FILIŻANKA CZARNEJ KAWY_Barbara Gordon.pdf

Ewa wzywa 07... nr.16 Filiżanka czarnej kawy – Barbara Gordon

Ewa wzywa 07... nr.16 Filiżanka czarnej kawy – Barbara Gordon

Ewa wzywa 07... nr.16 Filiżanka czarnej kawy – Barbara Gordon

ROZDZIAŁ 1

Stacyjka była ładna i czyściutko utrzymana, ale taka mała, że czarny napis na

białej tablicy KRAMNO wydawał się za gromki, śmiesznie nieproporcjonalny w

stosunku do obiektu, tórego dotyczył. Filigranowy, jasno tynkowany budyneczek

otaczały starannie pielęgnowane rabatki różowych begonii; dwie zgrabne

ławeczki pod osłoną krzewów jaśminu i bzu zapewniały wygodę podróżnym

czekającym na pociąg. Kto bowiem chce stąd odjechać, nie może sobie pozwolić

na luksus przesiadywania w mikroskopijnej poczekalni: pociągi, i to nawet nie

każdy, zatrzymują się w Kramnie tylko minutę i trzeba być z bagażami w

pogotowiu blisko toru, aby zdążyć z załadowaniem się do wagonu. Chociaż

Kramno to miasteczko powiatowe, władze kolejowe nie widzą potrzeby ani

rozbudowy tutejszego dworca, ani przedłużania czasu postoju pociągów. Mało

kto jeździ tu koleją. Wsie i osiedla, którym Kramno patronuje, leżą na uboczu

szlaku kolejowego i korzystają z komunikacji autobusowej. Miasteczko zaś samo

w sobie nie stanowi wielkiej atrakcji. Los poskąpił mu szansy, jaką zdobyło

mnóstwo innych małych miast na zachodnich krańcach Polski. Kramno nie

posiada, niestety, żadnych walorów turystycznych ani uzdrowiskowych,

pominęły je także śmiałe plany uprzemysłowienia rejonu. Tak więc z poczuciem

godności, nie pozbawionej cienia rezygnacji, pełni swoją rolę służebną i

opiekuńczą wobec przynależnych do powiatu terenów, zadość czyniąc

różnorakim ludzkim potrzebom. Jest tu

zatem powiatowa władza, sąd i milicja, szpital i kościół, kilka szkół, Powiatowy

Związek Gminnych Spółdzielni, kino, kilka restauracji i nawet klub-kawiarnia,

rozwijający dość ożywioną akcję kulturalno-oświatową. Z tym wszystkim Kram-

no przypomina niesłychanie porządnego człowieka, bezgranicznie uczynnego i

użytecznego społecznie, o którego cnotach i zasługach, znanych wyłącznie w

gronie osób najbliższych, świat nigdy się nie dowie.

W tym właśnie Kramnie wysiadła z pociągu pewnego lipcowego popołudnia

starsza pani, dość niedbale ubrana. A dokładniej mówiąc nie wysiadła, lecz

została niemal przemocą wysadzona z wagonu na peron przez energicznego,

tęgiego konduktora.

Dokonał tego uprzejmie, ale stanowczo, wygłaszając przy tym do pasażera,

wspartego łokciami o ramę otwartego okna i ćmiącego papierosa, kilka

zasadniczych uwag:

— No i widzisz pan, co to za robota być za konduktora.

Za wszystkich myśleć, za wszystkich odpowiadać. A już najgorsze to te niewiasty.

0 czym taka myśli, całkiem nie

Ewa wzywa 07... nr.16 Filiżanka czarnej kawy – Barbara Gordon

wiadomo. Najsam- pierw od godziny żyć mi nie daje, tylko po całym składzie za

mną lata i pyta, kiedy będzie Kramno, i prosi, żebym ją uprzedził, żeby wysiąść

zdążyła, a jak ja jej powiadam, że to już tu, że czas jej wysiadać, to stanęła jak

słup. I ani rusz. Drzwi jej otwieram, a ta stoi. I mamrocze, że się boi. Jakby w

wodę miała skakać albo w przepaść, a nie na peron zejść po trzech stopniach.

Powiadam do niej:

„Zje kto panią w tym Kramnie, czy jak, bać się nie ma czego, spokojna mieścina",

no i udało mi się w końcu babcię wypchnąć.

Drzwiczki trzasnęły, pociąg ruszył, donośny świst lokomotywy zawibrował w

cichym, czystym powietrzu, wypełniającym słoneczny krajobraz poobtykany

gęsto ciemnymi poduchami lesistych pagórków.

Gdy ucichł już stukot kół pociągu, kobieta na peronie przemogła zmieszanie,

czy też niezdecydowanie, i chwiejnym krokiem przemaszerowała przez

poczekalnię. Nieufnym spojrzeniem obrzuciła kilka znajdujących się tu osób:

bufetową, kasjerkę, sprzedawczynię w kiosku „Ruchu" i dwóch młodzieńców,

popijających piwo. Zrobiła krok w stronę bufetu, ale cofnęła się. Powtórzyła ten

sam manewr w kierunku kiosku „Ruchu". Wyglądało to trochę tak, jakby

tańczyła menueta. Brak jej było jednak partnera, ani sceneria nie była

odpowiednia i strój nie ten, w jakim widuje się tańczących menueta w operze czy

na filmie kostiumowym. Widocznie starsza pani chciała kogoś o coś zapytać, lecz

wahała się w wyborze informatora. Młodzieńcy pijący piwo zachichotali,

bufetowa, hoża dziewczyna z wielkim rudym kokiem parsknęła im w odpowiedzi

cichutkim śmiechem, przykrywając usta wierzchem dłoni. Może wcale nie śmieli

się ze starszej pani, może te chichoty stanowiły nieodłączną część wzajemnych

zalotów. Ale starsza pani spłoszyła się. Popatrzyła na nich gniewnie ciemnymi

oczami. Oczy miała dziwne. Chwilami sprawiały wrażenie nie oczu żywych w

wychudzonej i pomarszczonej twarzy, okolonej nierównymi kosmykami siwych

włosów, lecz dwóch wyciętych w papierowej masce głębokich otworów, na

których dnie połyskiwała nieruchoma ciemna woda. Teraz jednak ta martwa

czerń drgnęła: tak błyskawica przecina nocne niebo. Chyba było to coś w rodzaju

nienawiści. Gdyby miała w ręku laskę lub parasolkę, może uderzyłaby któregoś z

chichoczących chłopców. Trzymała jednak tylko torbę. Nagle, jak gdyby

przestraszyła się własnej reakcji, zakręciła się na pięcie i oglądając się trwożnie

po bokach, dopadła drzwi prowadzących na brukowany podjazd przed

dworcowym budyneczkiem. Przez chwilę mocowała się z klamką, z niespodzianą

energią zatrzasnęła za sobą drzwi i ciężko dysząc oparła się o ich futrynę, mając

już teraz przed sobą tylko pusty, zalany zachodzącym słońcem placyk dworcowy.

— Szajba babci odbiła — powiedział jeden z młodzieńców,

kreśląc znacząco na czole kółeczko.

Cała trójka powróciła do właściwego tematu rozmowy: iść, czy nie iść dziś

wieczorem na potańcówkę do klubu. Kasjerka zamknęła okienko i wywiesiwszy

Ewa wzywa 07... nr.16 Filiżanka czarnej kawy – Barbara Gordon

kartonik z napisem: chwilowo

nieczynne pobiegła do domu, żeby wykończyć obiad dla męża. Sprzedawczyni w

kiosku zabrała się do obliczania nie sprzedanych egzemplarzy prasy. Incydent ze

starszą panią wydał się im wszystkim w tej chwili już zupełnie bez znaczenia.

Dopiero później, gdy całe Kramno mówić będzie o starszej pani. będą

rozpamiętywać i roztrząsać każde jej poruszenie, każdy gest i będą próbowali

odgadnąć, o co też zamierzała ich pytać. Może nawet ktoś z nich pomyśli: „A

może nie doszłoby do tego, do czego doszło, gdybyśmy okazali jej życzliwość"...

Na placyku przed dworcem stała taksówka, jedna z czterech czy pięciu,

obsługujących ludność miasteczka i okolic w wyjątkowych chwilach życia. Jeżeli

przez dłuższy czas nikt nie sprawiał ślubu albo pogrzebu, jeśli nikt nie ochrzcił

dziecka ani nie musiał odwozić chorego do szpitala — nędznie powodziło się

właścicielom wysłużonych warszaw. Bo i gdzie może stały mieszkaniec takiego

Kramna rozbijać się na co dzień taksówką? Od krańca do krańca można je

przemierzyć piechotą w pół godziny.

Starsza pani postanowiła jednak skorzystać z ciemnozielonego wozu

opatrzonego na bocznych drzwiczkach numerem trzecim. Wsiadła i zwróciła się

do kierowcy lekko zachrypniętym głosem:

—Chciałam... chciałabym pojechać na ulicę Pierwszego Maja.

Kierowca zapuścił motor, ale zanim jeszcze ruszył, obrócił głowę w stronę

pasażerki:

— Opłaci się to pani? To przecież niedaleko.

— Kiedy ja... nie znam miasta.

— A to insza sprawa — mruknął kierowca i pomyślał: Nie moja rzecz, blisko

czy daleko, dziesięć złotych też pieniądz — a na głos spytał — pod który numer

na Pierwszego Maja?

— Pod... pod siódmy — odpowiedziała starsza pani z niechętnym wahaniem.

—Do sędziego pewnie, no nie? — Kierowca był ciekawski i gaduła. Lubił

rozmawiać z pasażerami i stanowił chodzącą, a raczej jeżdżącą kronikę Kramna i

okolic.

Starsza pani jak gdyby przelękła się:

— Skąd pan wie?

— A bo pod ten numer to najwięcej ludzi zawsze do sędziego, znaczy się

pana sędziego Muracha, przyjeżdża. No bo do kogo inszego? W tym domu tylko

trzy mieszkania. Do Wirkusówny, pielęgniarki, co na parterze mieszka, nie

pamiętam, żeby kto przez dwadzieścia lat przyjechał. Do Blinów, co obok

sędziego na piętrze mieszkają, także samo.

Mają rodzinę, ale na wsi, zaraz niedaleko, autobusem lepszy dojazd. Blina

fryzjer. Zakład ma na piętrze, ale teraz zamknięty, bo Blina na urlopie. W

sanatorium. Kobita go zamęczyła, żona znaczy się. Piekielnica...

Całkowity brak reakcji ze strony pasażerki kazał jednak kierowcy przerwać

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: