Wiera Iwanowna Krzyżanowska v5 Śmierć Planety t1.pdf

Wiera Iwanowna

Krzy˝anowska

Pi´cioksiàg ezotoryczny

dziewi´ciotomowy

Â M I E R å P L A N E T Y

Tom I

wydane przez

Powrót do Natury

Katolickie publikacje

80-345 Gdaƒsk-Oliwa ul. Pomorska 86/d

tel/fax. (058) 556-33-32

Spis rozdzia∏ów

Rozdzia∏ I

str - 2

Rozdzia∏ II

str - 8

Rozdzia∏ III

str - 14

Rozdzia∏ VI

str - 21

Rozdzia∏ V

str - 28

Rozdzia∏ VI

str - 35

Rozdzia∏ VII

str - 44

Rozdzia∏ VIII

str - 53

Rozdzia∏ IX

str - 63

Â M I E R å

P L A N E T Y

TOM I

R O Z D Z I A ¸ I

Pod kamiennym olbrzymem staro˝ytnej piramidy wtajemniczenia, ukry∏ si´ niewiadomy i nigdy nie-

osiàgalny dla zwyk∏ych Êmiertelników, podziemny Êwiat. ˚yjà tam jeszcze resztki staro˝ytnego Egiptu

i przechowujà si´ skarby jego wielkich nauk, os∏onione jak dawniej tajemnicà i ukryte przed oczyma cie-

kawych; jak i w czasach, kiedy narody krainy Kemi czci∏y jeszcze swoich kap∏anów, a faraon prowadzi∏

zwyci´skie wojny z sàsiadujàcymi krajami. Kap∏ani i faraoni kolejno spocz´li w swoich podziemnych gro-

bowcach; wszechmocny czas niszczy∏ i przekszta∏ca∏ staro˝ytnà cywilizacj´. Powoli inne narody i inne

wierzenia zacz´∏y rozkwitaç w Egipcie. I nikt nigdy nie podejrzewa∏by, ˝e ca∏e rzesze zagadkowych lu-

dzi, którzy prze˝yli ju˝ wiele setek lat, od czasów kiedy zaledwie zacz´∏y ukazywaç si´ i wyrastaç cu-

downe gmachy, których ruiny wzbudzajà dziÊ tyle podziwu - ˝yjà w tym bajkowym schronisku, chroniàc

ze czcià ubiór, obyczaje i wszystkie zewn´trzne obrzàdki wiary, w której si´ urodzili.

Wzd∏u˝ d∏ugiego podziemnego kana∏u, ciàgnàcego si´ mi´dzy Sfinksem w Gizeh, a piramidà, cicho

Êlizga∏a si´ ∏ódka ze z∏oconym dziobem ozdobionym kwiatem lotosu.

Ciemnolicy Egipcjanin, który zdawa∏o si´, ˝e zszed∏ z jakiegoÊ staro˝ytnego fresku - powoli wios∏o-

wa∏, a dwaj m´˝czyêni w aureoli rycerzy Graala, stojàc w ∏ódce, w zadumie oglàdali po∏o˝one po obu

stronach kana∏u otwarte sale, gdzie widaç by∏o pochylonych nad sto∏ami i zaj´tych pracà nieznanych, ta-

jemniczych uczonych.

Kiedy ∏ódka przybi∏a do podnó˝a schodów, liczàcych zaledwie kilka stopni, przybyszów powita∏ po-

wa˝ny starzec w d∏ugiej, bia∏ej, p∏óciennej tunice i klaffie; z∏oty znak na piersiach i trzy oÊlepiajàcego bla-

sku promienie nad czo∏em, wskazywa∏y na wysoki stopieƒ maga.

Supramati! Dachirze! Drodzy bracia moi, witam was w naszym schronisku. Po prze˝ytych doÊwiad-

czeniach ziemskich, wzmocnicie swoje si∏y w nowej pracy i wzbogacicie si´ nowymi odkryciami w nie-

skoƒczonym obszarze absolutnej wiedzy.

- Pozwólcie objàç was po bratersku i przedstawiç niektórym z nowych przyjació∏ - doda∏ po chwili

serdecznie.

Podesz∏o kilku hierofantów i uca∏owa∏o nowoprzyby∏ych. Po krótkiej pogaw´dce, s´dziwy mag rzek∏:

Pójdêcie bracia, oczyÊcie si´ i odpocznijcie, dopóki wam nie wska˝à przygotowanego pomieszcze-

nia. A kiedy na ziemi pierwszy promieƒ RA oÊwieci, horyzont, b´dziemy oczekiwaç was w domu s∏u˝by

Bo˝ej, którà jak wam obu wiadomo, wype∏niamy wed∏ug obrzàdku naszych ojców.

Na dany przez hierofanta znak, zbli˝yli si´ dwaj m∏odzi adepci, skromnie trzymajàcy si´ dotychczas

na uboczu, i poprowadzili przyby∏ych goÊci.

Przeszli najpierw d∏ugi i ciasny korytarz, po czym zacz´li schodziç po kr´tych i wàskich schodach,

prowadzàcych do drzwi ozdobionych g∏owà sfinksa z niebieskimi lampami zamiast oczu.

Drzwi te prowadzi∏y do wielkiej okràg∏ej sali, w której znajdowa∏y si´ naukowe i magiczne instrumen-

ty oraz aparaty; w ogóle by∏o tam wszystko, co powinno si´ znajdowaç w laboratorium wtajemniczone-

go.

Z trojga drzwi, widocznych w owej sali, jedne prowadzi∏y do niewielkiego pokoju z kryszta∏owà wan-

nà, nape∏nionà b∏´kitnawo-przeêroczystà wodà, wyciekajàcà ze Êciany. Obok na taboretach le˝a∏y p∏ó-

cienne ubrania i pasiaste klaffy. Dwoje pozosta∏ych drzwi wiod∏o do zupe∏nie jednakowych komnat.

W ka˝dej z nich znajdowa∏a si´ poÊciel z jedwabnymi poduszkami oraz rzeêbione meble; umeblowanie

komnat, wyglàdem swoim przypomina∏o niewàtpliwie zamierzch∏à przesz∏oÊç.

Okna zas∏oni´te by∏y zas∏onà z ci´˝kiej b∏´kitnej materii, obszytej z∏otymi frendzlami; przy ka˝dym

z nich sta∏ okràg∏y stó∏ i dwa krzes∏a; wielki rzeêbiony kufer pod Êcianà wskazywa∏, ˝e przechowywano

w nim odzie˝, a zaÊ na pó∏kach, ustawionych wzd∏u˝ Êcian stosami le˝a∏y zwoje staro˝ytnych papiru-

sów.

Supramati i Dachir przede wszystkim wzi´li kàpiel; nast´pnie, przy pomocy m∏odych adeptów, prze-

brali si´ w nowe p∏ócienne tuniki, ozdobione pasami z magicznych kamieni, na piersiach zawiesili z∏ote

znaki, a na g∏owy w∏o˝yli odpowiednie ich godnoÊci klaffy. Obecnie, w tych staro˝ytnych szatach wyda-

wali si´ wspó∏czesnymi tego przedziwnego otoczenia, w którym si´ znaleêli.

- Przyjdziesz do mnie bracie, kiedy b´dzie potrzeba - powiedzia∏ Supramati do adepta, siadajàc na

krzeÊle ko∏o okna.

Dachir równie˝ odszed∏ do swego pokoju, jakby obaj czuli nieokreÊlonà potrzeb´ samotnoÊci i spo-

koju. Dusze ich przygniata∏ jeszcze ci´˝ar ostatnich lat ˝ycia w Êwiecie i t´sknota za czymÊ, co chocia˝

ju˝ przezwyci´˝yli, lecz co jednak˝e, w niedajàcy si´ okreÊliç sposób, ciàgn´∏o ich ku sobie: - dziecko

i ˝ona.

Wychodzàc z pokoju adept odrzuci∏ zakrywajàcà okno zas∏on´, a Supramati, westchnàwszy ci´˝ko,

wspar∏ si´ ∏okciami na stole.

Spojrzawszy w okno zerwa∏ si´, uderzony zadziwiajàcym i niezwyk∏ej pi´knoÊci widokiem; czegoÊ

podobnego nie widzia∏ jeszcze nigdy.

Przed nim rozpoÊciera∏a si´ g∏adka jak lustro, powierzchnia Êpiàcego jeziora; nieruchoma i modra

jak szafir woda by∏a kryszta∏owo-przeêroczysta; w oddali widnia∏ bia∏y portyk niewielkiej Êwiàtyni, otoczo-

nej drzewami z ciemnym, prawie czarnym ulistnieniem, przy czym najmniejszy nawet powiew wiatru nie

màci∏ ciszy.

Przy wejÊciu do Êwiàtyni, na kamiennym o∏tarzu gorza∏ wielki ogieƒ, który daleko rozlewa∏ swój

blask, podobny do ksi´˝ycowego, i pokrywa∏ nieruchomo Êpiàcà przyrod´, zupe∏nie jakby srebrzystà

krepà, cudownie ∏agodzàcà wszystkie ostroÊci konturów.

Lecz gdzie˝ jest sklepienie niebieskie tego zadziwiajàcego i cudownego obrazu przyrody? Supra-

mati podniós∏ oczy i ledwie dojrza∏ mieniàcà si´ w szarawej mgle, daleko w górze rozpostartà fioletowà

kopu∏´. Zachwyt jego przerwa∏ Dachir, który równie˝ zobaczy∏ ze swego okna ten sam obraz i przyszed∏

podzieliç si´ swoim odkryciem z przyjacielem, nie wiedzàc jeszcze, ˝e ten upaja si´ ju˝ tym czarujàcym

widokiem.

- Jaka˝, doprawdy, wielka ulga dla duszy - ten spokój i milczenie, jakby Êpiàcej a nieruchomej przy-

rody! Ile˝ nowych i niespodziewanych nawet tajemnic poznamy znów i zbadamy - rzek∏ Dachir, siadajàc.

Supramati nie zdà˝y∏ odpowiedzieç, gdy wtem nowe niezwyk∏e zjawisko wprawi∏o ich w takie zdu-

mienie, ˝e obaj równoczeÊnie wydali okrzyk zachwytu.

Od sklepienia b∏ysnà∏ i zaiskrzy∏ si´ szeroki, z∏oty promieƒ jaÊniejàcego Êwiat∏a, które wyraênie

oÊwietli∏o wszystko woko∏o.

- S∏oneczne promienie bez s∏oƒca? Skàd wychodzi∏, jak przenika∏ tu ten z∏ocisty promieƒ s∏oƒca -

nie mo˝na si´ by∏o domyÊleç.

W tej samej chwili da∏ si´ s∏yszeç oddalony, pot´˝ny i harmonijny Êpiew.

- To nie sà pienia sfer, lecz ludzkie g∏osy - zauwa˝y∏ Dachir.

- Popatrz, oto nasi przewodnicy jadà do nas ∏ódkà. A ty nie zauwa˝y∏eÊ, ˝e z twego pokoju jest wyj-

Êcie na jezioro? - doda∏, wstajàc; obaj przyjaciele skierowali si´ do wyjÊcia.

Lekka ∏ódê jak strza∏a sun´∏a po jeziorze i podp∏yn´∏a ku stopniom wiodàcym do Êwiàtyni, zbudowa-

nej na wzór egipskiego chramu w miniaturze.

By∏ tam ju˝ zgromadzony zespó∏ wtajemniczonych: m´˝czyêni w staro˝ytnych szatach, surowi i sku-

pieni i kobiety w bieli, ze z∏otymi przepaskami na g∏owach, Êpiewali przy akompaniamencie harf. Dziwne,

pot´˝ne melodie rozlega∏y si´ pod sklepieniem a powietrze by∏o przesycone przyjemnym aromatem.

Na Supramatim i jego przyjacielu wywo∏a∏o to nie dajàce si´ opisaç wra˝enie.

Zdawa∏o si´, ˝e tutaj i czas cofnà∏ si´ tak˝e o tysiàce lat; by∏ to ˝ywy obraz przesz∏oÊci, w której,

dzi´ki dziwnemu przypadkowi ich nieprawdopodobnego i dotychczasowego istnienia pozwolono im

wziàç udzia∏.

Kiedy umilk∏ ostatni dêwi´k ofiarnego hymnu, wszyscy obecni uformowali si´ w dwa rz´dy i ze

zwierzchnikiem na czele, sklepionà galerià przeszli do sali, w której przygotowano ranny posi∏ek.

Posi∏ek ten by∏ skromny, lecz wystarczajàco po˝ywny dla osób wtajemniczonych; sk∏ada∏ si´ z ciem-

nych chlebków, lekko rozp∏ywajàcych si´ w ustach, owoców, miodu, wina i bia∏ego, g´stego, zawiesiste-

go napoju, który zewn´trznym wyglàdem przypomina∏ Êmietan´.

Dachir i Supramati przeg∏odziwszy si´ w czasie podró˝y, zacz´li jeÊç z apetytem.

Zobaczywszy, ˝e Najwy˝szy Hierofanta, obok którego obaj siedzieli, spoglàda na nich; nieco zmie-

szany Dachir zauwa˝y∏:

- Nieprawda˝ Mistrzu, to wstyd, aby magowie okazywali taki apetyt?

Starzec uÊmiechnà∏ si´.

- Jedzcie, jedzcie, moje dzieci! Cia∏a wasze wyczerpa∏y si´ i wycieƒczy∏y w ciàg∏ym stykaniu si´

z t∏umem, który wyssa∏ z was ˝yciowà si∏´. Tu, w ciszy i samotnoÊci, wszystko to przejdzie. Po˝ywienie

nasze, wydobyte z atmosfery, czyste jest i wzmacniajàce; wchodzàce w jego sk∏ad cz´Êci materialne

przystosowane sà do naszego sposobu ˝ycia, a jeÊç nie jest grzechem, poniewa˝ cia∏o, nawet i nie-

Êmiertelnego, potrzebuje po˝ywienia.

Po skoƒczonym Êniadaniu Najwy˝szy Hierofanta zapozna∏ goÊci ze wszystkimi cz∏onkami zgroma-

dzenia.

- Przede wszystkim nieco odpocznijcie, moi przyjaciele - rzek∏ im na po˝egnanie.

- Dwa tygodnie poÊwi´çcie sobie na zwiedzanie i oglàdanie naszego schroniska, które obfituje w hi-

storyczne i naukowe skarby; nadto znajdziecie i poÊród nas wielu bardzo interesujàcych ludzi, z którymi

przyjemnie b´dzie wam pogaw´dziç. Nast´pnie obmyÊlimy wspólnie plan waszych zaj´ç, które b´dà do-

tyczy∏y innych przedmiotów, ni˝ u Ebramara, i z którymi jednak musicie si´ zaznajomiç.

Podzi´kowawszy Najwy˝szemu Hierofancie, Supramati i Dachir odeszli do swoich nowych przyja-

ció∏; w krótkim czasie zawiàza∏a si´ mi´dzy nimi doÊç o˝ywiona dyskusja. Po czym wszyscy cz∏onkowie

zgromadzenia rozeszli si´ do swoich zaj´ç, które trwa∏y a˝ do nast´pnego posi∏ku.

Pozosta∏ tylko jeden z magów, który ofiarowa∏ si´ pokazaç goÊciom po∏o˝enie miejscowoÊci i zazna-

jomiç ich z niektórymi kolekcjami staro˝ytnych zbiorów, jakie tu przechowywano. To zwiedzanie i oglà-

danie niezwykle zainteresowa∏o Dachira i Supramatiego, a objaÊnienia i opowiadania przewodnika o po-

chodzeniu piramidy, Sfinksa i chramu, pogrzebanych pod ziemià jeszcze w czasach pierwszych dyna-

stii, odkry∏o im dalekie horyzonty dotyczàce pochodzenia, w´drówek i rozproszenia ludzkoÊci.

Ilekroç przewodnik ilustrowa∏ swoje opowiadanie, pokazujàc im drogocenne przedmioty, liczàce ty-

siàce lat, jak np. pokrytà pismem metalowà blaszk´, tylekroç obaj magowie doÊwiadczali dziwnego

uczucia pobo˝nego zachwytu, chocia˝ dawno byli ju˝ oswojeni z oglàdaniem staro˝ytnoÊci.

Po wieczerzy Supramati i i Dachir rozeszli si´ do swoich pokojów, gdy˝ ka˝dy z nich odczuwa∏ po-

trzeb´ samotnoÊci. Dusza ich cierpia∏a jeszcze szarpana cielesnymi wi´zami, które w ciàgu kilku lat

przykuwa∏y ich do ˝ycia Êmiertelnej ludzkoÊci.

Tego wieczoru Dachir by∏ smutny i zadumany. Sk∏oniwszy g∏ow´ na r´kach siedzia∏ nieruchomy.

Odczuwa∏ dochodzàce do niego myÊli Edyty i t´sknota przygniata∏a go. Dotychczas nie zdawa∏ sobie

dok∏adnie sprawy ze swego przywiàzania do tych dwu istot, które podobnie jak ciep∏e promienie o˝yw-

czego s∏oƒca, mign´∏y w jego d∏ugim, dziwnym, trudnym i samotnym ˝yciu.

A w´ze∏ ten okaza∏ si´ teraz mocnym i nie mo˝na go by∏o zerwaç z ∏atwoÊcià. ZacieÊni∏ on i zwiàza∏

struny serca, które dêwi´cza∏y w obu kierunkach, podobne do elektrycznego przewodnika. To te˝ wy-

miana myÊli i uczuç nie ustawa∏a. Jak fale pieniàce si´ uderzajà o brzegi, tak i wzajemne myÊli ich ude-

rza∏y o siebie.

Dachir odczuwa∏ cierpienia Edyty, a ona znów, nie baczàc na koniecznoÊç, nie mog∏a pokonaç w∏a-

snych uczuç, nape∏niajàcych ca∏à jej istot´ i zag∏uszyç piekàcego bólu roz∏àki z ukochanym cz∏owie-

kiem.

Ebramar tak dobrze pozna∏ serce cz∏owieka – nawet serce maga, ˝e ˝egnajàc si´ z Dachirem za-

znaczy∏, i˝ dopóki czas i zaj´cia nie uspokojà w koƒcu zbola∏ej t´sknotà duszy, pozwala mu widywaç

Edyt´ z dzieckiem w magicznym zwierciadle, a nawet z nià rozmawiaç. W tej chwili przypomnia∏y si´

Dachirowi s∏owa Ebramara, Êpiesznie wi´c przeszed∏ do laboratorium.

Zbli˝ywszy si´ do wielkiego magicznego zwierciad∏a, wypowiedzia∏ formu∏y i nakreÊli∏ kabalistyczne

znaki.

Nastàpi∏o zwyk∏e zjawisko: powierzchnia instrumentu wzburzy∏a si´ i pokry∏a iskrami, a nast´pnie

mg∏a si´ rozproszy∏a i jak najdok∏adniej, poprzez wielkie okno ujrza∏ wn´trze jednej z sal himalajskiego

pa∏acu, w którym mieszka∏y siostry bractwa.

By∏ to obszerny, rozkosznie umeblowany pokój, w g∏´bi którego, oko∏o ∏ó˝ka z muÊlinowymi zas∏o-

nami, widoczne by∏y dwie ko∏yski przybrane jedwabiem i koronkami.

Przed niszà, w której sta∏ ocieniony krzy˝em z∏oty kielich rycerzy Graala, kl´cza∏a Edyta. Mia∏a na

sobie d∏ugà bia∏à tunik´, ubiór sióstr, a przecudnie rozpuszczone w∏osy owija∏y jà zupe∏nie jakby jedwab-

nym p∏aszczem.

Przepi´kna twarzyczka Edyty lekko poblad∏a i zalana by∏a ∏zami, a przed jej duchowym wzrokiem

unosi∏ si´ obraz Dachira. Lecz najwidoczniej walczy∏a z tà s∏aboÊcià, szukajàc w modlitwie wsparcia

i pomocy, aby zape∏niç pustk´ powsta∏à po odjeêdzie ukochanego cz∏owieka.

Mi∏oÊç przepe∏nia∏a ca∏à jej istot´, lecz uczucie to by∏o czyste, równie jak jej dusza; nie by∏o w nim

ani cienia zmys∏owoÊci; pragn´∏a tylko chocia˝by rzadko, widywaç ubóstwianego cz∏owieka, s∏yszeç

w ciszy nocnej g∏os jego i byç pewnà, ˝e on myÊli o niej i o dziecku.

G∏´boki poryw ciep∏a i wspó∏czucia opanowa∏ Dachira.

- Edyto! - wyszepta∏ cicho.

Pomimo, i˝ dêwi´k szeptanych s∏ów by∏ bardzo s∏aby, jednak duchowy s∏uch m∏odej kobiety pod-

chwyci∏ go ∏atwo; drgn´∏a i wsta∏a, odczuwszy obecnoÊç drogiej istoty.

W tej˝e chwili zobaczy∏a Êwiat∏o, formujàce postaç przy pomocy znanego jej magicznego zwiercia-

d∏a i w nim Dachira, uÊmiechajàcego si´ i wyciàgajàcego r´k´ na powitanie.

Z okrzykiem radoÊci podbieg∏a i równie˝ wyciàgn´∏a do niego r´ce, wtem jednak zatrzyma∏a si´

zmieszana i g´sty rumieniec obla∏ jej twarz.

- Moje myÊli przyzwa∏y ci´ Dachirze i byç mo˝e, przerwa∏y ci powa˝nà prac´.

– O! wybacz mi mój drogi, mojà nieprzezwyci´˝onà s∏aboÊç. W dzieƒ pracuj´ i z uporem walcz´

z szarpiàcà mnie t´sknotà; brakuje mi ciebie tak jak powietrza, którym oddycham: wydaje mi si´, ˝e jak

gdyby z tobà pozosta∏a cz´Êç mego jestestwa i cierpi´ z powodu tej otwartej rany.

Wszyscy sà tu dla mnie bardzo dobrzy; studiuj´ obecnie nowà nauk´ odkrywajàcà mi cuda! Lecz nic

mnie nie cieszy. Wybacz mi mojà s∏aboÊç, która czyni mnie niegodnà ciebie.

- Nie mam ci nic do zarzucenia, dzielna moja bohaterko - skromna Edyto. Równie jak ty, cierpi´

wskutek naszej roz∏àki; lecz musimy podporzàdkowaç si´ nieomylnemu prawu naszego przeznaczenia,

które nakazuje nam iÊç ciàgle naprzód i naprzód… Z czasem przeminie gwa∏townoÊç tej t´sknoty i wte-

dy b´dziesz o mnie myÊla∏a ze spokojnym uczuciem, oczekujàc naszego ostatecznego po∏àczenia si´.

A dzisiaj zjawi∏em si´ w tym celu, aby ci´ pocieszyç wiadomoÊcià, ˝e Ebramar pozwoli∏ mi widywaç si´

z tobà codziennie; b´d´ wi´c odwiedza∏ ciebie i dziecko w takich jak teraz cichych, dobrych chwilach.

B´dziemy ze sobà gaw´dzili, a ja postaram si´ byç twoim przewodnikiem i nauczycielem, uczyç ci´

i uspokajaç; ty zaÊ wiedzàc, ˝e znajduj´ si´ blisko, b´dziesz mniej cierpia∏a wskutek roz∏àki.

W miar´ jak mówi∏, czarujàca twarzyszka Edyty zupe∏nie si´ przemienia∏a: lekko wychud∏e policzki

pokrywa∏y si´ rumieƒcem, du˝e jej oczy b∏yszcza∏y szcz´Êciem, a g∏os dêwi´cza∏ radoÊcià.

- O! dobroç Ebramara naprawd´ jest bezgraniczna! Jak˝e mam mu dzi´kowaç za takà ∏ask´, która

powraca mi odwag´ i szcz´Êcie. B´d´ ˝y∏a teraz nadziejà ka˝dego nowego widzenia, a oglàdanie ciebie

b´dzie dla mnie nagrodà za ca∏odziennà prac´.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: