W pracy z dzieckiem dyslektycznym najbardziej skuteczne jest uczenie polisensoryczne: jednoczesne zaangażowanie wielu zmysłów: słuchu, wzroku i kinestezji. Maksymalnie wykorzystać należy te zmysły, które funkcjonują prawidłowo z jednoczesnym ćwiczeniem tych słabszych.
Dzieci dyslektyczne nie powinny:
o czytać głośno w obecności całej klasy, ponieważ potęguje to napięcie emocjonalne, w wyniku czego dzieci te czytają gorzej. Mogą czytać głośno wówczas, gdy opanowały zadany tekst w domu lub w czasie zajęć korekcyjno-kompensacyjnych,
o czytać zbyt długich czytanek - należy wyznaczyć pewną część do czytania głośnego w celu doskonalenia techniki czytania,
o pisać dyktand (nauczyciel winien zastąpić je, szczególnie w początkowym okresie nauki, pisaniem z pamięci),
Z kolei nauczyciel nie powinien:
o stosować rywalizacji i stawiać za wzór zdolniejsze dzieci, którym dziecko dyslektyczne nie jest w stanie dorównać,
o omawiać błędów w obecności całej klasy.
W pracy z dzieckiem dyslektycznym należy:
o stosować na przemian czytanie głośne i czytanie ciche utworów ze sprawdzaniem zrozumienia tekstu,
o utrwalać i powtarzać wiadomości przy każdej nadarzającej się okazji w ciągu dnia,
o polecać pisanie ołówkiem w większej liniaturze, szczególnie w początkowym okresie nauki szkolnej,
o przy ocenie prac pisemnych z języka polskiego nie brać pod uwagę błędów dyslektycznych, które mogą znacznie ją obniżyć (oceniać treść)Na ogólną ocenę z języka polskiego powinny mieć wpływ wszystkie osiągnięcia w tym przedmiocie.
Należy usuwać wyrazy niepoprawnie napisane tak, by uczeń nie przyswajał sobie w pamięci wzrokowej ich wadliwego obrazu graficznego poprzez:
o całkowite zamazanie wyrazów z błędem i napisanie ich u góry w sposób poprawny,
o naklejanie pasków poprawnie napisanych wyrazów w miejsce wyrazów z błędem,
o zaznaczanie na marginesie liczby słów błędnie napisanych; dzieci same je znajdują poprzez porównanie z tekstem poprawnie napisanym.
Pomoc dzieciom dyslektycznym to:
o stosowanie wielu ćwiczeń grafomotorycznych doskonalących technikę pisania (przepisywanie rodzi awersję do pisania),
o częste sprawdzanie zeszytów i poprawności zapisów prac domowych, by wyeliminować zniekształcenia informacji,
o prowadzenie słownika wyrazów trudnych,
o czuwanie nad uaktywnianiem dzieci w czasie lekcji i dodatkowych zajęć poprzez stosowanie atrakcyjnych pomocy dydaktycznych i przerw relaksacyjnych,
o częste sprawdzanie wiadomości ustnych,
o dostosowanie wymagań do praktycznych możliwości dziecka, mając na uwadze poziom trudności ucznia,
o stosowanie słowników ortograficznych podczas klasówek i wypracowań,
o stosowanie różnego rodzaju wzmocnień - zachęt, pochwał,
o organizowanie sytuacji zapewniających przeżycie sukcesu w celu uzyskania wiary we własne siły,
o otoczenie opieką i wsparciem ze strony klasy, z jednoczesnym powierzaniem ról możliwych do spełnienia,
o uczenie sposobów radzenia sobie w sytuacjach trudnych,
o ćwiczenie odporności psychicznej,
o uczenie właściwych zachowań w sytuacjach napięć agresywnych jako reakcji obronnych na niepowodzenia,
o stosowanie indywidualnych wymagań w zakresie podawania nowego materiału i odpowiednich informacji,
o stała współpraca i wymiana informacji między szkołą a domem.
barabell