trojca_demo1.pdf

Jest to wersja demonstracyjna systemu Trójca RPG.

Treść i skład:

Tomasz „Gertrud” Popielarczyk

Oprawa graficzna:

Maciej „Ragir” Dyjas

Ilustracje:

Monika „Aomori” Kodrzycka, Kamil "NerQu" Jadczak, Piotr „Yazeed” Błaszkowski

Specjalne podziękowania dla klanu RPG Silizard

www.silizard.pl

Gra w Trójcę to nie beztroskie zabijanie smoków i

ratowanie księŜniczek. To nie świat, w którym karły

nie lubią ludzi, ale połączą się z nimi, Ŝeby zwalczyć

zło. Relacje między osobnikami róŜnych ras opierają

się na skomplikowanych systemach wartości,

filozofiach, wierze, czy przynaleŜności do pewnych

stowarzyszeń. Owe organizacje mają silne wpływy,

dzięki którym, wyznając zasadę „cel uświęca środki”,

prą do własnej chwały i celów. Bawią się przy tym

swoimi podwładnymi, niczym dziecko zabawkami,

wykorzystując je do własnych zamiarów i planów.

PotęŜny Formulat skupia prawie wszystkich

kapłanów, dzięki którym utrzymuje własną filozofię

świata i wiary na wyspie. Czerwoni magowie dąŜą to

zgłębienia najpotęŜniejszych tajników magicznych,

wykorzystują najróŜniejsze taktyki i zasadzki. Broń

palna i artyleria ogniowa powoli zastępuje łuki i

katapulty. Nadchodzi rewolucja technologiczna,

której obawiają się złączeni z przyrodą Visindi.

Pierwsze etapy industrializacji przyczyniają się do

wzrostu bezrobocia, a tym samym biedy. Ręka

rzemieślnika zostaje zastąpiona przez silnik parowy.

Bezrobotnych przygarniają wspomniane wcześniej

organizacje, które w ten sposób tworzą

podporządkowaną sobie „trzodę”. Świat się zmienia.

Nikt jednak nie wie, czy zmiany te przyniosą więcej

dobra, czy moŜe zła.

Chcesz wejść do tego dziwnego świata? Chcesz

poznać pyszałkowatą szlachtę spiskującą przeciw

władcom; burzliwych felpurów, którzy w jednej

chwili są przyjaciółmi, a w drugiej zaciekłymi

wrogami; arian, będących obiektem westchnień

kaŜdej kobiety, nawet Twojej i wiele, wiele innych

cudów jakich nigdzie indziej nie uświadczysz? Wejdź!

Przekonaj się, jak bardzo jesteś odwaŜny... A moŜe to

ty znajdziesz Złotą Zbroję Berestu i otworzysz wrota...

Historia

Prymitywie

Świat się zmienił. Wśród dzikich zwierząt i

niezmierzonych puszczy pojawiła się istota rozumna.

Taka, której przeznaczeniem było podporządkowanie

sobie stworzeń niŜszego padołu oraz

zagospodarowanie ziem. Przybycie jej rozpoczęło

dzieje Revanmoth, które są niemal epicką opowieścią.

Brakuje jej tylko zakończenia.

nie patrząc przy tym na szkody przez siebie

powodowane. Fanatyczne zakony szkolą nowych

członków, którzy zaślepieni przez fałszywe dogmaty

dąŜą to „własnej” naprawy świata. Państwa klepią

biedę, gdyŜ konsorcjum kupieckie zagarnia większość

wpływów z handlu. CięŜko jest zdobyć pieniądz, ale

jeszcze cięŜej jest go utrzymać. NajróŜniejsze gildie

zrzeszające oprychów „dbają” o majątki arystokratów

i szlachty. Tradycyjne metody Ŝycia powoli wypierają

cuda techniki karlej. Powstają parowozy i koleje, w

miastach pojawiają się wodociągi. PotęŜne armie nie

walczą juŜ ku chwale i honorowi. Przebiegli dowódcy

Dekompozycjonizm

Historia była pisana lekkim piórem. Nikt nie wylał

nawet jednej łzy opisując początki Revanmoth. Lecz

wtedy stało się coś strasznego. Przez portal zaczęło się

przedostawać plugawe nasienie. Horda przeróŜnych

poczwar przez trzy dni i trzy noce czekała przy

wrotach. AŜ w końcu pojawił się ten, który miał tak

wiele zmienić w Revanmoth.

Trójwiecze

A gdy portal po raz czwarty się otworzył światłość

ogarnęła krainę. Bo równowaga sił zapanowała na

świecie. Zło znalazło na chwilę godnego przeciwnika.

Wśród zgiełku i chaosu pojawiła się iskierka nadziei,

którą stanowiły trzy boskie istoty.

Odrodzenie

Wojna zawsze taką samą farbą była malowana. Lecz

jak wszystko w końcu musiała mieć swój koniec.

Revanmoth rozpoczęło drugie Ŝycie. Z początku

beztroskie i przyjemne, a potem coraz bardziej szare i

smutne. Mieszkańcy nie cieszyli się długo spokojem.

ZwycięŜyła pycha, ambicje i chęć władzy.

ariańskie dowcipy.

Arianie

Zwani takŜe pierworodnymi. Jako pierwsi pojawili się

na wyspie i zaprowadzili tam własny porządek.

Ariańska historia jest bardzo długa i bogata. Typowy

arianin jest raczej małomówny. Twierdzą oni, Ŝe

słowa są niewaŜne, bowiem liczą się czyny. Ze

względu na dość długi czas Ŝycia arianie najchętniej

zawierają przyjaźnie między sobą. Często darzą takŜe

sympatią karły, które jako jedyne dorównują im pod

tym względem. Na przestrzeni lat arianie bardzo się

rozwinęli pod względem kulturalnym i filozoficznym.

Na terenach ich państw powstało wiele ruchów i

ideologii. Dlatego teŜ działalność Formulatu wśród

nich jest bardzo skrupulatna i pieczołowicie

prowadzona. Arianie zapoczątkowali tworzenie

poezji i poematów. Ukazali innym rasom prawdziwy

potencjał sztuki (szczerze powiedziawszy na tym ich

rola w jej rozwoju się zakończyła, bowiem to ludzie

ostatecznie ją uformowali i rozwinęli). Ariańska

sztuka posługiwania się łukiem jest wręcz legendarna.

Są znani z niezwykłych umiejętności strzeleckich.

Często w ich cytadelach odbywają się zawody o

miano najcelniejszego oka. śycie upływa arianom

głównie na rozrywce. Lubią one dobrze wypić

(wódka lub bimber stoją tu na pierwszym miejscu),

lecz w przeciwieństwie do karłów nie hołdują piwa.

Mają takŜe pociąg do hazardu i współzawodnictwa.

Społeczeństwa ariańskie moŜna podzielić na dwie

grupy: zrzeszonych i nie zrzeszonych. Pierwsi z nich

charakteryzują się długimi często ułoŜonymi w

wymyślne kształty włosami. Są one dowodem ich

przynaleŜności do jednego z Domów. A takowych

Domów jest masa. Ich członków łączą wspólne

ideologie, zainteresowania, status społeczny,

wyznania. Często potęga jednostki przejawia się

właśnie poprzez potęgę Domu, do jakiego naleŜy.

Panuje tam zasada jeden za wszystkich, wszyscy za

jednego. Zadarcie z jednym z arian wiąŜe się ze

ściągnięciem sobie na głowę całego Domu. Problem

zaczyna się dopiero wtedy, gdy owy dom liczy ponad

stu członków (największe liczą około 500). Aby

wstąpić do Domu naleŜy przejść szereg prób. Są one

tym trudniejsze im większe są wpływy danego

zrzeszenia. Druga grupa stanowi zaledwie niewielki

odsetek wszystkich arian. Są to nie zrzeszeni, którzy

nie przynaleŜą do Ŝadnego z domów. śaden ze

zrzeszonych nie darzy ich większym szacunkiem,

Ŝywią do nich nawet pogardę. Często nie zrzeszeni

zamieszkują getta wydzielone na terenach cytadel.

Większość z nich odchodzi w poszukiwaniu lepszego

Ŝycia. Tego typu podział jest uznawany od wieków, a

odpowiednia propaganda dba, o to, by kaŜdy z

pierworodnych był przekonany o jego słuszności.

NowoŜytność

Technika, industrializm i pieniądze – tak moŜna

określić ową epokę. Jeśli nie jesteś operatywny i nie

masz ciętego języka to nie osiągniesz nic ponad

brudnego pokoju w taniej karczmie. Wielu nie stać

nawet na to. Ręka rzemieślnicza została zastąpiona

przez maszyny. A bezrobotni grzeją krawęŜniki,

czekając na jakąś robotę. Oto nowoŜytność – uciekaj

jeśli moŜesz.

Czasy współczesne

Po nocy nastaje zazwyczaj dzień. Tym razem dnia nie

było. NowoŜytność zepsuła społeczeństwo do cna.

Teraz liczą się tylko pieniądze. KaŜdy ma jakieś

sposoby na ich zdobywanie. Lepiej chwytać kaŜdą

okazję zanim sprzątną ją spod nosa. Przekonał się o

tym co drugi bezrobotny. Trzymaj mocno sakiewkę i

uwaŜaj na siebie, bo to będzie długa noc.

Mieszkańcy

Ludzie

Chyba najbardziej znana i liczna rasa w Revanmoth.

Przedstawiciele rasy ludzkiej są zuchwali, dociekliwi i

ciekawscy. Karle powiedzenie na temat ludzi brzmi:

„Ludzie są jak mrówki, choćbyś ich deptał, oni i tak

powstaną i odnowią swoją potęgę”. Ludzi łatwo jest

przekupić przedstawiciele tej rasy wiele razy

zawiedli sojuszników. Kłamstwa szpiegów Baglora

ukazały ich łatwowierność. Są teŜ łasi na władze i

bogactwa, co jest uwaŜane przez inne rasy jako

„niedopracowany szczegół w ludziach”. Jednak mimo

wszystko są największą potęgą Revanmoth i nie

zapowiada się, aby to uległo zmianie. Jest to najłatwiej

dostosowujący się, elastyczny oraz ambitny naród

spośród wszystkich powszechnych ras. Są róŜnorodni

w swych gustach, nawykach i zwyczajach. Cechuje

ich wszechstronność. Krótkie Ŝycie i skłonność do

wędrówek oraz podbojów powodują teŜ bardzo duŜe

zróŜnicowanie fizyczne. Ich kultura ciągle się zmienia,

bowiem mają bardzo krótką pamięć zbiorową, w

porównaniu z arianami lub karłami. Ludzie mówią

we wspólnym (patrz kilka stron dalej – opis języków).

Zwykle uczą się języków mało znanych, lubią teŜ

umieszczać w swoich wypowiedziach słowa

zapoŜyczone z innych: karle przekleństwa, czy

Wedle rozumowania arian kaŜdy urodził się równy.

Po prostu część jest równiejsza i dlatego znajduje w

sobie siłę oraz wolę, by wstąpić do któregoś z domów.

Arianie zamieszkują cytadele o wymyślnej

architekturze i układzie. Często ich centrum jest

otoczone murami i zamknięte dla przybyszów z

zewnątrz, a wymiany handlowe odbywają się na

zewnątrz. śycie w takich cytadelach na ogół

przebiega spokojnie. Faworyzowany jest tam

porządek i ład, dlatego mieszkańcom nie groŜą

epidemie i choroby.

Wśród społeczeństwa pierworodnych panuje kult

kobiety. Bowiem w obliczu wojny lub innych tragedii

stanowią one główną siłę gospodarki i państwa.

Arianie są uznawani przez pozostałe rasy za

pantoflarzy. I jest w tym stuprocentowa prawda,

bowiem Ŝaden z nich nie oprze się urokowi pięknej i

powabnej białogłowy. Uchodzą za cudownych

kochanków. Jednocześnie są zdolni do jedynie bardzo

małego, emocjonalnego angaŜowania się w związki

damskomęskie. Z tego teŜ powodu arianie nie mają

nic przeciwko dzieleniu się swoją kobietą z kimś

innym (chociaŜby sąsiadem).

Arianie od swego przybycia do Revanmoth dźwigają

ogromny cięŜar. Sami nazywają to klątwą, która

wyŜera ich od środka. Według uczonych w przysadce

mózgowej arianina jest produkowany dodatkowy

hormon o składzie podobnym do adrenaliny, lecz

duŜo bardziej intensywny. DuŜa ilość gniewu oraz

złości uaktywnia proces wpuszczania hormonu do

krwiobiegu. Kończy się dla nich dziką furią.

Zazwyczaj trwa ona kilka minut, lecz to

wystarczający czas, by pierworodny obrócił wszystko

wokół w proch. W stanie furii arianin zatraca wszelką

świadomość. Jest niezdolny do podejmowania decyzji

oraz władania swoim ciałem. Uruchamia się u niego

coś pokroju instynktu drapieŜnika, który nakazuje

eliminować zagroŜenie. A one zagroŜenie jest

określane jako „wszystko wokół”. Arianie bardzo

cierpią z powodu swojego piętna. Panuje teŜ

wszechobecna opinia, Ŝe pierworodny w dzikiej furii

woli być samemu zabitym, niŜ zabić. Jednak jest to

prawdą jedynie w połowie przypadków.

zdobycia nowych dóbr materialnych. Choć są skłonne

do burd i pijaństwa, to nawet najzagorzalsi alkoholicy

z nich nie upijają się do nieprzytomności.

NiemoŜliwym jest dla karła, aby stracił panowanie

nad sobą. Godność karła jest o tyle specyficzna, Ŝe

nawet wyrzucenie z karczmy przez sprowokowanie

burdy i leŜenie w brudnym rynsztoku i pomyjach jej

nie narusza. Kiedy zaś karzeł zostaje okradziony (a

zwłaszcza bez moŜliwości zemsty) doznaje dopiero

ujmy na honorze. Karzeł nie boi się niczego. Tak

mówi teoria. W praktyce jednak, kiedy widzi, Ŝe

sytuacja jest beznadziejna wycofuje się, by móc

uderzyć z zaskoczenia ze zdwojoną siłą. Odwaga

karła nie przeplata się z szaleństwem. Po spokojnym

przeanalizowaniu sytuacji karzeł podejmuje

zazwyczaj racjonalną decyzję. Tego typu zachowania

powodują, ze karły są niezwykle wraŜliwe na punkcie

swojej odwagi. Jej kwestionowanie grozi

poniesieniem srogich konsekwencji, chyba, Ŝe jest on

twoim dobrym przyjacielem. śaden karzeł nie będzie

się chełpił swoją odwagą, ale opowieści, jakie będzie

snuł nie pozostawią, co do niej, Ŝadnych wątpliwości.

JeŜeli karzeł splami swoją godność, zrobi wszystko,

aby ją odzyskać. Często tacy osobnicy przybierają

kontrowersyjny wygląd (np. golą włosy) i zostają

wędrownymi zbójnikami. Słowo jest dla karła rzeczą

nadrzędną. Nawet, jeŜeli będzie miał zginąć dotrzyma

go. Nakłonienie karła do złamania słowa nie jest

moŜliwe nawet za sprawą magii. Dlatego teŜ bardzo

cięŜko jest od nich uzyskać jakiekolwiek

zobowiązanie. W historii karłów jest wiele

bezmyślnych obietnic, dla których spełnienia karły

wielokrotnie musiały zostawić na pastwę losu swoich

towarzyszy broni (choćby odmowa pomocy arianom

w walce z Baglorem). Karły mogą spędzać mnóstwo

czasu na piciu i ucztowaniu, lecz te czynności

wypełniają tylko im czas w drodze po sławę.

Klasyczny styl dyskusji karlej według panującego

stereotypu wygląda tak, Ŝe juŜ po pierwszym zdaniu

w twarz mówiącego uderza krzesło (tudzieŜ inny

przedmiot).

KaŜdy karzeł ma swój klan, do którego naleŜą

wszyscy członkowie jego rodu. Klanem przewodzi

najstarszy z rodu. W przypadku popełnienia czynów

niezgodnych z zasadami klanu, dany osobnik zostaje

wygnany. W takich przypadkach moŜe równieŜ

zostać poszukiwaczem przygód. Warto wspomnieć

tutaj o wojnach klanów, jakie często miały miejsce.

Wszystko było rozstrzygane poprzez pojedynek

dwóch najznamienitszych karłów, którzy za sprawą

specjalnych rytuałów otrzymywali siłę wszystkich

przedstawicieli swojego klanu. Tego typu walki

często bywały widowiskowe. Karły posługują się

swym własnym językiem, od alfabetu noszący nazwę

runicznego, jednak kaŜdy z nich zna takŜe wspólny.

Revanmoth wiele im zawdzięcza, gdyŜ to właśnie oni

Karły

Są to istoty znane ze swoich umiejętności

majsterkowania, ścisłych umysłów, duŜej siły, cięŜkiej

pracy i zdolności picia ciemnego mocnego piwa w

ilościach przekraczających najśmielsze oczekiwania.

Karły łatwiej znajdują wspólny język z ludźmi, gdyŜ

obie rasy mają podobne spojrzenie na świat. Rzeczami

nadrzędnymi dla nich są: reputacja, godność, odwaga

i słowo. Karzeł moŜe stracić swój dom, pracę, a nawet

kobietę (mają bardzo wysokie poczucie własności),

jednak reputacja pozostanie i będzie podwaliną do

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: