Preston Fayrene - Tajemnicza kobieta.pdf - Romanse - dotadota

Fayrene Preston

Tajemnicza kobieta

Dla Laury Parker Castoro, znakomitej pisarki i znakomitej

przyjaciółki.

Rozdział 1

Bezksiężycowa noc miękkim całunem otuliła całe miasto,

a nieprzeniknione ciemności i tajemnicze cienie spowiły je

niczym kokon. W zadymionej sali baru „U Charliego" gwar

rozmów mieszał się z dźwiękami starego pianina, wciśniętego

gdzieś w kąt zatłoczonego pomieszczenia. Brzęcząca melodia

„Satin Doll" Duke'a Ellingtona przebijała się przez

jednostajny szum głosów, niekiedy zagłuszając je, czasem zaś,

w jakiś niewytłumaczalny sposób, stając się ich częścią.

Chylący się ku ruinie bar „U Charliego" mieścił się przy

bocznej ulicy w samym centrum dolnej dzielnicy St. Paul. U

schyłku lat czterdziestych Charlie prowadził ten elegancki

lokal, tłumnie odwiedzany przez całą elitę. Teraz jednak jego

blask dawno już przybladł, a zamiast wytwornego

towarzystwa zaczęli do niego przychodzić zupełnie inni

bywalcy, często dość podejrzanej konduity i wywodzący się z

zupełnie innego kręgu. To, kim się jest, czy skąd się

przybywa, nie miało dla nich najmniejszego znaczenia,

przynajmniej do momentu, dopóki miało się dwa dolary na

drinka i nie wtrącało nosa w nieswoje sprawy. Rozglądając się

po barze spod wpół przymkniętych powiek, Jerome Mailer

jeszcze raz potwierdził w myślach swoją opinię, co do rodzaju

miejsca. Szczególnie tego wieczora unosił się nad nim jakiś

dziwaczny nastrój, emanujący z przypadkowej zbieraniny

ludzi.

- Przepraszam.

Jerome uniósł głowę. To była ona! I stała tuż za nim!

Poderwał się z miejsca. - Halo!

- Halo! - uśmiechnęła się. - Ciekawa jestem, czy miałby

pan coś przeciwko temu, gdybym się do pana przyłączyła?

- Ależ skąd! - odpowiedział, uprzejmie odsuwając stojące

przed nim krzesło. - Proszę usiąść. Ulokował ją przy stoliku,

sam usiadł i wtedy pozwolił sobie na pierwsze dłuższe

spojrzenie na nią.

Wszystkie jego wrażenia potwierdziły się. Była ciemną,

mistyczną pięknością. Brązowe loki ocieniały jej twarz i

opadały na przód białej sukni. Cienkie łuki brązowych brwi

dodawały głębi jej fascynującym ciemnym oczom. Skóra

kremowobeżowego koloru miała odcień i urok

najdelikatniejszej porcelany. Była to jedna z tych kobiet, o

których mężczyźni marzą przez całe życie.

- Jestem ciekawa... czy zechciałby pan zabrać mnie na

noc do hotelu? - powiedziała. Zaskoczony Jerome

znieruchomiał i zaniemówił na dłuższą chwilę. To było

rzeczywiście nowe

doświadczenie! Chociaż kobiety często sugerowały mu

tego rodzaju postępowanie, czekały z tym zazwyczaj dłużej

niż minutę lub dwie od momentu spotkania.

- Przepraszam, nie usłyszałem... - wykrztusił

zdezorientowany.

***

Od przeszło dwóch godzin Jerome siedział przy

niewielkim stoliku, popijając samotnie szkocką i

zastanawiając się, dlaczego to robi. Zauważył oczywiście

wiele zaciekawionych spojrzeń, jakimi od paru godzin

obrzucały go siedzące przy barze kobiety i, nie wpadając w

zarozumiałość, był świadom, że zwraca ich uwagę jego

korzystna powierzchowność. Wysoki, z gęstymi włosami

koloru rudoblond i jasnoniebieskimi oczami, roztaczał wokół

siebie aurę sukcesu i siły z równą łatwością, z jaką nosił swe

drogie ubrania. Kobiety nie miały dla niego tajemnic.

Wiedział, że pociąga je jego wygląd, wiedział też, że chcą z

nim być, dlatego że je rozumie i potrafi dać im to, czego

potrzebują.

Tego wieczora jednak nie bardzo potrafił poradzić sobie

sam ze sobą. Był w nastroju, którego nie potrafił określić.

Wcześniej spotkał się ze swoim przyjacielem i wspólnikiem z

kancelarii adwokackiej Danielem Parkerem St. Jamesem. Bar

„U Charliego" pełnił nieomal funkcję ich biura, od czasu do

czasu wpadali tu obaj, by wypić drinka i spokojnie pogadać.

Jednak Daniel opuścił go już dość dawno temu, pojechał do

żony i dzieci przygotować się do podróży do Waszyngtonu,

gdzie pełnił obowiązki specjalnego doradcy prezydenta do

spraw wewnętrznych.

Może on sam został tu tak długo, dumał dalej Jerome, bo

nie ma żadnej rodziny i nie ma żadnego domu, dokąd mógłby

się śpieszyć? Nic specjalnego od dawna się w jego życiu nie

wydarzyło. Nie ma też się zresztą na co skarżyć. W wieku

trzydziestu pięciu lat osiągnął więcej, niż wielu mężczyzn

mogłoby kiedykolwiek zamarzyć. Pochodził przecież z nikąd,

z ulicy, był kiedyś zastraszonym, głodnym dzieciakiem.

Patrząc wstecz, łatwo przypominał sobie dni, w których

musiał kraść, by jakoś przeżyć. Wiele przysmaków, zupełnie

codziennych dla jego rówieśników, takich choćby jak dżem

truskawkowy, dla niego było zupełnie nieznane. Teraz był

współwłaścicielem jednej z najbardziej szanowanych

kancelarii prawniczych w kraju, a w spiżarni miał tyle dżemu

truskawkowego, ile dusza zapragnie.

Nieświadomie przeciągnął się, aż sprowadzony z Anglii

materiał jego świetnie skrojonej marynarki niepokojąco

naprężył się na jego szerokich ramionach. Był znudzony. To

wyjątkowo dziwne określenie na tak wypełnione, jak jego,

życie. A jednak wszystko przychodziło mu za łatwo, od tak

dawna nie musiał już o nic walczyć, że aż stało się to nudne.

Właśnie nudne. Wszystko toczyło się tak jednostajnie! Może

właśnie to było właściwe słowo na określenie stanu, w jakim

się znalazł. Potrzebował jakiejś zmiany, czegoś, co

wstrząsnęłoby jego dotychczasowym życiem.

I wtedy pojawiła się ona.

Piękna, tajemnicza kobieta opuściła powieki i spod

przymkniętych długich, ciemnych rzęs powtórzyła miękko

swoje pytanie: - Ciekawa jestem, czy zechciałby pan zabrać

mnie ze sobą do hotelu na noc?

Odwlekając na chwilę odpowiedź, Jerome utkwił w niej

wzrok. Była niewiarygodnie kusząca. Biała materia sukni

spływała z wdziękiem z podniesionych modnymi

poduszeczkami ramion na strome, pełne piersi. Oczarowany

wyciągnął do niej rękę i uśmiechając się powiedział powoli: -

Nazywam się Jerome Mailer.

Uścisnęła jego dłoń. - Mam na imię Jennifer. - Gdy to

mówiła, maleńki dołeczek pojawił się i zniknął na jej lewym

policzku.

- Jennifer...?

- Po prostu Jennifer - odpowiedziała mu, cofając rękę, a

jej usta wygięły się w uśmiechu. Tym razem dołeczek

przetrwał na jej policzku chwilę dłużej. Wielu mężczyzn

mogłoby zapragnąć poświęcić życie na studiowanie tego

dołeczka, pomyślał Jerome.

***

Najpierw wyczuł zapach jej perfum, co już było dziwne w

tłocznym, zadymionym barze. Zapach owionął go od tyłu i od

razu skojarzył mu się z wiosną. A na zewnątrz była przecież

chłodna, jesienna noc!

Miękki materiał jej sukni otarł się o jego ramię, kiedy

przechodziła obok niego. Tkanina była biała jak śnieg. Przez

chwilę walczył z impulsem, by schwycić jej brzeg i zmiąć w

dłoni jedwabną materię. Z dezaprobatą zmarszczył brwi. Co

za idiotyczny impuls! Przecież byłoby to zupełnie nie w jego

stylu. Nie zdążył jednak dłużej się nad tym zastanowić, cały

Preston Fayrene - Tajemnicza kobieta.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: