William S Burroughs - Nagi lunch.pdf - Ebooki - morefaya2006

WILLIAM S. BURROUGHS

NAGI LUNCH

WSTĘP

CHOROBA I DELIRIUM: ŚWIADECTWO

Wyzdrowiałem w wieku czterdziestu pięciu lat: ocknąłem się jak ze snu, spokojny i

zdrowy na ciele i umyśle, jeśli nie liczyć nadweręŜonej wątroby i trupiego wychudzenia,

powszechnego u tych, co przeŜyli... Większość ocalałych ma bardzo mętne pojęcie, co się z

nimi działo. Ja, zdaje się (dokładnie tego nie pamiętam), prowadziłem w delirium

szczegółowe notatki, które opublikowałem później pod tytułem “Nagi lunch". Sens tytułu,

podsuniętego przez Jacka Kerouaca, pojąłem dopiero niedawno, juŜ po wyzdrowieniu.

Znaczy on dokładnie to, co znaczy: NAGI LUNCH — chwila, gdy siedzący przy stole

zastygają nad tym, co mają na widelcach. Choroba to narkomania: byłem narkomanem

piętnaście lat. Mam tu na myśli uzaleŜnienie od opiatów (poczynając od opium, a kończąc na

syntetykach w rodzaju Demerolu czy Palfium). Stosowałem wszystko — morfinę, heroinę,

Dilaudid, Eukodal, Pantopon, Diokodid, Diosan, opium, Demerol, Dolofen, Palfium —

wprowadzając je do swojego organizmu na wszelkie moŜliwe sposoby: doustnie, doŜylnie,

domięśniowo, doodbytniczo. Igła wcale nie jest najwaŜniejsza. Czy łykasz narkotyki, czyje

wąchasz, czy wsadzasz je sobie w tyłek, skutek jest zawsze taki sam: uzaleŜnienie. Mówiąc o

narkotykach, nie mam na myśli keifu, marihuany, pochodnych haszyszu, meskaliny,

Bannisteria caapi, LSD-6, świętych grzybków czy innych halucynogenów... Brak dowodów,

Ŝe naduŜywanie halucynogenów prowadzi do zaleŜności fizycznej. Działają one zupełnie

inaczej niŜ pochodne morfiny. To, Ŝe nie rozróŜnia się tych dwóch klas narkotyków, jest

poŜałowania godnym skutkiem nadgorliwości państwowych słuŜb do walki z narkotykami w

USA i innych krajach.

W ciągu piętnastu lat uzaleŜnienia dobrze poznałem działanie wirusa maku. Tworzy

on piramidy, których wyŜsze poziomy poŜerają niŜsze (to nie przypadek, Ŝe szefowie tego

interesu są zawsze grubi, a narkomani chudzi). Istnieje wiele piramid uzaleŜnienia

pasoŜytujących na narodach świata, wszystkie oparte na podstawowych zasadach monopolu:

1. Nigdy nie dawaj niczego za darmo.

2. Nigdy nie dawaj więcej, niŜ musisz

(staraj się zawsze, Ŝeby kupujący był głodny, i kaŜ mu czekać)

3. Zawsze wszystko odbierz, jeśli tylko moŜesz.

Dealerzy zawsze wszystko odbierają. Narkoman potrzebuje coraz więcej i więcej

maku, by utrzymać ludzką postać... by wykupić się małpie.

Mak to archetyp monopolu i opętania. Narkoman moŜe się bronić, ale nogi i tak

poniosą go tropem maku, aŜ wróci do nałogu. Mak moŜna dzielić na dawki: daje się

dokładnie zwaŜyć. Im więcej maku bierzesz, tym mniej go masz; im więcej go masz, tym

więcej bierzesz. Halucynogeny uchodzą za święte wśród ludów, które się nimi posługują —

istnieją kulty peyotlu i banisterii, kulty haszyszu i kulty świętych grzybów meksykańskich,

pozwalających ujrzeć Boga — ale nikt nigdy nie twierdził, Ŝe mak jest święty. Nie istnieją ,

kulty opium. Opium jest wulgarne i wymierne jak forsa. Słyszałem, Ŝe w Indiach istniał

niegdyś łagodny narkotyk nie wywołujący uzaleŜnienia. Nazywał się soma i przedstawiano

go w postaci pięknej błękitnej fali. Jeśli soma kiedykolwiek istniała, wnet pojawili się

dealerzy, którzy zamknęli ją w ampułkach, zmonopolizowali i zaczęli sprzedawać jako

pospolity stary mak.

Opiaty to produkt idealny... najwyŜsza forma towaru. Nie potrzebują reklamy. Klient

będzie się czołgać w rynsztoku i Ŝebrać, Ŝeby kupić... Handlarz maku nie sprzedaje produktu

konsumentowi, tylko konsumenta produktowi. Nie ulepsza i nie upraszcza produktu.

Degraduje i upraszcza klienta. Płaci swoim pomocnikom makiem.

Wirus maku pozwala zrozumieć istotę “zła": algebrę głodu. Istota zła tkwi w głodzie

totalnym. Narkoman to człowiek odczuwający totalny głód narkotyku. W pewnych

warunkach głód nie zna absolutnie Ŝadnych granic ani nie podlega Ŝadnej kontroli. Motto

głodu totalnego brzmi: “Nie będziesz?" AleŜ będziesz. Będziesz kłamał, oszukiwał, donosił

na przyjaciół, kradł, zrobisz wszystko, by zaspokoić głód. Bo znajdziesz się w stanie totalnej

choroby, totalnego opętania, i nie będziesz mógł postępować inaczej. Narkomani to chorzy

ludzie, którzy nie mogą postępować inaczej. Wściekły pies nie moŜe nie kąsać. Kaznodziejski

ton niczemu nie słuŜy, chyba Ŝe chcemy tworzyć poŜywkę dla wirusa maku. A mak to wielki

biznes. Przypominam sobie rozmowę z pewnym Amerykaninem, który pracował w Meksyku

w Komitecie do Walki z Ospą. Sześćset dolarów miesięcznie plus zwrot kosztów.

— Jak długo będzie jeszcze trwać epidemia? — spytałem.

— Dopóki uda się ją podtrzymać... Tak... MoŜe później wybuchnie w Kolumbii? —

dodał w rozmarzeniu.

Aby zmienić lub zniszczyć piramidę liczb, trzeba zmienić albo usunąć liczbę w

najniŜszym rzędzie. Aby zniszczyć piramidę maku, naleŜy zacząć od najniŜszego poziomu —

narkomana na ulicy — i przestać walczyć z wiatrakami, polując na tak zwanych szefów,

których w kaŜdej chwili mogą zastąpić inni. Jedynym constans w równaniu maku jest

narkoman na ulicy, który musi brać, Ŝeby Ŝyć. Kiedy nie będzie narkomanów kupujących

narkotyki, skończy się handel narkotykami. Dopóki istnieje głód maku, dopóty ktoś go będzie

zaspokajał.

Narkomanów moŜna wyleczyć albo poddać kwarantannie jak chorych na tyfus — to

znaczy racjonować im morfinę pod nadzorem lekarskim. Kiedy to się stanie, piramidy

narkotykowe świata runą. O ile wiem, jedynym krajem stosującym ową metodę walki z

narkomanią jest Anglia. W Wielkiej Brytanii jest około pięciuset narkomanów poddanych

kwarantannie. Gdy minie pokolenie, gdy narkomani poddani kwarantannie wymrą i

naukowcy wynajdą środki przeciwbólowe nie oparte na morfinie, wirus maku stanie się

czymś w rodzaju wietrznej ospy: zamkniętym rozdziałem, ciekawostką medyczną.

Istnieje juŜ szczepionka, która moŜe relegować wirusa maku w odległą przeszłość.

Jest to kuracja apomorfinowa wynaleziona przez lekarza angielskiego, którego nazwiska nie

mogę tymczasem ujawnić, gdyŜ czekam na zgodę na wykorzystanie fragmentów jego ksiąŜki

opisującej trzydziestoletnie doświadczenia w leczeniu narkomanów i alkoholików.

Apomorfina to pochodna morfiny powstająca przez podgrzewanie morfiny z kwasem solnym,

odkryta dawno temu i nie mająca Ŝadnych właściwości narkotycznych ani przeciwbólowych.

Przez długie lata stosowano ją jedynie w zatruciach jako środek wymiotny. Działa ona

bezpośrednio na tyło mózgowie. Odnalazłem tę szczepionkę na końcu drogi, w fazie

terminalnej.

Mieszkałem w nędznej klitce w tubylczej dzielnicy Tangeru. Nie kąpałem się od roku,

nie zmieniałem odzieŜy ani nie zdejmowałem jej, chyba Ŝeby wbić igłę w szare, drewniane,

włókniste ciało, co powtarzało się co godzina. Nigdy nie porządkowałem ani nie odkurzałem

pokoju. Puste pudełka po ampułkach i śmieci sięgały aŜ do sufitu. JuŜ dawno wyłączono

elektryczność i wodę, bo nie płaciłem rachunków. Nie robiłem absolutnie nic. Mogłem

wpatrywać się przez osiem godzin w czubek własnego buta. Podrywałem się do działania

tylko wtedy, gdy pojawił się głód morfiny. Kiedy odwiedzał mnie przyjaciel — a zdarzało się

to nieczęsto, bo kto miał mnie odwiedzać? — siedziałem apatycznie, nie troszcząc się, czy

wkracza w moje pole widzenia, czy je opuszcza — szary ekran stawał się coraz bledszy i

coraz bardziej pusty. Gdyby padł nagle trupem, siedziałbym bez ruchu wpatrując się w

czubek buta i czekając, aŜ będę mógł przejrzeć mu kieszenie. Nie będziesz? Ale przecieŜ

nigdy nie miałem dość morfiny — nikt nigdy nie ma dość morfiny. Dwa gramy dziennie i

ciągle było mi za mało. Czekałem godzinami przed apteką. Handel morfiną opiera się na

zwłoce. Dealer zawsze się spóźnia. To nie przypadek. W świecie maku nie ma przypadków.

Narkoman uczy się bez przerwy, co się stanie, jeśli nie zaliczy swojej działki morfiny. Szykuj

forsę albo zdychaj. I nagle dawki zaczęły rosnąć. Trzy, cztery gramy dziennie. I ciągle było

mi mało. A na dodatek nie miałem pieniędzy.

Stałem na ulicy z ostatnim czekiem w ręku i zdałem sobie sprawę, Ŝe to mój ostatni

czek. Poleciałem najbliŜszym samolotem do Londynu.

Lekarz wyjaśnił mi, Ŝe Apomorfina działa na tyło mózgowie, regulując metabolizm i

niszcząc enzymatyczne mechanizmy uzaleŜnienia. Po czterech, pięciu dniach, gdy przemiana

materii wraca do normy, moŜna odstawić apomorfinę i stosować ją jedynie w razie powrotu

do nałogu. (Nikt nie odurza się apomorfiną. Nie odnotowano ani jednego przypadku

uzaleŜnienia od apomorfiny). Zgodziłem się na terapię w klinice. Przez pierwszą dobę

zachowywałem się jak chory umysłowo, podobnie jak wielu narkomanów przeŜywających

ostry zespół odwykowy. Po dwudziestu czterech godzinach podawania Apomorfiny delirium

minęło. Lekarz pokazał mi historię choroby. Otrzymywałem mikroskopijne dawki morfiny,

które w Ŝaden sposób nie tłumaczyły braku ostrzejszych objawów głodu, jak kurcze nóg i

Ŝołądka, gorączka czy mój własny szczególny symptom, tak zwane “zimne palenie" —

uczucie, Ŝe po skórze biegają tysiące mrówek. KaŜdy narkoman ma własne indywidualne

objawy, które nie dają się przewidzieć. Brak gwałtownych symptomów głodu mogła

wytłumaczyć jedynie apomorfina.

Przekonałem się, Ŝe kuracja apomorfinowa jest naprawdę skuteczna. Po ośmiu dniach

opuściłem klinikę; jadłem i spałem normalnie. Przez dwa lata nie brałem narkotyków —

ostatni raz miałem tak długą przerwę przed dwunastu laty. Wskutek choroby i bólu wróciłem

do nałogu na kilka miesięcy. Kolejna kuracja umoŜliwiła mi napisanie tego tekstu.

Kuracja apomorfinowa róŜni się jakościowo od innych metod. Wypróbowałem je

wszystkie. Nagłe odstawienie, stopniowe odstawianie, kortyzon, środki antyhistaminowe,

trankwilizatory, terapia snem, tolserol, rezerpina. śadna z owych kuracji nie zakończyła się

powodzeniem: wracałem do nałogu przy pierwszej sposobności. Mogę definitywnie

stwierdzić, Ŝe dopóki nie poddałem się kuracji apomorfinowej, nie byłem nigdy wyleczony

pod względem metabolicznym. Przytłaczające statystyki ośrodka w Lexington, świadczące o

William S Burroughs - Nagi lunch.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: