Cook Glenn - Garret 2 - Gorzkie złote serca.pdf - ebooki Fantasy i horrory - miwalek

Glenn Cook

Gorzkie Złote Serca

Przełożyła Aleksandra Jagiełłowicz

Po zamknięciu sprawy Niebezpiecznych Rusałek nie miałem nic do roboty. Dwa tygodnie sam na

sam ze zrzędzącym i mamroczącym Truposzem wyczerpałyby cierpliwość świętego. Świętego,

którym raczej nie jestem.

Co gorsza, Tinnie opuściła miasto na czas nieokreślony. Przeklęty rudzielec nie życzył sobie, aby

jakieś nieznajome damy kręciły się wokół mojej osoby. Był to dla mnie wyjątkowo trudny okres.

Wieczorami nie miałem nic do roboty, poza ratowaniem piwiarni przed bankructwem z braku

klienteli.

Było dość wcześnie i diabeł w mojej czaszce ćwiczył sobie metaloplastykę, toteż nie byłem

w najlepszej formie, gdy rozległo się walenie w drzwi naszego starego, na pół zrujnowanego domu

przy ulicy Macunado.

– Czego? – rzuciłem w przestrzeń, gwałtownie otwierając drzwi. Nie szkodzi, że damę spowijało

około tysiąca marek w szytych na miarę szatach, a ulica pełna była gamoni w jaskrawej liberii. Zbyt

dużo widziałem bogaczy, żeby zrobiło to na mnie jakiekolwiek wrażenie.

– Pan Garrett?

– We własnej osobie – rozluźniłem się trochę. Miałem teraz okazję przyjrzeć się jej od stóp do

głów, a potem z powrotem. I jeszcze raz. I jeszcze. Warto było. Ciała niezbyt wiele, choć na oko

niczego nie brakowało, a reszta została całkiem ponętnie rozmieszczona. Kiedy moje spojrzenie

znowu powędrowało na północ, na jej usta zawitał lekki uśmieszek.

– Jestem półkrwi wróżką – oznajmiła. Poważny ton na moment rozbrzmiał dziwną melodią. – Czy

mógłbyś przestać się gapić choć na krótką chwilę? Chciałabym wejść do środka.

– Oczywiście. Czy mogę zapytać o nazwisko? Nie przypominam sobie pani w moim kalendarzu

spotkań, choć chętnie widywałbym panią nawet codziennie.

– Przyszłam tu w interesach, panie Garrett. Proszę zachować swoje dowcipy dla dziewczyn

barowych. – Przepchnęła się obok mnie, ale po kilku krokach zatrzymała się i rozejrzała z lekkim

zaskoczeniem.

– Wygląd zewnętrzny to kamuflaż – wyjaśniłem. – Wolimy, żeby wyglądał jak śmietnisko, aby nie

poddawać zbyt ciężkiej próbie uczciwości naszych sąsiadów.

To rzeczywiście nie była najlepsza dzielnica miasta. Trwała wojna, walka była zacięta i roboty

nie brakowało, ale niewielu z moich znajomych wpadło na ten głupi pomysł, by utrzymywać się

z uczciwego zarobku.

– My? – zapytała lodowatym tonem. – Chciałam skonsultować się z panem w sprawie

wymagającej najwyższej dyskrecji.

Jak zawsze, jak zawsze. Nigdy nie przyszliby do mnie, gdyby uważali, że sami rozwiążą swoje

problemy.

– Można mu zaufać – odparłem, wskazując głową sąsiedni pokój. – Trzyma dziób na kłódkę. Jest

martwy od czterystu lat.

Jej twarz kilkakrotnie zmieniła wyraz.

– Czy to Loghyr? Truposz?

Aha, więc jednak nie jest aż taką damą. Wszyscy, którzy znają Truposza, wywodzą się z dolnej

dzielnicy TunFaire.

– Tak, sądzę, że i on powinien tego wysłuchać.

Łażę i słyszę to i owo – nieraz prawdę, częściej plotki. Rozpoznałem liberię Strażniczki Burz

Raver Styx i wydawało mi się, że wiem, co ją gryzie. To będzie wesoły widok, kiedy postawię ją

twarzą w twarz z kupą zjedzonej przez mole padliny, która stała się rezydentem w moim domu.

– Nie.

Ruszyłem w stronę pokoju Truposza. Z reguły budzę go, kiedy mam interesanta. Nie wszyscy

przybysze są przyjaźnie nastawieni, a Truposz potrafi być bardzo skuteczną obroną, jeśli akurat jest

w odpowiednim nastroju...

– Nie dosłyszałem pani nazwiska, panienko? Blefowałem i ona dobrze o tym wiedziała. Mogła

udać, że nie słyszy, ale tylko jakoś dziwnie zawahała się, zanim wyznała:

– Jestem Amiranda Crest, panie Garrett. To naprawdę poważna sprawa.

– Wszystkie sprawy są naprawdę poważne, Amirando. Zaraz wracam.

Nie wyszła.

Sprawa była na tyle ważna, że pozwalała nawet sobą pomiatać.

Truposz oddawał się swoje ulubionej ostatnio rozrywce, polegającej na przewidywaniu

i odgadywaniu intencji generałów i wojennych lordów z Kantardu. Nie szkodzi, że informacja, jaką

dostawał, była niepełna, nieraz nieaktualna i z reguły przefiltrowana przez moją osobę. Radził sobie

równie dobrze, jak wszyscy ci geniusze komenderujący armiami, i lepiej, niż większość strażników

burz i wojennych lordów, których główną zasługą na polu bitwy był dobry rodowód.

Truposz był wielką górą sztywnego, żółtego cielska, rozwaloną na ogromnym, drewnianym fotelu.

Oprawa była przenoszona wiele razy, ale samo cielsko ani drgnęło od dnia, w którym ktoś

przedziurawił je nożem, to znaczy od czterystu lat. Było już cokolwiek postrzępione tu i ówdzie.

Ciała Loghyrów nie rozkładają się, ale myszy i większość insektów uważają je za przysmak.

Ściana, naprzeciw której stał fotel, nie miała ani okien, ani drzwi. Pewien artysta wymalował na

niej ogromną mapę strefy walki, a Truposz właśnie prowadził po gipsowym polu oddziały robactwa,

odtwarzając przy ich pomocy niedawne kampanie i usiłując pojąć, jak najemnik Glory Mooncalled

zdołał umknąć nie tylko nasłanym nań Venageti, ale nawet swym własnym dowódcom, którzy z całego

serca chcieli go złapać i związać, zanim zbyt długa lista jego zwycięstw zrobi z nich większych

głupców i niezdary niż są.

– Nie śpisz. Wynoś się, Garrett.

– Kto wygrywa? Mrówki czy karaluchy? Uważaj na te pająki w rogu, podkradają się do twoich

rybików.

Przestań mnie denerwować, Garrett.

– Mam gościa, potencjalnego klienta. Potrzebujemy klienta. Chciałbym, żebyś wysłuchał, jak

wylewa swoje żale.

Znowu sprowadziłeś mi babę do domu? Garrett, moja dobra wola ma granice – szersze niż

ocean, ale jednak granice.

– Czyj to dom? Czy znowu mamy wracać do dyskusji, kto tu jest właścicielem, a kto lokatorem?

Robactwo rozlazło się, jedne zaatakowały drugie. Cóż, wojna to wojna.

Już prawie miałem zarys...

– On to robi za pomocą magicznych luster. Jeśli byłby tu jakiś zarys, Rada Wojenna Venageti

wykryłaby go już dawno. Szukanie Mooncalleda to nie ich hobby, ale sprawa życia lub śmierci.

Najemnik skubał ich po kolei, jednego po drugim. Miał jakieś stare długi do spłacenia.

Przypuszczam, że tym razem to nie ta twoja ryża wiedźma?

– Tinnie? Nie, ta pracuje dla Strażniczki Burzy Raver Styx. Ma w sobie krew wróżek. Na pewno

pokochasz ją od pierwszego wejrzenia.

Może ty kochasz wszystkie od pierwszego wejrzenia W przeciwieństwie do dębieją nie jestem

już niewolnikiem swojego dala. Nie jest źle być umarłym, to ma nawet swoje zalety. Nabiera się

Cook Glenn - Garret 2 - Gorzkie złote serca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: