Człowiek bez skazy - Adam Hilkiewicz.pdf - Seria z Jamnikiem - mescalito74

Prolog

Janusz Skirgiełło rozparł się wygodnie na kanapie, założył

nogę na nogę w ten sposób, że zewnętrzna kostka lewej nogi

znalazła się na prawym kolanie, i sięgnął do tej kieszeni

marynarki, w której kiedyś nosiło się chusteczki. Wyjął z niej

przywiezione prosto z Paryża cygaro marki „Diplomatique” i

zdarł celofanowe opakowanie. Rozczarował się lekko, gdy

powąchał brunatne liście, ale szybko stłumił w sobie to

uczucie. Przez chwilę żałował jeszcze, że nie kupił nożyka lub

nożyczek czy też innego przyrządu do obcinania koniuszków

cygar. Ale przypomniał sobie równie szybko, że przywiózł

tylko jedno, więc zakup tego rodzaju przyrządu byłby niepo-

trzebnym wydatkiem.

Aż do momentu, w którym zaciągnął się pierwszy raz, miał

niezachwianą pewność, że będzie mu smakowało. Chociaż

przyzwyczajony był do palenia mocnych papierosów, a palił

od czternastego roku życia, dym z cygara marki

„Diplomatique” poraził mu układ oddechowy. Na próżno

szukał aromatu, którego obecność przeczuwał przy

kupowaniu. W dodatku pojawiła się trudność, której

zupełnie nie przewidywał. Wydawało mu się, że utrzyma

cygaro w ustach nie wyjmując przez dłuższy czas, ale okazało

się zbyt ciężkie i utrzymanie go w pozycji poziomej sprawiało

ból mięśni policzków. Spróbował pomóc sobie zębami i

przekonał się, że był to niezły sposób. Dopiero gdy zebrało

mu się w ustach zbyt wiele śliny i nie mógł jej połknąć bez

wyjęcia cygara spomiędzy zębów, doszedł do wniosku, że

najlepszym miejscem dla palącego się rekwizytu będzie

krawędź popielniczki.

Rozejrzał się dyskretnie po pokoju, chcąc sprawdzić, czy

przypadkiem ktoś nie dostrzegł jego kłopotów. Nikogo

takiego nie zauważył, a w każdym razie nikt nie dawał po

sobie poznać, że je widział. Nie spojrzał na swoją żonę, która

siedziała tuż obok niego, ponieważ jej opinie na temat

sposobów obchodzenia się z cygarami, tak zresztą jak i na

każdy inny temat, niewiele go obchodziły. Nie miał ochoty z

nią rozmawiać. Ucieknie stąd natychmiast, kiedy zwolni się

jakiś fotel.

Tak, zgodził się sam ze sobą, tę sprawę też trzeba będzie

jakoś załatwić. Przecież ona nie może być żoną kogoś tak

znanego, ba, tak sławnego, jak on. Na razie dopuszczone

zostały tylko cztery zdjęcia na wystawę, ale to dopiero

początek. Pochlebne recenzje międzynarodowych krytyków,

wyrazy uznania ze strony francuskiej publiczności,

niewątpliwie znającej się na fotografice artystycznej, czy

można wyobrazić sobie bardziej udany start? Usiłował wyo-

brazić sobie lepszy, ale w końcu dał za wygraną.

Zaciągnął się ostrożnie i pogrążył w rozmyślaniach o

przyszłości. Widział ją różową, tak różową, jak nigdy dotąd.

Jeśli nie za rok, to za dwa lata, jeśli nie za dwa, to za trzy na

pewno będzie miał samodzielną wystawę. Musi mieć, nie

może być inaczej. Nie wątpił, że będzie świetnie przyjęta, a

wtedy... o, wtedy... Stłamsił w sobie radość, jaką przyniosły

mu te marzenia. Nie wolno zapeszyć, powiedział sobie

stanowczo i westchnął, rozstając się z widokami bliskiej

przyszłości.

No dobrze, ale co zrobić z tą głupią gęsią? powrócił do

rzeczywistości z dużą przykrością. To wstyd, żeby pokazywać

się z nią w jakimś kulturalnym towarzystwie. Żona świadczy

o mężu skonkludował zadowolony z głębi tej myśli.

Ostatecznie to nie były jej pieniądze, tylko jej ojca. Nie było

żadnej jej osobistej zasługi, nie tyle zgodziła się na

małżeństwo, ale po prostu tak jej kazano. Żeby chociaż była

ładna. Odwrócił głowę i zerknął na nią z ukosa. Nie jest

właściwie taka brzydka, przyznał, ale to nie ta klasa, nie ta

klasa, na jaką on, Janusz Skirgiełło, bez wątpienia zasługuje.

Trzeba jak najszybciej wziąć z nią rozwód.

Nie będzie problemu ze znalezieniem odpowiedniej żony.

Teresa? Nie, ta latawica nie nadaje się na żonę. Zresztą już

mu się znudziła. Dobre było, ale się skończyło. Poszukał jej

mimowolnie wzrokiem. O Jezusku, ona jest już prawie

ululana. Jemu też niewiele brakowało, ale jakoś się trzymał.

Skupił się na niektórych detalach jej ciała i uświadomił sobie

z pewnym zdziwieniem, że jednak mu się znudziła.

Faktycznie, tak zbudowanej dziewczyny dotąd nie miał.

Tylko ta jej twarz jakaś taka nie bardzo.

Przeniósł wzrok na Joannę. To była kobieta, z którą

ożeniłby się nawet w tej chwili. Gdyby ona rzekła tylko słowo

i zechciała w końcu go zauważyć. Może niedługo, kiedy

wszyscy przekonają się, kim on naprawdę jest, zwróci

wreszcie na niego uwagę. Sławek ma z nią sporo kłopotów.

No właśnie, być może rzuci go w końcu, tak jak tego dziwaka

Juliusza. Co to za imię Juliusz. Nic dziwnego, że go rzuciła.

Jest prawie cztery lata starsza, ale to nie może być

przeszkodą. Z nią wszędzie można się pokazać. To nic, że jest

taka tajemnicza, gdyby tylko zechciała...

— Dobre to cygaro?

Albo mu się wydawało, albo rzeczywiście w głosie swojej

żony usłyszał nutę złośliwości. Co ją to, do cholery, może

obchodzić. Sama nie pali, więc po co pyta?

— Jasne, znakomite.

— Naprawdę?

— Przecież ci mówię, że dobre.

— To dlaczego za każdym razem się krzywisz, kiedy się

zaciągasz?

Janusz Skirgiełło za chwilę dostanie ataku szału. Nikt

chyba tego nie słyszał.

— Krzywię się? Zdaje ci się, za dużo wypiłaś.

— Tylko jeden kieliszek wypiłam.

— Nieważne, czy jeden, czy dziesięć. Rzadko pijesz i jeden

kieliszek mógł ci zaszkodzić. To normalne, możesz mi

wierzyć.

— Chętnie napiję się jeszcze. Możesz mi nalać.

Co go podkusiło, żeby tu usiąść. O, zwolnił się fotel.

Człowiek bez skazy - Adam Hilkiewicz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: