Macomber Debbie - Czwartki o ósmej.pdf - Romanse - dotadota

Debbie Macomber

Czwartki o Ósmej

(Thursdays at eight)

Przekład

Grażyna Jagielska

Agata Puciłowska

Tylko grzeczne dziewczęta

piszą pamiętniki;

niegrzeczne nie mają czasu.

Tallulah Bankhead

Rozdział 1

CLARE CRAIG

1 stycznia

Zaczynam ten rok z czystą kartą. W pewnym sensie będzie to początek, powrót na

linię startu.

Przysięgłam sobie, że stanę na nogi po rozwodzie. Najwyższy czas, biorąc pod

uwagę, że minął już cały rok. Jeżeli chodzi o ścisłość, trzynaście miesięcy i sześć dni.

Nie żebym specjalnie liczyła... Może faktycznie liczę, ale po raz ostatni. Obiecuję.

Michael rozpoczął nowe życie i ja też muszę to zrobić. Podobno najlepszą zemstą

jest żyć szczęśliwie bez byłego. Świetnie, właśnie taki mam zamiar. Długo nie potrafiłam

pogodzić się z klęską swojego małżeństwa, ale teraz rozumiem, że pielęgnowanie

rozgoryczenia i gniewu prowadzi donikąd. Mam dość tego całego nieszczęścia, dość

walki i serdecznie dość nienawiści. Ale nigdy by mi do głowy nie przyszło, że coś

takiego przytrafi się Michaelowi i mnie.

Spotkanie z Marilyn Coan w czasie przerwy świątecznej też nie poprawiło mi

samopoczucia. Nie słyszała o rozwodzie i kiedy powiedziałam, że mój mąż rzucił mnie

dla dwudziestolatki – o przepraszam, mój były mąż (wciąż zdarza mi się zapomnieć) –

była wstrząśnięta. Poradziła mi, absolutnie w dobrej wierze, żebym wzięła sobie młodego

kochanka i podbudowała się psychicznie. Mówiła poważnie, jakby pójście do łóżka

z mężczyzną tylko o parę lat starszym od moich dzieci naprawdę mogło mi pomóc.

Rozmowa z Marilyn przekonała mnie ostatecznie, że nie mogę spotykać się z naszymi

dawnymi znajomymi.

Nie żal mi straconej przyjaźni Marilyn. Patrzyła na mnie z politowaniem, jakby

chciała powiedzieć, że mogłabym zatrzymać Michaela, gdybym sobie nie odpuściła.

Miałam ochotę cisnąć jej prawdę w twarz, bronić się, choć było to przecież bez

znaczenia. Bo tak się składa, że figurę mam prawie taką samą jak za panieńskich czasów

i, do diabła, dbam o siebie. Jeżeli ktoś tu sobie odpuścił to Michael. Insynuacje Marilyn,

że mąż zdradził mnie z mojej winy, są po prostu oburzające.

Jak do cholery mogłam współzawodniczyć z młodą kobietą, niemal nastolatką? Nie

mogłam. Nie współzawodniczyłam. Za każdym razem, gdy myślę o nich, robi mi się

niedobrze.

Pomógł mi kurs pisania pamiętnika. Poznałam Liz, Julię i Karen. Są moimi

przyjaciółkami, częścią mojego nowego życia. Przyjaźń z każdą z nich jest jedną z wielu

pozytywnych zmian, jakie zamierzam przeprowadzić zgodnie z dewizą naszej paczki:

„Precz ze starym, witaj nowe!”. Cieszę się, że chociaż kurs się skończył, będziemy się

nadal spotykać. Czwartkowe śniadania to genialny pomysł.

Przetrwałam te ostatnie sześć miesięcy, bo pisałam pamiętnik. A przecież powinien

to być dobry czas w moim życiu. Zamiast się nim cieszyć, muszę zaczynać wszystko od

początku. Wspaniale! Świetnie! Potrafię to zrobić. Robię to każdego dnia, choć

nienawidzę tego. Nienawidzę Michaela i staram się z tym walczyć. Nie mogę

powiedzieć, żebym w tej dziedzinie odnosiła rewelacyjne rezultaty.

Muszę jednak przyznać, że romans Michaela wiele mnie nauczył – o mnie samej. Nie

sądziłam, że potrafię nienawidzić. Teraz wiem, jak głęboko rani gniew i cholernie tego

żałuję.

Jeden z moich błędów polegał na odwlekaniu rozwodu. Wieczna optymistka.

Czepiałam się nadziei, że z czasem Michael odzyska zdrowy rozsądek. W końcu

zrozumie, jaką krzywdę wyrządza mnie, chłopcom, naszej rodzinie. Romans

z dwudziestolatką to przecież czyste szaleństwo. Z pewnością obudzi się pewnego dnia

z przekonaniem, że zniszczył sobie życie – w imię czego? Dobrego seksu? Wątpię, czy

ona jest taka dobra w te klocki.

Dlaczego tak długo zwlekałam z pójściem do adwokata? Odkładałam na później to,

co nieuniknione, pewna, że Michael zrozumie w końcu, co robi, opamięta się. Jak ja się

modliłam, jak wyczekiwałam okazji, by uratować moje małżeństwo! Gdyby tylko

Michael wrócił do domu! Gdyby tylko dał „nam” jeszcze jedną szansę. Nie rozumiałam,

że jego postępek nieodwracalnie zniszczył podwaliny naszego wspólnego życia.

W chwili, gdy powiedział, że się zakochał... (zakochał, a jakże!) powinnam zabrać tyłek

w troki i polecieć do adwokata, wystąpić o rozwód. Oszczędziłabym sobie wielu

cierpień.

W najgorszym okresie, kiedy byłam niemal chora z rozpaczy, zwróciłam się o pomoc

do specjalisty. To nie ja złamałam przysięgę małżeńską, a jednak to ja chodziłam do

psychiatry. Doprawdy, życie nie szczędzi mi ironii!

Nie wiem, co wywołało przełom, ani jak do tego doszło. Pamiętam tylko, że

pewnego ranka obudziłam się z oczami zapuchniętymi od płaczu. W takiej męce

opierałam się o umywalkę w łazience, że nie mogłam się wyprostować. Nagle spojrzałam

w lustro i ledwo się poznałam. Wtedy coś się wydarzyło. Nie potrafię tego nazwać, ale

widok własnej twarzy coś we mnie zmienił. Zniknęła ofiara, a ja stałam o własnych

siłach, wysoka, wyprostowana i spoglądałam na swoje odbicie, zdecydowana przetrwać.

Michael chce zniszczyć nasze małżeństwo, ale nie zniszczy mnie.

Tego samego dnia wkroczyłam do biura Lillian Case.

W ostrym, bezpardonowym rozwodzie było jednak coś zabawnego – sposób, w jaki

Lillian Case niszczyła Michaela. Oznajmił, że chce to załatwić kulturalnie, a Lillian,

z właściwą sobie elokwencją, odparła, że na kulturę jest o wiele za późno.

Chłopcy nadal z nim nie rozmawiają. Myślę, że z Mickiem już tak pozostanie. Alex

żył zawsze blisko z ojcem i wiem, że za nim tęskni. Nie rozmawiamy o Michaelu. Żadne

moje słowo nie zmieni faktu, że ojciec ich zostawił. Michael nie rozumie, iż przekreślając

nasze małżeństwo, porzucił również swoje dzieci. Zdradził nie tylko mnie. Złamał wiarę

nas wszystkich.

Powinnam dostrzec jakieś symptomy. O tym mówiła Marilyn, ale czy to było

możliwe? Jeżeli mam być szczera, to coś podejrzewałam, ale nigdy, przenigdy, nie

spodziewałabym się takiego finału. Nie dość, że mój mąż miał romans, to jeszcze

z Mirandą Armstrong!

Wyobrażam sobie, co powiedziałby Carl Armstrong gdyby żył. To jakieś wariactwo!

Dobry Boże, zaledwie parę lat temu oboje z Michaelem byliśmy na przyjęciu, które

Armstrongowie wydali z okazji matury Mirandy. Potem nasz główny sprzedawca umarł

na serce i Michael, troskliwy właściciel firmy, pomógł zrozpaczonej wdowie załatwić

sprawy związane z pogrzebem i ubezpieczeniem. Najśmieszniejsze jest to, że sama

skłoniłam go do tego; śmieszne, że później posądzałam Michaela o zbyt bliskie stosunki

z wdową. Ale to nie Kathy zabawiała wieczorami mojego męża, ale jej córka Miranda.

Nie sądzę, abyśmy ja i Kathy przyszły do siebie po tym wstrząsie.

Najwyraźniej Michael nie do końca zdaje sobie sprawę z tego, co zrobił. Szczerze

wierzył, że po naszym rozwodzie jego stosunki z synami wrócą do normy. Mick szybko

wyprowadził go z błędu. Alex również. Wiem, że Michael nie rezygnuje, ale chłopcy

niełatwo dadzą się przekabacić. Robię co mogę, aby się nie wtrącać. Nic nie zmieni

faktu, że Michael jest ich ojcem. Od nich zależy, jak ułożą się ich stosunki. Nie

namawiam synów do przebaczenia, ale i nie przeszkadzam w porozumieniu się z ojcem.

Wybór należy do nich.

Przez dwadzieścia trzy lata małżeństwa nie spojrzałam na innego mężczyznę. Do

cholery! Byłam lojalną, kochającą żoną. Od chwili, gdy złożyłam przysięgę, pozostałam

wierna mężowi, a teraz zamierzam pozostać wierna sobie.

Okay, wystarczy. Nie ma sensu babrać się w przeszłości. Już pierwszy dzień Nowego

Roku. Idę naprzód, krok po kroku, dzień po dniu.

Liz zaproponowała, aby każda z nas wybrała na ten rok jakieś hasło, słowo. Na razie

nic nie wymyśliłam. Na czwartkowym spotkaniu o ósmej w Mocha Moments

przedstawimy swoje propozycje.

Obracałam w myślach różne odmiany słowa „początek”, ale nie chciałabym snuć

tego wątku przez następne dwanaście miesięcy. Chyba boję się, że nie sprostam

wyzwaniu. A nie chciałabym narazić się na pewną porażkę.

Najbardziej pragnę dowiedzieć się, kim jestem teraz, kiedy znów zostałam sama.

Przez dwadzieścia trzy lata moja tożsamość była związana z Michaelem. Stanowiliśmy

zespół, wzajemnie się uzupełnialiśmy. Ja byłam zawsze lepsza w sprawach finansowych,

Michael lepiej radził sobie z ludźmi. W pierwszym roku po ślubie zatrudnił się na pół

etatu w salonie samochodowym i szybko awansował na głównego sprzedawcę.

Z wykształcenia był ekologiem, ale zarabiał trzy razy więcej, sprzedając samochody.

Wkrótce zaczął pracować na pełnym etacie u dilera, a ja dusiłam każdy grosz.

Potem nadarzyła nam się życiowa okazja nabycia przedstawicielstwa chevroleta.

Złożyliśmy do kupy wszystko, co udało się wyżebrać, pożyczyć lub ukraść. Po

podpisaniu umowy byliśmy goli, jak święci tureccy i bardzo szczęśliwi. W tamtych

dniach...

Nie mogę o tym pisać i nie chcę myśleć, jacy byliśmy szczęśliwi w tych pierwszych

latach małżeństwa.

Słowo... Potrzebne mi słowo, nie wspomnienia. Nie mogę wiązać mojej tożsamości

z przeszłością. Muszę patrzeć w przyszłość. Znaleźć słowo, które określa jaka jestem

dzisiaj, jaką się stałam... jaką chciałabym być.

Zaraz, zaraz! Jedną chwileczkę! Kim byłam, kim chcę być... Dlaczego muszę się

zmienić? Nie widzę w sobie nic, co wymagałoby poprawek. To nie ja wyrwałam serce

z tej rodziny. Byłam dobrą żoną, dobrą matką. Byłam wierna...

WIERNA.

To jest to! Moje słowo. Żadne „początki”, „odkrycia”, a po prostu wierność. Od

chwili gdy złożyłam przysięgę, byłam wierna mężowi, małżeństwu, rodzinie. Przez

wszystkie te lata pozostałam wierna sobie. Nie muszę się odnajdywać. Wiele lat temu

odkryłam, kim jestem i szczerze mówiąc, podobam się sobie. To nie ja się zmieniłam,

zmienił się Michael.

Przyjemne uczucie. Nic nie ciąży na moim sumieniu. Pozostanę wierna sobie. Ta

kobieta, która spogląda na mnie z lustra, jest w porządku.

Szczęśliwego Nowego Roku, Clare Craig. To będzie cudowny rok. Dzięki Lillian

Case i sędzi żadnych kłopotów finansowych. One dobrze wiedziały do czego zdolny jest

facet, gdy dopadnie go kryzys wieku średniego. Spłacenie mojego udziału w firmie

zajmie Michaelowi dwadzieścia długich lat. Do tego procenty. Mam dom, każdego roku

nowy samochód, ubezpieczenie, pokrycie wydatków na studia dzieci i dość pieniędzy, by

wygodnie żyć.

Nie muszę się o nic martwić. Jeżeli nie chcę, nie muszę iść do pracy.

Hej, jedną chwileczkę! Może pójście do pracy nie byłoby wcale takie złe? Może

powinnam wykorzystać doświadczenie zawodowe nabyte przez lata. Słyszałam, że

Murphy Motors szuka nowego dyrektora generalnego. Z moim doświadczeniem

mogłabym dyktować warunki. Gdy Michael dowie się o mojej pracy, szlag go trafi. Teraz

moja kolej na rewanż. Należy mu się. O Boże, jestem okropna, ale ta myśl bardzo mi się

podoba.

Na taką okazję czekałam przez te wszystkie miesiące. Zbyt długo czułam jedynie ten

potworny, miażdżący ból. Teraz krew znów krąży w moich żyłach. Uśmiecham się

i wyobrażam sobie minę Michaela, kiedy usłyszy, że zatrudniłam się u konkurencji.

Będzie leżał w nocy i martwił się, że przekazuję Fordowi poufne informacje Chevroleta.

– Mamo, możemy porozmawiać?

Clare Craig podniosła głowę i zobaczyła swojego siedemnastoletniego syna

stojącego w progu salonu. Jaki on podobny do Michaela, pomyślała z żalem. Taki był

Michael dwadzieścia pięć lat temu: oszałamiający, przystojny, muskularny. Na to

wspomnienie serce jej się ścisnęło.

– Nie przeszkadzam ci? – Alex był ubrany do gry w piłkę. Przerwa świąteczna

dobiegała końca. Na początku przyszłego tygodnia jej młodszy syn wróci do szkoły.

Mick wyjechał do college’u rano.

Clare zakręciła wieczne pióro, odsunęła książeczkę czekową i rachunki.

Macomber Debbie - Czwartki o ósmej.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: