GrabarzPolski011.pdf

# 1 1

HORROR NA 100 SŁÓW

MONSTER MOVIES CZĘŚĆ 3

PRZEKLĘTE LATA 50. CZĘŚĆ 4

SYMFONIA GROZY: THE CURE „LULLABY”

STEFAN GRABIŃSKI - OBŁĄKANY KOLEJARZ

KAMIL SKOLIMOWSKI „PIEPRZONE CMENTARNE ŻUCZKI” (OPOWIADANIE)

DANIEL PODOLAK & WOJCIECH KRÓLIK „PO PÓŁNOCY” (KOMIKS)

WIERSZE NIEPOKOJĄCE - LEON KIEP

RECENZJE:

FILMY: Tokyo Gore Police, The Machine Girl, Królestwo, Zemsta po latach

KSIĄŻKI: Sfinks, Droga

AUDIOBOOK: Leśny miód - Opowieści niesamowite

Sebastian Drabik:

Fabuły obu ilmów nie są może zbyt odkrywcze, ale w takich ilmach stanowią one tylko tło

w pokazaniu jak najwymyślniejszych scen uśmiercania oiar. W „The Machine Girl” mamy dziewczynę,

która postanawia się zemścić na członkach yakuzy. Natomiast „Tokyo Gore Police” opowiada

o policjantce - Raku, która za pomocą miecza samurajskiego rozprawia się ze zmutowanymi ludźmi,

dodatkowo próbuje rozwikłać zagadkę zabójstwa swego ojca.

Jeśli lubisz ilmy pokroju „The Story of Ricky” czy „Braindead” to z pewnością polubisz

„The Machine Girl” i „Tokio Gore Police”.

Reszta może sobie darować!

Kamil „Skolmon” Skolimowski:

„The Machine Girl” to „Power Rangersi” bez kostiumów

z dramatyzmem na poziomie „Jeziora Marzeń” - coś

w sam raz dla dojrzewających gimnazjalistów, którzy

„Kill Billa” docenią dopiero za kilka lat.

Wojciech Jan Pawlik:

Od czasów „Story of Ricky” czekałem na cos takiego. Komiks

i niezłe gore. Dynamiczne a zarazem dość obrzydliwe.

Mimo, że oba ilmy są wyjątkowo naiwne i przewidywalne, sta-

nowią znakomitą familijną rozrywkę i nie pozwalają oderwać

się od telewizora. Tandeta po japońsku rządzi. Polecam.

KATAUDE MASHIN GARU

THE MACHINE GIRL

JAPONIA 2008

DYSTRYBUCJA: BRAK

REŻYSERIA:

NOBORU IGUCHI

OBSADA:

MINASE YASHIRO

ASAMI

KENTARO SHIMAZU

NOBUHIRO NISHIHARA

miejsce w przypadku Asami, młodziutkie

i śliczniutkie uczennice o sarnich oczach

przemieniają się w krwiożercze bestie.

Czy kryje się za tym głębsza myśl? Być

może jest to wyraz lęku przed rozkwita-

jącą kobiecością. W „The Machine Girl”

jednak głębsze rozważania wydają się

mało istotne. Najistotniejsza jest styliza-

cja na silmowany komiks, poetyka kiczu

i karykatura przemocy. Karykatura nie

jest realistyczna. Jej celem jest uwypu-

klenie charakterystycznych cech twarzy

czy postaci. Iguchi również przyświecał

podobny cel. Jego ilm jest karykaturą

krwawych splatterów, a jednocześnie

drwiną z fascynacji tego rodzaju obra-

zami. „The Machine Girl” jest również

kpiną z intelektualnego odbioru horroru.

A jednocześnie horror Iguchiego wyma-

ga bardzo wiele inteligencji i dystansu

od widza.

Gdy twórcy ilmu stawiają na szokowa-

nie widza hiperprzemocą oraz surreali-

styczną makabreską (dziury w głowach

bohaterów, stanik z wiertłami, latająca

gilotyna itp.), fabuła może być tylko pre-

tekstem. Historia krwawej zemsty Asa-

mi, bohaterki ilmu (apetyczna Minase

Yashiro) na Yakuzie, której dokonuje

z pomocą gigantycznego karabinu ma-

szynowego zamiast przedramienia, jest

dodatkiem do popisów speców od efek-

tów specjalnych. Liczą się jedynie efek-

towne fontanny krwi i rozpłatane ludzkie

ciała, znaczące drogę zemsty głównej

bohaterki.

Ważna jest też inteligentna zabawa

postmodernistycznymi cytatami z ilmów

(np. spora część twórczości Takashi Mii-

ke) czy nurtów kina japońskiego (m.in.

yakuza eigu) oraz japońskiej kultury po-

pularnej (anime, manga, kult lolity itp.).

Wielu widzów, zwłaszcza spoza Kraju

Kwitnącej Wiśni, może owych aluzji nie

wychwycić, ale „The Machine Girl” ze

swoją świadomą tandetą oraz poety-

ką campu przypomina nieco strategię

twórczą ilmowców z Tromy czy Petera

Jacksona z jego wczesnych horrorów.

Nic zatem dziwnego, że tak jak „The

Toxic Avenger” czy „Brain Dead” jest dla

wielu odbiorców popisem złego smaku

i tandety, tak też „The Machine Girl” tra-

ić musi na swego widza.

Horror to niezła zabawa - mówi reżyser.

Czy to wystarczy, by jego dzieło stało

się czymś więcej niż sensacją sezonu?

Póki co obrodziło w japońskim kinie gro-

zy ilmami w podobnej stylistyce: „Tokyo

Gore Police”, „Chanbara Beauty” czy

„Attack Girl’s Swim Team vs. The Unde-

ad”. Pewnie to tylko przejściowa moda,

ale również odtrutka na coraz mniej za-

skakujące ghost stories.

Jest coś perwersyjnego, że w wielu ja-

pońskich horrorach, podobnie jak ma to

„The Machine Girl” Noboru Iguchiego należy do tej

kategorii ilmów, które albo się kupuje z całym dobrodziej-

stwem inwentarza, albo odsądza od czci i wiary. Skąd tak

skrajne reakcje? Bo ilm japońskiego reżysera to ilmowe

ekstremum. Szalona mieszanka kiczowatej poetyki,

cyber-punku, ilmów kung fu, chambary i wielu innych

może przyprawić o zawrót głowy. Na dodatek cały ten

stylistyczno-gatunkowy koktajl zatopiony jest w hektoli-

trach sztucznej krwi i groteskowych efektach gore.

TOKYO ZANKOKU KEISATSU

TOKYO GORE POLICE

JAPONIA 2008

DYSTRYBUCJA: BRAK

REŻYSERIA:

YOSHIHIRO NISHIMURA

OBSADA:

EIHI SHIINA

ITSUJI ITAO

YUKIHIDE BENNY

JIJI BÛ

zemsty, bez której nie potrai obyć się

już żaden japoński horror, a nawet coś

w rodzaju makabryczno-groteskowej

satyry na brutalizację mediów (krwawe

reklamy TV). Ba! Jest też coś w rodza-

ju psychologicznego portretu bohater-

ki: zimna i bezwzględna Ruka ukrywa

w sobie wrażliwą istotę, potworny stres

wyładowując w samookaleczaniu. Nie

oszukujmy się jednak! Ostentacyjna pre-

tekstowość wszystkich tych elementów

ilmu nie pozostawia złudzeń, co w ilmie

jest największa atrakcją i na co poszła

twórcza inwencja reżysera oraz jego

ekipy. To „teatr okropieństw”! Istny holo-

caust gore, przy którym „Ichi – zabójca”

Takashiego Miike to dziecięca igraszka.

Czy mamy z radości zacierać ręce?

Szczerze powiedziawszy - nie za bar-

dzo. Twórcy ilmu starają się upchać do

swego dziełka fabułę a la „Robocop”.

Opowiada ona o Tokio w przyszłości,

w którym sprywatyzowana policja, na

czele z Ruką (Eihii Shiini) - piękną panią

oicer, poluje na mutantów potraiących

przemienić każdą ranę w niebezpieczną

broń. Do ilmu próbuje wcisnąć się wątek

Cóż, znajdą się i tacy, mnie jednak ręce

z każdą kolejną obrzydliwą ekstrawa-

gancją atakującą mnie z ekranu coraz

bardziej opadały. Potoki rozwodnionej

czerwonej farby zalewające kamerę,

metalowe ostrza wrzynające i ucinające

gumowo-lateksowe protezy do pewnego

momentu były zabawne, potem już tylko

nużyły swą monotonią. Trochę ciekawiej

dzieje się, gdy Nishimura i jego współ-

pracownicy błysną surrealistyczno-gro-

teskowym potworem w rodzaju kobiety

z krokodylą paszczą czy kobietą (?)

fotelem. Szkoda jednak, że te perwer-

syjne dziwadła aż zanadto kojarzą się

z dokonaniami Cronenberga, Tsukamo-

ty oraz... teledyskami Marilyn Mansona.

Ale jeszcze bardziej szkoda, że pojawia-

ją się w ilmie na zasadzie efektownego,

lecz kompletnie pustego popisu. Kiedyś

Tod Browning szokował „Dziwolągami”,

żeby w przejmujący sposób opowiedzieć

o tolerancji i inności, dziś Nishimura wy-

ciąga z kapelusza swe kreatury, żeby

widzem bezreleksyjnie wstrząsnąć,

omamić go makabrą, jak omamia się

niemowlaki błyskotką, by odwrócić jego

uwagę. Oczywiście, to splatter - nie wy-

magajmy zbyt wiele. Ale jak pokazuje

„The Machine Girl”, nawet w tak mało

ambitnym subgatunku można zafundo-

wać widzom pełną werwy inteligentną

zabawę.

Jeśli wierzyć serwisowi IMDB, „Martwica mózgu” była

najkrwawszym horrorem w dziejach kina grozy (tylko

na inał zużyto 300 litrów sztucznej posoki). Dlaczego

jednak była”? Ponieważ niedawno zdetronizował obraz

Jacksona japoński splatter „Tokyo Gore Police” Yoshihiro

Nishimury. To prawdziwa hekatomba krwi i gore!

Czy jednak w tym krwawym kuriozum znalazło się miejsce

na coś więcej niż gejzery posoki i odcięte kończyny?

Kino zaczynało jako jarmarczna rozryw-

ka dla gawiedzi, a dziś - dzięki takim

ilmom jak „Tokyo Gore Police” - zata-

cza koło. Sto lat temu widzów szokował

pociąg wjeżdżający wprost na kamerę

i znikające postacie, dziś potoki krwi

i rozrywane ciała. Cóż - postęp, postęp.

No i ma się takie ilmy, jakich ma się wi-

dzów.

HORACIO QUIROGA - Leśn y miód. Opowi eści niesamow ite

--- ---------- ---------- ---------- -----

Wy dawca: Armoryka 2008

Tł umaczenie: Miros ław Kropidłowsk i

Cz as trwania: l:36:2 2

Gdy mowa o klasykach lite-

rackiego horroru, najczęś-

ciej padają nazwiska pisarzy

północnoamerykańskich lub

angielskich. O literaturze gro-

zy z innych państw europej-

skich mówi i pisze się niewie-

le, a pisarze spoza Europy

i USA są w Polsce praktycznie

nieznani. Do tych ostatnich należy Horacio

Quiroga (1878–1937), pisarz urugwajski,

uznawany za najwybitniejszego przed-

stawiciela regionalizmu w literaturze ibe-

roamerykańskiej. Od 1901 roku mieszkał

w Argentynie, głównie w prowincji Mi-

siones, znanej z dzikich, nieprzebytych

puszcz. Tutaj też rozgrywa się akcja

wielu jego opowiadań. Do najbardziej

znanych dzieł Quirogi należą: „Opowia-

dania o miłości, szaleństwie i śmierci”,

„Biała zapaść”, „Opowieści leśne”, „Bajki

argentyńskie”.

z dziką przyrodą. Są tu także

opowiadania o miłości – tej

łączącej ojca z synem (Syn)

i o niespełnionej miłości ko-

biety i mężczyzny. Miłości,

która rozkwitnąć może do-

piero po śmierci kochanków

(„Tam dalej”). Jednak miłość

nie zawsze jest piękna - gdy

jej owocem jest niedorozwi-

nięte potomstwo, może przerodzić się

w głęboką nienawiść, zarówno pomiędzy

małżonkami, jak i małżonków do nieuda-

nych dzieci („Zarżnięta kura”).

Jak wskazuje podtytuł antologii, opowia-

dania w niej zawarte to raczej opowieści

niesamowite niż typowe horrory. Kto więc

oczekuje brutalnych, krwawych opowie-

ści albo makabry w stylu Lovecrafta, ten

traił pod zły adres. Kto jednak chce od-

począć od pełnokrwistego horroru i ma

ochotę raczej odczuć dreszcz niepokoju,

niż przerażenie albo po prostu zapoznać

się z mało u nas znaną klasyką grozy, po-

winien sięgnąć po twórczość Quirogi.

Na zbiór „Leśny miód” składa się osiem

opowiadań z różnych zbiorów, dzięki

czemu możemy poznać różne oblicza

grozy twórczości tego autora. Groza

w opowiadaniach urugwajskiego pisarza

wkrada się delikatnie, nieomal niepo-

strzeżenie do codziennego życia boha-

terów. Niebezpieczeństwo może czaić

się wszędzie: w dzikich lasach Missiones

i w gospodarstwach bohaterów. Różne

też może przybierać oblicza – czasem

groźne, a czasem zwodniczo kuszące.

W lesie może to być niezauważony

w porę jadowity wąż („Dryfując”), mięso-

żerne mrówki, ale też posiadający narko-

tyczne właściwości miód („Leśny miód”),

w domu zagrożenie może kryć się po-

śród pierza wypełniającego poduszkę.

Jednak opowiadania z „Leśnego miodu’

to nie tylko opowieści o zagrożeniach,

jakie może nieść za sobą obcowanie

Polecałabym jednak zapoznanie się

nią w formie książkowej. Interpretacja

tekstów przez Joannę Kruk pozostawia

wiele do życzenia: lektorka czyta jakby

się spieszyła – owszem, wyraźnie, ale

momentami zbyt szybko i jakby zupełnie

nie koncentrując się na tym, co czyta.

Bohaterowie dialogów zdają się wypo-

wiadać wszystkie kwestie – bez względu

na to, czego ona dotyczą – z pretensją

w głosie. Nie lepsza jest też jakość na-

grania: słychać szumy, a momentami tuż

przed kolejnym opowiadaniem fragmenty

rozmów ze studia nagraniowego. Skoro

jednak antologia ukazała się u nas jedy-

nie w formie audiobooka, trzeba się i tym

zadowolić. Naprawdę warto.

TEN AUDIOBOOK KUPISZ NA WWW.GRABARZ.ZIXO.PL

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: