junior sam w domu albo oskar de la mancha, rycerz nieasertywnego oblicza i ludzie, których lubię najmniej full scan.pdf

swobodnie z jednego momentu życia do innego, niech

Czytelnik nie czuje się zaskoczony. Moje życie w moich

oczach oraz moje życie w oczach innych to dwie zupeł-

nie różne historie.

BRAK FRAGMENTU

S. 8

…jedyną pociechą jest to dla mnie to, że w momencie,

gdy ktoś będzie czytał te słowa, większość osób, o któ-

rych piszę, prawdopodobnie nie będzie już żyła.

BRAK FRAGMENTU

S. 55

…to właśnie wtedy zaczęło się gapienie. Pamiętam

dosyć dokładnie, kiedy zdarzyło się to po raz pierw-

szy. Miałem właśnie przepustkę z cyrku i spędzałem

czas z moimi braćmi. Siedzieliśmy w pokoju gdzieś

na Florydzie i graliśmy w jakąś grę wideo, kiedy coś

przyciągnęło mój wzrok. W oknie pojawiła się twarz.

Ponieważ szybko zniknęła z widoku, nie przejąłem się

tym i wróciłem do gry. Za chwilę pojawiła się jednak

znowu i tym razem była o wiele wyraźniejsza. Właściwie

nie była to jedna twarz, ale trzy. Przy naszym oknie stała

trójka dzieciaków w moim wieku. Wystarczył mi jeden

rzut oka, żeby ich rozpoznać. W ich oczach malowa-

ło się oszołomienie, szczęki opadły im, jak gdyby byli

postaciami z komiksu, a po chwili dali nura i śmiejąc

się, zaczęli uciekać. Moi bracia i ja upuściliśmy konsolę

wideo i podbiegliśmy do okna, żeby zobaczyć, co się sta-

ło, ale w tym momencie dzieci ile sił w nogach uciekały

już na swoich rowerkach.

Wtedy to zrozumiałem. Znałem tych chłopców.

Widziałem ich już wcześniej, u nas, w sąsiedztwie.

Nie pamiętałem ich imion, ale znałem ich. Mieliśmy

wspólnych kolegów. Kiedyś byliśmy tacy sami.

Od tego momentu wiedziałem, że nic już nie będzie

takie samo. Miałem inny zestaw reguł, swój własny, dotyczą-

cy tylko mnie.

BRAK FRAGMENTU

S. 98

— KA-CZU-CHY! KA-CZU-CHY! — wrzeszcze-

li, ile sił w płucach. Prawdziwy tłum fotoreporterów, trzy

albo cztery rzędy, skandował to, kiedy usiłowałem prze-

drzeć się przez ich szpaler przed nowojorską premierą

mojego najnowszego wieczoru cyrkowego. Wiedziałem,

czego chcieli — przecież robiłem to wcześniej tyle razy,

że w końcu straciłem rachubę (nie żebym dokładnie li-

czył). W całym tym morzu głosów ledwo byłem w stanie

usłyszeć, co mówili.

— Hej, hej, Małpik! Popatrz tutaj — dotarł

do mnie zdesperowany głos jednego z nich, stojącego

w ostatnim rzędzie.

— Te, Małpik, tańcz! Zatańcz kaczuchy — krzyk-

nął inny.

W pierwszym rzędzie dostrzegłem fotoreporte-

ra, który wydał mi się szczególnie napastliwy, jakby

był na niezłym haju albo zwyczajnie rąbnięty. Wrzesz-

czał: „KA-CZU-CHY!” tak długo i głośno, że jego głos

w końcu zamienił się ochrypły i bulgoczący warkot. Miał

czerwoną twarz i wydawało mi się, że zaraz eksploduje.

Uczestniczyłem w takich premierach już dziesiątki

razy. Byłem przekonany, że jest to dla mnie bułka z ma-

słem. Jednak tego wieczoru było inaczej, wyczuwałem

coś złego. Coś wisiało w powietrzu. I nagle wszystko

wokół mnie zaczęło wirować. Nie mogłem oddychać.

Fotoreporterzy wrzeszczeli tak głośno, że nie byłem

w stanie nawet myśleć. Flesze z aparatów były tak jasne,

że nic nie widziałem.

W momencie takim jak ten, szczególnie gdy jesteś

trzynastolatkiem, nie myślisz: „O, to interesujące, do-

padł mnie atak paniki”. Instynkt każe Ci raczej uciekać.

Chcesz biec, wynieść się z miejsca, w którym jesteś, tak

szybko, jak tylko się da — zanim pod Twoimi stopami

otworzy się wielka dziura i świat połknie Cię na zawsze.

Zrobiłem więc to, co kazał mi ucisk w żołądku: zaczą-

łem biec. Było mi wszystko jedno, co pomyślą o mnie ci

ludzie i jak bardzo jest to nieprofesjonalne — wszystko

jedno. Musiałem się stamtąd wyrwać. Natychmiast.

Powiedzmy oględnie, że tłum nie zareagował

współczuciem. W momencie, gdy dotarłem do foy-

er teatru, zanim jeszcze udało mi się złapać oddech,

z zewnątrz dobiegł mnie donośny chór pohukiwań

i gwizdów. Najwyraźniej nie uszczęśliwiłem fotorepor-

terów tym szybkim i nagłym wyjściem — no i zdaje się,

że mieli zamiar zapoznać z moim haniebnym czynem

resztę świata. Ale było mi wszystko jedno. Cały mój

umysł pracował pod dyktando instynktu samozacho-

wawczego i nie myślałem w tym momencie ani o mojej

karierze, ani o karierach jakichś podrzędnych paparazzi.

I wtedy opadło to na mnie jak fala: wstyd. Za-

cząłem przebiegać tłum wzrokiem. Zauważyłem parę

przyjaznych twarzy. Należały one do ludzi, których

zaprosiłem na mój wielki wieczór. Rodzina, przyjaciele,

wszyscy słuchali gwizdów dochodzących sprzed teatru,

w którym odbywała się premiera. Jak ja mogłem do tego

dopuścić? Jak oni mogli mi to zrobić na oczach wszyst-

kich, i to w mój wieczór?

W tym momencie poczułem klepnięcie w ramię.

To była młoda pani z działu reklamy nowojorskiego

cyrku.

— Wydaje mi się, że powinieneś tam wrócić —

szepnęła mi do ucha.

„Oczywiście, że nie” — pomyślałem. Po tym, jak

mnie potraktowali, po tym, jak poniżyli mnie na oczach

wszystkich, nie jestem im nic winien. Nie muszę im

niczego dawać.

Wtedy poczułem drugie klepnięcie w ramię. To był

mój ojciec. Nie powiedział ani słowa, ale wiedziałem,

czego chce. Jego wzrok rozkazywał mi tam wrócić.

To była moja praca — wrócić tam.

Spuściłem więc głowę, podniosłem ogon i pod-

szedłem do drzwi. Oczywiście, tłum fotoreporterów

nie przywitał mnie oklaskami. Wszyscy wrzeszczeli:

„KA-CZU-CHY! KA-CZU-CHY!”. No więc zatańczy-

łem kaczuchy, zdając sobie sprawę, że właśnie dobija-

ją ostatnią cząsteczkę radości, jaką sprawiała mi moja

praca.

Nigdy nie zapomnę tego wieczoru i tego, czego

mnie nauczył. Wstydu za nich — za to, co robili. Wstydu

za siebie — za to, że im na to pozwoliłem.

BRAK FRAGMENTU

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: