Skutecznosc preparatu homeopatycznego w ADHD.pdf

Skuteczność preparatu homeopatycznego w leczeniu zespołu nadaktywności i braku koncentracji

Leon Christiaan STRAUSS

Johannesburg

Streszczenie

Celem badań była ocena skuteczności złożonego preparatu homeopatycznego Selenium-Homaccord w leczeniu

zespołu nadaktywności i braku koncentracji (ADHD). Badania prowadzono w wariancie podwjnie ślepej prby

klinicznej. Grupa kontrolna otrzymywała placebo. Badaniami objęto 20 dzieci, u ktrych stwierdzono ADHD.

Dziesięcioro z nich otrzymywało psychostymulanty, a u dziesięciorga nie stosowano żadnego leczenia.

W terapii ADHD wykorzystuje się obecnie silne leki, ktrych przydatność przy długotrwałym podawaniu jest

problematyczna, a skutki niepożądane częste. Chociaż leczenie konwencjonalne może pod wieloma względami

poprawić zachowanie dzieci z ADHD, nie wykazano, by miało wpływ na ich postępy w nauce [1, 2]. Rokowanie

jest takie samo niezależnie od tego, c z y dziecko przyjmuje środki allopatyczne, czy też nie bierze żadnych lekw

[3, 4].

Selenium-Homaccord był stosowany przez dwa miesiące. W tym czasie trzykrotnie dokonywano oceny. Dzieci

rozwiązywały test sprawdzający, rodzice natomiast wypełniali kwestiona riusz objawów.

Wyniki testw analizowano statystycznie przy użyciu techniki analizy wariacyjnej. Wartość alfa ustalono na

poziomie istotności 0,05. Uzyskane wyniki wyraźnie wskazują, że Selenium-Homaccord był skuteczny w

obniżaniu oglnej nadaktywności dzieci z ADHD. Obserwowano istotne rżnice dotyczące braku koncentracji,

pobudliwości, niepokoju oraz zaburzeń snu. Były one większe w grupie badanej niż kontrolnej.

Summary

The aim of the study was to evaluate the efficacy of the homeopathic combination

preparation Selenium-Homaccord in the management of Attention Deficit Hyperactivity

Disorder (ADHD). The study completed was a double blind, placebo-controlled clinical trial.

The study group consisted of twenty children diagnosed with ADHD, ten on prescribed

psychostimulant medication and ten not on any medication.

Current management of ADHD involves the administration of powerful drugs, of which the

long-term value is questionable and side effects common. Although orthodox treatment

may improve many aspects of general behavior in the ADHD child, studies have failed to

show it to be effective in improving school achievement [1, 2]. Prognosis remains

unchanged, whether the child is on allopathic drugs or no medication [3, 4].

Selenium-Homaccord was administered over a two-month period, with three evaluations

being done during the treatment period. Children were required to complete a Children's

Checking Task in the course of these evaluations and parents completed the Conners

Parent's Symptom Questionnaire.

The results of the above tests were analysed statistically, using the analysis of variance

technique. The alpha value was set at the 0,05 level of significance. From the results, it

was apparent that Selenium-Homaccord was effective in decreasing the overall

hyperactivity exhibited by an ADHD child. Significant differences were seen regarding the

child's inattention, impulsivity, anxiety, and sleep disturbances. These changes were more

widespread in the experimental group than in the control group.

Wprowadzenie

ADHD jest najczęstszym zaburzeniem zachowania, jakie stwierdzają psychiatrzy dziecięcy [5]. Występuje u ok.

40% dzieci obserwowanych przez psychiatrw w Stanach Zjednoczonych [6]. Szacunkowe dane wskazują, że

ADHD dotyczy 10-20% populacji w wieku szkolnym [7]. Zespł ten notowany jest ok. 4 razy częściej u chłopcw

niż u dziewczynek.

Podręcznik Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego ÐDiagnostic and Statistical Manual of Mental

DisordersÑ (czwarte wydanie) [8] wymienia trzy głwne cechy dzieci z ADHD: brak koncentracji, nadaktywność i

impulsywność. Powodują one zwykle trudności w kontaktach z członkami rodziny oraz niepowodzenia w szkole,

zarwno naukowe jak i towarzyskie [7]. Według powyższego podręcznika o ADHD można mwić wtedy, gdy

objawy występowały przed ukończeniem 7. roku życia i utrzymywały się w dwch lub więcej środowiskach (np. w

szkole i w domu). Jeżeli nie obserwuje się wyraźnego upośledzenia funkcjonowania społecznego i zawodowego,

rozpoznanie musi być inne.

ADHD rozwija się zwykle przed 3. rokiem życia. Objawy często występują od urodzenia [9], a ich największe

nasilenie ma miejsce między 7. a 10. rokiem życia. Brak koncentracji wpływa na pracę w szkole i osiągnięcia

naukowe. Impulsywność może prowadzić do łamania zasad, szczeg ó lnie w okresie dojrzewania [8]. Działanie

takich dzieci jest bezładne, nie prowadzące do żadnego celu, co powoduje utratę poczucia związkw przyczynowo-

skutkowych [10]. Osoby chore nie potrafią skupić uwagi na szczegłach, ich praca jest chaotyczna, częst o

popełniają błędy. Nadaktywność może przejawiać się na przykład kręceniem w ławce, bieganiem lub wspinaniem

się w sytuacjach, gdy nie jest to stosowne, jak rwnież nadmierną gadatliwością. Częste są wahania nastroju [9], a

jak ustalono, do 25% dzieci z AD H D cierpi na depresję [11]. Wong [12] stwierdził, że 40% dzieci z trudnościami

w uczeniu się lokowało się w strefie depresyjnej opracowanego przez Robertsa Testu Postrzegania dla Dzieci.

Przyczyna ADHD nie jest znana, lecz istnieje wiele czynnikw mogących odgrywać rolę w patogenezie tego

zespołu. Należą do nich dysfunkcje neurochemiczne, dziedziczne oraz żywieniowe, uszkodzenia mzgu i

zachowanie rodzicw.

Obecne leczenie ADHD jest wielostronne. Zwykle obejmuje podawanie leków, poradnictwo

psychologiczne oraz kontrolę diety. Lekami najczęściej stosowanymi w leczeniu ADHD są psychostymulanty.

Wiele badań, w ktrych do oceny skuteczności używano zarwno subiektywnych, jak i obiektywnych kryteriw,

wykazało, że ich stosowanie u dzieci z ADHD jest korzystne, g dy są podawane przez jeden do trzech miesięcy

[10]. Często obserwowane skutki niepożądane to pogorszenie apetytu, bezsenność, podwyższenie ciśnienia krwi

lub tętna, ble żołądka [13] oraz zamykanie się w sobie i rozdrażnienie [14]. Długotrwałe stosowanie

p sychostymulantw może prowadzić do ograniczenia wzrostu i wagi, zwykle w wyniku mniejszego apetytu i

zmian w wydzielaniu hormonu wzrostu [10].

W grupie 10-14-latkw stwierdzono zwiększenie nadużywania lekw, w tym Ritalinu, o 1000% [15]. Wyniki

wielu długoterminowych badań wykazują minimalną poprawę w stosunku do początku leczenia [16] i nadal nie

jest jasne, czy psychostymulanty rzeczywiście poprawiają na dłuższą metę postępy w nauce leczonych dzieci [17].

Preparaty homeopatyczne uważane są za leki nie powodujące żadnych skutkw niepożądanych, lub tylko

minimalne, oraz nie wywołujące uzależnienia. Selenium-Homaccord jest antyhomotoksycznym preparatem

zawierającym selen i fosforan potasu w rżnych rozcieńczeniach (odpowiednio 10X, 15X, 30X, 200X oraz 2X,

10X, 30X, 200X). Wskazany jest w leczeniu ograniczenia umysłowego, braku koncentracji, kłopotw z pamięcią,

depresji oraz oglnego osłabienia [18].

Badania wykazały, że dzieci z ADHD nie wyrastają ze swoich problemw [19, 20]. Tylko ok. 25% z nich dobrze

przystosowuje się do dorosłego życia. Ok. 15% staje się osobami do pewnego stopnia psychotycznymi, a 40-60%

ma nadal znaczne trudności z koncentracją i kontrolą pobudliwości [21].

Materiał i metody

Badanie przeprowadzone zostało jako podwjnie ślepa, nie krzyżowa prba kliniczna. W grupie kontrolnej

zastosowano placebo. Badaniami objęto 20 dzieci, spośrd ktrych 10 przyjmowało chlorowodorek

metylolofenidanu (grupa ÐZ RitalinemÑ), a 10 nie otrzymywało żadnych lekw przeciwko ADHD (grupa ÐBez

RitalinuÑ). Każda z tych grup została losowo podzielona na 2 pięcioosobowe podgrupy Î kontrolną i

doświadczalną. Dzieci uczestniczące w badaniach musiały podporządkować się ustalonym zasadom.

Do oceny reakcji na leczenie zastosowano Kwestionariusz Objawów dla Rodzicó w (PSQ) oraz

Test Sprawdzający dla Dzieci (CCT). PSQ, opracowany przez C.K. Conners, jest najpowszechniej stosowanym

narzędziem do oceny opinii rodzicw na temat ADHD ich dzieci. Od 1969 roku był wielokrotnie poprawiany [22].

Jego wyniki są rżne u dzieci zdrowych i nadaktywnych, zależą też od stosowanych lekw [6]. CCT umożliwia

ocenę zdolności ruchowo-wzrokowych, a szczeglnie umiejętności utrzymywania koncentracji [23].

Leczenie trwało 60 dni. Przez ten czas wymagano, by dzieci nie zmieniały dawek żadnych lekw i środkw

pomocniczych, przyjmowanych przed rozpoczęciem doświadczenia. Testy przeprowadzano przed rozpoczęciem

leczenia, 30. i 60. dnia. Każde dziecko było indywidualnie obserwowane przez prowadzącego badanie, w tym

samym otoczeniu podczas każde go testu.

Wyniki

Wyniki uzyskane w kolejnych trzech testach CCT i PSQ analizowano statystycznie przy zastosowaniu techniki

Analizy Zmienności Powtarzalnych Pomiarw (ANOVA) oraz Nieparzystego Testu t.

Grupę badaną stanowiło 18 chłopcw i 2 dziewczynki. ADHD występuje częściej u chłopcw niż u dziewczynek;

szacuje się, że stosunek ten wynosi od 4 : 1 [4] do 10 : 1 [24]. W tym doświadczeniu jest on bliższy tej drugiej

wartości.

Wyniki CCT można podzielić na cztery kategorie: litery, liczby, symbole oraz słowa. Każda służy ocenie innej

formy aktywności umysłowej. Poprawa oglnych wynikw testu wskazuje na polepszenie koncentracji. Wyniki w

grupach ÐZ RitalinemÑ i ÐBez RitalinuÑ otrzymujących placebo, uzyskane w trzech kolejnych testach, nie

wykazywały isto t nych rżnic. W grupach doświadczalnych ÐZ RitalinemÑ i ÐBez RitalinuÑ stwierdzono wyraźne

rżnice między testami pierwszym, drugim i trzecim.

Wyniki PSQ podzielić można na następujące głwne kategorie: problemy z zachowaniem, brak uwagi, zaburzenia

psychosomatyczne, impulsywność/nadaktywność oraz lęk. PSQ pozwala rwnież ustalić wskaźnik nadaktywności.

Wyniki doświadczalnych grup ÐZ RitalinemÑ i ÐBez RitalinuÑ wykazują skrajnie istotną wartość P (P = 0,0134).

We wszystkich głwnych kategoriach PSQ rżnice przed i po leczeniu były bardziej istotne w grupie

doświadczalnej niż w grupie kontrolnej. Dotyczyło to szczeglnie kategorii problemw z zachowaniem,

problemw psychosomatycznych, impulsywności oraz lęku.

Dyskusja

Do oceny stopnia koncentracji dzieci w czasie trwania badań użyty został CCT. Obie grupy

doświadczalne Î ÐZ RitalinemÑ i ÐBez RitalinuÑ, wykazały stałą poprawę wynikw testw, przy średnim wzroście

o 3,7% między testem pierwszym i trzecim. Wyniki obu grup doświadczalnych wykazują, w odrżnien i u od grupy

kontrolnej, istotną wartość P. Świadczy to o większej oglnej poprawie skupienia uwagi w grupach

doświadczalnych niż w kontrolnych.

Kategoria PSQ ÐBrak koncentracjiÑ ocenia między innymi zdolność utrzymania koncentracji i skłonność do

rozpraszania się. Wyniki wykazują poprawę zarwno w grupie doświadczalnej, jak i kontrolnej. W grupie

kontrolnej między testami pierwszym i trzecim brak uwagi został ograniczony o 23%, podczas gdy w grupie

doświadczalnej wartość ta wyniosła 33%. Potwierdza to skut e czność preparatu Selenium-Homaccord w

zwalczaniu kłopotw z koncentracją uwagi, co jest jednym z jego głwnych wskazań.

Kategoria ÐImpulsywność/nadaktywnośćÑ ocenia takie objawy jak niepokj i pobudliwość. Oglną poprawę

obserwowano w obu grupach, jednak grupa doświadczalna wykazała poprawę o 35,8% w porwnaniu z 21,2% w

grupie kontrolnej. Pobudliwość zwykle przejawia się nieodpowiednim zachowaniem, napastliwością wobec

innych, powodowaniem wypadkw oraz niecierpliwością, ktra może być odbierana jako nie w łaściwe zachowanie

[8]. Ten brak samokontroli wpływa na życie towarzyskie i wspłpracę z ludźmi [25].

Kategoria ÐProblemy z zachowaniemÑ ocenia nieposłuszeństwo, destruktywność, buntowniczość oraz brak

respektu dla starszych. W grupie doświadczalnej obserwowano stałą poprawę, rżnica wyniosła 41,3%. Grupa

kontrolna wykazała istotnie mniejszą rżnicę pomiędzy testami pierwszym i trzecim Î 1,3%.

Dziesięć pozycji wskaźnika nadaktywności jest czasem używanych osobno w skrconych skalach do określania

występowania ADHD [25]. Kategoria ta ocenia głwne objawy ADHD, takie jak brak koncentracji, pobudliwość i

nadaktywność. Stopniuje też wahania nastroju i problemy z zachowaniem, powszechnie obserwowane w ADHD.

Grupa doświadczalna wykazała poprawę o 45,5% pomiędzy testami pierwszym i trzecim, a kontrolna o

22,1%.

W czasie leczenia za pomocą PSQ oceniany był też poziom lęku. Objawy w tej kategorii obejmują bojaźliwość,

wstydliwość oraz martwienie się. Lęk jest jedną z najpowszechniejszych przyczyn problemw z koncentracją oraz

obniżenia aktywności ruchowej u dzieci [26]. Między testami pierwszym i trzecim w grupie doświadczalnej

odnotowano poprawę o 53,8%, w stosunku do 3,1% w grupie kontrolnej. Ma to związek z dobrymi wynikami

uzyskanymi w przypadku innych ważnych o bjaww ADHD, takich jak impulsywność i nadaktywność. Gdy u

dziecka pewność siebie wzrasta, poziom lęku maleje, co umożliwia stawianie czoła wyzwaniom społecznym i

edukacyjnym.

W trakcie badań rodzice proszeni byli o odnotowywanie wszystkich zaobserwowanych u dzieci zmian, nie ujętych

w kwestionariuszu. Sześcioro rodzicw wspomniało, że ich dzieci spały lepiej niż przed rozpoczęciem

doświadczenia. Czworo z tych dzieci należało do grupy doświadczalnej ÐZ RitalinemÑ, jedno do doświadczalnej

grupy ÐBez Ritali n uÑ, a jedno do kontrolnej ÐBez RitalinuÑ. Zaburzenia snu nie wchodzą w zakres niniejszych

badań, lecz wyniki te są godne odnotowania, gdyż Ritalin często powoduje tego typu problemy [27].

Wnioski

Zasadnicza poprawa wskaźnika nadaktywności PSQ wskazuje, że Selenium-Homaccord jest skuteczny w leczeniu

ADHD. Zaobserwowano oglne polepszenie koncentracji, zmniejszenie impulsywności oraz nadaktywności dzieci.

Pozytywne rezultaty uzyskano też w takich kategoriach jak problemy z zachowaniem, lękliwość czy zabu r zenia

snu. Nie są one uważane za wskazania do stosowania Selenium-Homaccord [18], jednak wskazania dla

poszczeglnych składnikw tego preparatu sugerują ich skuteczność w leczeniu tego rodzaju objaww.

Obserwacje wskazują, że Selenium-Homaccord powoduje oglną poprawę klinicznego obrazu ADHD w stosunku

do grupy kontrolnej. Wyniki takie odnotowano zarwno u dzieci nie przyjmujących żadnych lekw przeciwko

ADHD, jak i otrzymujących regularnie Ritalin.

Do pełnego poznania przydatności tego preparatu w leczeniu ADHD niezbędne są dodatkowe prby kliniczne,

szczeglnie obejmujące większą liczbę uczestnikw i prowadzone w dłuższym czasie. Długoterminowe badania

następcze po 10-20 latach mogą także dostarczyć informacji na temat skuteczności długotrwałego

homeopa t ycznego leczenia ADHD w porwnaniu z terapią z zastosowaniem psychostymulantw.

Piśmiennictwo

1. Charles L., Sachin R.: A four-year follow-up study of the effects of methylphenidate

on the behavior and academic achievement on hyperactive children. J. of Abnormal

Child Psych. 1981, 9, 495-505.

2. Riddle K.D., Rapaport J.L.: A two--year follow-up of 72 hyperactive boys. J. of

Nervous Mental Disorders 1976, 162, 126-134.

3. Schutte K.: Drug treatment for hyperacivity: Dangers, alternatives and guidelines.

Transvaal Educational News 1988, 10, 16-18.

4. Safer D.J., Allen R.P.: Hyperactive Children: Diagnosis and Management. Baltimore:

University Park Press 1976, 87-96.

5. Ross A.O.: Child Behavior Therapy: Principles, Procedures and Empirical Basis. New

York: Wiley 1981, 45-62.

6. Trites R.L.: Hyperactivity in Children – Etiology, Measurement, and Treatment

Implications. Baltimore: University Park Press 1979, 31-35.

7. Shaywitz S.E., Shaywitz B.A.: Attention Deficit Disorder: Current perspectives. W:

Kavanagh J.F., Truss T.J. Jr (red.): Learning Disabilities: Proceedings of the National

Conference. Parkton, MD: York Press 1988, 336-357.

8. American Psychiatric Association: Diagnostic and Statistical Manual of Mental

Disorders, Fourth Edition. Washington, DC: American Psychiatric Association 1994,

78-85.

9. Bakwin H., Bakwin M.B.: Behavior Disorders in Children. Philadelphia, WB Saunders

Company 1972, 378-381.

10. American Medical Association, Division of Drugs. AMA Drug Evaluations, Fifth Edition.

Philadelphia, WB Saunders Company 1983, 285-292.

11. Berkow R., Fletcher A.J., Bondy P.K., Faling L.J., Feinstein A.R., Frenkel E.P.,

Hoekelman R.A., Petersdorf R.G., Plum F., Romano J., Rossi G.V., Talbott J.H.,

Tanser P.H.: Merck Manual of Diagnosis and Therapy, 15th Edition. New York, Merck

Sharp and Dohme Research Laboratories 1987, 1975-1980.

12. Wong D.A.: The relationship between learning disabilities and depression in children.

Unpublished doctoral dissertation, California School of Professional Psychology, Los

Angeles 1985.

13. Anastopolous A.D., DuPaul G.J., Barkley A.: Stimulant Medication and Parent Training

Therapies for Attention Deficit-Hyperactivity Disorders. J. of Learning Disabilities

1991, 24, 210-217.

14. Swanson J.M., Cantwell D., Lerner M., McBurnett K., Hanna G.: Effects of Stimulant

Medication on Learning in Children with ADHD. J. of Learning Disabilities 1991, 24,

219-229.

15. Haislip G.R.: Drug Enforcement Administration. Paper read at the conclusion of the

Conference of Stimulant Use in the Treatment of ADHD. San Antonio, Texas 1996,

10-12.12.

16. Hechtman L., Weiss G., Perlman T.: Young adult outcome of hyperactive children

who received long-term stimulant treatment. J. of the American Academy of Child

Psychiatry 1984, 23, 261-269.

17. Gadow K.D.: Effects of stimulant drugs on academic performance in hyperactive and

learning disabled children. Journal of Learning Disabilities 1983, 16, 290-299.

18. Biotherapeutic Index, Third Edition. Scientific Department of Biologische Heilmittel

Heel GmbH. Baden--Baden, 11-15, 312-314.

19. Hellegren L., Gillberg C., Gillberg I.C., Enerskog I.: Children with deficits in attention,

motor control, and perception almost grown up. General health at 16 years. Medical

Child Neurology 1993, 35, 881-892.

20. Klein R., Mannuzza S.: Long-term outcome of hyperactive children: A review. J. of

the Amer. Acad. of Child and Adolescent Psychiatry 1991, 30, 383-387.

21. Leary P.M.: Attention Deficit Hyperactivity Disorder. Update. 1994, IX, 158-163.

22. Atkins M.S., Pelham W.E.: School-Based Assessment of Attention Deficit-

Hyperactivity Disorder. J. of Learning Disabilities 1991, 24, 197-204.

23. Schain R.: Attention behavior and drugs in hyperactive children. W: Oettinger L.: The

Psychologist, The School, and the Child with MBD/LD. New York: Grure and Stratton

Inc 1979, 210.

24. Hynd G.W., Semrud-Clikeman M., Lorys A.L.: Brain morphology in developmental

dyslexia and attention deficit disorder/hyperactivity. Arch. of Neurology 1990, 47,

919-926.

25. Barkley R.A.: Hyperactive Children: A Handbook of Diagnosis and Treatment. New

York: Guilford Press 1981, 7-12, 218-223.

26. Kaplan H.I., Sadock B.J.: Comprehensive Textbook of Psychiatry. Baltimore: Williams

and Wilkins 1985, 1555-1557, 1684-1690.

27. University of Cape Town, Department of Pharmacology, Medical School. South African

Medicine Formulary, Third Edition. Cape Town: Medical Association Publications

Department 1995, 377-379, 381.

Adres do korespondencji

Leon Christiaan Strauss

P.O. Box 28377

Kensington 2101

Johannesburg

Republika Południowej Afryki

Tłumaczenie: dr Cezary Pączkowski

Źrdło: Biomedical Therapy 2000, 2

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: