Heyer Georgette - Rozterka.pdf - Heyer Georgette - cymmes

Georgette Heyer

Rozterka (False Colours)

PrzełoŜyła Magdalena Słysz

Kiedy najęty powóz skręcił w Hill Street, minęła godzina druga

i - jak bezbarwnym tonem obwieścił straŜnik miejski,

przemierzający swoją trasę wokół Berkeley Sąuare - była piękna

noc. KsięŜyc w pełni wędrował po bezchmurnym niebie, przy-

ćmiewając blask latarni ulicznych, nawet na Pall Mail, jak

zauwaŜył samotny podróŜny, gdzie lampy naftowe zastąpiono juŜ

gazowymi. SłuŜący z kagankami w dłoniach, powozy i światło

wylewające się z otwartych drzwi po wschodniej stronie Berkeley

Sąuare - wszystko to świadczyło, Ŝe jeszcze nie wszyscy człon-

kowie londyńskiej socjety wyjechali ze stolicy; niemniej jednak w

ostatnich dniach czerwca sezon towarzyski dobiegał końca i

podróŜny nie był zaskoczony widząc, Ŝe na Hill Street nie ma

Ŝywej duszy. Nie zdziwiłby się takŜe, gdyby z drzwi pewnego

domu po północnej stronie ulicy zdjęto juŜ kołatkę, lecz kiedy

powóz się zatrzymał, szybkie spojrzenie upewniło go, Ŝe na

szczęście tak nie jest: miejska rezydencja lorda Denville'a nie

została zamknięta na lato. PodróŜny, młody męŜczyzna w polskim

płaszczu z pasem i chwostami oraz płaskim kapeluszu, zeskoczył

z powozu, wytaszczył ze środka pękaty sakwojaŜ, postawił go na

bruku i wyjął pugilares. Zapłaciwszy forysiom, ujął sakwojaŜ,

podszedł po schodach do drzwi frontowych i pociągnął Ŝelazny

uchwyt dzwonka.

Zanim przebrzmiały ostatnie echa tego wezwania, powóz

odjechał, lecz nikt nie zareagował na dzwonek. PodróŜny jeszcze

raz, tym razem energiczniej, pociągnął za sznurek. Dzwonienie

dało się słyszeć gdzieś w dolnej części domu, ale po kilku

G EORGETTE H EYER

minutach czekania młodzieniec stwierdził, Ŝe mimo wszystko nie

zdołał obudzić Ŝadnego ze słuŜących jego lordowskiej mości.

Zastanowił się nad tym przez chwilę. Było moŜliwe,

aczkolwiek mało prawdopodobne, Ŝe domownicy wyjechali z

Londynu nie zdjąwszy kołatki z drzwi ani nie zaryglowawszy

okien. Aby sprawdzić, czy rzeczywiście okiennice nie są

zamknięte, cofnął się na ulicę i zlustrował dom, stwierdzając, Ŝe

nie tylko Ŝadne z okien nie jest zaryglowane, lecz nawet jedno -

na parterze

- pozostawiono uchylone na kilka cali u góry. Było to, jak

wiedział, okno w jadalni; zręcznemu i zdeterminowanemu mło-

demu człowiekowi nietrudno było się tam wspiąć. Zrzuciwszy

więc z siebie płaszcz i upewniwszy się, Ŝe nie ma w pobliŜu

Ŝadnego stróŜa, który mógłby być świadkiem jego potajemnego

wtargnięcia do domu, młodzieniec zademonstrował bynajmniej

tym nie zainteresowanemu księŜycowi, Ŝe słynny pułkownik Dan

Mackinnon z Gwardii Coldsteamskiej ma godnego siebie rywala

w sztuce niebezpiecznej wspinaczki. Wielce szanownemu Chris-

topherowi Fancotowi jednak podobna myśl nie postała w głowie:

nie znał bowiem pułkownika Mackinnona, a wspięcie się na

upatrzony parapet nie było dla niego ani trudnym, ani niebez-

piecznym wyczynem. Potem tylko odsunął ku górze dolną część

okna i wskoczył do pokoju. JuŜ po kilku minutach pojawił się

w hallu, gdzie na marmurowym blacie stolika znalazł lampę

naftową płonącą nikłym ogniem, a obok niej nie zapaloną świecę

w srebrnym lichtarzu. Obrzuciwszy te przedmioty bystrym spoj-

rzeniem, pan Fancot skonstatował, Ŝe ich czcigodny właściciel

musiał powiedzieć słuŜbie, by na niego nie czekała. Kolejne

odkrycie - Ŝe frontowe drzwi nie były zamknięte na zasuwę

- utwierdziły go w tym przypuszczeniu. Kiedy wyszedł na ganek,

by wnieść swój bagaŜ do środka, pomyślał z rozbawieniem, Ŝe

gdy wreszcie gospodarz wróci do domu i zastanie w swym łóŜku

najmniej spodziewanego gościa, prawdopodobnie uzna, iŜ jest

znacznie bardziej pijany, niŜ mu się początkowo wydawało.

Z tą myślą, która, sądząc po łobuzerskim uśmiechu, sprawiła

mu niemałą uciechę, pan Fancot zapalił świecę od płomienia

lampy naftowej i skierował się w stronę schodów.

Szedł cicho na górę, trzymając w jednej dłoni świecę, w drugiej

R OZTERKA

sakwojaŜ, a płaszcz niosąc przewieszony na ramieniu. Nie

zdradził go Ŝaden skrzypiący stopień, lecz mimo to, kiedy minął

półpiętro, na górze otworzyły się drzwi i zabrzmiał przestraszony

głos:

- Evelyn, to ty?

Przybysz uniósł głowę i w blasku świeczki trzymanej wysoko

przez drobną dłoń ukazała mu się kobieca sylwetka otulona

obłokiem koronek, przytrzymywanych bladozielonymi

atłasowymi wstąŜkami. Spod uroczego nocnego czepka wysuwało

się kilka loków barwy dojrzałej pszenicy. DŜentelmen stojący na

schodach rzekł z uznaniem:

- Co za twarzowy czepek, moja droga!

Zjawa, do której zwrócił się w ten sposób, wydała westchnienie

ulgi i odrzekła ze śmiechem:

- Ty nieznośny chłopcze! Och, Evelyn, tak się cieszę, Ŝe juŜ

wróciłeś! Co cię tak długo zatrzymało? Umierałam z niepokoju!

W oczach młodzieńca pojawił się wesoły błysk, ale powiedział

głosem, w którym pobrzmiewał głęboki wyrzut:

- Daj spokój, mamo...!

- Łatwo ci mówić „daj spokój, mamo" - odparła - ale skoro

solennie przyrzekłeś nie wrócić ani o dzień później niŜ... - Urwała

patrząc na niego z nagłą podejrzliwością.

Postawiwszy sakwojaŜ, dŜentelmen zrzucił z ramienia płaszcz,

zdjął kapelusz i przeskakując po dwa stopnie naraz, zbliŜył się do

niej, mówiąc z jeszcze większym wyrzutem:

- AleŜ, mamo! Jak moŜesz być tak niewyrozumiałą rodzicielką?

- Kit! - zawołała jego „niewyrozumiałą" rodzicielka stłumio-

nym głosem. - Och, mój drogi, kochany synu!

Wziąwszy w ramiona swą owdowiałą matkę, pan Fancot

serdecznie ją uściskał, lecz rzekł Ŝartobliwie:

- Co za wierutne kłamstwo! To nie ja jestem twoim

ukochanym

dzieckiem!

Stając na palcach, by pocałować syna w szczupły policzek, i

ulewając kroplę wosku z przechylonej świecy na rękaw jego

surduta, lady Denville odparła z godnością, Ŝe nigdy nie wyróŜ-

niała Ŝadnego ze swych synów bliźniaków.

- Oczywiście, Ŝe nie! Jak mogłabyś, skoro nas nie rozróŜniasz?

- zauwaŜył pan Fancot wyjmując lichtarz z jej ręki.

G EORGETTE H EYER

- AleŜ rozróŜniam! - oświadczyła. - Gdybym wiedziała, Ŝe

masz przyjechać, poznałabym cię natychmiast! Myślałam jednak,

Ŝe jesteś w Wiedniu.

- Nie, jestem tutaj - odrzekł pan Fancot, uśmiechając się do

niej z czułością. - Stewart dał mi urlop, cieszysz się?

- Nie, wcale! - powiedziała biorąc go pod ramię i prowadząc

do swojej sypialni. - Niech ci się przyjrzę, ty gałganie! Och, nie

widzę cię dobrze! Zapal wszystkie świece, mój drogi, a od razu

zrobi się jaśniej. IleŜ pieniędzy wydaje się w tym domu na świece!

Nie uwierzyłabym, Ŝe aŜ tyle, gdyby Dinting nie pokazała mi

rachunków od dostawcy, których, muszę przyznać, wolałabym nie

widzieć, bo, powiedz sam, Kit, po co komu znać cenę świec?

PrzecieŜ i tak nie moŜna się bez nich obejść, a nawet twój ojciec

nigdy nie Ŝyczył sobie, bym kupowała łojowe.

- MoŜe nie trzeba palić ich aŜ tylu naraz - zauwaŜył Kit

zapalając pół tuzina świec umieszczonych w dwóch świecznikach,

które stały na toaletce.

- Nie, nie. Nie ma nic smętniejszego niŜ słabo oświetlony

pokój! Zapal jeszcze te na kominku, kochanie! O, tak jest znacznie

lepiej! A teraz chodź, opowiedz mi, co u ciebie!

Podeszła do eleganckiego szezlonga i klepnęła go

zapraszającym gestem, lecz Kit nie od razu posłuchał jej

wezwania. Stał zaskoczony widokiem, który ukazał się jego

oczom po zapaleniu świec:

- CóŜ to, mamo?! - wykrzyknął. - Poprzednio mieszkałaś

w róŜanym ogrodzie, a teraz moŜna by pomyśleć, Ŝe jest się na

dnie morza!

PoniewaŜ taki właśnie efekt zamierzała wywołać, kiedy za

bajońską sumę kazała urządzić pokój w odcieniach zieleni, uwaga

ta sprawiła jej przyjemność.

- OtóŜ to! - rzekła z zadowoleniem. - Nie wiem, jak mogłam

tak długo znosić te pospolite róŜe - zwłaszcza Ŝe, jak mi juŜ

dawno temu powiedział biedny pan Brummel, naleŜę do tych

niewielu kobiet, którym do twarzy w zielonym kolorze.

- To prawda - potwierdził Kit. Jego oczy pojaśniały na widok

łóŜka, a w ich kącikach pojawiły się filuterne zmarszczki, gdy

zauwaŜył, Ŝe drapowane firany są z najcieńszego muślinu. -

Śliczne! I jakie niestosowne!

Heyer Georgette - Rozterka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: