Wilbur Smith - Saga rodu CourteneyĂłw 04 - Plonacy brzeg.pdf - CYKL_Saga rodu Courteneyów - goszarda3

Wilbur Smith

PŁONĄCY BRZEG

PrzełoŜył ARTUR LESZCZEWSKI

Wilbur Smith

PŁONĄCY BRZEG

PrzełoŜył ARTUR LESZCZEWSKI

SREBRNA

SERIA

Tytuł oryginału THE BURNING SHORE

NR tNW. 48109

ISBN 83-7082-601-6

Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.

Warszawa 1994. Wydanie II Druk: Zakłady Wydawniczo-Poligraficzne „Concordia" w Rudzie

Śląskiej

Tę ksiąŜkę dedykuję Danielle Antoinette z wyrazami miłości

Mam nadzieję, Ŝe ze względu na opowiedzianą historię czytelnik wybaczy mi pewne nieścisłości w

chronologii.

Pozwoliłem sobie opóźnić wprowadzenie samolotu zwiadowczego Albatros do niemieckich sił

powietrznych i przyspieszyłem wybuch epidemii grypy z roku 1918 prawie o rok.

Autor

Słyszałem takŜe na płonącym brzegu Afryki Głodnego lwa wydającego okrutne ryki.

WILLIAM BARNES RHODES

Bombastes Furioso, akt IV

Michaela obudził nierówny łoskot artylerii.

KaŜdego ranka w ciemnościach ostatniej godziny przed świtem miał miejsce ten sam makabryczny

rytuał, w którym baterie dział obu armii składały pierwszą tego dnia ofiarę bogom wojny.

W namiocie panowała ciemność. Michael leŜał przykryty sześcioma wełnianymi kocami i przyglądał

się rozbłyskom dział prześwitującym przez płótno niczym niesamowita zorza polarna. Koce były zimne

i wilgotne jak ciało nieboszczyka, a deszcz nad głową bębnił o dach namiotu. Przenikliwe zimno kąsało

Michaela przez szorstką pościel, ale jednocześnie poczuł nieśmiały promyk nadziei. W taką pogodę nie

mogli latać.

Złudna nadzieja pierzchła jednak szybko, gdy Michael uwaŜniej wsłuchał się w łoskot dział. Po

odgłosie ognia zaporowego mógł ocenić kierunek wiatru — wiał z południowego zachodu, zagłuszając

swoim poświstem kakofonię salw. Michael, czując, jak przejmują go dreszcze, naciągnął koce pod

samą brodę. Jakby na potwierdzenie jego podejrzeń wiatr nagle ucichł. Rytmiczny stukot deszczu o

brezent najpierw zelŜał, a wreszcie zupełnie ustał. W zapadłej ciszy Michael słyszał, jak jabłonie w

sadzie ociekają wodą — po chwili silniejszy podmuch szarpnął gałęziami; drzewa otrząsnęły się

niczym spaniel wyskakujący na brzeg i zasypały dach namiotu gradem cięŜkich kropel.

Postanowił nie sięgać po złoty zegarek leŜący na postawionej obok łóŜka walizce, która słuŜyła mu

za stolik. I tak wiedział, Ŝe zbliŜa się pora lotu. Wsunął się głębiej pod koce i zaczął rozmyślać o

strachu. Lęk paraliŜował wszystkich, ale sztywne konwencje, według których zorganizowane było Ŝycie

lotników, i które ustalały zasady pilotowania samolotów oraz umierania, zabraniały mówić o

strachu — nie pozwalały wspominać o tym uczuciu nawet w najbardziej ogólnych słowach.

Jaka to byłaby ulga, pomyślał Michael, gdyby zeszłej nocy, kiedy siedzieli z Andrew przy butelce

whisky i omawiali zadania czekające ich następnego dnia, mógł powiedzieć: „Andrew, mam strasznego

cykora przed jutrzejszą akcją".

Uśmiechnął się w ciemnościach, wyobraŜając sobie zaambarasowaną minę przyjaciela po takim

oświadczeniu, ale wiedział dobrze, Ŝe Andrew boi się tak samo jak on. MoŜna to było poznać po jego

oczach i po drgającym nerwie w policzku, którego raz po raz musiał dotykać wskazującym palcem.

Wszystkie stare wygi miały wypracowane jakieś nawyki broniące ich przed lękiem: Andrew uspokajał

rozedrgany nerw dotknięciem palca i bez przerwy ssał pustą fifkę od papierosów jak dziecko smoczek.

Michael zgrzytał zębami przez sen tak głośno, Ŝe sam się budził w nocy od tego dźwięku, obgryzał

paznokieć kciuka i co kilka minut dmuchał na palce, jakby się poparzył czymś gorącym.

Strach doprowadzał ich z wolna do lekkiego szaleństwa i skłaniał do nadmiernego picia, które

stępiłoby reakcje kaŜdego normalnego człowieka. Jednak nie byli zwyczajnymi ludźmi i alkohol zdawał

się nie mieć na nich wpływu: nie pogarszał bystrości wzroku i nie opóźniał reakcji nóg kontrolujących

stery samolotu. Ci przeciętni ginęli w ciągu pierwszych trzech tygodni słuŜby, spadali na ziemię niczym

objęte ogniem drzewa w czasie poŜaru lasu lub rozbijali się o miękką, pooraną pociskami ziemię z siłą,

która łamała im wszystkie kości.

Andrew przeŜył czternaście miesięcy, a Michael jedenaście; o wiele więcej niŜ bogowie wojny

wyznaczyli ludziom latającym w tych kruchych konstrukcjach z metalu, drewna i płótna. Tak więc

wspólnie obijali się tu i tam w wolnym czasie, pili whisky oraz wszystkie inne trunki, jakie mieli pod

ręką, i śmiali się krótkim, wybuchowym śmiechem, a później, nad ranem, leŜeli zdrętwiali w łóŜkach,

nasłuchując odgłosów kroków.

Właśnie w tej chwili Michael usłyszał kroki — musiało być później, niŜ przypuszczał. Przed

namiotem Biggs wdepnął w kałuŜę i zaklął cięŜko, a jego buty wydały obsceniczny, chlupoczący

odgłos. Płomyk latarni z okrągłym szkiełkiem przenikał mętnym światłem przez płótno, gdy ordynans

otwierał klapę i wchodził do środka.

— Wspaniały poranek, sir. — Ton głosu Biggsa był pogodny i jednocześnie cichy, Ŝeby nie pobudzić

śpiących w sąsiednich namiotach oficerów, którzy tego ranka nie mieli wyznaczonych lotów. — Mamy

południowo-zachodni wiatr i niebo ślicznie się przeciera. Nad Cambrai widać juŜ gwiazdy.

Biggs postawił trzymaną w rękach tacę na walizce i zaczął krzątać się po namiocie, zbierając ubranie,

które Michael rozrzucił wieczorem na przejściu z desek.

— Która godzina?

Michael udał, Ŝe właśnie budzi się z głębokiego snu, przeciągając się i ziewając, Ŝeby tamten nie

domyślił się jego porannego strachu i aby w ten sposób sława Michaela nie doznała uszczerbku.

— Wpół do szóstej, sir. — Biggs poskładał ubranie i podszedł do łóŜka, Ŝeby podać mu kubek

gorącego kakao. — A lord Killigerran juŜ wstał i jest w mesie.

— Cholera, ten facet jest ze stali — jęknął Michael.

Biggs podniósł z ziemi puste butelki po whisky i ustawił je na tacy.

Chłopak wypił powoli kakao, patrząc jak ordynans przygotowuje, w miseczce krem do golenia, a

następnie staje przed nim z metalowym lusterkiem w jednej ręce i latarnią w drugiej, Ŝeby Michael

mógł się ogolić. Michael usiadł na łóŜku z kocami zarzuconymi na ramiona i sięgnął po brzytwę.

— Jak stoją zakłady? — zapytał, ściągając nozdrza i podnosząc palcem koniuszek nosa, Ŝeby dostać

się do górnej wargi.

— Stawiają trzy do jednego, Ŝe pan i major dostaniecie dziś swoje bez rachunku dla rzeźnika.

Michael otarł brzytwę, rozwaŜając stawkę. Prowadzący zakłady mechanik płatowcowy w randze

sierŜanta był przed wojną book-macherem na torach w Ascot i Aintree. SierŜant uznał, Ŝe istnieje jedna

szansa na trzy, iŜ Andrew lub Michael — albo obydwaj — będą martwi przed południem — bez

rachunku dla rzeźnika oznaczało, Ŝe nie będzie rannych.

— Nieco za wysoko mierzą, nie sądzisz, Biggs? — zapytał Michael. — Cholera, my obydwaj?

— Postawiłem na pana pół korony, sir — przyznał się Biggs.

— Dobrze zrobiłeś, Biggs, postaw za mnie piątkę.

Wskazał na skarbonkę z suwerenami, która stała obok łóŜka, a Biggs wyjął z niej pięć złotych

krąŜków i schował do kieszeni. Michael zawsze stawiał na siebie samego. W tych warunkach nie moŜna

było mówić o źle ulokowanych pieniądzach: nawet jeśliby przegrał, to i tak nic nie tracił.

Biggs ogrzał spodnie od munduru nad lampą i pomógł mu się w nie wcisnąć. Michael wsunął nocną

koszulę do środka, a Ŝołnierz przystąpił do skomplikowanej procedury opatulania pilota warstwami

ubrania przed lodowatym zimnem, jakie panowało w otwartym kokpicie. Na koszulę załoŜył mu

jedwabną kamizelkę, następnie grubą wełnianą kurtę, jakich uŜywają rybacy, skórzaną kurtkę i

wreszcie oficerski płaszcz z obciętymi połami, Ŝeby nie zaplątały się w stery.

Po całej tej operacji Michael był tak wypchany ubraniami, Ŝe nie mógł się schylić, aby załoŜyć buty.

Biggs ukląkł i naciągnął mu jedwabne skarpetki na gołe stopy, potem dwie pary wełnianych

myśliwskich skarpet i wreszcie wysokie buty ze skóry kudu, które Michael przywiózł z Afryki. Miękkie

podeszwy butów pozwalały lepiej wyczuwać stery. Kiedy Michael wstał z łóŜka, jego szczupłe, silne

ciało było zupełnie bezkształtne pod kilkoma warstwami ubrania, a ramiona sterczały na boki jak u

pingwina. Biggs przytrzymał dla niego połę namiotu i ruszył przodem z latarnią, oświetlając drogę po

chodniku z desek prowadzącą przez ociekający wodą sad do kantyny.

Mijając ciemne namioty ustawione pod jabłoniami, Michael słyszał delikatne kaszlnięcia i

poruszenia. Nikt juŜ nie spał i pozostali piloci nasłuchiwali kroków, modląc się za niego, a niektórzy

pewnie cieszyli się, Ŝe to nie oni muszą lecieć tego ranka przeciwko balonom.

Gdy wyszli z sadu, Michael zatrzymał się na chwilę. Wiatr toczył ciemne chmury na północ i na

niebie pojawiały się małe punkciki gwiazd, blednąc w pierwszych promieniach wstającego słońca. Po

tylu miesiącach Michael nie przyzwyczaił się jeszcze do północnego nieba; potrafił juŜ rozpoznać

niektóre konstelacje, ale w niczym nie przypominały mu one ukochanych gwiazd południa: Wielkiego

KrzyŜa, Achernara, Argusa i innych. Opuścił wzrok i ruszył niemrawo za Biggsem i migoczącą latarnią.

Kantyna eskadry znajdowała się w zrujnowanej chaumiere robotników, którą Ŝołnierze odnowili i

pomalowali, a takŜe załoŜyli na podziurawiony słomiany dach nowy brezent. Wnętrze było przytulne i

ciepłe.

Biggs zatrzymał się przy drzwiach.

— Zatrzymam dla pana te piętnaście funtów z wygranej, jak pan wróci, sir — mruknął cicho.

Biggs nigdy nie Ŝyczył mu szczęścia przed lotem, gdyŜ według przesądu pilotów nic bardziej nie

sprowadzało pecha.

Na kominku paliła się wesoło kłoda drzewa, a major Andrew Killigerran siedział przed Ogniem z

nogami opartymi o krawędź kraty. Oprócz niego był jeszcze słuŜący, który właśnie uprzątał talerze.

— Owsianka, chłopcze — Andrew wyjął fifkę z ust i przywitał Michaela — z masłem i z cukrem.

Śledzie ugotowane w mleku...

Michael aŜ się wzdrygnął.

— Zjem po powrocie.

Jego zaciśnięty ze strachu Ŝołądek zaprotestował kolejnym skurczem na zapach wędzonych tuszek

śledzi. Dzięki pomocy wujka ze sztabu generalnego Andrew zaopatrywał eskadrę w najlepsze wiktuały,

jakie mógł zapewnić jego majątek: szkocką wołowinę, kuropatwy, łososie, dziczyznę w sezonie, jajka,

sery, konfitury i owoce, a zwłaszcza cudowną słodową whisky o trudnej do wymówienia nazwie, która

pochodziła z rodzinnej gorzelni.

— Kawa dla kapitana Courteneya! — zawołał Andrew do kaprala, a kiedy ten podszedł z kubkiem

kawy, sięgnął do kieszeni kurtki, wyjął z nidj srebrną piersiowkę z wielkim Ŝółtym kieliszkiem

nałoŜonym na kortk i wlał sporą miarkę alkoholu do parującego napoju.

Michael zatrzymał pierwszy łyk w ustach, pozwalając, Ŝeby ostry smak napoju rozszedł się po

języku. Przełknął kawę i poczuł, jak alkohol rozgrzewa mu Ŝołądek i rozchodzi się przyjemnym

ciepłem po Ŝyłach.

Uśmiechnął się do przyjaciela.

— Cudowne — szepnął ochrypłym głosem i dmuchnął na końce palców.

— Woda Ŝycia, chłopcze.

Michael kochał tego wytwornego, nieduŜego męŜczyznę, jak nigdy nie kochał Ŝadnego człowieka —

bardziej niŜ własnego ojca, bardziej nawet niŜ wujka Seana, który przedtem był podporą jego Ŝycia.

Wilbur Smith - Saga rodu CourteneyĂłw 04 - Plonacy brzeg.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: