CD (antygen)

[edytuj]

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Antygen różnicowania komórkowego – określany w skrócie jako CD jest standardem używanym w celu identyfikacji molekuł na powierzchni komórek. CD mogą działać na wiele sposobów, spełniając często funkcje receptora bądź ligandu (związku aktywującego receptor). Zainicjowana przyłączeniem ligandu do receptora kaskada sygnałowa zmienia zachowanie komórki. Istnieją również CD nie odgrywające roli w sygnałowaniu komórkowym, posiadają za to szereg innych funkcji, jak na przykład odpowiadają za adhezję komórkową. W przybliżeniu występuje około 250 różnych protein klasy CD.[1]

Nomenklatura CD została zaproponowana i przyjęta na pierwszym międzynarodowym warsztacie i konferencji na temat rozróżnienia ludzkich antygenów leukocytarnych 1st International Workshop and Conference on Human Leukocyte Differentiation Antigens (HLDA), która odbyła się w Paryżu w 1982 roku.[2][3] System ten powstał z myślą o klasyfikacji przeciwciał monoklonalnych (mAbs) produkowanych przez różne laboratoria na całym świecie. Przeciwciała te skierowane są przeciw różnym epitopom znajdującym się na powierzchni leukocytów Od tamtej pory system rozszerzył się na inne typy komórek, a obecnie zidentyfikowano ponad 320 cząstek CD. Zaproponowanej cząsteczce powierzchniowej przypisuje się numer CD jeśli wykażemy że dwa specyficzne przeciwciała monoklonalne (mAb) połączą się z tą cząstką. Jeśli molekuła nie została dobrze scharakteryzowana lub też przyłącza tylko jeden typ mAb zwykle otrzymuje oznaczenie tymczasowe „w” (jak np. „CDw186”).

Inne zastosowania [edytuj]

Istotnym jest zaznaczenie, iż mimo że cząsteczki CD są bardzo użytecznym narzędziem pozwalającym określić typ komórki z jaką mamy do czynienia, to nie występują one na powierzchni komórek jedynie w tym celu. Mimo że większość funkcji odkrytych CD nie została do końca poznana, wiemy że posiadają one niezwykle ważne funkcje. W odniesieniu do przytoczonych wcześniej molekuł CD4 i CD8 - cząsteczki te są niezbędne dla rozpoznawania antygenu.

Rozróżnianie CD. (Podpisy po niemiecku)

System CD jest powszechnie wykorzystywany do oznaczania markerów komórkowych umożliwiających rozpoznanie rodzaju komórki na podstawie cząstek obecnych na jej powierzchni. Markery te są często używane do przypisania komórkom właściwych im funkcji immunologicznych. Podczas gdy używanie pojedynczej cząstki CD do identyfikacji subpopulacji komórek jest rzadkością (choć kilka przypadków istnieje), to już łącząc kilka konkretnych CD w zbiór pozwala nam dokładnie określić z jaką dokładnie komórką mamy do czynienia.

Cząstki CD używane są również przy sortowaniu komórek z zastosowaniem różnych metod – między innymi cystometrię przepływową (FACS). Populacje komórkowe są z reguły definiowane użyciem symbolu '+' lub '–', aby wskazać czy dana frakcja komórek wykazuje daną cząsteczkę CD na swojej powierzchni. Na przykład "CD34+, CD31–" oznacza komórkę na której powierzchni znajduje się cząstka CD34 ale brak CD31. Powyższa kombinacja odnosi się do markerów obecnych na powierzchni komórek macierzystych ale nieobecnych na przykład na powierzchni śródbłonka.

Dwie powszechnie używane cząstki CD to CD4 i CD8 - pierwsza charakteryzująca limfocyt T pomocniczy (T helper) oraz druga dla limfocytu T cytotoksycznego. Powyższe cząsteczki definiuje się w połączeniu z CD3 ponieważ niektóre inne leukocyty również wykazują ekspresję CD4 czy CD8 - np niektóre makrofagi posiadają na swojej powierzchni niewielkie ilości CD4 Komórki dendrytyczne (DC) posiadają na swojej powierzchni wysokie stężenie CD8. Wirus HIV przyłącza się do komórek posiadających na swojej powierzchni CD4 – będą to zatem przede wszystkim komórki T pomocnicze oraz makrofagi. Liczebność komórek posiadających na swojej powierzchni CD 4 i CD8 jest często używana do monitorowania progresji infekcji wirusem HIV.