Masterton Graham - Wizerunek zła.pdf - ebooki Fantasy i horrory - miwalek

Graham Masterton

Wizerunek zla

Przełożył Paweł Korombel

Wydawnictwo s. c., Poznań

ISBN 83-7150-176-5

Zysk i S-ka

Wydawnictwo s.c. ul. Wielka 10,61-774 Poznań fax 526-326 Dział handlowy tel./fax

532-751 Redakcja tel. 532-767 Printed in Germany by Elsnerdruck-Berlin Boullion, 12

stycznia Gdy tylko zobaczył ją stojącą pod lipami z podniesionym kciukiem i

nylonowym czerwonym plecakiem opartym obok o barierkę, od razu dostrzegł w niej

potencjalną ofiarę. Przejechał jeszcze dziesięć czy dwadzieścia jardów, a potem

skierował wielką, czarną limuzynę Yanden Pląs do krawężnika.

Siedział bez ruchu, nie wyłączając silnika i śledząc ją we wstecznym lusterku.

Widział, jak podnosi plecak, robi dwa, trzy kroki w jego kierunku i waha się,

najwidoczniej niepewna, czy to ze względu na nią się zatrzymał. Śliczna, pomyślał.

Idealna.

Był mglisty, widmowy poranek. Poniżej poręczy parując, cicho płynęła rzeka

Semois. Ruiny starych zabudowań Boullion, wznoszące się po obydwu brzegach,

oblepiały stoki wzgórza jak porzucone gniazda jaskółek i wron. W Ardenach, w

pobliżu granicy francuskiej, był styczeń. Czas wilgotnych liści, ociekających wodą

drzew i dzwoniącej w uszach ciszy. Czas, w którym chmury wisiały tak nisko, że

łatwo było uwierzyć, iż reszta świata zniknęła ze szczętem.

Z plecakiem obijającym się o ramię dziewczyna biegła w jego stronę. Ze złotej

papierośnicy wyjął papierosa, ale nie zapalał go. Kiedy zbliżyła się do samochodu,

opuścił szybę i czekał. W porannym powietrzu unosiła się ostra woń wędzonych

mięs, tytoniu i rzecznej wody.

–Merci monsieur.-Dziewczyna oddychała ciężko. – Je suis en voyage h Liege.

–A Liege? – Uśmiechnął się.

Choć siedział w samochodzie, mogła dostrzec, że jest wysoki. Ponad sześć stóp

wzrostu. Miał kościstą, arystokratyczną twarz. Siwe, odrzucone do tyłu włosy,

wpadnięte policzki, ciężkie powieki. Wąskie, subtelne usta. Nosił jeden z tych

szarych, szytych na miarę garniturów, które wyglądały, jakby zaprojektowano je

specjalnie z myślą o właścicielach luksusowych włoskich hoteli. Jego bladokremowa

koszula należała do kategorii „bielizny dla dżentelmenów". Na szczupłym lewym

nadgarstku zegarek Piaget, tak płaski i niepozorny, że musiał być

nieprawdopodobnie kosztowny.

–Allez-vous a Liege? – spytała dziewczyna.

Mówiła z amerykańskim akcentem i teraz, kiedy znalazła się blisko niego, widać

było wyraźnie, jak amerykańska była również jej uroda. Włosy ciemnoblond,

zaplecione w warkoczyki; szeroko otwarte oczy w kolorze lazuru; usta o pełnych

wargach, jednocześnie niewinne i prowokujące; zdrowe, białe zęby. Była młodsza i

drobniejsza, niż to mu się początkowo wydawało, choć pod wiatrówką z żółtą

podszewką dostrzegał krągłe kształty, które zawsze robiły na nim nieodparte

wrażenie.

–Amerykanka? – spytał.

–Tak – odparła, patrząc na niego z ciekawością, gdyż jego akcent również był

amerykański. Ostro, wyraźnie modulowane spółgłoski z lepszych okolic Nowej Anglii.

Może Cap Code albo wiejskie okolice Connecticut.

–A pan? Jest pan Amerykaninem, jeśli wolno spytać?

–Proszę, wsiadaj. Nie zawiozę cię aż do Lidge, ale mogę podwieźć cię do

Rochefort, a stamtąd łatwo będzie ci coś złapać dalej.

–Ratuje mi pan życie – podziękowała dziewczyna. – Myślałam, że będę tu stała do

końca świata.

Pochylił się i otworzył drzwi. Wrzuciła plecak na tylne siedzenie i wsiadła.

–Dziś rano udało mi się wreszcie wykąpać i umyć włosy – powiedziała.

–Aha – odparł. On sam roztaczał zapach wody kolońskiej Chrystiana Diora.

–Jaki wspaniały stary samochód – zauważyła, gdy zatrzasnął drzwi. – Wystarczy

spojrzeć na deskę rozdzielczą. Prawdziwe drewno.

–To limuzyna Yanden Pląs Princess – wyjaśnił. – Została wykonana w latach

sześćdziesiątych dla księcia Luisa de Rochelle. Od czasu do czasu pozwala mi z niej

skorzystać, kiedy mam ochotę pokręcić się tu i tam.

–Przyjaźni się pan z księciem?

Tym razem jego uśmiech był nieco enigmatyczny.

–Przez większość lat po wojnie moja rodzina i ja zajmowaliśmy część jego zamku.

On spędza czas głównie na południu Francji, więc nie widujemy się z nim zbyt

często. Lubi hazard, rozumiesz. Odziedziczył zbyt wiele, żeby wyszło mu to na

dobre, i teraz nie potrafi się powstrzymać od szastania pieniędzmi.

Ruszył od krawężnika, nie włączając migacza. Silnik zajęczał głośno, kiedy zbliżali

się do rozjazdu po zachodniej stronie mostu w Boullion.

–Powinienem się przedstawić – powiedział, wyciągając dłoń. – Jestem Maurice

Gray.

. – A czy ja powinnam pana znać? – spytała dziewczyna. Kierowca przedstawił się

takim tonem, jakby to było oczywiste.

–Nie, oczywiście, że nie – odparł. – Jestem dzieckiem Ameryki, ale zbyt długo

żyłem na obczyźnie, aby ktokolwiek mnie pamiętał. Właśnie zeszłego tygodnia

przeczytałem w „Timesie", że odszedł mój ostatni znajomy z dawnych lat.

Dziewczyna już miała zaprzeczyć, że wcale tak staro nie wygląda. Może na

pięćdziesiąt pięć. Najwyżej na sześćdziesiątkę. Ale potem uznała, że lepiej będzie

pominąć milczeniem jego uwagę, więc tylko uśmiechnęła się, kiwnęła głową i

powiedziała:

–Cóż, tempus fugit.

Uważała ten zwrot za beznadziejny komunał, ale lepsze to niż powiedzenie czegoś

kłopotliwego. Jej matka zawsze mówiła kłopotliwe rzeczy, na przykład prosiła

doktorów filozofii o poradę w sprawie swoich odcisków, i dziewczyna poprzysięgła

sobie, że nigdy nie będzie do niej podobna.

–Jestem Alison Shrader. Bali State University w Muncie, Indiana.

Masterton Graham - Wizerunek zła.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: