kochanowski_piesn_VI_2.pdf

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Partnerem projektu

jest Prokom Software SA. Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza

pochodzącego ze zbiorów BN. Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie

publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.

Źródło: http://wiki.wolnepodreczniki.pl/Lektury:Kochanowski/Pie%C5%9Bni/Pie%C5%9B%C5%84_VI_%282%29.

Jan Kochanowski

Pieśń VI (II)

Królewno lutnie złotej i rymów pociesznych,

Ochłodo myśli tesznych,

Ty sama powiedz, a kres naznacz, póki mamy

Płakać, gdy przyjaciela miłego stradamy?

Łacno cieszyć chorego, gdyśmy zdrowi sami,

Lecz kiedy toż nad nami

Niefortuna pokaże, tam więc człowiek czuje,

Że co drugim chciał radzić, sam się nie ratuje.

Godno płaczu nieszczęście i twoja przygoda,

O zacny wojewoda!

Boś pozbył towarzysza i cnotliwej żony,

Której dobroć, której wstyd jest niewysłowiony.

Ale byś dobrze wziąwszy lutnią Orfeowę

Wstąpił w łódź Charonowę

I nawiedził podziemne, niewesołe kraje,

Gdzie słońce swych promieni nigdy nie podaje,

Nie zyszczesz dusze, która dotkła raz napoju

Niepamiętnego zdroju,

Przeto cierpliwość sama nalepsza w tej mierze,

Gdzie za raz i ratunek upad z sobą bierze.