Tom Clancy 5.1 - Suma wszystkich strachów.pdf - Cykl z Jackiem Ryanem - user2024

Tom Clancy

SUMA WSZYSTKICH

STRACHÓW

TOM 1

(Przełożył: Piotr Siemion)

Jeśli posadzić przy jednym stole najodważniejszego

marynarza, najbardziej nieustraszonego lotnika

i najmężniejszego żołnierza - cóż ujrzymy? Jak się sumuje

ich strach.

Winston Churchill

Dwaj adwersarze wytoczyli swoje wojska na błonia Camlan,

by wszcząć rokowania. Obie strony były uzbrojone po zęby,

obie też podejrzewały skrycie, że przeciwnik zechce

spróbować jakiejś sztuczki albo fortelu. Rokowania

postępowały wyśmienicie, gdy naraz jednego z rycerzy

ukąsiła żmija. Rycerz wyszarpnął miecz, by zabić gada.

Na widok obnażonego ostrza, inni rycerze runęli na siebie,

wszczynając straszliwą rzeź-

Kronikarz (...) uściśla, iż rzeź okazała się szczególnie

krwawa dlatego, że do bitwy doszło przypadkiem, a tym

samym nikt nie zdążył się do niej przygotować.

Herman Kahn, “O wojnie termojądrowej”

Prolog

ZŁAMANA STRZAŁA

“Jako wilk na owczarnię...” - powtarzali później w nieskończoność komentatorzy,

którzy uznali, że sławny wers lorda Byrona najtrafniej oddaje atmosferę syryjskiej ofensywy

na bronione przez Izrael Wzgórza Golan o godzinie czternastej czasu miejscowego, szóstego

października tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego trzeciego roku. Nie ulega także

wątpliwości, że takim właśnie obrazem delektowali się w myślach co bardziej poetycko

nastawieni dowódcy syryjscy, dopracowując szczegóły operacji, w czasie której na pozycje

izraelskie rzucić mieli taką liczbę czołgów i artylerii, o jakiej się nie śniło najbardziej

chełpliwym generałom pancernych dywizji Hitlera.

Tak się jednak złożyło, że owieczki, na które w ów ponury październikowy dzień

skoczyła armia syryjska, bardziej przypominały dzikie muflony podczas jesiennej rui niż

jagniątka opisywane w bukolicznej poezji. Dwie trzymające Wzgórza Golan brygady

izraelskie stanowiły doborowe jednostki. Mimo dziewięciokrotnej przewagi przeciwnika,

Siódma Brygada nie drgnęła nawet i utrzymała północną część Golanu, dzięki swojej sieci

umocnień, umiejętnie wiążącej sztywność obrony z manewrowością. Poszczególne gniazda

oporu broniły się zajadle, spychając natarcie Syryjczyków w wąskie skalne doliny, gdzie

napastnik trafiał pod ogień manewrujących izraelskich czołgów, czuwających dotąd w

zasadzce za Fioletową Linią. Kiedy drugiego dnia nadciągnęły posiłki, obrońcy nadal

panowali nad sytuacją, chociaż wciąż groziła wymknięciem się spod kontroli. Po czterech

dniach walk z Siódmą Brygadą, syryjska armia pancerna dymiła na pobojowisku, nie

zdoławszy sforsować izraelskiej obrony.

Brygada “Barah” (czyli “Grom”), broniąca południowej części Wzgórz Golan, nie

miała jednak aż tyle szczęścia. Teren dawał tu mniej szans na skuteczną obronę, a dowództwo

syryjskie wykazało większy talent. W ciągu kilku godzin obrona “Gromu” rozpadła się na

kilka części. Wprawdzie każda z izolowanych grup okazała się groźniejsza niż gniazdo żmij,

lecz syryjskie zagony pancerne natychmiast runęły w powstałe luki, kierując się w stronę

strategicznego celu, za który obrano Jezioro Galilejskie. Bitwa, jaka się wywiązała w ciągu

następnych trzydziestu sześciu godzin, stanowiła dla armii izraelskiej najcięższą próbę od

czasu wojny w tysiąc dziewięćset czterdziestym ósmym roku.

Drugi rzut zaczął wzmacniać obronę dopiero nazajutrz. Odwody musiano kierować w

rejon walk w sposób rozdrobniony, zatykając dziury, blokując szosy czy wręcz zagradzając

drogę własnym oddziałom, które załamały się w ogniu walki i po raz pierwszy w historii

Izraela ruszyły do ucieczki pod naciskiem arabskiego natarcia. Dopiero na trzeci dzień Izrael

zdołał skupić siły w pancerną pięść i najpierw otoczono, a potem zdruzgotano wojska

syryjskie, które dokonały tak głębokiego przełamania. Rozjuszeni żołnierze izraelscy bez

chwili zwłoki przeszli do kontrnatarcia, odrzucając Syryjczyków w stronę ich stolicy i

zmuszając do poddania się na równinie pełnej spalonych czołgów i przerażonych mężczyzn.

Gdy zapadał zmierzch, szturmowcy z obu brygad usłyszeli w radiostacjach skierowany do

nich komunikat najwyższego dowództwa Sił Zbrojnych Izraela:

OCALILIŚCIE NARÓD IZRAELSKI.

Tak było w istocie. Mimo to jednak poza Izraelem, nawet w szkołach, w których

wykłada się sztukę wojskową, mało kto pamięta o tamtej epickiej bitwie. Podobnie jak

podczas wojny sześciodniowej w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym siódmym roku, całą

uwagę i podziw świata skupiły na sobie spektakularne działania wojskowe na Synaju:

forsowanie Kanału Sueskiego, bitwa o “Chiński Folwark” czy okrążenie egipskiej Trzeciej

Armii. Może to dziwić, zważywszy straszliwe ewentualne skutki walk o Golan, u samych

bram Izraela. Ci żołnierze Siódmej Brygady i brygady “Grom”, którzy przeżyli wojnę,

zdawali sobie jednak sprawę ze swoich zasług, a oficerowie obu jednostek mogli pocieszać

się myślą, że miara talentu i odwagi, jakiej wymagała bitwa o Wzgórza, stawia ich na równi z

obrońcami Termopili, Bastogne i Gloucester Hill.

Każda wojna zna ironiczne zrządzenia losu, a wojna październikowa nie stanowi

wyjątku. Jak często bywa podczas heroicznej obrony, poświęcenie żołnierzy i tym razem

okazało się niepotrzebne; czy raczej, nie byłoby potrzebne, gdyby wywiad izraelski właściwie

odczytał doniesienia z Syrii. Gdyby nie pomyłka sztabu, dwanaście godzin przed atakiem

wcielono by w życie gotowe plany, w porę wzmacniając odwodami linię obrony na

Wzgórzach Golan. Przy takim obrocie sprawy, nie doszłoby po prostu do heroicznej obrony

pozycji, i nie musiałoby zginąć tylu czołgistów i piechurów. Ich liczba była tak wielka, że

dopiero po kilku tygodniach ujawniono straty własne dumnemu lecz dotkliwie zranionemu

narodowi. Gdyby zareagowano wcześniej na doniesienia, masakra dosięgłaby Syryjczyków

daleko przed Fioletową Linią, i nie pomogłaby im w niczym ogromna kolekcja radzieckich

czołgów i armat; trudno zaś byłoby sławić pamięć masakry. Nigdy nie udało się przy tym

wyjaśnić do końca, dlaczego zawiodło wówczas rozpoznanie sytuacji. Czy osławiony Mossad

nie zdołał zorientować się w arabskim planie? Czy też może izraelscy politycy nie potrafili

skorzystać z otrzymanego ostrzeżenia? Kwestią tą wkrótce zajęła się, oczywiście, prasa

całego świata, rozpisując się jednak głównie na temat zaskakującego ataku wojsk egipskich i

przerwania przez nie okrzyczanej linii Bar-Lewa podczas forsowania Kanału Sueskiego.

Równie poważny, lecz mniej widoczny okazał się tu zasadniczy błąd popełniony kilka

lat wcześniej przez tak zwykle wszechwiedzący sztab generalny Izraela. Mimo znakomitego

wyposażenia w działa, izraelskie wojsko nie miało w swoim składzie zbyt wiele artylerii

rakietowej, szczególnie z punktu widzenia radzieckiej doktryny wojennej. Zamiast polegać na

skoncentrowanych ugrupowaniach ruchomej artylerii polowej, Izraelczycy zdali się prawie

całkowicie na moździerze, których duża liczba nie kompensowała niewielkiego zasięgu, a

także na lotnictwo wsparcia taktycznego. Skutek był taki, że podczas walk o Golan na jedno

izraelskie działo przypadało dwanaście luf syryjskich, a na baterie izraelskie spadała lawina

ognia nie pozwalająca skutecznie wspierać własnej, słabnącej obrony. Błąd ten kosztował

Izrael życie wielu żołnierzy.

Jak bywa z większością zgubnych błędów, także w opisywanej tu historii zawinili

ludzie inteligentni i działający w najszlachetniejszych zamiarach. Te same myśliwce

bombardujące, które atakowały Golan, ponad godzinę później potrafiły już siec ognistym

deszczem okolice Suezu. Izraelskie siły powietrzne były bowiem pierwszą flotą lotniczą

świata, w której zajęto się “martwym czasem” między kolejnymi lotami bojowymi. Obsługa

naziemna ćwiczyła się więc w swoich działaniach dokładnie w ten sam sposób jak mechanicy

samochodów wyścigowych, a jej szybkość i umiejętności podwajały w efekcie skuteczność

bojową każdej maszyny, dzięki czemu lotnictwo izraelskie zyskało na elastyczności i sile

rażenia. Nic dziwnego, że jeden phantom i skykawk wydawał się sztabowcom bardziej godny

uwagi niż tuzin haubic samobieżnych.

Izraelscy sztabowcy odpowiedzialni za plan operacyjny zapomnieli jednak wziąć pod

uwagę, że Arabowie zostali uzbrojeni przez Moskwę, a co za tym idzie, przejęli także

radziecką myśl taktyczną. ZSRR,, który liczył się zawsze z perspektywą zmagań z lotnictwem

NATO, niewątpliwie lepszym od radzieckiego, wcześniej skupił wysiłki konstruktorów na

rakietach ziemia-powietrze (SAM), dzięki czemu modele radzieckie uznawano tradycyjnie za

najlepsze na świecie. Nie kto inny, jak rosyjscy sztabowcy potraktowali więc zbliżającą się

wojnę październikową jako wspaniałą szansę do wypróbowania najnowszego uzbrojenia i

doktryny taktycznej. Okazji rzeczywiście nie przegapiono: arabscy klienci otrzymali od

radzieckich dostawców sieć obrony przeciwlotniczej, o jakiej nie mogło się w tamtych

czasach nawet śnić wojskom Północnego Wietnamu czy krajów Układu Warszawskiego.

Arabowie dysponowali nieprzebitym murem powiązanych ze sobą baterii rakiet

przeciwlotniczych i stacji radarowych, dyslokowanych w głębi teatru działań. Pancernym

Tom Clancy 5.1 - Suma wszystkich strachów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: