Dębski Eugeniusz - Aksamitny Anschluss.pdf - ebooki Wojenne - monika.grzesiak5

Eugeniusz Dębski

Aksamitny Anschluss

Mamie

Prolog Dotknął końca wąsa opuszką wskazującego palca i nieznacznie sprawdził,

czy wąs trzyma się na swoim miejscu. Mimo zapewnień fachowców nie ufał w

skuteczność tego kleju. Do umówionej godziny pozostało cztery minuty, ale znając

Gedderena, wiedział, że ten pojawi się dokładnie kwadrans po dziesiątej. Głupia

pora, pomyślał. W filmach wszystkie ponure sprawki dzieją się w ponurych

okolicznościach – noc, deszcz lub mgła, śliskie tajemnicze nabrzeże, sterty beczek,

paki, skrzypiące dźwigi… A tu proszę – jasny dzień, kawiarnia w centrum Berlina,

dziewczyny w wywołujących zawrót głowy spódniczkach, kelnerka, co jak się

pochyli, ukazuje sutki tak jasne, że niemal nie różniące się od reszty opalonej skóry.

Zamówił jeszcze jedną francuską mineralną i umyślnie strzepnął popiół obok

popielniczki – będzie musiała się pochylić, żeby wytrzeć blat. Popijając wodę z

oszronionej szklanki, rozejrzał się na pozór obojętnie, rejestrując z zadziwiającą

dokładnością dziesiątki, setki, może tysiące szczegółów: twarze, oczy, zegarki,

numery rejestracyjne, postacie w odległych, otwartych oknach biurowców, ceny na

wystawach, wysokie szpilki, nerwowe lub gniewne spojrzenia młodych mężczyzn,

czekających w umówionym miejscu na swoje młode, piękne i lekkomyślne wybranki.

I zbliżający się Gedderen.

Podrapał się po małżowinie prawego ucha, co oznaczało: „Proszę podejść i

siadać”. Gedderen podszedł, przywitał się i usiadł. Powstrzymał gestem mężczyznę

zamierzającego przywołać kelnerkę.

–Dziękuję. Nie ma potrzeby siedzieć tu zbyt długo. Wszystko poszło zgodnie z

planem, który wykonałem co do joty i…

–Proszę opowiedzieć – przerwał mężczyzna. – Sam zadecyduję, na ile

szczegółowo.

–Dobrze – natychmiast zgodził się Gedderen. Poprawił kołnierzyk koszuli, przy

okazji rozejrzał się dokoła. Mogę używać nazwisk i tak dalej?

–Nie będzie pan przecież krzyczał – mężczyzna uśmiechnął się krzywo.

Przybysz przez chwilę wpatrywał się w niego, jakby podejrzewał jakiś podstęp, ale

w końcu kiwnął głową.

–Ten Polak, tak jak zaproponowałem, dostał mu się pęcherzyk powietrza do

układu krwionośnego. Ponieważ wszystko poszło całkiem gładko, zdecydowałem się

na jeszcze jeden krok: zawiozłem go w nocy do… ee, do bakutilu, oni tam tak

nazywają utylizatornie, gdzie z padliny zwierzęcej i czegoś tam jeszcze robią paszę

dla zwierząt. W tej chwili, o ile dobrze zrozumiałem przebieg procesu produkcyjnego,

już go wcinają kurczaki.

–Pfuj! Niech mi pan oszczędzi opisu! – Nie kryjąc zadowolenia, mężczyzna

skrzywił się teatralnie.

–Nie wierzę, żeby pan, panie… żeby pan – poprawił się Gedderen – jadał kurczaki

z marketu.

–A co dalej? – ponaglił rozmówca, nie zwracając uwagi na przymilny ton

Gedderena.

–Tak więc ta sprawa jest załatwiona. Ta druga też załatwiona, ale pan chciał, żeby

ciało zostało. Więc zostało. Jak pan wie, to starszy pan, kuśtykał codziennie na

spacer po parku. Null problemo, jak mawia mój ulubiony kosmita. Zaaplikowałem mu

aerozol, zwalił się na trawnik, dodałem jeszcze porcję, od której słoniowi wybuchłaby

czaszka. Potem, ponieważ nie widać było żywego ducha, starannie wydusiłem mu

resztki pe-en-pi z płuc. No i spokojnie odszedłem. Miał klasyczny wylew, jak się

patrzy, oczywiście sprawdziłem wcześniej u jego lekarza, co i jak.

Wzruszył ramionami. Mężczyzna odczekał chwilę, a później sapnął niecierpliwie.

–Aha! – przypomniał sobie Gedderen. – Chciał pan, żeby nie przeszukiwano jego

mieszkania? No więc nie przeszukano: w piwnicy jakiś Turek idiota trzymał kilka

kanistrów z benzopirem, jakoby do użytku w pralni szwagra, no i te kanistry

eksplodowały. Dom spłonął na żużel, a ten gastek upiera się, że nic tam takiego nie

miał. Pokiwał z oburzeniem głową.

–Okay – powiedział mężczyzna. Nie zamierzał informować, że o wszystkim już

wiedział i że jest bardzo zadowolony z profesjonalizmu Gedderena. – Zapłata, jak się

umawialiśmy, na koncie. Z małą premią za precyzyjne wykonanie zleceń.

Skinął na kelnerkę i wyciągnął w jej stronę banknot dziesięciomarkowy.

–Dziękuję, śliczna – uśmiechnął się promiennie. Wpadnę tu jeszcze do ciebie.

Diewczyna odwzajemniła uśmiech i nawet leciutko zmrużyła prawe oko. Odeszła, a

wtedy mężczyźni podnieśli się jednocześnie.

–Może pan mnie podrzucić do jakiejś stacji metra? zapytał mężczyzna z

przyklejonym wąsikiem.

–Oczywiście, nawet zaparkowałem niedaleko. Gedderen wskazał kierunek i ruszył

pierwszy.

–Chciałbym wyjechać na dwa tygodnie gdzieś, gdzie jeszcze jest lato. Czy to nie

koliduje z pańskimi planami? – zapytał.

Mężczyzna zastanawiał się chwilę. Pokręcił głową

–Nie. Absolutnie. Nie przewiduję niczego wyjątkowego.

–Zresztą jakby co, to ma pan mój numer. W ciągu doby będę z powrotem.

Podeszli do Audi 8 CFI. Gedderen wyjął kluczyki, pisnął immobilizer, szczęknęły

zamki. Gedderen otworzył swoje drzwi i wsadził nogę do środka. W chwili, gdy

pochylał się i wsuwał na fotel, mężczyzna z wąsem błyskawicznie przyskoczył do

niego i przez połę marynarki oddał precyzyjny strzał w nerkę. Najwyższej klasy tłumik

NV 2 spowodował, że odgłos strzału zabrzmiał jak zwykłe kichnięcie. Gedderen

westchnął i zaczął opadać na fotel. Mężczyzna pomógł mu, poprawił ułożenie nóg,

splótł ręce na piersi i zamknął oczy. Gedderen wyglądał teraz jak drzemiący w

ciepłym wnętrzu limuzyny mąż, który czeka na żonę siedzącą u fryzjera. Nagle przez

ciało przebiegło drżenie i jedna z rąk niemal wyplątała się z objęć drugiej.

–No? Nie świruj – mruknął rozzłoszczony mężczyzna. Już wcześniej rozejrzał się,

żeby sprawdzić, czy nikt nie zainteresował się incydentem, i nie życzył sobie

żadnych komplikacji. Zerknął na zwłoki, ale znowu znieruchomiały. Poprawił ręce,

wyprostował się i łokciem zatrzasnął drzwi. – Pa!

Spokojnym, długim, pozornie niedbałym krokiem zaczął się oddalać od

samochodu. Dwie przecznice dalej wsiadł do własnego wozu i pojechał za miasto do

pensjonatu Dwa Potoki. Z pokoju zadzwonił pod umówiony numer, odczekał, aż

rozmówca „przedmucha” linię i uruchomi randomizer uniemożliwiający zrozumienie

rozmowy.

–Tu Jacob – powiedział, dotykając wąsa. Jak długo jeszcze, pomyślał. Do

wieczora? Po diabła? – Rozmawiałem z kolegą i wszystko jest załatwione znakomicie.

Zaraz zapyta o punkty, pomyślał zjadliwie.

–Na ile punktów? – wycharczał głośniczek.

–Sto na sto.

–Dobrze. Wysłałeś mu gratyfikację?

–Tak, choć szczerze mówiąc… zastanawiałem się, czy to nie przesada, wysyłać

do nieboszczyka.

–Jacob?!

–Nie, nic – zmitygował się. Jego rozmówca nie słynął z poczucia humoru. –

Wysłałem wczoraj.

Tak, ale na swoje konto, ha, ha, ha!

–Dobrze. Masz wolne, ale… Ach, nie! Zostań na miejscu i zadzwoń do mnie za

godzinę, nie, za półtorej. Nieważne. Dzwoń za piętnaście pierwsza.

Sygnał w słuchawce. Mężczyzna przedstawiający się jako Jacob uniósł brwi i

trącił klawisz rozłączenia.

–Za półtorej to za półtorej – mruknął do siebie i rzucił się na łóżko. Leżał chwilę z

rękami pod głową, potem przymknął oczy i wrócił myślami do spotkania z

Gedderenem. Szukał czegoś niepokojącego, podejrzanej twarzy, błysku szkła

lornetki w oknie, samochodu widzianego już kilkakrotnie. Nic. Otworzył oczy i usiadł

energicznie. Nic, czyli w porządku.

Poszedł do łazienki i zatrzymał się przed lustrem. Przyglądał się przez chwilę

swojej twarzy, potem, posykując i mrużąc z bólu oczy, zdarł wąsy i cisnął do muszli

klozetowej.

–Jak nie trzeba, to trzymają.

Rozmasował górną wargę. Pochylił się i długo spłukiwał ją zimną wodą. Potem

wszedł pod prysznic i podstawił twarz pod siekący strumień.

Nie słyszał, jak do pokoju wszedł dysponujący repliką el-klucza mężczyzna. Gość

zaraz za progiem wyjął z jednej kieszeni pistolet, a z drugiej rewolwer i zaczął cicho

skradać się do łazienki. Pod drzwiami przystanął, nasłuchiwał chwilę i skinął z

zadowoleniem głową. Bezszelestnie wsunął się do zaparowanego pomieszczenia.

Jacob poczuł na skórze powiew chłodnego powietrza, odwrócił się, a wtedy gość

strzelił mu w twarz z pistoletu. Szybko odwrócił się od ciała i wypalił dwa razy z

rewolweru w ścianę obok drzwi. Potem podszedł do krwawiących obficie zwłok,

wytarł ręcznikiem rewolwer i wcisnął go Jacobowi do ręki.

Rozejrzał się po łazience, musnął wzrokiem muszlę, zastanawiał się kilka sekund,

ale w końcu uznał, że bez względu na obrzydzenie powinien doprowadzić akcję do

końca. Ostrożnie włożył rękę do muszli i wydobył wąsy Jacoba. Cisnął je obok głowy

trupa, strząsnął wodę z palców i przeszedł do pokoju. Wystukał siedmiocyfrowy

numer.

Dębski Eugeniusz - Aksamitny Anschluss.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: