Nowy_Film_Angielski.doc

NOWE KINO ANGIELSKIE:

PISARZE® MŁODZI GNIEWNI:

·  Ludzie zapowiadający nadejście prze­miany we współczesnej angielskiej sztuce:

Ø      John Osborne:

-          Inicjator i przewodnik „gniewnej” literatury i filmu

-          Autor sztuk teatralnych: Miłość i gniew i Music Hall

-          Maj 1956- premiera sztuki Miłość i gniew® pojawia się nowy bohater- cechuje go frustracja, jest człowiekiem wykształconym, intelektualistą, zajmującym się  niegodziwymi zajęciami

Ø      John Braine® Wielka Kariera(Miejsce na górze)

Ø      Colin Wilson® Outsider -esej filozoficzno-społeczny, który stał się re­welacją sezonu

Ø      Shelagh Delaney® Smak miodu

Ø      Alan Silitoe® Samotność długodystansowca

·         Na podstawie utworów tych ludzi były tworzone filmy nowego kina

·         Twórczość ich wyraża się poprzez różnorodne, często nawet kontrastowe środki ekspresji, różne konwencje i obiera niejednakowe kierunki poszukiwań

·         We wszystkich tych utworach literackich mieści się bogata materia problemów społecznych —  to decyduje o sympatii; twór­ców filmowych dla „buntowniczych" powieści.

·         Zaatakowali z pasją filisterstwo i bezruch spo­łeczeństwa, a szczególnie letarg intelektualny, w jakim pogrążone było kon­serwatywne, kastowe królestwo.

MANIFEST® DECLARATION (1957):

·         Lindsay Anderson, Stuart Holroyd, Billy Hopkins, Doris Lessing, John Osborne, Kenneth Tynan, John Wain, Colin Wilson — przedstawiciele no­wej generacji artystycznej - zabrali głos na temat współczesnej im cywili­zacji i roli pisarza w społeczeństwie.

·         Każde z zamieszczonych w DEKLARACJI wystąpień było przede wszystkim indywidualną wypowiedzią autora. Każde obejmowało inny teren zainteresowań - od filozoficznych refleksji Wilsona, Hopkinsa i Holroyda do rozważań aktualnych, polityczno-społecznych Andersona.

·         Wyraz opozycji wobec stagnacji społecznej i zastanej formacji kulturowej® wy­rażają niezadowolenie z istniejącego stanu rzeczy bez określenia wła­snych pozytywnych ideałów.

FREE CINEMA:

·         Prekursor Free Cinema® Humphrey Jennigs, do­kumentalista, którego utwory datujące się z lat 1941-1945 opowiadały przeżywaniu wojny przez angielskie społeczeństwo.

Ø      Posłuchaj głosu Anglii, Wybuchły pociski® Pokazywały wydarzenia wojenne poprzez pryzmat społecznego, ogólnonarodowego wysiłku, w którym nie ma bohaterstwa na pokaz a jest heroizm dnia codziennego; poprzez realistyczny rysunek pracy niby wciąż takiej samej a w istocie skoncentrowanej przeciw wro­gowi.

Ø      Poetycki klimat, wyróżniający filmy Jennigsa, nie ma w sobie nic z retoryki; jego różnorodna obserwacja, ukazująca ludzi poprzez gesty, spojrzenia, detale, nie chce być sentymentalną idealizacją.

Ø      Jennigs wydobył z kronikalnego tworzywa moment zwykłości, zasługujący na uwagę filmowca — nadał tej zwykłości artystyczny walor.

Ø      O wpływie tego przed­wcześnie zmarłego reżysera na nowy film dokumentalny napisze Anderson z największym uznaniem: w polu zainteresowań Jennigsa i w charaktery­stycznych dla niego sposobach opisu zobaczy zapowiedź odnowy filmo­wego dokumentu

·         Przedsięwzięciu patronował British Film Institute — instytucja skupiająca krytyków i reżyserów takich jak Lindsay Anderson i Karel Reisz; teoretyków i socjologów filmu z Davidem Robin­sonem i Paddy Whanelem na czele. Miejscem „wybuchu rewolucji" był National Film Theatre, kino pozostające w gestii British Film Institute, przeznaczone dla projekcji filmów archiwalnych, odtąd stały teren spot­kań młodych filmowców z ich publicznością.

·         Ruch Free Cinema rozwijający się żywiołowo, realizowany przez zapaleńców i fanatyków kina, studentów uczelni artystycznych i fachowców filmowych, ludzi pióra stojących po raz pierwszy za kamerą (jak autor książki o montażu filmowym Karel Reisz) i realizatorów manifestujących w druku swoje poglądy teoretyczne (jak Walter Lasally, późniejszy słynny operator) — ten ruch stworzył podwaliny nowego kina fabularnego.

·         Free Cinema z autentycznego wyboru narzuciło sobie odpowiedzialność społeczną

·         Artyści Free Cinema zapomnianymi śladami Griersona i Wrighta, Eltona i Jennigsa:

-          Wychodzą z kamerą na ulicę

-          Wtapiają się w angielski dzień powszedni

-          Obserwują ludzi przy ich codziennych czynnościach, konfrontują sferę prywatności z fenomenami życia zbiorowego.

-          Posługują się najchętniej konwencją dokumentalną

-          Potencjalnym bohate­rem każdego z tych filmów jest pierwszy z brzegu przechodzień

-          Scenerią jest szara ulica West Endu, uboższej dzielnicy Londynu, zagracone nadbrzeże Tamizy, tandetny luna­park, zadymiona sala któregoś z młodzieżowych jazz klubów

-          Poprzez wybór bohatera i pola obserwacji uwyraźniają się sympatie społeczne twórców Free Cinema - sympatie do zwykłego człowieka pracy, do młodzieży pocho­dzącej ze środowisk robotniczych, do ludzi nie wyniesionych przez spo­łeczeństwo, do wszystkich tych którzy zaprzeczają wyłączności życia „na górze".

·         W przeciwieństwie do pierwszych filmów fabular­nych nowego kina, dokument spod znaku Free Cinema nie demonstruje skrajnych postaw buntowniczych. Swoją inność określa przede wszystkim na płaszczyźnie wybranych przedmiotów obserwacji — realnych a nie fikcyjnych; powszechnych a nie elitarnych, ale także w dziedzinie języka -zdyscyplinowanego, precyzyjnego, funkcjonalnego wobec obrazowanej realności.

·         W roku 1957 w ramach Free Cinema zaprezentowano dwa zestawy fil­mów: tzw., drugi i trzeci program Free Cinema:

Ø      Kraina marzeń ,Lindsay Anderson®film pochodzący z roku 1953, sfinansowany został z prywatnych funduszów reżysera

-          Reportaż

-          Miejscem akcji jest modna, letniskowa miejscowość nadmorska Brighton, obiektem obserwacji — wesołe miasteczko, tłumnie odwiedzane przez publiczność. Właśnie ten „jarmark cudów" jest tytułową „krainą marzeń".

-          Między miasteczkowymi maga­zynami atrakcji, wśród barów i automatów, przy natrętnym akompania­mencie nadawanych z głośnika szlagierów snuje się tłum na przemian podniecony, otępiały od agresji wrażeń, znudzony. Kamera podpatruje jak ten tłum mechanicznie odbiera ofiarowane mu podniety.

-          Wszystko jest pospolite, wyświechtane, nieoryginalne; kamera kompromituje w każdym punkcie miasteczka jego pretensje do niezwykłości.

-          W tandet­nej „krainie marzeń" jedynym ewenementem okazuje się źródło wstydliwej namiętności i dwuznacznego zadowolenia — w świecie pozoru i imitacji jedyną realnością jest to, co nieludzkie(wystawa tortur).

-          Film Andersona chropawy w faktu­rze, ze swoją fragmentaryczną narracją i z prowokującym kontrapunktem dźwiękowym - wykracza poza ambicję zwykłego reportażu, chce dać syn­tetyczny, zjadliwy komentarz do współczesnej obyczajowości.

Ø      Razem® etiuda wyreżyserowana przez studentkę malarstwa, Włoszkę Lorenzę Mazetti

-          Bohaterowie są głuchoniemi — ich świat zwęża się do miniaturowej płaszczyzny jedynie wspólnych, niemożliwych do oddania przeżyć.

-          Kamera rejestruje ich dzień powszedni: ranek w tandetnym hoteliku, gdzie spiesznie połyka się posiłek, drogę do pracy, zamglony, zadymiony port, poobiedni kufel piwa w knajpie na przedmieściu, wyprawę na targowy jarmark, powrót do domu nad brzegiem Tamizy, tułaczkę w pustej przestrzeni wojennych gruzów i rozwalisk, wreszcie z powrotem niby-dom.

-          Milczenie pokrywa te wszystkie obszary, które dla normalnego świata są zwyczajnym źródłem podniet - pospieszny ruch, gwar, wesołość okrążają bohaterów, ale ich nie integrują. Z całości świata dociera do nich tylko fragment; zamiast naturalnego wyglądu rzeczywistości - jej mimowolna karykatura

-          Bohaterowie poruszają się przez cały czas wśród bezimiennych twarzy i sylwetek, nie porozumiewają się z nikim, nie wzbudzają żadnego innego zainteresowania poza okrutnym zaintere­sowaniem dzieci przedrzeźniających ich kalectwo, odmienność zachowania i języka.

-          Jeden z boha­terów zginie w finale przypadkową i głupią śmiercią, zawinioną przez dziecko.

-          Film Lorenzy Mazetti, krę­cony w realnych londyńskich plenerach, przy udziale mieszkańców East Endu, podpatrywanych przez kamerę z tym samym dążeniem do auten­tyczności

-          Wybór bohaterów ma tutaj akcentować samotność powszechnie odczu­waną. Akcja prowadzona z krytycznego dystansu ma uczulić wrażliwość widza na mechaniczną tępotę i „osobność" codziennego, bezrefleksyjnego życia.

Ø      Mama nie pozwala, Karel Reisz i Tony Richardson, powstały dzięki poparciu Funduszu Eksperymentalnej Produkcji.

-          Reżyserzy wchodzą ze swoją kamerą do młodzieżowego klubu jazzowego w jednej z pery­feryjnych dzielnic wielkiego Londynu, w środowisko młodzieży pracującej w najrozmaitszych, najprostszych zawodach. Bohaterów poznajemy jeszcze w ich miejscach pracy: w biurach, magazynach, sklepach, gdzie są oni szeregowymi pracownikami. Później z różnych stron nadjeżdżają do swo­jego klubu, zbierają się w niewielkim pomieszczeniu, wypełnionym przez taniec i muzykę. Odtąd rozpoczyna się dla nich jak gdyby drugi dzień, wywołany ulubioną melodią

-          Zabawa jest najpierw momentem jednoczącym, bo każdy z tych chłopców i każda z dziewcząt odnajduje się w kręgu zainteresowań i sympatii zrozumiałych przez innych. Później ...