi i brak jakiegokolwiek wyjścia pierwszą myślą kaŜdego człowieka jest to, Ŝe

znalazł się w pułapce. To odruchowy instynkt i działa na kaŜdego kto niczego

niezwykłego nie spodziewa się. A teraz naświetlę wam co nieco technikę Bobbiego.

OtóŜ on robił to w sposób, uwaga matoły, wyrafinowany i w pełni profesjonalny, czyli

wypuszczał bąka niedostrzegalnie. Zazwyczaj zwykłego, cebulowego, ale za to robił

to morderczo skutecznie. Hm, co się wówczas działo. Pociąg z wolna ruszał a gaz

zaczynał błyskawicznie działać. Kiedy po kilkunastu sekundach jazdy mechaniczne

detektory głupiały juŜ do reszty od smrodu i automatycznie odcinały skaŜony wagon

od pozostałych, muchy zdychały w powietrzu, karaluchy skacząc w biegu popełniały

zbiorowe samobójstwo, powietrze gęstniejąc natychmiast skraplało się w postaci

cuchnącego deszczu a nieprzygotowani na to wszystko ludzie walczyli między sobą

wręcz pchając się do wyjścia, przy czym nie mogąc się wydostać przy zmniejszonej

grawitacji, mdleli osłabieni wywracając oczy i zwalając się na bezwładną i cuchnącą

kupę. Moja wrodzona przyzwoitość nie pozwala mi powiedzieć wam nic ponad to, Ŝe

potem następował grande finale, czyli koncertowy dopalacz Bobbiego o smaku

jajecznym, po którym wszyscy jeszcze przytomni rzygali na wszystkich, a kiedy

pociąg dojeŜdŜał w końcu do następnej stacji, przypominał wszystko tylko nie pociąg

a ludzie juŜ nie przypominali ludzi w ogóle. Taki właśnie był Bobby w szczytowym

okresie swojej kariery i zawsze udawało mu się zręcznie wymykać tropiącym go

stróŜom prawa, jakich wciąŜ nasyłał nowojorski zarząd kolei miejskich. Zanim nasze

drogi ostatecznie się rozeszły to właśnie Bobby nauczył mnie wszystkiego o

puszczaniu bąków. – stwierdził Ned.

Na moment pogrąŜył się w nostalgicznej zadumie za minionymi czasami, po czym

zaraz dodał.

– Od niego wiem na ten temat wszystko. Dosłownie wszystko. W tym równieŜ

to, jak wielką rolę w sztuce puszczania bąków odgrywają odpowiednie

Wagner Robert - 02 Operacja Schmaeterling.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: