Coelho Paulo - Pielgrzym.pdf - Coelho Paulo - Mafri

PAULO COELHO

PIELGRZYM

Oni rzekli: „Panie, tu są dwa miecze”.

Odpowiedział im: „Wystarczy”.

Ewangelia wg św. Łukasza, 22, 38.

Kiedy przed dziesięciu laty przekraczałem próg małego domu w Saint-Jean-Pied-de-

Port, byłem przekonany, że tracę czas. W tym okresie w poszukiwaniach duchowych

kierowałem się myślą, że istnieją sekrety, tajemne ścieżki, ludzie zdolni rozumieć i

kontrolować zjawiska niedostępne dla większości śmiertelników. Toteż podążanie „drogą

zwykłego człowieka” uważałem za niegodne uwagi.

Wielu przedstawicieli mojego pokolenia -a wśród nich ja - uległo fascynacji sektami,

tajemnymi stowarzyszeniami i uwierzyło, iż zrozumienie tego, co trudne i złożone, prowadzi

ku zgłębieniu tajemnicy życia. W 1974 roku przyszło mi drogo za to zapłacić. Mimo to, gdy

uwolniłem się od strachu, trwałe miejsce w moim życiu zajęła fascynacja tym co tajemne.

Dlatego kiedy mój Mistrz wspominał o wędrówce do Santiago de Compostela, uznałem tę

pielgrzymkę za męczącą i bezsensowną. Rozważałem nawet możliwość porzucenia RAM,

małego, niewiele znaczącego bractwa, opierającego się na ustnym przekazie języka

symbolicznego.

Gdy wreszcie okoliczności skłoniły mnie do wypełnienia prośby Mistrza,

postanowiłem zrobić to na własny sposób. W pierwszych dniach pielgrzymki starałem się

uczynić z Petrusa czarownika, don Juana, postać, którą pisarz Carlo Castańeda posłużył się

jako łącznikiem z tym co niezwykłe. Byłem przekonany, że przy odrobinie wyobraźni zdołam

czerpać zadowolenie z doświadczenia, jakim była droga do Santiago, i zastąpić prawdy

ujawnione tajemniczością, proste złożonym, zrozumiałe niepojętym.

Ale Petrus potrafił się oprzeć każdej mojej próbie przemienienia go w bohatera. To

bardzo utrudniało nam kontakt i ostatecznie rozstaliśmy się, czując, że nasza zażyłość

przywiodła nas donikąd.

Długo po tym rozstaniu pojąłem, co przypominały mi tamte przeżycia. Dziś to wiem:

niezwykłe napotkać można na ścieżkach zwykłych ludzi. Dzięki zrozumieniu tej prawdy,

najcenniejszemu, jakie posiadam, gotów jestem podjąć największe choćby ryzyko, dążąc do

osiągnięcia tego, w co wierzę. Z niego czerpałem odwagę, pisząc swą pierwszą książkę,

Pielgrzyma. Ono dawało mi siłę do walki, nawet gdy mówiono, że żaden Brazylijczyk nie

zdoła żyć z literatury. Pomogło zachować godność i wytrwałość w Dobrej Walce, którą

muszę co dnia toczyć z samym sobą, jeśli chcę nadal podążać „drogą zwykłego człowieka”.

Nigdy już nie spotkałem mojego przewodnika. Usiłowałem nawiązać z nim kontakt po

opublikowaniu tej książki w Brazylii, lecz nie otrzymałem odpowiedzi. Kiedy pojawił się

angielski przekład Pielgrzyma, cieszyłem się, że nareszcie będzie mógł poznać moją wersję

naszych wspólnych przeżyć. I znów próbowałem się z nim skontaktować, ale zmienił numer

telefonu.

W dziesięć lat później Pielgrzym został wydany w kraju, od którego zacząłem tamtą podróż.

To na francuskiej ziemi po raz pierwszy ujrzałem Petrusa. Mam nadzieję, że pewnego dnia się

spotkamy, a wtedy powiem: „Dziękuję i dedykuję ci tę książkę!”.

Paulo Coelho

PROLOG

- I stojąc przed Świętym Obliczem RAM, dotknij dłońmi Słowa życia, zyskując dość

siły, by świadczyć za nim tu i choćby na kraju świata!

Mistrz wzniósł mój nowy miecz, nie wysunąwszy go z pochwy. Płomienie

wystrzeliwały z trzaskiem. Przychylna wróżba oznaczała, że wolno nam kontynuować rytuał.

Pochyliłem się więc i gołymi rękami zacząłem kopać ziemię.

Działo się to nocą 2 stycznia 1986 roku. Znajdowaliśmy się na szczycie pasma Serra

do Mar, w pobliżu masywu zwanego Czarnymi Wierchami, Oprócz mnie i Mistrza była tam

moja żona, jeden z uczniów, miejscowy przewodnik oraz reprezentant wielkiego bractwa,

które obejmowało znane pod nazwą „Tradycja” ezoteryczne zakony całego świata.

Towarzysząca mi piątka, także przewodnik, którego wcześniej uprzedzono o celu naszej

wyprawy, uczestniczyła w wyświęceniu mnie na Mistrza Zakonu RAM, starego bractwa

chrześcijańskiego założonego w 1492 roku.

Wygrzebałem w ziemi niezbyt głęboki, lecz szeroki dół. Z wielkim namaszczeniem

uderzałem w glebę, wypowiadając rytualne słowa. Wtedy podeszła do mnie żona. Wręczyła

mi miecz, którym posługiwałem się przez z górą dziesięć lat i który przez cały ten czas był mi

pomocny. Złożyłem w dole miecz, potem przysypałem go ziemią i wyrównałem

powierzchnię. Gdy wykonywałem te ruchy, wracały wspomnienia trudnych chwil, które

przeżyłem, rzeczy, których się nauczyłem, i zjawisk, które mogłem wywołać tylko dlatego, że

był przy mnie ten stary miecz, mój wierny druh. Teraz miała go trawić ziemia, stal jego ostrza

i drewno rękojeści miały znowu żywić miejsce, z którego zaczerpnęły tak wielką moc.

Mistrz zbliżył się do mnie i położył nowy miecz w miejscu, gdzie pogrzebałem stary. Wtedy

wszyscy otwarli ramiona, a Mistrz sprawił, że wokół mnie roztoczyła się niezwykła poświata,

która nie dawała światła, ale była widoczna i kładła się na sylwetkach zebranych barwą od-

mienną od żółtego blasku ognia.

Dobywszy z pochwy własnego miecza, dotykał nim moich ramion i głowy, mówiąc:

- Mocą i miłością RAM mianuję cię Mistrzem i kawalerem Zakonu, dziś i po kres twych dni.

R jak Rygor, A jak Afirmacja Miłości, M jak Miłosierdzie; R jak Regnum, A jak Agnus, M jak

Mundi. Przyjmując ten miecz, pamiętaj, by nigdy nie spoczywał zbyt długo w pochwie, gdyż

przeżarłaby go rdza. Kiedy jednak go dobędziesz, niechaj nigdy nie wraca na miejsce, nie

uczyniwszy dobra, nie otwarłszy nowej drogi.

Ostrzem swego miecza lekko zranił mą głowę. Nie musiałem już milczeć. Nic nie

zobowiązywało mnie teraz do ukrywania, czego potrafię dokonać, ani do tajenia cudów, jakie

nauczyłem się czynić na drodze Tradycji. Odtąd byłem jednym z braci.

Wyciągnąłem rękę, żeby chwycić nowy miecz, wykuty z doskonałej stali, miecz o

czarno-czerwonej rękojeści z drewna, którego nie strawi ziemia, drzemiący w czarnej

pochwie. Lecz w chwili, gdy moje ręce dotknęły pochwy i gdy zamierzałem zabrać miecz,

Mistrz postąpił krok do przodu i nadepnął mi na palce z takim impetem, że krzyknąłem z bólu

i upuściłem miecz.

Patrzyłem na niego, nie rozumiejąc. Dziwne światło zniknęło, a blask płomieni

sprawił, że jego twarz wyglądała jak twarz zjawy.

Obrzucił mnie lodowatym spojrzeniem, przywołał moją żonę i wręczył jej nowy

miecz. Potem zwrócił się do mnie i wypowiedział te słowa:

- Cofnij rękę, która cię zdradziła! Albowiem droga Tradycji nie jest drogą kilku

wybranych, lecz drogą wszystkich ludzi! A moc, którą, jak ci się wydaje, posiadłeś, nic nie

znaczy, ponieważ nie dzielisz się nią z innymi ludźmi! Powinieneś był odmówić przyjęcia

miecza. Wówczas bym ci go wręczył, wiedząc, że twoje serce jest czyste.

Jak się jednak obawiałem, w tej samej chwili poślizgnąłeś się i upadłeś. Zaślepiony

żądzą, będziesz musiał raz jeszcze ruszyć drogą w poszukiwaniu miecza. Okazałeś pychę,

przyjdzie ci zatem szukać wśród prostych ludzi. Zafascynowany cudami, będziesz musiał

długo walczyć, by odnaleźć to, co chciano ci tak hojnie podarować.

Poczułem się, jakby nagle runął świat. Klęczałem, niezdolny przemówić, z pustką w

sercu. Teraz, kiedy zwróciłem ziemi mój stary miecz, nie mogłem go już odzyskać. A

ponieważ nie otrzymałem nowego, znów znalazłem się w położeniu debiutanta, bezsilny i

bezbronny. W dniu najwyższych niebiańskich święceń mój gwałtowny Mistrz, miażdżąc mi

palce, zesłał mnie do świata Nienawiści i Ziemi.

Przewodnik wygasił ogień, żona podeszła do mnie i pomogła mi się podnieść. To ona

trzymała mój nowy miecz; ja, zgodnie z regułą Tradycji, nie mogłem go nawet dotknąć bez

pozwolenia Mistrza. Schodziliśmy w ciszy leśną ścieżką, podążając za latarnią przewodnika, i

wreszcie dotarliśmy do ziemnego duktu, gdzie zaparkowaliśmy samochody.

Nikt mnie nie żegnał. Żona schowała miecz do bagażnika i uruchomiła silnik. Przez

dłuższy czas milczeliśmy. Żona jechała powoli, omijając wyboje i dziury na drodze.

- Nie martw się - powiedziała, chcąc dodać mi otuchy. - Jestem pewna, że go odnajdziesz.

Zapytałem, co powiedział jej Mistrz.

- Trzy rzeczy. Po pierwsze, że powinien zabrać ciepłe ubranie, bo na górze było znacznie

zimniej, niż przypuszczał. Po drugie, że cała ta sytuacja wcale go nie zaskoczyła i że zdarzało

się to już wielu innym, którzy osiągnęli to, co ty. Po trzecie, że miecz będzie na ciebie czekał

Coelho Paulo - Pielgrzym.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: