Greene Jennifer - Kobieta z wyspy.pdf - Romanse - dotadota

JENNIFER GREENE

KOBIETA Z WYSPY

ROZDZIAŁ 1

Jarl otworzył puszkę piwa, ułożył się wygodnie na leżaku i wsunął na nos

przeciwsłoneczne okulary.

Próżnowanie należało celebrować, lecz rzadko kto o tym pamiętał. On jednak

przygotował się do tego w sposób niezwykle drobiazgowy. Czapeczka drużyny Tygrysów z

Detroit z roku, w którym zdobyli puchar, była niezbędna, żeby móc w pełni rozkoszować się

lenistwem, podobnie jak piętnastoletnie obszarpane spodnie, gołe stopy i ułożenie ciała pod

właściwym kątem do słońca.

Nasunął na oczy czapkę, podniósł piwo do ust i badawczo przyjrzał się swoim

rozległym, niemal królewskim posiadłościom. Piętnaście akrów otaczających zatoczkę w

kształcie płatka kwiatu należało do niego. Większość terenów nad jeziorem Michigan była

latem zapełniona turystami, ale nie Clover.

Jarl mógł wreszcie odczuć urok prywatności, tak, jak czuł zapach ściętej trawy i

zielonych lasów za swoim domem. Woda łagodnie pluskała, a czerwcowe słońce mocno

przygrzewało. Kilka białych chmur tańczyło na niebie. Woda była błękitna, wystarczająco

czysta, i chłodna, aby w jej nurtach kryły się pstrągi.

Tym, co niezmiennie przyciągało jego uwagę, była owalna wyspa pośrodku jeziora.

Odkąd kupił ten kawałek gruntu, opuszczona wysepka nie dawała mu spokoju. Widział jej

porośnięte wodorostami brzegi, a dalej karłowate drzewka. Mógł też dostrzec szczyt dachu

całkiem potężnego budynku na wschodnim krańcu wyspy. Maks ze sklepu wędkarskiego

powiedział mu kiedyś, że wyspa nie jest na sprzedaż. Przypomniał też sobie, że przed laty

znajdował się na niej obóz skautów.

Musiała jednak do kogoś należeć, chociaż Jarl nigdy nie widział nikogo ani na niej,

ani w pobliżu. Zastanawiał się też, czy udałoby mu się przepłynąć tę odległość - z pewnością

nie więcej, niż milę - ale jezioro było lodowato zimne i skurcz mięśni groził nawet

doświadczonemu pływakowi. Mógł oczywiście powiosłować, ale ten sposób nie dawał

podobnej satysfakcji i nie stanowił wyzwania.

Jednak w tej chwili jego umysł nie reagował na żadne wyzwania, pochłonięty był

całkowicie smakowaniem lenistwa. Dopijając resztę piwa, zamknął oczy w pełni świadom, że

nudzi się śmiertelnie. A przecież inni ludzie spędzali tak całe wakacje. Pogrążali się w

bezczynności, cieszyli się samotnością, spokojem i bezruchem bez najmniejszych wyrzutów

sumienia.

Nie opodal zabrzęczała pszczoła. Jarl stoczył krótki pojedynek z tym żółto - czarnym

tłuściochem, który w końcu odfrunął w kierunku dzikich bratków na skraju lasu.

Minęło siedem minut, a potem osiem. Już prawie godzinę pogrąża! się w bezruchu,

kiedy usłyszał krzyk przerażonego ptaka, a potem jeszcze jeden. Klnąc cicho wygramolił się z

leżaka, gdyż w gruncie rzeczy miał już dosyć siedzenia. Po raz kolejny dobiegł go desperacki

ptasi krzyk, lecz dopiero po paru chwilach dostrzegł jasną, aksamitną plamę wśród liści

zielonych krzaków.

Ptak był zdrowy, odżywiony i całkiem dojrzały, tylko pazurki zaplątały mu się

beznadziejnie w oczka sieci rybackiej. Kiedy padł na niego olbrzymi cień człowieka, zaczął

się gwałtownie szarpać, próbując ucieczki. Piski przybrały na sile, gdy Jarl delikatnie przykrył

go dłonią, odplątując uwięzione nóżki. Z przyczepionej do nich obrączki odczytał, że to gołąb

pocztowy.

- Cicho, cicho - syknął. Ptak drżał tak gwałtownie, że utrudniało to rozplatanie siatki.

Już na pierwszy rzut oka widać było, że chociaż gołąb był przerażony, nie miał żadnych

obrażeń. Jego piski rozlegały się w ciszy spokojnego popołudnia.

- Czy ty nie masz żadnego instynktu? Jestem ostatnią osobą, która mogłaby wyrządzić

ci krzywdę. Za chwilę będziesz wolny. Spokojnie, spokojnie...

Uwalnianie ptaka wymagało wielu pieszczotliwych gestów, uspokajającej gadaniny i

wreszcie użycia nożyc. Gołąb z wyraźną dezaprobatą potraktował nożyce, lecz nie próbował

dziobać Jarla, co wskazywało na to, że był już oswojony z ludźmi.

Jarl postawił ptaka na brzegu jeziora i wycofał się, obserwując dalszy rozwój

wydarzeń. Uśmiechnął się, widząc jego absolutną obojętność. Ej, przecież właśnie ocaliłem ci

życie, głupku, pomyślał. Gołąb zatrzepotał skrzydełkami, napuszył się jak zarozumiała

arystokratka, pogrzebał chwilę w piasku i wreszcie odleciał.

Mrużąc oczy przed słońcem Jarl patrzył, jak ptak wzbija się w górę. Ciekawość

wzrosła, kiedy dostrzegł, że leci prosto w kierunku tajemniczej wyspy. Wprawdzie

opuszczona wyspa mogła być idealnym miejscem dla dzikiego ptactwa, ale gołąb nie był

przecież dziki. Co prawda Jarl nie znał się na pocztowych gołębiach, ale wydawało mu się, że

oswojony ptak zawsze zmierza w stronę domu.

Chociaż ptak już dawno zniknął, Jarl nie mógł oderwać oczu od wyspy. Wyglądało na

to, że nic się tam nie zmieniło. Widział zielone liście połyskujące w letnim słońcu, rozgrzany

dach domu i powykręcane drzewa brzoskwiniowe, uginające się pod ciężarem owoców. Ale

ani śladu życia.

Odkrycie, dokąd poleciał ptak, nie było z pewnością największym problemem, z jakim

zetknął się w swoim życiu, jednak nie dawało mu spokoju. Często małe, nieważne sprawy

dręczyły go równie silnie, jak poważne kłopoty.

Następnego ranka załadował na łódź niezbędny sprzęt i termos z kawą, O tak wczesnej

porze gęsta mgła wciąż spowijała okolice, a nad jeziorem wznosiła się łagodna poświata. Był

to czas na łowienie pstrągów, jedno z najważniejszych porannych zajęć Jarla.

O ile dobrze pamiętał, na końcu wyspy znajdowała się rozsypująca się przystań.

Pamięć go nie zawiodła. Przystań wciąż tam była, tak samo rozwalona, ale miejsce to było

najlepsze do zacumowania lodzi. Wiosła zaryły się w piaszczyste dno pięć metrów od brzegu.

Posłużył się jednym z nich, podciągając łódź bliżej, i wyskoczył na brzeg.

Lodowata woda zmoczyła mu dżinsy do połowy łydki, zanim jego nagie stopy

zagłębiły się w piasku. Przywiązując linę, pochylił głowę, a kiedy ją podniósł, ujrzał nagle

stojące w zaroślach dziecko. Ile ten malec miał lat? Trzy? Cztery? Był drobny, z

ciemnobrązową czupryną i niebieskimi oczami.

- Cześć - powiedział Jarl, chcąc zachęcić chłopca do rozmowy. Dzieciak stał bez

ruchu, poważny i niemy. Miał podarte dżinsy i ślad zaschniętej pasty na policzku. Był

szczuplutki, wręcz chudy, ogromne oczy zdawały się wypełniać prawie całą twarz. Jarl

uśmiechnął się.

- Mieszkasz na tej wyspie? Przyjechałeś tu z rodzicami? - Żadnej odpowiedzi. Jarl

pokiwał głową, - Nie wolno ci rozmawiać z obcymi, prawda? Ja mam trzydzieści trzy lata i

ciągle nie mogę przekonać się do rozmów z ludźmi, których nie znam. Jest tu gdzieś twoja

mama lub tata? Nie musisz odpowiadać. Wskaż mi tylko ręką lub głową, gdzie mogę ich

znaleźć.

Chłopiec zamiast odpowiedzi schylił się i podniósł zabawkę, zniszczony, zardzewiały

spychacz, który mocno przycisnął do piersi.

- Ładny - poważnie powiedział Jarl. - Wygląda, jakby odwalił mnóstwo ciężkiej

roboty.

Żadnego ruchu głową, brak nawet cienia uśmiechu, tylko kurczowy uścisk na

metalowym spychaczu. Jarl gorączkowo szuka! czegoś, co mogłoby uspokoić malca.

- Chyba wszedłem na cudzy teren. Ciekawość to moja najgorsza wada. Widzisz,

wczoraj spotkałem ptaszka, który wpadł w kłopoty...

Wreszcie coś, jakby przebłysk życia, pojawiło się w tych wielkich niebieskich oczach.

- Przyleciał stąd, z wyspy. Czy to przypadkiem nie twój ptak? Nie musisz odpowiadać.

Możesz tylko skinąć głową. Chciałem się jedynie dowiedzieć, czy z nim wszystko w

porządku.

Malec energicznie potrząsnął głową, ale kiedy Jarl zrobił krok do przodu, chłopiec

zesztywniał jak głaz. To nie był lekki niepokój, lecz przeogromne, koszmarne napięcie, które

sprawiło, że oczy dziecka pojaśniały z przerażenia.

Zaskoczony Jarl zatrzymał się i powiedział łagodnie:

- Nie podejdę bliżej, w porządku? Nie masz się czego bać. Chciałem tylko zapytać o

twojego ptaka, a teraz...

- Kip!!

Dzieciak zniknął szybciej niż najbardziej płochliwe zwierzątko. Poruszony

zachowaniem chłopca Jarl zaczął przedzierać się przez krzaki jego śladem, zanim odwrócił

się w stronę, z której dobiegł kobiecy głos.

Kobieta szła szybko w jego kierunku. Jednak ją zauważył później. Kiedy lufa strzelby

celuje w głowę człowieka, nie dba on początkowo o to, kto ją trzyma.

- To własność prywatna, proszę pana. Proszę się wynosić!

Stała jakieś półtora metra od niego, jednak wystarczająco blisko, żeby zauważył, jak

gwałtownie drżą dwie szczupłe ręce obejmujące broń. Zaskoczenie sprawiło, że serce waliło

mu jak młotem. Brak obycia z bronią palną był u niej widoczny, ale wcale to go nie

uspokajało. Ludzie nie obeznani z bronią są najbardziej niebezpieczni.

Bardzo powoli wzrok jego prześlizgnął się z dubeltówki na kobietę. Wyostrzone

spojrzenie zanotowało nieważne szczegóły: bose stopy, dżinsy i niedbale zapiętą czerwoną

bluzkę. Chuda, prawie bez bioder, z głową pokrytą gęstwiną drobnych, ciemnobrązowych

loków przypominała trochę malca. Wyraźnie agresywna postawa wskazywała na to, że jest

zdolna pociągnąć za spust.

Wierzył, że może go zastrzelić, dopóki nie spojrzał uważnie w jej twarz. Jej błękitne

oczy, ciemne i łagodne jak oczy spaniela, były oszalałe z przerażenia. Drobne linie znaczyły

skronie, a twarz była bledsza niż kreda. Była przestraszona, ale nie w ten łagodny sposób,

który czasem może dodawać wdzięku. Ona była chora, niemal nieprzytomna ze strachu.

- Słyszał pan?! - powtórzyła. - Powiedziałam, żeby pan stąd znikał! To prywatny

teren!

- Słyszałem panią.

Jego głos był miękki i łagodny. Myśliwski instynkt podpowiedział mu, żeby nie

denerwować jej jeszcze bardziej. Kobieta przygryzła dolną wargę. Z jej oczu wyzierały

jednocześnie niepokój i determinacja.

Zmysły Jarla rejestrowały w tle głosy ptaków, szum fal, zapach wody i lasów. To

stanowczo nie był ranek na koszmary... Ale to, co się działo, nie było jego koszmarem.

Wyglądało na to, że nieświadomie wywołał jakieś upiory.

Greene Jennifer - Kobieta z wyspy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: